"ΠΥΛΑΔΗΣ" ΚΑΙ "ΙΟΚΑΣΤΗ" ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ: Μυρίσαι το άριστον!

φωτογραφίες: Εύη Φυλακτού

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 

Πιστεύω πως ο συνθέτης Γιώργος Κουρουπός ευμοίρησε και ευτύχησε από το ανέβασμα των δύο έργων του «Πυλάδης» και «Ιοκάστη» στο Φεστιβάλ Αθηνών, την Τετάρτη 8 Ιουλίου 2015. 

Οι δύο κυρίες που υποστήριξαν τους κεντρικούς ρόλους, η Ειρήνη Καράγιαννη ως Ηλέκτρα στην όπερα δωματίου «Πυλάδης» και η Μυρτώ Παπαθανασίου ως Ιοκάστη στην ομώνυμη λυρική τραγωδία, ήσαν πραγματικά εξαίσιες. 

Την Ειρήνη Καράγιαννη την είχα δει στον ίδιο ρόλο και το 1992 – στην πρώτη παρουσίαση του έργου – εποχή που έκανε τα πρώτα της βήματα στον χώρο. Τώρα ήταν αυτή που γέμιζε – κυριολεκτικά – με το τραγούδι της, την υποκριτική της, την όλη παρουσία της, την υδρόβιο σκηνή που είχε στηθεί στην Πειραιώς 260. Ήταν η απόλυτη – αν θα μπορούσαμε να το πούμε – γυναίκα. Τραγική και τρυφερή, ερωτική και δυναμική, γήινη και απόκοσμη. Εξαιρετικός ήταν και ο τενόρος Χρήστος Κεχρής, στο ρόλο του Ορέστη. Νομίζω πως με την ερμηνεία του ανέδειξε τις πολλές δυνατότητές του.

Η διάσημη Μυρτώ Παπαθανασίου, η οποία διαπρέπει ως λυρική τραγουδίστρια στα θέατρα του κόσμου, αναμετρήθηκε για πρώτη φορά μ’ ένα τέτοιο πρωτοποριακό έργο, όπου πιο πολύ μιλάει και λιγότερο τραγουδάει. Μας αποκάλυψε πλήρως το μεγαλείο της, καθώς ήταν το ίδιο δυνατή και συγκινητική στην απαγγελία της όσο και στο τραγούδι της. Φυσικά σε υψηλό επίπεδο και η υποκριτική της. Νομίζω πως ο υπέροχος λόγος της Ιουλίτας Ηλιοπούλου, η οποία έγραψε τον μονόλογο της Ιοκάστης, σαρκώθηκε ενώπιόν μας από την Μυρτώ Παπαθανασίου, σ’ όλες του τις αποχρώσεις. Θαυμάσιος και ο βαρύτονος Τάσος Αποστόλου ως Οιδίποδας, τόσο τραγουδιστικά όσο και σκηνικά.

Η Καμεράτα υπό τον Γιώργο Πέτρου ανταποκρίθηκε πλήρως στις απαιτητικές παρτιτούρες του συνθέτη, ο οποίος χρησιμοποίησε σύγχρονη μουσική γλώσσα, αναδεικνύοντας με ευφάνταστο τρόπο και δρόμους της δημοτικής μας παράδοσης, με αποκορύφωμα το νανούρισμα της Ιοκάστης. 

Ο Θάνος Μικρούτσικος ο οποίος προκάλεσε τον «Πυλάδη» στο Μέγαρο Μουσικής το 1992, καθώς ήταν τότε υπεύθυνος του Μουσικού Αναλογίου, είχε γράψει στο πρόγραμμα της πρώτης εκείνης παράστασης ότι εύχεται ο «Πυλάδης» να κάνει ευρωπαϊκή καριέρα. Νομίζω πως μετά το πρόσφατο ανέβασμα και τα δύο έργα του Κουρουπού θα άξιζαν μια διεθνή διαδρομή. Αλλά στην Ελλάδα του σήμερα ποιος θα νοιαστεί για κάτι τέτοιο; 

Ας ελπίσουμε, πάντως, σύντομα να επαναληφθούν, με άλλη σκηνοθετική ματιά, καθώς αυτή του αμερικανού Jay Scheith νομίζω πως είχε αρκετά σημεία συζητήσιμα, αν και η κυριαρχία του υγρού στοιχείου ήταν πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση.