Ηρακλής Φίλιος
Ο αγαπητός καθηγητής στη Θεολογική Α.Π.Θ. και Πρόεδρος αυτής κ. Χρυσόστομος Σταμούλης, το 1999 στα πρώτα κεφάλαια του βιβλίου του «Φύση και Αγάπη» έκανε μία σύντομη αναφορά στις τάσεις που επικρατούν μέσα στους κόλπους της ορθόδοξης εκκλησίας.
Με πολλή προσοχή προς το σώμα της εκκλησίας και σεβασμό στην ιστορία της, ο κ. καθηγητής προχώρησε στην αρίθμηση πέντε (5) τάσεων. Οι Παραδοσιαρχικοί (παραμονή στο γράμμα και όχι στο πνεύμα του νόμου). Οι Νεοορθόδοξοι – ως terminustechnicus – (εκφορά του πατερικού λόγου με τρόπο ώστε να ανταποκρίνεται στη σύγχρονη πραγματικότητα, ιδιαίτερο βάρος στη θεολογία του ησυχασμού, συζήτηση με τους κομμουνιστές και την υπαρξιακή φιλοσοφία της Δύσης). Ο Νεοευσεβισμός – Νεοσυντηρητισμός – Νεοαπολογητισμός (οι νεοορθόδοξοι που αρνήθηκαν στον ευσεβισμό, συντηρητισμό και απολογητισμό και ανέπτυξαν τη θεολογία του προσώπου για όσους γνωρίζουν, εξήραν την ευχαριστιακή εκκλησιολογία κ.ά.).
Αισθητική θεολογία ή θεολογία του κάλλους (σύνδεση της θεολογίας με την τέχνη, τους ποιητές, συγγραφείς και μουσικούς). Παροντική θεολογία (η μετατόπιση του κέντρου βάρους από τη θεολογία στην ανθρωπολογία και την κοινωνία, το τέλος της εποχής των Πατέρων στη σύγχρονη θεολογία και κοινωνία). Ο καθένας ας σκεφτεί ποια τάση τον εκπροσωπεί με κατάλληλο τρόπο, χωρίς αυτό να σημαίνει τη διαίρεση του σώματος της εκκλησίας. Πρόκειται για τάσεις και όχι για κάστες και γκέτο. Κάστες και γκέτο μετατρέπονται όταν υπάρχουν αποκλειστικά και μόνο για τον εαυτό τους εκτός των άλλων, διαχωρίζοντας δραματικά και αιρετικά το ενιαίο και αδιαίρετο σώμα της εκκλησίας.
Την ημέρα εορτής του αγίου και ιαματικού Παντελεήμονα, ο σεβαστός άγιος Καλαβρύτων στο blog του στηλίτευσε με άρθρο του το γεγονός ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος μετέδωσε την Θεία Ευχαριστία στον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης κ. Μπουτάρη. Αναφέροντας στο άρθρο αρνητικά σχόλια για την ενέργεια του Πατριάρχη του Γένους που σηκώνει έναν σταυρό που φυσικά είναι άκρως μαρτυρικός και διαρκής.
Δεν είναι ωραίο με λεπτομέρειες να γίνει αναφορά σε κάθε τι από όσα γράφτηκαν. Πώς συνδέονται οι παραπάνω τάσεις με το θέμα μας; Αρκεί ο καθένας να δει πως η πλειοψηφία των πιστών και «ανθρώπων της εκκλησίας» στις μέρες μας εντοπίζεται ανησυχητικά στους Παραδοσιαρχικούς (έτερη και ξένη εννοιολογική σημασία προς τον όρο παραδοσιακός).
Το θέμα του άρθρου είναι γιατί ο Οικουμενικός Πατριάρχης μετέδωσε τη Θεία Ευχαριστία σε έναν «αμαρτωλό» άνθρωπο που φοράει σκουλαρίκι και τάσσεται υπέρ των ομοφυλόφιλων. Δεν είναι προνόμιο κανενός να κρίνει τον άλλον τη στιγμή που όλος ο κλήρος βλέπει τον εαυτό του κάθε φορά που ξεκινάει να διαβάζει την ευχή πριν τη Μ. Είσοδο («Ουδείς άξιος των συνδεδεμένων ταις σαρκικαίς επιθυμίαις και ηδοναίς προσέρχεσθαι ή προσεγγίζειν ή λειτουργείν σοι» – αμαρτία δεν είναι μόνο η ενέργεια, αλλά και η σκέψη σύμφωνα με τον ευαγγελικό λόγο και αν εφαρμόζονταν οι ιεροί κανόνες όλοι έπρεπε να πετάξουν τα ράσα και τις πέτρες που κρατάνε στα χέρια τους πριν λιθοβολήσουν και κρίνουν με κληρικαλιστικό ύφος τον άλλον).
