ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΜΑΝΟ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ ΑΠΟΨΕ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ / Καλεσμένος ο Τάκης Θεοδωρόπουλος

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 

Σήμερα, Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2015, με αφορμή τα 90 χρόνια από τη γέννηση του Μάνου Χατζιδάκι, το Ραδιόφωνο της Εκκλησίας 89,5 θα μεταδώσει σε επανάληψη, 8-9 το βράδυ, εκπομπή με καλεσμένο τον συγγραφέα Τάκη Θεοδωρόπουλο. Η εκπομπή έχει θέμα: «Αφιέρωμα στο Μάνο Χατζιδάκι - Το χρονικό της Νεώτερης Ελλάδος, με αφορμή το τελευταίο βιβλίο του Τάκη Θεοδωρόπουλου με τίτλο Το τελευταίο Τέταρτο» και την επιμελείται και την παρουσιάζει ο ιερέας και σκηνοθέτης π. Πέτρος Μινώπετρος. 

Καθώς διαβάζω αυτό το δελτίο τύπου του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Εκκλησίας της Ελλάδος, σκέφτομαι ότι ο Τάκης Θεοδωρόπουλος είναι ένας σοβαρός συγγραφέας και σοβαρός, επίσης, διανοητής με παρεμβατικό λόγο. 

Νομίζω πως έμαθε από τον Μάνο Χατζιδάκι – την εποχή που ήταν συνεργάτης του στο περιοδικό Το Τέταρτο – να μην εφησυχάζει και να γράφει και να μιλάει με τόλμη, σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Επίσης, νομίζω ότι κάτι ακόμα, σημαντικό, πήρε από τον Χατζιδάκι ο Θεοδωρόπουλος. Να μην υπόκειται σε πάσης φύσεως ιδεολογίες και ιδεοληψίες, γι’ αυτό και πολλά κείμενά του στην Καθημερινή, σε εκπλήσσουν ευχάριστα, γιατί διαπιστώνεις πως επιτέλους, να ένας αρθρογράφος χωρίς αγκυλώσεις και εμμονές. Μπορεί δηλ. να είναι παραδοσιακός και προοδευτικός μαζί, δεξιός και αριστερός, ένθεος και αμφισβητίας, με μια λέξη ανοιχτός, κι όχι αυτιστικός. Κι αυτό θαρρώ πως είναι η κληρονομιά του από τον Μάνο Χατζιδάκι. 

Άλλωστε φαίνεται από το βιβλίο του – μαρτυρία «Το τελευταίο Τέταρτο», πώς δηλαδή συνεργάστηκε με τον Χατζιδάκι στο περίφημο και θρυλικό, πλέον, περιοδικό, που τον καθόρισε σε πολλά. 

Ο Θεοδωρόπουλος μας λέει στο βιβλίο του για τον Χατζιδάκι που ηττήθηκε, εννοώντας πως όλα όσα πολέμησε ο Χατζιδάκις με τη δημόσια παρουσία του -το λαϊκισμό, την α-νόητη μαγκιά, την άξεστη αμορφωσιά- είναι κανόνας στην Ελλάδα του 2012 (όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο), και πολύ περισσότερο στην Ελλάδα του 2015, προσθέτω. Όμως, ο τόπος προχωράει με τις εξαιρέσεις του, όπως έλεγε ο Γκάτσος και συχνά μνημόνευε ο Χατζιδάκις. Αυτό σημαίνει πως υπάρχει ένα «λείμμα» Χατζιδακικό, ασυμβίβαστο, ευαίσθητο, ουσιαστικό, που αναζητεί το πού κείται κάθε φορά το καίριο. 

Σίγουρα υπάρχουν και σήμερα, στον καιρό της «κρίσης», αυτοί που περιγράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος: «οι ακαλλιέργητοι και αδηφάγοι που συνεργάστηκαν με τους κάθε λογής αδικημένους για να αποψιλώσουν τη χώρα από παιδεία και να ρουφήξουν κάθε κοινωνική ενέργεια.»

Εμείς όμως, σε πείσμα των «αριστερών» και των κάθε λογής ασχέτων και θλιβερών, θα εξακολουθούμε να ζούμε στην Οδό Ονείρων του Μάνου, που μας την δείχνει από το 1962: «ο δρόμος που κατοικούμε… Μικρός, ασήμαντος, λυπημένος, τυραννικός μα κι απέραντα ευγενικός». Εκεί όπου τα παιδιά «όταν δεν ονειρεύονται, τραγουδούν»…