ΕΓΩ Ο "ΑΓΑΠΟΥΛΗΣ" ΚΑΙ "ΑΓΑΠΟΛΑΓΝΟΣ"

Π.Α. Ανδριόπουλος 

Ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος για να …εξουδετερώσει όσους επικαλούνται την αγάπη έναντι όσων λέει και γράφει κατά καιρούς, επινόησε τον όρο «οι αγαπούληδες του Θεού», προς τους οποίους είχε αφιερώσει και ειδική ανάρτηση. 

Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος …προεκτείνει την «συλλογιστική» του Καλαβρύτων και μιλάει για «αγαπολαγνεία» (sic), αποφαινόμενος, μάλιστα, ότι «ἡ τρομολαγνεία καί ἡ ἀγαπολαγνεία εἶναι μιά ἀρνητική θεολογία, εἶναι μιά ἄλλη πνευματική πυρκαγιά, αἰώνιας διάρκειας».  

Έτσι, ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου μας πληροφορεί για μια «νέα», «αρνητική θεολογία», η οποία είναι η «αγαπολαγνεία». 

Αναμφισβήτητα και οι δύο ιεράρχες - ο ένας πιο λαϊκά, ο άλλος πιο λόγια – επιχειρούν, με αυτούς τους όρους, να «περιγράψουν» μία «έκπτωση» των χριστιανών εκείνων που τονίζουν την αγάπη ως την κύρια χριστιανική αρετή και επομένως το χαρακτηριστικό γνώρισμα των πιστευόντων στον Χριστό. 

Φυσικά δεν έχει κανένα νόημα η παράθεση «αγιοπατερικών» χωρίων για να αποδειχθεί το αντίθετο. Αυτή είναι μία «επιτυχημένη» πρακτική του Μητροπολίτου Ναυπάκτου και των ομοίων του «καθαρών», η οποία δεν οδηγεί πουθενά – για όποιον καταλαβαίνει – και αρνούμαι να την (παρ)ακολουθήσω, ως «σκολιά και διεστραμμένη». Ακόμα και οι Ιεχωβάδες δεν την φτάνουν! 

Προσωπικά το παραδέχομαι. Είμαι «αγαπούλης», αφού δεν διαθέτω, για παράδειγμα, την εθνικοφροσύνη ή την ευθυκρισία του Μητροπολίτου Καλαβρύτων. Και είμαι και «αγαπολάγνος», αφού ούτε στο ελάχιστο μπορώ να διανοηθώ το αγαπητικό ύψος του Μητροπολίτου Ναυπάκτου, του οποίου οι δικαστικές υποθέσεις, λόγου χάριν, θα υφίστανται και μετά τον θάνατό του. 

Ελπίζω, δι’ ευχών των Σεβασμιωτάτων, κάποια στιγμή του βίου μου να πάψω να υπάρχω ως «αγαπούλης» και «αγαπολάγνος» για να εισέλθω πανηγυρικά στον παράδεισό τους, που δεν είναι άλλος από την κόλαση.