Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ - Πίτερ Μπρούκ

«Οι άνθρωποι σε όλες τις θρησκείες έχουν εφεύρει οργανισμούς διακυβέρνησης πιστών και περιουσιών. Η Καθολική Εκκλησία, με αφεντικό της τον Πάπα, ανακάλυψε μια τέτοια κοινωνική δομή και έφτιαξε έναν τεράστιο πολιτικό οργανισμό που εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο. Αυτός ο οργανισμός, για να διατηρήσει τη δύναμή του, έφτασε στο σημείο να καίει ανθρώπους. Αυτό είναι κάτι που σήμερα το ξέρουμε καλά, το βλέπουμε καθημερινά σε διαφορετικά μέρη του κόσμου. Στο όνομα της θρησκείας ‘καίνε’ ανθρώπους. Το γεγονός ότι ο Ντοστογιέφσκι, ένας βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος, έκανε κριτική σε αυτό τον σκληρό πυρήνα του Χριστιανισμού, είναι εντυπωσιακό. Στο τελευταίο μεγάλο μυθιστόρημά του (Αδελφοί Καραμάζοφ) θέλησε να δείξει πόσο εύκολα, μέσω της πολιτικής, η Εκκλησία μπορεί να γίνει δικτατορία» (Πίτερ Μπρουκ, εφημ. ΤΑ ΝΕΑ 12/13-5-07).
Οι πιο πάνω παρατηρήσεις του μεγάλου σκηνοθέτη, είναι απολύτως ρεαλιστικές, καθώς εδράζονται στην ιστορία, αλλά και θεολογικές, αφού θίγει το μέγα θέμα της εκκοσμίκευσης, που ταλανίζει ολόκληρη την Χριστιανοσύνη στον καιρό μας.
Ναι, το μοντέλο της Εκκλησίας – Κράτους, δηλ. ενός εκκοσμικευμένου Χριστιανισμού που θέλει δεκανίκια του τους «θεσμούς» ανήκει στο Βατικανό. Και η Ιερά Εξέταση, επίσης, στην Παπική Εκκλησία πιστώνεται. Αλλά, όπως πολύ ορθά παρατηρεί ο Μπρουκ, αυτές οι πρακτικές υιοθετήθηκαν και από άλλες θρησκείες και το συναντάμε καθημερινά στην ειδησεογραφία, πώς, δηλ., στο όνομα της θρησκείας «καίγονται» άνθρωποι. Δεν παραδίδονται ίσως στην πραγματική πυρά, αλλά υφίστανται παντοίους διωγμούς, σε μικρότερη ή μεγαλύτερη κλίμακα κάθε φορά, επειδή εξέφρασαν τη γνώμη τους ή άσκησαν κριτική σ’ ένα σύστημα «θρησκειοποιημένου χριστιανισμού» - για να περιοριστούμε στα καθ’ ημάς.
Το «σύστημα» επιβάλει την σιωπή. Την άκριτη αποδοχή των θρησκευτικών γκουρού, οι οποίοι μπορούν να λένε ό,τι θέλουν, χωρίς αντίλογο. Η έκφραση άλλης άποψης, η οποία μάλιστα προσπαθεί να αγγίξει την των πραγμάτων αλήθεια, θεωρείται «αιρετική» και άρα πρέπει να εκριζώνεται πάραυτα. Ποιος είναι αυτός που τολμά να αμφισβητήσει τον «Γέροντα»; Ποιος είναι αυτός που δεν στοιχείται στη γραμμή που βολεύει τους «πιστούς», οι οποίοι υψώνουν τείχη για να προφυλαχθούν από τους «μιαρούς»;
Μου είπε κάποιος: «Η Εκκλησία είναι δύναμη! Και δεν είναι έτοιμη η κοινωνία να δεχτεί την αμφισβήτησή της». Κι εγώ του είπα: «Η δύναμη της Εκκλησίας είναι η μωρία του Σταυρού και η κοινωνία, αν θέλει να ανοίξει, επιτέλους, τα μάτια της, θα πρέπει να δει κατάματα τον Χριστό, ως Εκκλησία παρατεινόμενη στους αιώνες, και όχι τον θεσμό». Ο Χριστός έφτασε μέχρι σταυρού και θανάτου για να σώσει τον κόσμο κι όχι για να θεσμοποιήσει την Εκκλησία του, η οποία είναι εν τω κόσμω, αλλά όχι εκ του κόσμου τούτου».
Όταν η Εκκλησία, κι εδώ εννοώ την διοίκηση, καταστέλλει την κριτική, διώκοντας τα ίδια της τα παιδιά που πασχίζουν να υπάρξουν εντός της μάνδρας της εν αληθεία, γίνεται δικτατορία.
Η σχιζοφρένεια κορυφώνεται όταν μέσα στην Εκκλησία, για διάφορα θέματα, γίνεται πόλεμος επικράτησης της μιας ή της άλλης «γραμμής». Τότε δεν υπάρχει έλεος! Οι μεν κατηγορούν τους δε για «αίρεση», «προδοσία της πίστης» και άλλα παρόμοια φαιδρά φονταμενταλιστικά. Στις αρχές του 21ου αιώνα η πολυπολιτισμικότητα καλεί την Εκκλησία σε συνεχή εγρήγορση και μαρτυρία θυσιαστική. Τα αυτονόητα και οι κορώνες ενός νοσηρού «ορθοδοξισμού» έχουν πεθάνει. Ας το καταλάβουν οι πάσης φύσεως «γνήσιοι», αλλά δειλοί, χριστιανοί. Η ανδρεία είναι αρετή. Και οι προκλήσεις των καιρών την προαπαιτούν.