"Η ΘΕΟΔΩΡΑ" ΤΩΝ ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ ΚΑΙ ΝΙΚΟΥ ΓΚΑΤΣΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΝΑΝΑ ΜΟΥΣΧΟΥΡΗ

"Οι Μύθοι μιας Γυναίκας" του Μάνου Χατζιδάκι (έργο 48, 1988) σε στίχους Νίκου Γκάτσου. Τραγούδι: Νάνα Μούσχουρη. 

Πρόκειται για την πρώτη - και τελευταία - συνεργασία του Μ. Χατζιδάκι με την Νάνα Μούσχουρη, από την εποχή της δεκαετίας του '60. Το αποτέλεσμα του δίσκου ...μυθικό! Τα δώδεκα τραγούδια που περιέχει "συνθέτουν τους πολλούς μύθους μιας Γυναίκας. Είτε αυτή είναι Μητέρα, είτε Ερωμένη, είτε Αδελφή", έγραφε ο Μάνος Χατζιδάκις στο σημείωμα του δίσκου. 

Σήμερα επιλέγω το τραγούδι "Με λένε Θεοδώρα", για το οποίο γράφει, επίσης, ο Χατζιδάκις:

Μια γυναικεία μορφή αντίθετη από την "κόρη του καπετάνιου" και σχεδιασμένη εξαίσια από τον Γκάτσο. 

Έχει "τα δώρα του Θεού κι είναι δικά της τώρα σημάδια του καιρού".

'Ετσι μπορεί να μάχεται "για τους θλιμμένους φίλους". 

Παραθέτω στη συνέχεια ένα βίντεο - ντοκουμέντο. Το τραγούδι αυτό από τη Ν. Μούσχουρη και μουσικό σύνολο που διευθύνει ο Μάνος Χατζιδάκις, από συναυλία στο Ηρώδειο το 1989. Ήμουν εκεί και θυμάμαι αυτή τη συναυλία. Είχε εκδοθεί ο δίσκος και ο Χατζιδάκις έκανε συναυλίες μ' αυτά τα ...άγνωστα στους πολλούς τραγούδια του.

Εγώ κι αν προδοθώ 

δε θα προδώσω 

κρυφές χαρές κι ελπίδες 

εγώ φωτιές ανάβω 

για κάθε σκλάβο 

που βλέπω μ’ αλυσίδες. 

Εγώ κι αν νικηθώ 

θα πολεμήσω 

για σένα και για μένα 

για τα παιδιά του κόσμου 

που στέκουν μπρος μου 

χλωμά κι αδικημένα. 

Έχω τα δώρα του Θεού 

με λένε Θεοδώρα 

και τα σημάδια του καιρού 

δικά μου είναι τώρα. 

Λαμά λαμά λαμά 

λαμά Χριστέ μου 

είμαι ριπή τ’ ανέμου 

εγώ δε μοιάζω μ’ άλλη 

και το κεφάλι δεν έσκυψα ποτέ μου. 

Κι εσύ που δε μιλάς 

θλιμμένε φίλε 

τα λόγια τούτα μέτρα 

παλιές αλήθειες θάψε 

κι αρχίνα σκάψε 

να βρεις νερό στην πέτρα. 

Τότε κι οι δυο μαζί 

μα κι άλλοι κι άλλοι 

θα γίνουμ’ ένα όλοι 

και με φτερά στον ώμο 

θα βρούμε δρόμο 

για την καινούργια πόλη. 

Είμαι της οργής αστέρι 

και χειμώνα καλοκαίρι 

χίλιους κεραυνούς κρατώ στο χέρι.

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΙΟΥΛΙΤΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΘΕΟΧΑΡΑΚΗ

Αύριο Κυριακή 1 Μαρτίου 2015 στις 11 το πρωί, στο Ίδρυμα Β&Μ Θεοχαράκη (Βασ. Σοφίας 9 και Μέρλιν 1)  παρουσιάζεται για άλλη μια φορά το μουσικό παραμύθι “Ο Ρινόκερος κι η Ρήνα” - Μιά ιστορία αγάπης.

Ένας ρινόκερος γνωρίζει κι «ερωτεύεται» μία καμηλοπάρδαλη. Η παράξενη αυτή αγάπη προκαλεί μεγάλη ταραχή στους γύρω, ενώ οδηγεί τους ίδιους σε πολλές περιπέτειες μέχρι να καταφέρουν να είναι μαζί…

Ένα παραμύθι που στοχεύει στη αποδοχή του διαφορετικού, στην σημασία, όχι της εξωτερικής, αλλά της εσωτερικής επικοινωνίας και συγγένειας, ενώ επιδιώκει να εξοικειώσει τα παιδιά στην ποιητική έκφραση με ρυθμούς και ρίμες. Η θεατρική αφήγηση συνδυάζεται με πρωτότυπη μουσική και τραγούδια.

Μουσική: Γιώργος Κουρουπός

Τραγούδι: Δάφνη Πανουργιά, Βασίλης Γισδάκης

Πιάνο: Πέτρος Μπούρας

Παραμύθι - Αφήγηση: Ιουλίτα Ηλιοπούλου

Η ιστορία “Ο Ρινόκερος κι η Ρήνα” περιλαμβάνεται στο βιβλίο της Ιουλίτας Ηλιοπούλου «Άλλο και τούτο» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ύψιλον/βιβλία.

Από την πρώτη παρουσίαση του παραμυθιού στο Ίδρυμα Θεοχαράκη στις 7-12-2014.
Δείτε περισσότερα εδώ. 

"ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ" - ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ

Πριν λίγες ημέρες κυκλοφορήθηκε το δεύτερο τεύχος του περιοδικού «Ταυτότητα» στο Μόναχο της Γερμανίας. Πρόκειται για μια ολιγοσέλιδη έκδοση με αισθητικές αξιώσεις, η οποία επιχειρεί να υποψιάσει για τα τιμαλφή της ελληνικής παράδοσης με τρόπο προσαρμοσμένο στις ιδιαιτερότητες των Ελλήνων της Γερμανίας. Ψηφίδες για τη γλώσσα, τη λαογραφία, τη βυζαντινή μουσική και υμνογραφία, τον Χατζιδάκι και τη Μυρτιώτισσα, ποιήματα και άλλη ύλη συγκροτούν ένα καλοδεχούμενο μωσαϊκό, καμωμένο από νέους ανθρώπους με κέφι, όρεξη και, το σημαντικότερο, χιούμορ.

Το τεύχος αυτό περιλαμβάνει προλόγισμα της φιλόπονης εκδότριας Ιωάννας Παναγιώτου - Μάμαλη, απόσπασμα διάλεξης του Καθηγητή Γλωσσολογίας Γεωργίου Μπαμπινιώτη, που πραγματοποιήθηκε στο Μόναχο το 2014, ένα κείμενο της αρχαιολόγου - φιλολόγου Μαρίας Λιάνου με τίτλο: "Η Δημοκρατία χθες και σήμερα", και στην πολιτιστική ενότητα που επιμελείται ο θεολόγος και αρχισυντάτκης του περιοδικού Γιώργος Βλαντής δύο κείμενα: του Καθηγητού Πανεπιστημίου Μονάχου Κωνσταντίνου Νικολακόπουλου για την Βυζαντινή Μουσική (ένα μεστό περίγραμμα) και του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου για την ποιήτρια Μυρτιώτισσα και την σχέση της με τον Μάνο Χατζιδάκι (με αφορμή ένα χειρόγραφο ποίημά της στην ιστορική Οικία Κατακουζηνού). Επίσης, μια αναφορά σε εκδηλώσεις του Λυκείου των Ελληνίδων Μονάχου. 

Ευχόμαστε καλή συνέχεια στην ευγενή αυτή προσπάθεια, η οποία έχει ως σκοπό "την ανάδειξη και προώθηση του ελληνικού πολιτισμού, των γραμμάτων και των τεχνών εκτός της ελληνικής επικράτειας".
Παραθέτουμε στη συνέχεια το περιοδικό στην ηλεκτρονική μορφή του. 

Taytothta magazine

LA BALLARINA (Opera Buffanesca)

Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου 

Ὁ Μορφωτικὸς Σύνδεσμος Μόδα ὑπὸ τὴν Προεδρεία τοῦ Φ. Κάφτογλου καὶ μὲ τὴν σύμπραξη τῆς Φιλοπτώχου Ἀδελφότητος Χαλκηδόνος, συνεχίζων εἰς πεῖσμα κάποιων "ντετονικῶν μελωδιῶν", τὴν μακρὰν καὶ ἐπιτυχῆ πολιτισμική του προσφορὰ καὶ παράδοση (θεατρικὲς παραστάσεις, διαλέξεις, μουσικὲς καὶ λοιπὲς ἐκδηλώσεις, προβολὴ ταινιῶν, ἐκδρομὲς κ.ἄ.), τὴν περασμένη Κυριακὴ ἔζησε καὶ πάλι ξέφρενα στὴν ἕδρα του τὸ ἀποκριάτικό μας καρναβάλι. 

Κατάμεστη ἦταν ἡ αἴθουσά του, ποὺ "ξεχείλιζε" ὡς τὰ ἔξω ἀπὸ Χαλκηδόνιους, φίλους τους στὴν Πόλη καὶ ἐπισκέπτας ἀπὸ τὸ ἐξωτερικό. Μεταξύ τους ὑπῆρχαν κληρικοί, ἐπιστήμονες, καθηγητές, ἐπιχειρηματίες, φοιτητὲς κ.ἄ. 

Εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς ἐντύπωση προυκάλεσε καὶ πάλιν τὸ ἐπαγγελματικὰ ὀργανωμένο νέο μουσικὸ συγκρότημα τοῦ Συνδέσμου μὲ τὸν βετεράνο μαέστρο Σ. Αὐγερινὸ στὸ πιάνο καὶ τὸ ἁρμόνιο, τὸν Θ. Μαβινάκη στὴν κιθάρα καὶ τὸ μπουζούκι, τὸν Ἀ. Κατσώνη στὸ μπάσο, τὸν Σ. Πεταλᾶ στὰ κρουστὰ καὶ τὸ ἁρμόνιο καὶ τὴν γλυκεῖα Ἥ. Ντερμαντζῆ στὸ τραγούδι, τὴν ὁποία βέβαια συνόδευαν καὶ ὅλοι μαζί. Πλούσιο δὲ ἦταν τὸ ρεπερτόριό τους, ἀποτελούμενο ἀπὸ κομμάτια τοῦ 30-40, παραδοσιακὰ ἑλληνικὰ καὶ σύγχρονα λαϊκά. Πάντως ἡ χορευτικὴ πλευρὰ φέτος ἦταν κάπως περιορισμένη. Εἶναι δὲ χαρακτηριστικό, ὅτι ὁρισμένοι ἀπὸ τοὺς ἐκτελεστὲς τυγχάνουν καὶ ἱεροψάλτες τῆς Ἱ. Μητροπόλεως, πρᾶγμα οὐχὶ ἀσύνηθες διὰ τὰ καθ’ ἡμᾶς. 

Μετὰ λοιπὸν τὴν σύντομη προσλαλιὰ τῆς Προέδρου τῆς Φιλοπτώχου καὶ τοῦ γράφοντος, ἄρχισε τὸ πρόγραμμα. Ἔτσι ἔβλεπε κανεὶς γύρω στὰ ὄμορφα τραπεζάκια, γαρνιρισμένα μὲ ἀγάπη καὶ πλούσια ἐδέσματα, Πριγκήπισσες (μὲ bonus-zgouri), Βαρωνέσσες, Ἀρχόντισσες, mondaines κυρίες, καθὼς καὶ τὴν Carmen, ἑλκυστικὲς μελανειμονοῦσες γοτθικὲς μάγισσες μὲ ὀξύκορφες καλύπτρες (Hennin), χαριτωμένες εὐτραφεῖς χίππισες, λεπτὲς σπανιόλες, ἀστυνόμες, κυρίες ντυμένες κατὰ τὴν μόδα τοῦ 1930, ἢ καὶ ὡς ἄνδρες, πρᾶγμα "ἀσυνήθιστο" γιὰ σήμερα!, κομψότατες τροτέζες, ἀνατολίτες, πειρατές, Zorro, γκάνγκστερ τῆς ἐποχῆς τῆς ποτοαπαγόρευσης, πολεμοχαρεῖς Vikings κ.ἄ. 

Ἕνα χάρμα δηλαδὴ χρωμάτων, σχημάτων καὶ μορφῶν, ποὺ γοήτευε τὸ μάτι καὶ τοὔδιδε χαρά, ἔστω καὶ γιὰ κάποιες ὧρες. 

Τὴν παράσταση ὅμως ἔκλεψε καὶ πάλι ὁ Πρόεδρος Γ. Στεφανόπουλος, ποὖχε τὸ εὑρετικὰ δύσκολο ἔργο τῆς μορφῆς τῆς μεταμφιέσεώς του μετὰ τὶς ἐπιτυχεῖς προηγούμενες τοῦ Σεΐχη, Barış Manço, Καρδιναλίου, Seyfi Dursunoğlu (Huysuz Virjin), Elvis Presley καὶ Mühteşem Süleyman. 

Ἔτσι ξεμπούκαρε τὴ φορὰ αὐτὴ ὡς ballarina grotesca, ὁλόλευκος, σὰν ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους -χωρὶς φτερά-, γιὰ τοὺς ὁποίους ὁ μεγάλος Δάσκαλός μου Ἐφέσου Χρυσόστομος δίδασκε, ὅτι οἱ ἄγγελοι "τυγχάνουν δυσκίνητοι πρὸς τὸ κακόν, οὐχὶ ὅμως καὶ ἀκίνητοι", ἢ ὡς ἕνα "μπαρὸκ Putto", ἔστω κι’ ἂν ἄγγιζε τὰ ὅρια τῆς κατηγορίας τοῦ αἰσθητικῶς ἄσχημου, "ἱματισμένος καὶ σωφρωνῶν" τὸ Tutu μὲ τὰ λοιπὰ ἀξεσουάρ. Στὴν εὐρεῖα πύλη τῆς εἰσόδου πρὸς τὴν αἴθουσα ἦταν στημένες οἱ "ραβδοῦχες" κατὰ τὴν βυζαντινὴ παράδοση, κρατῶντας "χάρτινους ὅλμους" ποὺ ἐκπυρσοκροτοῦσαν ἀνάμεσα στὶς ἰαχὲς καὶ τὰ ξεκαρδίσματα, προσθέτοντας ἑτέραν ἠχητικὴν συγχορδίαν. 

Μορφολογικὰ ἡ μπαλλαρίνα ἀνακαλοῦσε τὶς καλοθρεμμένες τοιαῦτες τοῦ Hisseli Harikalar Kumpanyası τοῦ Erol Evgin, καὶ ἡ ὁποία ἄρχισε νὰ χορεύει περίεργα, ὅμως καὶ μὲ κοφτὲς καὶ συνοπτικὲς κινήσεις ὥριμων καλλιτεχνῶν, ἐνθυμίζουσά πως τὴν μεγάλη Huysuz Virjin. Ἔτσι ὁ Πρόεδρος τὴν φορὰ αὐτὴ ἐμφανίσθηκε ὄχι ἁπλῶς λόγῳ τῆς ἐπιλογῆς του "κωμικός", ἀλλὰ καὶ ἕνεκα τῆς καρικατουροποιήσεως τῆς μπαλλαρίνας, τοῦθ’ ὅπερ ηὔξανε τὸν γέλωτα καὶ τὴν θυμηδίαν τῶν παρισταμένων. Νἆναι καλά. 

Οἱ δὲ πολλοί, ὡς συνήθως σήμερον, ἐρασιτέχνες φωτογράφοι-ισσες μὲ τὰ Smartphone καὶ τὰ Tablet ἔσπευσαν νὰ ἀπαθανατίσουν τὴν burlesque σκηνή, μεταδίδοντάς την ἀκαριαίως urbi et orbi πρὸς "εὔφρανσιν" καὶ τῶν "προμάχων τῆς πίστεως"! ἐκπροσώπων τοῦ ἀντιθέου φαρισαϊσμοῦ καὶ καρναβάλων διὰ βίου, κατὰ τὸ "διὰ βίου μάθησης"! 

Θερμὰ συγχαρητήρια σὲ ὅλους τοὺς συμβαλόντας στὴν ἐκδήλωση αὐτὴ καὶ εὐχαριστίες γιὰ τοὺς κόπους τους. Καὶ τοῦ χρόνου!

ΣΥΝΟΜΙΛΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑ - ΣΤΑΜΑΤΗ ΣΚΛΗΡΗ ΣΤΟ INTV.GR

Το ερχόμενο Σάββατο 28 Φεβρουαρίου στις 12 το μεσημέρι στο πατάρι των Εκδόσεων Αρμός (Μαυροκορδάτου 11), στο κέντρο της Αθήνας, ο παπα - Σταμάτης Σκλήρης με τον ψυχίατρο-ψυχαναλυτή ΕΕΨΨ Κώστα Εμμανουηλίδη, ανοίγουν τον κύκλο συναντήσεων με θέμα την Ελληνική Νεοβυζαντινή Ζωγραφική και τους τρόπους έκφρασής της στην σύγχρονη εικαστική σκηνή. Πρόκειται για πέντε εκ βαθέων συνομιλίες, που διοργανώνουν οι εκδόσεις Πορφύρα, κατά τις οποίες θα γνωρίσουμε ισάριθμους σημαντικούς σύγχρονους εικαστικούς καλλιτέχνες που το έργο τους αντλείται και εμπνέεται από την αρχαία ελληνική ή την βυζαντινή ζωγραφική και εκτείνεται στην σύγχρονη Ελληνική ζωγραφική. Πέντε έγκριτοι επιστήμονες από τον χώρο της ψυχανάλυσης θα αποπειραθούν να «αναγνώσουν» τον προσωπικό κόσμο και το ζωγραφικό σύμπαν του κάθε καλλιτέχνη προσεγγίζοντας τον άνθρωπο και αναλύοντας το έργο του.

Με αφορμή, λοιπόν, αυτή την ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη πρωτοβουλία των εκδόσεων "Πορφύρα", πραγματοποιήσαμε με το διαδικτυακό κανάλι intv.gr μια συνέντευξη με τον παπα - Σταμάτη Σκλήρη όπου μιλάμε για πολλά!

Για τις συναντήσεις αυτές, όπου η ψυχανάλυση συναντά την τέχνη, για "Το βλέμμα του Παντοκράτορα" - ένα μοναδικό portfolio με αδημοσίευτα έργα του π. Σταμάτη Σκλήρη που πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Πορφύρα", για την δυναμική της βυζαντινής εικόνας στον καιρό μας, για τους Ρώσους της Διασποράς που ασχολήθηκαν με την θεολογία της εικόνας στον 20ο αιώνα, για τις εκπομπές στην ΕΡΤ "Σήμερα είναι Κυριακή", όπου συμμετείχε ο παπα - Σταμάτης και για πολλά ακόμα. 

Η σκηνοθεσία είναι του Γιώργου Αρβανίτη, και μπορείτε να παρακολουθήσετε την συνέντευξη εδώ. 

ΑΛΕΚΟΣ ΦΑΣΙΑΝΟΣ 

«Ο παπα-Σταμάτης, ὡς ζωγράφος, ἔγραψε εἰκόνες τῆς ζωῆς, ὅπως ὁ κόσμος εἶναι. Καί εἰκονογράφησε ναούς μέ θεϊκές μορφές, ὅπως ἔπρεπε νά εἶναι. Ἀνανέωσε τή θρησκευτική εἰκονογραφία μέ ἕνα καινούργιο τρόπο δικό του, πού εἶναι μέ ὡραῖα θαυμάσια χρώματα τῆς φύσης καί πρόσωπα χαρούμενα, πού δέν μᾶς φοβίζουν, ἀλλά μᾶς φέρνουν πιό κοντά στο θεῖο…». 

Το πρόγραμμα των πέντε συν-ομιλιών έχει ως εξής: 

28 Φεβρουαρίου

Εικαστικός: π. Σταμάτης Σκλήρης - Ψυχίατρος-ψυχαναλυτής ΕΕΨΨ: Κώστας Εμμανουηλίδης. 

7 Μαρτίου

Εικαστικός: Μάρκος Καμπάνης-Ψυχολόγος-ψυχαναλύτρια ΕΕΨΨ: Βιολέτα Κωνσταντινίδου. 

14 Μαρτίου

Εικαστικός: Αλέκος Λεβίδης - Ψυχίατρος-ψυχαναλυτής ΕΕΨΨ: Δημήτρης Κυριαζής. 

21 Μαρτίου

Εικαστικός: Κώστας Κωνσταντάτος - Ψυχίατρος-Ψυχοθεραπεύτρια ΕΕΨΨ: Αρετή Σπυροπούλου. 

4 Απριλίου

Εικαστικός: Γιώργος Κόρδης - Ψυχίατρος-ψυχαναλυτής ΕΨΕ: Κώστας Ζερβός

Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΜΩΥΣΗΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Ο ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ ΚΑΙ Η "ΙΕΡΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ"

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 

Την παραγωγή με τίτλο «Ιερατική Ποίηση», δηλ. σύγχρονοι έλληνες συνθέτες μελοποιούν σύγχρονους Ορθοδόξους κληρικούς ποιητές, πρότεινα στον Θάνο Μικρούτσικο, για την διοργάνωση "Πάτρα - Πολιτιστική Πρωτεύουσα 2006" και τον κύκλο εκδηλώσεων «Θρησκεία και τέχνη». 

Ο Θάνος Μικρούτσικος - με την ευρύτητα πνεύματος που τον διακρίνει - ενέκρινε την πρόταση και ξεκίνησε αμέσως η υλοποίησή της. Μια πρώτη ενέργεια ήταν να στείλουμε επιστολές στους ποιητές για να τους ενημερώσουμε για την εκδήλωση και να τους καλέσουμε να έλθουν στην Πάτρα να διαβάσουν οι ίδιοι ποιήματά τους. 

Εστάλη σχετική επιστολή και στον μακαριστό μοναχό Μωυσή τον Αγιορείτη, ο οποίος απάντησε με μια θερμή επιστολή προς τον Θάνο Μικρούτσικο την οποία δημοσιεύουμε σήμερα στην Ιδιωτική Οδό. Η επιστολή έχει ως εξής: 

Άγιον Όρος, 14/27-10-2005 

Αγαπητέ κύριε Θάνο Μικρούτσικε, 

Χαίρετε πάντοτε εν Κυρίω! 

Έλαβα την επιστολή σας της 14-9-2005 διά της οποίας με προσκαλείτε στην πόλη των Πατρών τον Νοέμβριο του 2006 σ’ εκδήλωση της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης με θέμα «Ιερατική Ποίηση» για ν’ αναγνώσω ποιήματά μου. 

Κατ’ αρχάς συγχαίρω για την ωραία σκέψη σας και κατά δεύτερον ευχαρίστως αποδέχομαι και να έλθω προς τούτο στην Πάτρα. Μόνο που αδυνατώ από 24-29 Νοεμβρίου γιατί έχουμε την πανήγυρη του Κελλιού μας. 

Εγκάρδια εύχομαι κάθε παρά Θεού ενίσχυση προς επίτευξη του έργου σας. 

Μετά τιμής και ευχών 

Ελάχιστος μοναχός 

Μωυσής Αγιορείτης 

Η παραίτηση, όμως, του Θ. Μικρούτσικου από την Καλλιτεχνική διεύθυνση του θεσμού, είχε ως συνέπεια την ακύρωσή της από την διάδοχη κατάσταση. 

Έτσι, ένα χρόνο αργότερα, τον Ιανουάριο του 2007 με το Καλλιτεχνικό Σύνολο Πολύτροπον, πραγματοποιήσαμε την «Ιερατική Ποίηση» στην ιστορική αίθουσα της Φιλαρμονικής - Ωδείο Πατρών. Δεν περιμέναμε την όποια «Πολιτιστική» να υλοποιήσει την παραγωγή, τα καταφέραμε και μόνοι μας. 

Στην εκδήλωση της Φιλαρμονικής το ποίημα «Σιωπή» του Μωυσή του Αγιορείτη μελοποίησε ο Σάκης Παπαδημητρίου από το Αίγιο, ο οποίος και το παρουσίασε με δικό του μουσικό σύνολο και ερμηνεύτρια την Δώρα Πετρίδη. 

Το 2010 η "Ιερατική Ποίηση" ανέβηκε με την Ορχήστρα του Φεστιβάλ Πάτμου στο Φεστιβάλ Θρησκευτικής Μουσικής της Πάτμου υπό τη διεύθυνση του μαέστρου και συνθέτη Άλκη Μπαλτά, ο οποίος αγκάλιασε την όλη παραγωγή. Εκεί ακούστηκαν τα ποιήματα «Ο Αγιορείτης» και «Αφιέρωση» του μακαριστού Μωυσή, με συνοδεία έργων του Μπαχ και σολίστ την Βίκυ Στυλιανού (πιάνο) και την Ιβόνα Γκλίνκα (φλάουτο). 

Για την προσεχή εκδήλωσή μας, στην Ελληνοαμερικανική Ένωση στις 10 Μαρτίου 2015, το ποίημα «Σιωπή» του μοναχού Μωυσή, μελοποίησε η συνθέτρια και πιανίστρια Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου. Θα το ερμηνεύσουν, σε πρώτη εκτέλεση, η σοπράνο Δάφνη Πανουργιά με την Βίκυ Στυλιανού στο πιάνο. 

Το ποίημα «Σιωπή» είναι από την συλλογή «Αθωνικά ποιήματα» (Αρμός, 1995) και έχει ως εξής: ΣΙΩΠΗ 

Είναι καιρός να σωπάσω 

δεν έχω κάτι άλλο να πω 

και κάτι να προσθέσω 

όταν όλα σωπαίνουν μια μέρα 

καλύτερα να μάθω να κλαίω 

να προσεύχομαι δίχως λόγια 

να χαθώ για να σας βρω 

αδελφοί σκοτωμένοι 

απ' τις σφαίρες των λόγων μου.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΟΡΤΥΝΟΣ Η "ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΟΔΟΣ" ΤΑ ΕΧΕΙ ΓΡΑΨΕΙ ΑΠΟ ΝΩΡΙΣ...

Για την περίπτωση του Μητροπολίτου Γόρτυνος Ιερεμία τα έχουμε γράψει από νωρίς. Οπότε το πρόσφατο επεισόδιο με την Πρόεδρο της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν μας εκπλήσσει. 

Το νέο στοιχείο είναι η αντίδραση της Ζ. Κωνσταντοπούλου (η αποχώρησή της από τον ναό θεωρώντας εαυτήν προσβεβλημένη από όσα είπε ο Γόρτυνος) και η συνέχεια που έδωσε στο θέμα με την επικοινωνία της με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο.

Παρακάτω δείτε τις σχετικές με τον Μητροπολίτη Γόρτυνος αναρτήσεις της Ιδιωτικής Οδού. 

- Ο Γόρτυνος, οι κουμπούρες και η ...καθαίρεση του Πατριάρχη!...

- Ο Γόρτυνος Ιερεμίας και η ποιμαντική της μπαστούνας...

- Οι ...καλές συστάσεις ...αξιόπιστων προσώπων του Μητροπολίτη Γόρτυνος Ιερεμία

- Το ...αντιπαπικό ποίμνιο του Γόρτυνος και το "Μολών λαβέ" του Πειραιώς

- Ιερώνυμος VS Ιερεμία

- Η στάση του Γόρτυνος εξέφραζε...

ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ ΓΙΑ ΓΝΩΣΤΕΣ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΕΙΣ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΩΝ ΣΕ CD ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ "ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ"

Μια νέα εφημερίδα με τον τίτλο «Ορθόδοξη Αλήθεια» κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες, προσφέροντας στους αναγνώστες της ένα τριπλό cd με ηχογραφήσεις Πρωτοψαλτών, μεγάλων δασκάλων της Ψαλτικής τέχνης (όπως σημειώνεται στο εξώφυλλο της ψηφιακής έκδοσης). 

Ο υποψιασμένος ακροατής θα καταλάβει ότι πολλές από τις ηχογραφήσεις της εν λόγω έκδοσης είναι προ πολλού γνωστές και δημοσιευμένες, μάλιστα, σε πολύ σοβαρές εκδόσεις, όπως είναι, π.χ., οι Καταβασίες της Υπαπαντής του Ματθαίου Τσαμκιράνη (περιλαμβάνονται στην έκδοση «Μνημεία Εκκλησιαστικής Μουσικής» / Ειρμοί Κανόνων Πέτρου Βυζαντίου του Κέντρου Ερευνών και Εκδόσεων) ή οι ηχογραφήσεις του Σίμωνα Καρά που προέρχονται από τις σχετικές εκδόσεις του Συλλόγου προς Διάδοσιν της Εθνικής Μουσικής, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν ζώντος του Σίμωνος Καρά. 

Στα ψιλά γράμματα της ψηφιακής έκδοσης της εφημερίδας Ο.Α., αποδίδονται ευχαριστίες σε συλλέκτες για την παραχώρηση υλικού, αλλά δεν γίνεται καμία μνεία για άδεια χρήσης του υλικού από τους φορείς που έχουν εκδώσει αρκετές από τις ηχογραφήσεις του τριπλού ψηφιακού δίσκου. Προφανώς υπάρχει κάποιο κενό εδώ… 

Άρα, δεν είναι δυνατόν να αναγράφεται στην ψηφιακή έκδοση της εφημερίδας ότι «η παραγωγός εταιρεία έχει όλα τα πνευματικά δικαιώματα αυτού του ψηφιακού δίσκου. Επιτρέπεται η χρήση μόνο για ιδιωτική, κατ’ οίκον προβολή. Απαγορεύεται η αντιγραφή, αναπαραγωγή...». Είναι γνωστό ότι τέτοιες απαγορεύσεις ισχύουν όταν τις υπαγορεύει ο δημιουργός ενός προϊόντος κι όχι κάποιος που το αναπαράγει, και κατά πως φαίνεται δίχως άδεια των δημιουργών. 

Με την ευκαιρία και μια παρατήρηση στο άρθρο για τον Σταυρό του Αγίου Ανδρέου που φυλάσσεται στο Ναό του Πρωτοκλήτου στην Πάτρα (σ. 10). Ως γνωστόν ο Σταυρός επέστρεψε στην Πάτρα επί μακαριστού Μητροπολίτου Πατρών Νικοδήμου, το 1980. Αναγράφεται λοιπόν στο σχετικό ρεπορτάζ

- προφανώς ο …δαίμων έβαλε το χέρι του: «Ο σεβασμιότατος μητροπολίτης Πατρών κ. Νικόδημος είπε στην ορθόδοξη Αλήθεια». Ακολουθεί δήλωση, η οποία δεν ανήκει φυσικά στον μακαριστό Μητροπολίτη Νικόδημο, ο οποίος δεν συνήθιζε ούτε δηλώσεις ούτε συνεντεύξεις - και δη μακροσκελείς - ακόμα και στα λεγόμενα «εκκλησιαστικά» ΜΜΕ. 

Π.Α.Α.

"ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΕΚΚΛΗΣΑΚΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ", ΗΤΟΙ Ο ΠΑΝΣΕΠΤΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ

Ο Πατριαρχικός Ναός του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι έγινε για λίγο "ιστορικό εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου", από κάποιον Αιμίλιο Πολυγένη στο Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων "Ρομφαία". 

Η εικόνα από την ...ατυχή δημοσίευση - που παραθέτουμε εδώ - αδιάψευστος μάρτυς. Ευτυχώς ο συντάκτης γρήγορα διόρθωσε το ημαρτημένον. 

Μπροστά στους παμμεγέθεις ρωσικούς ναούς ίσως ο Πατριαρχικός Ναός του Αγίου Γεωργίου στο ταπεινό Φανάρι να φαντάζει στα μάτια κάποιων "εκκλησάκι", έστω "ιστορικό". Αυτή, άλλωστε, είναι και η δόξα του! Η αδοξία του! Απ' αυτή την άποψη η λανθάνουσα γλώσσα του συντάκτη τ' αληθή είπε, ήτοι την ουσία του πράγματος μεμαρτύρηκεν. 

Καλή Σαρακοστή! 

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΣΟΜΠΑΝΙΔΗΣ: "ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ"

Εξώφυλλο: Τέση Δροσοπούλου

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου

Κυκλοφορήθηκε πρόσφατα το καινούργιο βιβλίο του καθηγητή στο Τμήμα Θεολογίας του Α.Π.Θ. Στυλιανού Τσομπανίδη, με τίτλο: "Υπέρ της οικουμένης. Μελέτες για την Οικουμενική Κίνηση και την αποστολή της Εκκλησίας στο σημερινό κόσμο", σ. 708 (εκδόσεις Ostracon, Θεσσαλονίκη 2014).
Πρόκειται αναμφισβήτητα για ένα βιβλίο - εργαλείο καθώς περιλαμβάνει μελέτες του Στ. Τσομπανίδη για σημαντικά σύγχρονα θεολογικά θέματα, αλλά και θεμελιώδη για την κατανόηση της σύγχρονης Οικουμενικής Κίνησης κείμενα στο Παράρτημα.
Η συνεισφορά του Στ. Τσομπανίδη και με το εν λόγω βιβλίο είναι ότι σε πολλά κείμενά του, αναφέρεται απολύτως τεκμηριωμένα στην συμβολή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Οικουμενική Κίνηση. Μέσα από τα σχετικά επίσημα κείμενα που παραθέτει, καταδεικνύεται το γεγονός της ζωογόνου παρουσίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Οικουμενική Κίνηση. Διαβάζοντας τα κείμενα αυτά θα μπορούσε να πει κανείς πως δεν μπορεί να υπάρξει Οικουμενική Κίνηση χωρίς την Ορθοδοξία. Άρα, είναι επιτακτικό χρέος της Ορθόδοξης Εκκλησίας σήμερα, η μαρτυρία της στην Οικουμενική Κίνηση.
Ο Στ. Τσομπανίδης πιστεύει στην Οικουμενική Κίνηση, δηλ. πιστεύει πως μέσα από τον διαρκή διάλογο προκύπτουν πολλά και σημαντικά. Γι' αυτό και έχει ενδιαφέρον η αφιέρωσή του στο βιβλίο: "Στον καθηγητή και δάσκαλό μου Ulrich Duchrow και σε όσους με λόγο και πράξη κρατούν ζωντανή την ελπίδα ότι ένας άλλος κόσμος είναι όχι μόνο εφικτός, αλλά μπορεί σήμερα να οικοδομηθεί". 
Η ζωντανή ελπίδα του Στ. Τσομπανίδη δεν είναι ουτοπία. Είναι πίστη και αγάπη "υπέρ της Οικουμένης".
Οι έννοιες και οι έγνοιες του συγγραφέα αποτυπώνουν τους κραδασμούς μιας εκκλησιαστικής έντασης, που διέπεται από ζήλο πυρφόρο: "Η Ορθόδοξη Εκκλησία και θεολογία στην εποχή της Οικουμένης", "Προς μια φιλό-ξενη θεολογία", "Προς μια δυναμική Εκκλησιολογία". 
Η Οικουμενική Κίνηση είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αμφισβητούν α-νοήτως κάποιοι μίζεροι. Ευτυχώς η λογική της "Οικουμένης" τους αντιπαρέρχεται ως επαρχιώτες χειρίστου είδους.
Είναι πολύ σημαντικό που ο Στ. Τσομπανίδης μ' αυτό του το πόνημα στοιχείται στην προσμονή της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδοξίας την επόμενη χρονιά (2016). Ένα τέτοιο γεγονός δεν μπορεί παρά να απασχολεί σοβαρά οικουμενικούς θεολόγους, όπως ο Στ. Τσομπανίδης.

Παραθέτουμε στη συνέχεια τον πρόλογο του ίδιου του συγγραφέα στο βιβλίο: 

«Η Εκκλησία δεν ζη δια τον εαυτόν της, αλλά οφείλει να μαρτυρή και να μοιράζηται τα δώρα του Θεού μετά των εγγύς και των μακράν. Μετέχοντες της Θείας Ευχαριστίας και προσευχόμενοι υπέρ της οικουμένης, καλούμεθα να συνεχίσωμεν την λειτουργίαν μετά την Θείαν Λειτουργίαν και να μοιρασθώμεν μεθ᾿ ολοκλήρου της ανθρωπότητος τα δώρα της αληθείας και της αγάπης» (η υπογράμμιση δική μου). 

Το παράθεμα ανήκει στην έβδομη παράγραφο του κοινού ανακοινωθέντος της Σύναξης των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών στο Φανάρι το Μάρτιο του 2014. Η θέση του στον Πρόλογο του ανά χείρας βιβλίου οφείλεται σε δύο λόγους: Πρώτα, καταδεικνύει τη συγκυρία για την υλοποίηση της ειλημμένης από καιρό απόφασής μου να συγκεντρώσω σε ένα τόμο μελέτες και άρθρα που συνέγραψα κατά την τελευταία δεκαετία, όλα καρπός της διδακτικής και ερευνητικής ενασχόλησής μου με το ακανθώδες θέμα της Οικουμενικής Κίνησης. Δεύτερο, αναδεικνύει το κοινό νήμα και βασικό νόημα που διατρέχει και συνδέει τα κείμενα του παρόντος τόμου. 

Η συγκυρία είναι η κοσμοϊστορική απόφαση της Σύναξης των Προκαθημένων να πραγματοποιηθεί, εκτός βεβαίως απροόπτου, το από πολλών ετών κυοφορούμενο όραμα της συγκλήσεως της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας κατά την ημέρα της Πεντηκοστής του έτους 2016. 

Τρία από τα θέματα που έχουν εγκριθεί και αναμένεται να επικαιροποιηθούν από την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο είναι τα παρακάτω: «Σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας προς τον λοιπό χριστιανικό κόσμο», «Ορθόδοξη Εκκλησία και Οικουμενική Κίνηση» και «Η συμβολή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην επικράτηση της ειρήνης, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας, της αδελφοσύνης και της αγάπης μεταξύ των λαών και στην άρση των φυλετικών και άλλων διακρίσεων». 

Η σύγκλησή της και οι καρποί της λοιπόν δεν είναι πράγματα ξένα προς τη θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας απέναντι στην Οικουμενική Κίνηση και στις προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου. Αναμφίβολα, με την Οικουμενική Κίνηση συνδέεται και συμπορεύεται η πανορθόδοξη κίνηση για τη σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ των Ορθοδόξων Εκκλησιών, για την ανανέωση της ζωής τους, για ένα συγχρονισμό της ζωής και της διδασκαλίας τους, για μια ζωντανή θεολογία και, τέλος, για τη συνειδητοποίηση του ενοποιού τους ρόλου μέσα σε ένα διασπασμένο από την αδικία και τη βία κόσμο. Από τη μία πλευρά, οι ζυμώσεις και η συνοδική πορεία για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθόδοξης Εκκλησίας ανανέωσαν την αυτοσυνειδησία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, τη βοήθησαν να ξαναβρεί την καθολική συνείδησή της και να διατηρήσει ζωντανό το οικουμενικό φρόνημά της. Και από την άλλη, κάθε πρωτοβουλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας για συνεργασία στην Οικουμενική Κίνηση συνοδευόταν και συνοδεύεται από μια αυτόματη κίνηση για σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ των Ορθοδόξων Εκκλησιών και για ανανέωση της ζωής τους. 

Η προσπάθεια, λοιπόν, για την έκφραση της πανορθόδοξης ενότητας και αυτοσυνειδησίας και η επαφή της Ορθόδοξης Εκκλησίας με την Οικουμενική Κίνηση είναι συγκοινωνούντα δοχεία, υπάρχει μεταξύ τους έντονη αλληλεπίδραση, το ένα «τροφοδοτεί» το άλλο. Βεβαίως, η οικουμενική δράση και το οικουμενικό φρόνημα της Ορθόδοξης Εκκλησίας πηγάζουν από αίσθημα ευθύνης και αποτελούν μια αδιάσπαστη γραμμή, που φτάνει ως το μακρινό παρελθόν της παράδοσής της. Αιώνες τώρα η Εκκλησία προσεύχεται «υπέρ της Οικουμένης» και «υπέρ… ευσταθείας των αγίων του Θεού Εκκλησιών και της των πάντων ενώσεως» και, όπως υπογράμμισε η Γ´ Προσυνοδική Πανορθόδοξη Διάσκεψη (Σαμπεζύ 1986), η Ορθόδοξη Εκκλησία πάντοτε αγωνίστηκε για την αποκατάσταση της χριστιανικής ενότητας, γι’ αυτό και σήμερα η συμμετοχή της στην Οικουμενική Κίνηση δεν είναι καθόλου ξένη προς τη φύση και την ιστορία της, αλλά αποτελεί συνεπή έκφραση της αποστολικής πίστης μέσα σε νέες ιστορικές συνθήκες και με σκοπό την αντιμετώπιση νέων υπαρξιακών αιτημάτων. 

Και μόνο η αναγγελία της απόφασης για τη σύγκληση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου μέσα σε πρωτόγνωρες αρνητικές εξελίξεις σε όλο τον κόσμο καθιστά πιο επιτακτική και ενδιαφέρουσα την έκδοση του παρόντος τόμου. Όλα τα κείμενα που τον συνθέτουν, προσεγγίζουν σημαντικά προβλήματα που αναφύονται κατά τις σύγχρονες εκκλησιολογικές και οικουμενικές αναζητήσεις μέσα σε νέα ιστορικά δεδομένα και σημαντικές κοινωνικοπολιτικές αλλαγές και προσπαθούν να καταγράψουν την παρουσία και τη συμμετοχή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Οικουμενική Κίνηση και το πώς αυτή, με βάση τη σύγχρονη θεολογική έρευνα, την πίστη και τη ζωή της, μέσα σε αυτές τις νέες ιστορικές συνθήκες έχει (ή μπορεί να) συμβάλει στη διαμόρφωση μιας κοινής οικουμενικής μαρτυρίας και δράσης για την αντιμετώπιση των προκλήσεων της παγκοσμιοποίησης και του τεράστιου μεγέθους, της πολυπλοκότητας και της όξυνσης των κινδύνων που απειλούν τον άνθρωπο και το περιβάλλον του. 

Ακόμη, εκτός από την απόπειρα αποτίμησης των πρώτων επαφών της Μεταρρύθμισης με την Ορθόδοξη Εκκλησία υπό το φως της σύγχρονης οικουμενικής κίνησης, παρουσιάζεται η γένεση και η εξέλιξη της Οικουμενικής Κίνησης, ιδιαίτερα του κατ’ εξοχήν οργάνου της, του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), καθώς και το μεγάλο γεγονός της Β΄ Βατικανής Συνόδου που «άνοιξε» το δρόμο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας προς την Οικουμένη. 

Αυτό που φαίνεται μέσα από τα κείμενα είναι ότι η αποστολή της Εκκλησίας είναι ένας συνεχής διάλογος με τον άνθρωπο, ιδιαίτερα με τον «άλλο», καθώς και με τις ευρύτερες κοινωνικές και πολιτισμικές πραγματικότητες της εποχής της. Ο διάλογος κατανοημένος ως «διαλογική μαρτυρία και λειτουργική διακονία» οδηγεί την Εκκλησία σε «έξοδο» από την αυτοδικαίωση, την αποκλειστικότητα, την αυτάρκεια, προς το δραματικό γίγνεσθαι της ιστορίας με στόχο την καταλλαγή και θεραπεία των τραυμάτων της διαίρεσης των χριστιανών, αλλά και τον ευαγγελισμό και τη μεταμόρφωση του κόσμου. 

Τα κείμενα που επελέγησαν κατατάσσονται εδώ οργανικά, και όχι χρονολογικά, σε τέσσερις ενότητες και επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους σε οικουμενικά, εκκλησιολογικά, διαθρησκειακά και κοινωνικο-οικονομικά προβλήματα. Συγκεντρώθηκαν σε έναν τόμο με σκοπό αφενός να είναι πιο εύκολα προσβάσιμα σε κάθε ενδιαφερόμενο/η, και αφετέρου να συμβάλουν κατά το δυνατό ή να προσφέρουν απλώς ερεθίσματα στο σχετικό προβληματισμό και τις ζυμώσεις πριν αλλά και μετά από την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο, στην οικουμενική «προσκυνηματική πορεία για δικαιοσύνη και ειρήνη» που αποφασίστηκε στη Ι΄ Γενική Συνέλευση του Π.Σ.Ε. στο Μπουσάν της Ν. Κορέας το 2013. Τα περισσότερα από αυτά συντάχθηκαν κατά την τελευταία δεκαετία με ποικίλες επιστημονικές αφορμές και δημοσιεύθηκαν ή θα δημοσιευθούν σε Πρακτικά συνεδρίων ή ημερίδων, σε αφιερωματικούς Τόμους και σε επιστημονικά περιοδικά. Τα κείμενα που έχουν ήδη δημοσιευθεί αναδημοσιεύονται χωρίς αλλαγές. Επεξεργασία έχει υποστεί η πρώτη και πιο εκτενής μελέτη, η οποία αποτελεί μέρος παλαιότερου βιβλίου μου. Σε αυτή προστέθηκε μια υποενότητα για τη Ι΄ Γενική Συνέλευση του Π.Σ.Ε. και έτσι περιέχονται όλες οι μέχρι στιγμής Γενικές Συνελεύσεις του Συμβουλίου. 

Το Παράρτημα περιλαμβάνει εκτός από τη «Δήλωση του Τορόντο», που αποτελεί σταθμό στην ιστορία του Π.Σ.Ε. και παραμένει μέχρι σήμερα το πιο θεμελιακό κείμενο για τη φύση του Συμβουλίου, βαρυσήμαντες διορθόδοξες δηλώσεις και διακηρύξεις για τη φύση της οικουμενικής μαρτυρίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Το πλήθος και η ποικιλία των μελετών που περιέχονται στον τόμο έχουν ως αναπόφευκτη συνέπεια κάποιες επαναλήψεις, οι οποίες κρίθηκε καλό να παραμείνουν για να μη χαθεί η αρχική ροή των κειμένων και γιατί είτε εκφράζουν κάποιες βασικές θέσεις και ιδέες του συγγραφέα είτε αναφέρονται σε γεγονότα-σταθμούς.

ΦΟΡΩΝΤΑΣ ΤΗ ΜΑΣΚΑ ΤΗΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ...

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου

«Κατηγορώ την υποκρισία» είναι ο τίτλος της περίφημης ομιλίας του αειμνήστου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος την Κυριακή της Τυρινής του 1970 (8 Μαρτίου) στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών. Είναι γνωστή ως «η ομιλία για τον Καρνάβαλο»! 

Πολλοί θερμόαιμοι χριστιανοί σπεύδουν να προσάψουν στον Χαλκηδόνος Μελίτωνα την κατηγορία ότι «δικαιολογεί τον Καρνάβαλο, αντί να τον καταδικάζει απερίφραστα». Όταν εκφώνησε την ομιλία ο μακαριστός Χαλκηδόνος, ο Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης, εμήνυσε διά τηλεγραφήματος τον Μελίτωνα ενώπιον της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος (13.3.1970) και απαίτησε, εκτός πάσης κανονικής τάξεως, “να δικασθή” ο Μελίτων και “να καθαιρεθή προς παραδειγματισμόν”. 

Ούτε ο Καντιώτης ούτε οι οπαδοί του μπόρεσαν να καταλάβουν ότι στην πραγματικότητα ο Χαλκηδόνος Μελίτων επισημαίνει ότι ο Καρνάβαλος ενσαρκώνει μια «τραγωδία», η οποία και παραμένει «άλυτη». Όμως, αυτή ακριβώς η τραγωδία του Καρναβάλου καλεί την Εκκλησία σε στοχασμό και βοήθεια, γι’ αυτό πρέπει να είναι αντικείμενο συμπάθειας και όχι λιθοβολισμού. Ο συνδυασμός του Καρναβάλου προς την υποκρισία και την ανάγκη της μεταμορφώσεως είναι πραγματικά αξιοπρόσεκτος. 

Η δύναμη της υποκρισίας είναι φοβερή! Τόσο γι’ αυτόν που την ζει και την ασκεί, όσο και γι’ αυτούς που την υφίστανται. Και είναι επικίνδυνη η υποκρισία, γιατί ανταποκρίνεται σ’ ένα βαθύ ψυχολογικό αίτημα του ανθρώπου. Ο άνθρωπος επιθυμεί, πολλές φορές διακαώς, να φανεί αυτός που δεν είναι. Ακόμα και ενώπιον του εαυτού του και ενώπιον του Θεού. 

Η μεταμόρφωση στην Εκκλησία ταυτίζεται με την «καλή αλλοίωση» που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Αυτή η «καλή αλλοίωση» είναι η αναίρεση της υποκρισίας. Είναι η κατάκτηση μιας βαθιάς εσωτερικής ελευθερίας που πηγάζει από την βίωση του λόγου του Χριστού: «Μη κρίνετε κατ’ όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνετε». Έτσι περνάμε από το προσωπείο στο πρόσωπο. Τα τελευταία χρόνια γίνεται πολύς λόγος στους θεολογικούς κύκλους και στον χώρο της Εκκλησίας γενικότερα, για την «θεολογία του προσώπου». Τολμά, μάλιστα, να σκεφθεί κανείς πως πρόκειται για μια «μόδα» εκλεκτικιστικού διανοητισμού και «μεταφυσικής» φιλοσοφίας. Το οξύμωρο είναι ότι ενώ πλέον έχουμε στα χέρια μας σπουδαία συγγράμματα σύγχρονων θεολόγων για το «πρόσωπο», ως συγκεκριμένη, μοναδική και ανεπανάληπτη οντότητα, παραμένουμε «αναλλοίωτοι» και μη μεταμορφούμενοι. 

Μακάρι οι Χριστιανοί να είχαν την εξαιρετική ευκολία ενός καρναβαλιστή, ο οποίος αλλάζει προσωπεία για να ζήσει έντονα στην καρναβαλική περίοδο. Κι αυτή η παράφορη επιθυμία του για ένταση τον οδηγεί - παραδόξως - σε μια ανυπόκριτη συμπεριφορά, όταν τουλάχιστον είναι συνεπής προς τις καρναβαλικές αρχές του… Αντιθέτως, στον εκκλησιαστικό χώρο παρατηρείται μια τρομερή ακαμψία στην συμπεριφορά των πιστών και των κληρικών. 

Η Κυριακή της Τυρινής είναι για την Εκκλησία η Κυριακή της «συγγνώμης». Ο ασπασμός της συγχώρησης που δίνεται στο ναό το απόγευμα της Κυριακής της Τυρινής, στην ακολουθία του κατανυκτικού Εσπερινού, μοιάζει πολλές φορές με κακόγουστο «καρναβαλικό» θέαμα. Πρόσωπα σκυθρωπά, βλοσυρά, αδιάφορα για τον πλησίον, παγερά ανέκφραστα, ανταλλάσσουν ένα υποκριτικό ασπασμό, αφού μόλις βγουν από το ναό παραμένουν το ίδιο αμεταμόρφωτα, όπως μπήκαν. Η υποκρισία και όχι η αγάπη έχει καταστεί πλέον «τρόπος υπάρξεως». Δευτέρα φύσις. Κι ας έχουν ακουστεί πύρινα κηρύγματα εναντίον της από «δόκιμους» ιεροκήρυκες. Το ξερίζωμα της υποκρισίας από τους χριστιανούς είναι υπόθεση ζωής και όχι θέμα μιας «επίκαιρης» ομιλίας. 

«Ποτέ δεν κάνει επίδειξη η αγιότης. Την αισθάνονται οι άνθρωποι και την ρουφούν όπως το άρωμα του ρόδου, το οποίο δεν εξαγγέλλει ούτε την ομορφιά του, ούτε τη χάρι του, ούτε το άρωμά του». (O Χαλκηδόνος Μελίτων). Απ’ τη διονυσιακή χαρά τους οι καρναβαλιστές αλαλάζουν και ξενυχτούν και γλεντούν και μεθούν. Τι κρίμα που η χαρά του Χριστού, η νηφάλιος μέθη, δεν διαποτίζει τους Χριστιανούς, ώστε να φτάσουν σε ακρότητες! Ακρότητες φιλανθρωπίας, φιλευσπλαχνίας, αγάπης. Όλα μοιάζουν - και μάλλον είναι -μίζερα, λίγα, ασήμαντα. 

Ευτυχώς ο διαχρονικός λόγος του αειμνήστου Χαλκηδόνος Μελίτωνος μάς δίνει το κριτήριο της γνησιότητας: «Τώρα εισερχόμεθα εις τηνΑγίαν Τεσσαρακοστήν και στο βάθος μάς αναμένει το όραμα, το θαύμα και το βίωμα της Αναστάσεως, το κατ’ εξοχήν βίωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ας πορευθούμε προς αυτό το όραμα και βίωμα, όχι ασυγχώρητοι, όχι εν νηστεία απλώς κρέατος και ελαίου, όχι εν υποκρισία, αλλά εν ελευθερία, εν πνεύματι και αληθεία του πνεύματος».

Πολύ σωστά, φυσικά, ο Γέρων Χαλκηδόνος Μελίτων, γράφει "όχι εν υποκρισία, αλλά εν ελευθερία". Θυμάμαι, αίφνης, ένα απόφθεγμα του μεγάλου Μάριου Πλωρίτη: "Χωρίς την ελευθερία η γνώση γίνεται όργανο καταπίεσης, η αλήθεια διαστρέφεται σε απάτη, η αρετή καταντά ασεβής υποκρισία". 

"Τὰ βέλη τοῦ δυνατοῦ ἠκονημένα, σὺν τοῖς ἄνθραξι τοῖς ἐρημικοῖς"

- Ο Μητροπολίτης Αργολίδος Νεκτάριος δέχθηκε τον τελευταίο καιρό ουκ ολίγες επιθέσεις από "Ορθοδόξους" φονταμενταλιστές επειδή τόλμησε να παρουσιάσει βιβλίο του Πάπα Φραγκίσκου. Ο Αργολίδος Νεκτάριος έχει οργώσει κυριολεκτικά την χώρα, χρόνια τώρα, με αφορμή τον Άγιο Λουκά Συμφερουπόλεως και Κριμαίας, τον οποίο έκανε γνωστό στην Ελλάδα. Τον κάλεσαν και τον τίμησαν οι πάντες. Τώρα, δύο "αλλοεθνείς" βρέθηκαν να τον υποστηρίξουν δημόσια, δηλ. δύο άνθρωποι που δεν τον γνωρίζουν. Ο όντως Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος της Μ.τ.Χ.Ε. π. Γεώργιος Τσέτσης από την Γενεύη και η ελαχιστότης μου. Ο νοών νοείτω...

- Ο φίλτατος Μητροπολίτης Πειραιώς πάλι βγήκε με σχετικό κείμενό του να μας πει για το Ισλάμ ως "καταστροφική λατρεία". Καλό θα ήταν να διαβάσει καλά το "Ισλάμ" του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου, μήπως και καταλάβει κάτι τι. Σημειώνω απλώς ότι, η Μουσουλμανική Αίγυπτος προέβη πάραυτα σε αντίποινα εναντίον των τζιχαντιστών (αεροπορικοί βομβαρδισμοί) για την αποτρόπαιη δολοφονία των 21 Χριστιανών Κοπτών στην Λιβύη. Μουσουλμάνοι, δηλ., παίρνουν εκδίκηση για την δολοφονία Χριστιανών! 

- Προ καιρού πνευματικοπαίδια του Αρχιμ. Κύριλλου Κωστόπουλου μου κοινοποίησαν μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ένα κείμενο του γέροντά τους, με τίτλο "Εφικτή η ένωση μετά των Παπικών;". Στο κειμενάκι αυτό ο Αρχιμ. Κύριλλος Κωστόπουλος κάνει μάθημα στον Οικουμενικό Πατριάρχη λέγοντας πάλιν και πολλάκις ότι "πρέπει, λοιπόν, να συνειδητοποιήση και ο Οικουμενικός Πατριάρχης" κ.ο.κ. Θα συνιστούσα στον Αρχιμ. Κύριλλο Κωστόπουλο να διαβάσει την διδακτορική διατριβή του Σηλυβρίας Μαξίμου περί Πρωτείου, μήπως και συνειδητοποιήσει και ο ίδιος πόσο α-νόητα και αστεία είναι αυτά που λέει και γράφει κατά καιρούς για τους Παπικούς.
- Ο "αντιοικουμενιστής" κληρικός της Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης Νικόλαος Μανώλης "διώκεται" λέει από τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμο για τον "αντιοικουμενιστικό αγώνα του". Επιτέλους! Μακάρι ο Σεβ. Άνθιμος να κατάλαβε ότι πρέπει να βάλει στην θέση του τον κληρικό που έχει βαλθεί να βγάλει τα δύο τρίτα (και βάλε) της Ορθόδοξης Εκκλησίας ως "αιρετικούς". Αν αισθάνεται άβολα στην Μητρόπολη Θεσσαλονίκης ο εν λόγω κληρικός υπάρχουν και οι Παλαιοημερολογίτες και οι "Αποτειχισμένοι" κι ένα σωρό παρόμοια φρούτα. Η Εκκλησία της Ελλάδος θα πρέπει να ενεργοποιήσει για τα καλά την πρόσφατη εγκύκλιό της περί κληρικών που δημιουργούν σάλο μέσω διαδικτύου, θεωρώντας εαυτούς "πατερικούς" και τους άλλους "αιρετικούς".
Π.Α.Α.

Ο π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΣΕΤΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ "ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ" ΦΟΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΤΩΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ

Το είπε ή όχι; 

Και αν το είπε, πώς το είπε; 

Του Μ. Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Τσέτση 

Ιδού, λοιπόν, τα ερωτήματα που τίθενται επ΄ εσχάτων σχετικά με ένα απόφθεγμα που αποδίδεται στον λαοφιλή ιεραπόστολο και αφυπνιστή του υπόδουλου Γένους, τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό. Το περιβόητο εκείνο «Tον Πάπα να καταράσθε»! Και το οποίο αναμασάται διαρκώς σε κηρύγματα, ομιλίες, βιντεοσκοπημένα σχόλια, βιβλία και αντιρρητικά άρθρα «Λατινοφάγων» Ιεραρχών, Πρεσβυτέρων, Μοναχών, Πανεπιστημιακών και παντός είδους κληρικών και λαϊκών ιστολόγων, στα πλαίσια της αντιπαπικής φρενίτιδας που μαίνεται, εδώ και πολύ καιρό, στους θεμελιοκρατικούς κύκλους του Ελλαδικού Εκκλησιαστικού χώρου. 

Ήρκεσε ένας νουνεχής, προσγειωμένος και άνευ παρωπίδων Ιεράρχης, ο Μητροπολίτης Αργολίδος Νεκτάριος, να ισχυρισθεί ότι το κέλευσμα αυτό δεν είχε αρθρωθεί από τον Πατροκοσμά, αλλά από τον Πρωθυπουργό της Ελλάδος Ιωάννη Κωλέττη, για να αρχίσει πάραυτα μία οξεία αντιπαράθεση περί του αν είναι γνήσια ή νόθα η επίμαχη αυτή φράση που απαντά στα διδάγματα Κοσμά του Αιτωλού! 

Τοιουτοτρόπως είδαμε, άλλους μεν να ομνύουν μανιωδώς ότι ο αφορισμός αυτός είναι γνήσιος, σωζόμενος μάλιστα σε δύο εκδοχές, στην ελληνική και στην αλβανική (με μερικές παραλλαγές η δεύτερη), έτερους δε, να ισχυρίζονται με επιστημοσύνη και βεβαιότητα πως η φράση είναι νόθα και ότι αποτελεί πονηρό επινόημα του Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτη, ο οποίος σ΄ένα σύγγραμμά του περί Αγίου Κοσμά, θεώρησε σκόπιμο να ενσφηνώσει σε ένα κείμενο του Αγίου την αρά του Κωλέττη. Kαι τούτο, προκειμένου όπως προσδώσει κάποιο «πατερικό έρεισμα» στον αντιπαπικό του αγώνα! 

Τελικά, εξεστόμισε ο Πατροκοσμάς το περίφημο αυτό «να καταράσθε τον Πάπα» ή όχι; Και αν το είπε, σε ποιάν εκδοχή το είπε; Την ελληνική ή την αλβανική; Προσωπικά τείνω να συνταχθώ με όσους φρονούν ότι η προτροπή αυτή είναι εμβόλιμη. Από ποίον, Κύριος οίδε! Διότι είναι αδιανόητο να φαντασθεί κανείς ότι ο πεπαιδευμένος στην περιώνυμη Αθωνιάδα Σχολή (της εποχής εκείνης!), και μαθητής Ευγενίου του Βουλγάρεως, Κοσμάς ο Αιτωλός, να μην είχε ποτέ αναγνώσει την προς Ρωμαίους Επιστολή και να αγνοούσε την ρητή επιταγή του Αποστόλου των εθνών Παύλου «Ευλογείτε και μή καταράσθε» (Ρωμ. 12,14). Ή, ακόμη, να μην γνώριζε την μακρόθυμη εκείνη ευχή του Μεγάλου Αποδείπνου, με την οποία ικετεύουμε τον Θεό να συγχωρεί «τους μισούντας και αδικούντας ημάς»! 

Εκείνο, όμως, το οποίο ενοχλεί στην διελκυστίνδα αυτή, δεν είναι το τι είπε ή δεν είπε Κοσμάς ο Αιτωλός περί του Πάπα, αλλά ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίσθηκε ένας σώφρων Ορθόδοξος Ιεράρχης, επειδή είχε το θάρρος να εκφράσει μια γνώμη. Και ναι μεν, μπορεί κατά τινα τρόπον να ερμηνευθούν οι αγενείς και χυδαίες κατά του Μητροπολίτου Αργολίδος επιθέσεις που αναρτήθηκαν σε ιστολόγια αποκομμένων από το σώμα της Εκκλησίας παρασυναγωγών, οργανώσεων ή ελευθέρων σκοπευτών. Διότι, στο κάτω-κάτω, υπερασπίζονταν τα «χωράφια» τους! Αλλά, ακατάληπτη και λίαν προβληματική παραμένει η οποιαδήποτε εκ των ένδον και από το περιβάλλον ενός Ιεράρχου προερχόμενη κατά μέτωπο επίθεση, εναντίον κάποιου άλλου Ιεράρχου της Εκκλησίας. 

