Ο υπό εκκαθάριση οργανισμός «Πάτρα 2006 – Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης», επί Θάνου Μικρούτσικου Καλλιτεχνικού Διευθυντή, είχε αποφασίσει την παραγωγή ενός ψηφιακού δίσκου με έργα Πατρινών συνθετών για κουαρτέτο εγχόρδων.
Η ηχογράφηση ανατέθηκε στο διεθνώς γνωστό Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο (υπεύθυνος ο εραστής της σύγχρονης ελληνικής μουσικής Γιώργος Δεμερτζής). Τα πάντα συντελέστηκαν. Ένας δίσκος με σημαντικά κουαρτέτα εγχόρδων των Δ. Λιάλιου, Α. Νεζερίτη & Θ. Κάββουρα, σε πρώτη παγκόσμια ηχογράφηση, είναι γεγονός! Και μάλιστα για την πόλη των Πατρών. Όμως η Πολιτιστική, στην μετά Θ. Μικρούτσικο εποχή, για λόγους που μέχρι σήμερα δεν γνωρίζουμε, ουδέποτε προχώρησε στην έκδοση και κυκλοφορία του cd. Το Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο απευθύνθηκε στο Υπουργείο Πολιτισμού και στον Δήμο Πατρέων μήπως ενδιαφερθούν για την έκδοση αυτή, αλλά καμία απάντηση από την πλευρά της περίφημης Πολιτείας και της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Ένα έτοιμο cd στα αζήτητα λοιπόν… Ένας ψηφιακός δίσκος που αποτελεί συμβολή στη νεοελληνική μουσική μας φιλολογία κείται άπνους, άλαλος, άστεγος…
Ως Πατρινός θα κάνω ό,τι είναι δυνατόν ώστε να ανασυρθεί από τη λήθη αυτή η εξαιρετική εργασία, συνθετική και ερμηνευτική, η οποία θα έπρεπε να αποτελεί το πολιτιστικό διαβατήριο της Πάτρας, αλλά σιγά… η πόλις κοιμάται…
Ένα έτοιμο cd στα αζήτητα λοιπόν… Ένας ψηφιακός δίσκος που αποτελεί συμβολή στη νεοελληνική μουσική μας φιλολογία κείται άπνους, άλαλος, άστεγος…
Ως Πατρινός θα κάνω ό,τι είναι δυνατόν ώστε να ανασυρθεί από τη λήθη αυτή η εξαιρετική εργασία, συνθετική και ερμηνευτική, η οποία θα έπρεπε να αποτελεί το πολιτιστικό διαβατήριο της Πάτρας, αλλά σιγά… η πόλις κοιμάται…
Η ανωτέρω επιστολή δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ (19/12/07)
Αγαπητέ Παναγιώτη,
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλώς μάς ήρθες στην παμμέγιστη οικογένεια της Μπλογκόσφαιρας. Είναι και αυτό ένα βήμα, ένα μετερίζι, ένας άμβωνας, μια βίγλα, ένα στύλος, από απ' όπου επάνω, αλογόκριτα και δημόσια, θα λαλείς την αλήθεια της ιδιωτικότητάς σου, καθιστώντας το ιδιωτικό δημόσιο.
Ενθυμού, αγαπητέ, τον Ελύτη, ο οποίος στη "Μαρία Νεφέλη", αφενός λέει
"Οι πολλοί παραποιούν τον ένα", για ν' απαντήσει ο ίδιος παρακεί:
"Ο ένας παραποιεί τους πολλούς"!!!
Εύχομαι από καρδίας να έχεις δύναμη και ψυχοσωματική υγεία, ώστε να μάς πλουτίζεις με τη σκέψη και τη δεινότητα του λόγου σου!
Παναγιώτη χαίρε και υγίαινε. Με περισσή χαρά χαιρετίζω μία ακόμη προσπάθειά σου να θίξεις ζητήματα που αφορούν σε όλους αλλά ελάχιστοι έχουν την τόλμη να αγγίξουν. Να σε συγχαρώ επίσης, γιατί το ιστολόγιό σου έχει όνομα και επώνυμο, έχει συγκεκριμένο συντάκτη με πλήρη στοιχεία και ιδιότητες. Παραμένεις πιστός στις διδαχές της Ορθόδοξης Εκκλησίας για την οποία καθένας μας είναι "πρόσωπον". Και τούτο στο γράφω γιατί τελευταία είναι του συρμού να ανεβάζονται ανώνυμα ιστολόγια, όπου κεκαλυμμένοι πίσω από το σκοτεινό πέπλο της ανωνυμίας, και συνεπώς της ανευθυνότητας, κάποιοι επιχειρούν εκ του ασφαλούς να τιμήσουν τους πάντες και τα πάντα ... Είναι εύκολο να υβρίσεις, να σπιλώσεις, να απειλήσεις, να διαπράξεις κάθε είδους αναισχυντία όταν είσαι ένα απλό "screen name" ή ένας "ανώνυμος". Εσύ, αντίθετα, επέλεξες ακόμη μία φορά τον δρόμο της ευθύνης και της παρρησίας, της ακεραιότητας και του ήθους, δρόμο που ακολούθησες από την αρχή με την πεποίθηση πως είναι ο ορθός. Και, αν κρίνει κανείς από το μέχρι σήμερα έργο σου, η επιλογή σου ήταν σοφή και δίκαια. Ως εκ τούτου, εύχομαι κάθε επιτυχία στον στίβο του Διαδικτύου. Είμαι δε, απόλυτα πεπεισμένος, πως δύσκολα θα νοιώσουμε πλήξη παρακολουθώντας το ιστολόγιό σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή επιτυχία!
Τάσος Καμπούρης
Αγαπητέ μου π.κ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι χαρούμενος που έγινα τελικά μέλος της μεγάλης οικογένειας της Μπλογκόσφαιρας. Φτιάχνοντας το ιστολόγιό μου είχα στο μυαλό μου τον στίχο του αγαπημένου μας ποιητή, από "τα δημόσια & τα ιδιωτικά":
"Μιλώ μ'έναν φανατισμό που δεν είναι παρά σωφροσύνη στον κύβο"! Αν μπορούσα στο ελάχιστο αυτό να το πραγματώσω...
Αγαπητέ μου Τάσο,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ'ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια, που στάζουν ανυπόκριτη αγάπη. Στις μέρες μας τα αυτονόητα μοιάζουν παράλογα, γι'αυτό λογοκρίνονται, αποσιωπώνται, περιθωριοποιούνται. Για να επιβεβαιωθεί ο ποιητής, που λέει:"Στη μοναξιά υπάρχουν κι εκεί, όπως μέσα στη γλώσσα, ιδιώματα. Το δικό μου πρέπει να 'ναι της πλέον ακατοίκητης ερημονησίδας. Αλλιώς δεν εξηγείται πὠς τα λόγια μου, ενώ τα κατευθύνω στο κέντρο των ενδιαφερόντων του κόσμου, ηχούν απόμακρα ή χάνονται ολότελα... Παραμένω, έτσι, ένας ιδιώτης απαρηγόρητος..." (Ελύτης).