Δεν νομίζω ότι ο κόσμος σκανδαλίζεται από την ενέργεια του Πατριάρχη όπως αναφέρει ο άγιος Καλαβρύτων. Ο κόσμος θλίβεται, πονά και αγωνιά. Αγάπη και αγώνα θέλει άγιε Σεβασμιότατε. Να σταθεί επιτέλους ο πολλές φορές αδιάφορος, σκανδαλωδώς αδιάφορος κλήρος στη μάχη της ζωής, να πάψει απλά να χαμογελά και να χτυπά την πλάτη του άλλου και να δώσει μαρτυρία στη ζωή με κάθε έναν που αναζητά να δροσιστεί η ψυχή του και να ανακουφιστεί. Αυτά βέβαια πλέον σήμερα είναι πολυτέλεια για όσους διακονούν τω σχήματι τον σύγχρονο άνθρωπο. Αν τα κηρύγματα γίνονταν πράξεις και ενέργειες αλήθειας και αγάπης, όλα θα άλλαζαν. Η εσωτερική αυτό – ανάλωση εντός των εαυτών μας, αδιαφορώντας για κάθε τι που ο άλλος θέλει να μας πει και εωσφορικά κλείνουμε προκλητικά τα’ αυτιά μας, είναι η αυτό – διάλυση ενός εαυτού που δεν αναπτύσσεται, αλλά εγκλωβίζεται στην ακοινωνησία του.
Στο άρθρο του ο άγιος Καλαβρύτων γράφει προς τον κ.κ. Βαρθολομαίο επί λέξει: «Δεν έχετε παρατηρήσει, ότι στο αυτί του φοράει ένα σκουλαρίκι, δείγμα των ηθικά ανωμάλων τύπων;».«Δεν έχετε πληροφορηθή, ότι προΐσταται του κύκλου των ομοφυλοφίλων;».«Δεν έχετε σκεφθή, ότι ο ταλαίπωρος αυτός άνθρωπος – εν τω μέτρω των δυνάμεών του- προάγει την ανηθικότητα;». Το σκουλαρίκι (όπως και τα tattoo) από πότε είναι δείγματα ηθικά ανώμαλων τύπων; Ίσως ο Χριστός έκανε λάθος με την πόρνη και έπρεπε πρώτος να την λιθοβολήσει. Αλλά δεν θα ήταν Χριστός, αλλά άνθρωπος. Και το ζήτημα είναι «πειθαρχείν δει Θεώ;» ή «πειθαρχείν δει ανθρώποις;».
Ηθική ανωμαλία έχουμε όλοι μας. Η προαίρεση που κυοφορείται στους λογισμούς είναι είτε αγαθή, είτε κινείται προς την ανωμαλία. Και ηθική ανωμαλία δεν είναι αυτό που με «ανήθικο» τρόπο προβάλλεται από μέρος σύγχρονων θεολόγων, δηλαδή οτιδήποτε έχει να κάνει σε σχέση με τη σεξουαλικότητα και την ανάπτυξη και συμπλοκή των σωμάτων, αλλά οι «ανηθικότητα» των λογισμών και η εγκληματική κίνηση της ψυχής προς το κακό, το φθόνο, το μίσος, τη μνησικακία, την επιθετικότητα, την εκδίκηση, είναι οι όντως εραστές της ηθικής ανωμαλίας. Και όλοι (πρώτος ο ίδιος) έχουμε πέσει σε αυτές που είναι πιο επιβλαβείς για την ψυχική μας υγεία απ’ ότι οι προσωπικές επιλογές του καθενός στο θέμα της σεξουαλικότητας. Όμως το Άγιο Κάλλος που κατά τον Ντοστογιέφσκι θα σώσει τον κόσμο, θα σώσει με παρρησία και μετάνοια τον άνθρωπο που θέλει να σωθεί και παλεύει να σωθεί από κάθε ψυχικό έγκλημα που εμποδίζει να δει Παράδεισο και να μεθύσει στο θείο νάμα της Βασιλείας του Θεού, χορεύοντας «εν χορδαίς και οργάνοις» τον αμέθυστο χορό της σωτηρίας.
Το παρόν άρθρο στο τέλος κατά τη γνωστή συνήθεια του Σεβασμιοτάτου επιτίθεται στον Οικουμενικό Πατριάρχη για τις γνωστές σχέσεις με τον Πάπα, τα ανοίγματα, την επίσκεψη του στην εβραϊκή συναγωγή της Νέας Υόρκης κ.τ.λ. Είναι δύσκολο και άτοπο να εκφράσει κάποιος άποψη αν δεν γνωρίζει τον λόγο και τον σκοπό των κινήσεων. Το σίγουρο είναι ότι στην ορθόδοξη εκκλησία δεν υπάρχουν προδότες. Λάθη γίνονται, κινήσεις επιπόλαιες το ίδιο. Μα είμαστε άνθρωποι. Χάριν ελέους υπάρχουμε και σωζόμαστε.
Ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης, ένας στύλος που καθημερινά δέχεται προκλήσεις και κινδυνεύει η ζωή του εκεί όπου οι άλλοι τον επικρίνουν, αλλά κανείς τους δεν πηγαίνει εκεί για να διακονήσει, είναι ένας άξιος Ιεράρχης που του βάζουμε εδαφιαία μετάνοια και ασπαζόμαστε την δεξιά του. Δεν είναι απλά ένας άνθρωπος με έναν τίτλο που «πρέπει» να σεβαστούμε. Ο σεβασμός κερδίζεται, δεν απαιτείται. Και η προσωπικότητα του έχει δώσει και δίνει αγώνες για το ήθος της θεολογίας της ορθόδοξης Ανατολής. Και φυσικά δίπλα του, ανάμεσα στους άξιους Ιεράρχες, ένας Ιεράρχης που έχει ζήσει τη θεολογία και δη την ευχαριστιακή εκκλησιολογία. Ο Γέρων Περγάμου Ιωάννης είναι αυτή τη στιγμή ό,τι καταλληλότερο και ασφαλέστερο διαθέτει η Μητέρα Εκκλησία και η σύνολη ορθοδοξία στο διάλογο Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών. Ένας Ιεράρχης που σε διάστημα εννέα (9) ημερών, χειροτονήθηκε διάκονος, πρεσβύτερος και Μητροπολίτης Περγάμου.
«Ο Ιησούς επήγε εις το όρος των Ελαιών. Αλλ’ ενωρίς το πρωί ήλθεν πάλιν εις τον ναόν και όλος ο λαός ερχότανε προς αυτόν. Και αφού εκάθησε τους εδίδασκε. Οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι φέρουν μίαν γυναίκα που είχε συλληφθεί διά μοιχείαν, την έβαλαν εις το μέσον και του λέγουν, ‘’Διδάσκαλε, αυτή η γυναίκα συνελήφθη δι’ αυτόφωρον μοιχείαν, και εις τον νόμον μας ο Μωϋσής διέταξε να λιθοβολούμεν τέτοιες γυναίκες. Συ τι λες;’’. Αυτό δε το είπαν διά να τον δοκιμάσουν και λάβουν αφορμήν κατηγορίας εναντίον του. Ο Ιησούς έσκυψε κάτω και έγραφε με το δάκτυλο του εις την γην. Επειδή δε επέμεναν να τον ερωτούν, εσήκωσε το κεφάλι του και τους είπε, ‘’ο αναμάρτητος από σας ας ρίξη πρώτος την πέτρα εναντίον της’’. Και πάλιν έσκυψε κάτω και έγραφε εις την γην. Όταν το άκουσαν εκείνοι, έφυγαν ο ένας ύστερα από τον άλλον, πρώτοι οι γεροντότεροι, και έμεινε μόνος ο Ιησούς και η γυναίκα εις το μέσον. Εσήκωσε τότε ο Ιησούς το κεφάλι και της είπε, ‘’Γυναίκα που είναι αυτοί; Κανένας δεν σε καταδίκασε;’’. Αυτή είπε, ‘’Κανείς Κύριε’’. Τότε είπε ο Ιησούς, ‘’Ούτε εγώ σε καταδικάζω, πήγαινε και από τώρα και εις το εξής μη αμαρτάνης πλέον’’».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου