"ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ"
εκδόσεις Εν πλώ
π. Βασιλείου Θερμού: ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ: ΕΝΑ "ΑΣΥΜΜΕΤΡΟ" ΠΡΟΒΛΗΜΑ (σελ. 149-179)
Αποσπάσματα που αφορούν στις αντιδράσεις του εκκλησιαστικού χώρου
"Απέναντι σε αυτή την πλημμυρίδα [σε σχέση με την ομοφυλοφιλία] πώς αντιδρά ο εκκλησιαστικός οργανισμός; Με πανικό και αποστροφή. Διαβάζοντας ανακοινώσεις κληρικών περί του θέματος σχηματίζεις την εντύπωση ότι πρόκειται για την πιο σιχαμερή αμαρτία της οποίας οι φορείς αποτελούν σχεδόν τέρατα.
Στη διεθνή ορολογία η εκκλησιαστική στάση του τόπου μας απέναντι στην ομοφυλοφιλία εμπίπτει σε αυτό που ονομάζεται «ηθικός πανικός». Με άλλα λόγια απέναντι στους ανθρώπους που χαρακτηρίζονται από ομοφυλόφιλη έλξη και ζωή αφήνουν να αναβλύσει το ανεπεξέργαστο θυμικό τους. Η έξαλλη ορολογία τους θυμίζει τις αντιδράσεις των ακραίων εθνικιστών και νεοναζιστών μπροστά στους λαθρομετανάστες: επιστράτευση οργής προκειμένου να κρυφτεί ο φόβος.
…Ο φόβος αυτός είναι κατεξοχήν ανδροκεντρικός, γι’ αυτό και τους εκκλησιαστικούς τους ενοχλεί ιδιαίτερα η ανδρική ομοφυλοφιλία. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν γίνονται τόσο εχθρικοί προς τις γυναίκες ομοφυλόφιλες, ούτε συνηθίζουν να κατηγορούν την πράξη τους ως «βδέλυγμα», όπως πράττουν με τους άνδρες. Απειλείται, με άλλα λόγια, η ανδρική τους ταυτότητα, όταν εμφανίζονται άνδρες οι οποίοι πρόθυμα δέχονται τη διείσδυση, ή και την καθιστούν πυρήνα της απόλαυσής τους. Κατά βάθος υπάρχει αμφιβολία που βασανίζει: όσο πιο σκληρός εμφανίζεται κάποιος κατά των ομοφυλοφίλων τόσο περισσότερες ασυνείδητες αμφιβολίες τρέφει για τον δικό του ανδρισμό. Με την επίθεση καταφέρνει να ξορκίζει προσωρινά τις αμφιβολίες του.
…Ο εκκλησιαστικός χώρος οφείλει να αντιληφθεί το συντομότερο ότι έχει πλήρως απονομιμοποιηθεί στην κοινωνία για να καταδικάζει ηθικά την ομοφυλοφιλία, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς με μια ματιά στα οργίλα ή σκωπτικά σχόλια αναγνωστών εφημερίδων και ιστολογίων στο διαδίκτυο. Το ελάχιστο κύρος που του έχει απομείνει περιορίζεται μόνο στους κύκλους των πιστών (και όχι όλων!), οι οποίοι όμως δεν έχουν ανάγκη από διακηρύξεις επειδή καταδικάζουν μέσα τους την ομοφυλοφιλία έτσι και αλλιώς!
Με άλλα λόγια, χρειαζόμαστε λιγότερα λόγια και περισσότερο πόνο καρδιάς, χαμηλότερους τόνους και εντονότερη προσπάθεια διευθέτησης των του οίκου μας, λιγότερη φρίκη και περισσότερη μελέτη με στόχο μια συστηματική ποιμαντική των αδελφών μας αυτών."
Θέλει πολλή δουλειά για να "καθαρίσει" η Εκκλησία από τέτοιες "απάνθρωπες" αντιλήψεις....
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πλειοψηφία δεν είναι με το μέρος του Θερμού. Δυστυχώς.
Αν δε μάθουν να κάνουν αυτοκριτική οι ποιμένες και δε βρουν την αυτογνωσία τους, αντί να θεωρούν ότι άπαξ και χειροτονήθηκαν έχουν το Άγιο Πνεύμα - επομένως είναι αλάθητοι! - , η Εκκλησία δε πρόκειται να πάει μπροστά.. Θα έχουμε κληρικούς που "προβάλλουν" τα ψυχολογικά τους στο Θεό και πλασάρουν τις αρτηριοσκληρωτικές τους αντιλήψεις ως "θείες εντολές"......
Θα κάνω μια ερώτηση...
ΑπάντησηΔιαγραφήΉταν Θεός ο Παύλος μήπως και πρέπει να τον παίρνουμε κατά γράμμα;
Μίλησε ο Χριστός πουθενά για την ομοφυλοφιλία ξεκάθαρα;
Έδωσε την έμφαση που δίνουν οι σημερινοί παπάδες στα σαρκικά αμαρτήματα;
Και στην τελική σε ποιον πιστεύουμε;
Στον Ιησού Χριστό ή στον Παύλο;
Οι Πατέρες εκφράστηκαν με βάση τις επιστημονικές γνώσεις και τα εργαλεία που είχαν στη διάθεσή τους εκείνη την εποχή. Αυτό δε μειώνει τη θεοπνευστία τους μιας και θεοπνευστία δε σημαίνει και αλάθητο. Η θεολογία της Εκκλησίας πρέπει να είναι εξελισσόμενη! Δεν μπορεί να προσεγγίζεται ο χριστιανισμός με βάση τα δεδομένα του 4ου αιώνα. Αλλά οι ενοχές και οι παροπλισμοί που περάσανε μέσω των παραεκκλησιαστικών οργανώσεων στο σώμα της Εκκλησίας είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο που χρειάζεται μελέτη. Στη δυστυχία οδηγούν τον κόσμο οι λογής λογής "πνευματικοί" που τον γεμίζουν με ενοχές και στο τέλος μετατρέπουν τους ανθρώπους σε ανέραστους, ανίκανους ν' αγαπήσουν σύζυγο και κοπέλα πραγματικά και με την τάση να βλέπουν το γάμο ως ένα είδος "νόμιμης πορνείας". Εντύπωση μου κάνει που καμία άλλη αμαρτία δεν απασχολεί τους περισσότερους εκκλησιαστικούς τόσο πολύ όσο τα σαρκικά!
Αυτό από μόνο του λέει πολλά...... Και καταλήγουν στο τέλος, τα πνευματικά τους παιδιά, μακριά από το στόχο που είναι η απόκτηση της αγάπης. Αυτοί είναι οι πραγματικοί πνευματικοί "εγκληματίες" κι όχι οι Θερμός και Φάρος, για τους οποίους ωρύονται στα διάφορα μπλογκς οι λογής λογής "ανώνυμοι" φανατικοί, δίνοντας την εντύπωση ότι είναι έτοιμοι για ακόμα μια φορά να ξεσκίσουν σάρκες στο όνομα της Ορθοδοξίας! Τέτοιοι παπάδες σαν αυτούς τους δύο μου δίνουν το πράσινο φως ότι υπάρχει ελπίδα ακόμα για την Εκκλησία! Εύχομαι να υπήρχαν περισσότεροι σαν κι αυτούς! Εύχομαι περισσότερους Φάρους, Θερμούς, Σταμούληδες και Φίλιους για την Εκκλησία από δω και μπρος και λιγότερους Τρεμπέλες, Σωτηρόπουλους και Καντιώτηδες!!!