Μια από τις πλέον βάναυσες επιθέσεις κατά του Μητροπολίτου Αργολίδος, ήταν εκείνη η οποία προήλθε από τον κάλαμο κληρικού, στενού συνεργάτου ενός Επισκόπου, που θεωρείται σημαιοφόρος του αντιαιρετικού αγώνος. Σε μια φλύαρη δεκαεξασέλιδη φύρδην μίγδην «απανταχούσα» του, ο εν λόγω κληρικός δεν δίστασε να χαρακτηρίσει, με ουκ ολίγη έπαρση, τον Μητροπολίτη Νεκτάριο «αδιάβαστο», «αθεολόγητο», «ακριβές αντίγραφο και υπόδειγμα Οικουμενιστή Επισκόπου», που προβάλλει «σαθρά» επιχειρήματα προκειμένου να τεκμηριώσει τα λεγόμενά του, και δεν διστάζει να προβαίνει στην «νόθευση της (περί Πάπα) προφητείας του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού», ή στην «κολόβωση» ρημάτων του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού. 

Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής. Πώς, δεκαπέντε, μόλις, μέρες μετά την εξαπόλυση μιας εγκυκλίου της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της κατά Ελλάδα Εκκλησίας περί συνετής χρήσεως ιστοσελίδων εκ μέρους «παντός βαθμού» κληρικών και μοναχών, (εγκυκλίου που δεν αποτελούσε ποσώς «φίμωτρο», ως ελέχθη, αλλά μάλλον πρόσκληση σε κοσμιότητα και αυτοσυγκράτηση), πώς, λοιπόν, ένας Ιεράρχης ανέχεται (αν δεν ευλογεί) μιαν απρεπέστατη και ταπεινωτική συμπεριφορά κληρικού του, έναντι ενός συνεπισκόπου του; 

Παρόμοια φαινόμενα, αν μη τι άλλο, δηλώνουν πως «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας» (Σαίξπηρ, «Άμλετ»).

- Δείτε, επίσης, στην Ιδιωτική Οδό:

ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ εἶναι λόγος παντελῶς ἄσχετος μέ τήν Ἐκκλησία, ἀποτελεῖ «αἵρεση»

ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΡΟΛΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου

Με μια θεματική, θα έλεγα, συνέντευξη, συμμετείχα προ ετών σ’ ένα Κοινοτικό Πρόγραμμα, που εκπονήθηκε και από το Επιστημονικό Πάρκο Πατρών.

Το Έργο "Η εικόνα της Μητέρας μεταξύ παράδοσης και σύγχρονης εποχής" εντάσσεται στα πλαίσια του Προγράμματος Κοινοτικής Πρωτοβουλίας INTERREG IIIA ΕΛΛΑΔΑ – ΙΤΑΛΙΑ 2000-2006, Πρόγραμμα Παρέμβασης 11, Άξονας Προτεραιότητας 003 "ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ", Μέτρο 002 "Προώθηση, Αναπαλαίωση και Αξιοποίηση της Ιστορικής και Πολιτιστικής Κληρονομιάς Κοινού Ενδιαφέροντος ".
Η ενδυνάμωση των σχέσεων μεταξύ των εταίρων, Ελλήνων και Ιταλών, μέσα από τη συνειδητοποίηση της κοινής πολιτιστικής, μεσογειακής ταυτότητάς τους, αποτέλεσε έναν από τους βασικούς στόχους του Έργου «Η Εικόνα της Μητέρας μεταξύ παράδοσης και σύγχρονης εποχής». Προς αυτή την κατεύθυνση λειτούργησε η έρευνα γύρω από την ιστορία της γυναίκας και τη θέση της στην κοινωνία της κάθε περιοχής. Η έρευνα διενεργήθηκε κατά κύριο λόγο από νεαρές ερευνήτριες του Πανεπιστημίου του Salento, του Επιστημονικού Πάρκου Πατρών και του Τεχνολογικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος Ηπείρου και οδήγησε στην εκπόνηση μελετών με επίκεντρο τη Γυναίκα, το ρόλο και τη συνεισφορά της στον πολιτισμό, στην οικονομική και κοινωνική ζωή της Δυτικής Ελλάδας και του Salento, καθώς και την Παναγία, κοινό σημείο αναφοράς των δύο λαών. Tο πρόγραμμα περιλάμβανε διάφορες μελέτες.

Η δική μου συνεισφορά ήταν στην ενότητα: Ο κοινωνικός ρόλος και η πολιτιστική ταυτότητα της γυναίκας της Πάτρας μέσα από τον θεσμό του πατρινού καρναβαλιού και του Μορφωτικού Συλλόγου Ελληνίδων Κυριών Πατρών από τον 20ο αιώνα έως σήμερα.
Την επιμέλεια είχαν η Χριστιάνα Γρηγορίου και η Χριστίνα Μεταξιώτη. Συνεντευξιαζόμενοι ήσαν και άλλοι Πατρινοί όπως η γνωστή φιλόλογος Πηνελόπη Κρέτση - Λεοντσίνη, Πρόεδρος τότε του Μορφωτικού Συλλόγου Κυριών Πατρών, η νομικός και Σύμβουλος του Δήμου Πατρέων για το Καρναβάλι Ντούλη Δημητροπούλου, ο συμπολίτης Βασίλης Μανθόπουλος κ.α. 
Παραθέτω εδώ κάποια αποσπάσματα από εκείνη την συνέντευξή μου.

- Πώς θα χαρακτηρίζατε τον κοινωνικό ρόλο της Πατρινιάς;
Π.Α.: Για εξαιρέσεις μπορούμε να μιλήσουμε. Γενικά ο ρόλος της γυναίκας της Πάτρας δεν μπορεί να χαρακτηριστεί παρεμβατικός. Η τοπική κοινωνία, σε επίπεδο ηγετικό, ανδροκρατείται. Οι γυναίκες που συμμετέχουν στο δημόσιο βίο είναι λίγες. Άρα η ίδια η κοινωνία είναι μάλλον δύσπιστη απέναντι στις γυναίκες, οι οποίες, νομίζω, έχουν αποδεχθεί την περιθωριοποίησή τους, σε σχέση με τα κοινά, και δεν διεκδικούν.

- Εσείς, σαν πολίτης που ζει στην Πάτρα πώς θα χαρακτηρίζατε την Γυναίκα της Πάτρας όπως την ζείτε καθημερινά σαν απλός κάτοικος; Έχει κάποια πιο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά από τις άλλες Ελληνίδες της πατρίδας μας που την κάνουν να ξεχωρίζει σαν μητέρα, σαν εργαζόμενη, σαν θηλυκό με την γενική έννοια του όρου;
Π.Α.: Δεν μπορώ να διακρίνω ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στην γυναίκα της Πάτρας σε σχέση με τις άλλες Ελληνίδες. Μόνο κάποια κατάλοιπα, πλέον, αστικής καταγωγής, μπορεί να ανιχνεύσει κανείς, που παρουσιάζουν ένα ενδιαφέρον. Κατά τα άλλα οι περισσότερες γυναίκες – κάτοικοι Πατρών, δεν γεννήθηκαν εδώ και δεν αντιπροσωπεύουν ένα συγκεκριμένο Πατρινό ήθος. Οι παλιές Πατρινές είχαν μια ευαισθησία σε θέματα φιλανθρωπίας και παιδείας, με συγκεκριμένα αποτελέσματα. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει και λόγω της γενικότερης περιρρέουσας ατμόσφαιρας (ατομισμός, αδιαφορία).

- Υπάρχει κάποια ίσως συγκεκριμένη Πατρινιά που σας έχει κάνει αίσθηση και την έχετε ξεχωρίσει για το κοινωνικό της έργο;
Π.Α.: Ξεχωρίζω τρεις περιπτώσεις. Την κ. Μαρία Στεφανοπούλου (συγγενή του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Στεφανόπουλου), η οποία με αυταπάρνηση και ανδρείο φρόνημα περιθάλπει αθόρυβα πρόσφυγες και λαθρομετανάστες, την κ. Σταυρούλα Τούλα που έχει διαθέσει τεράστια ποσά, από την περιουσία της, για έργα ευποιίας στην πόλη και την κ. Παναγιώτα Λάζαρη, η οποία ίδρυσε και λειτουργεί για δεκαετίες την «Φωλιά», όπου ανατρέφονται ορφανά. Δεν βλέπω, δυστυχώς, διαδόχους αυτών των γυναικών ανάμεσα στη νέα γενιά.

- Σε ποιο βαθμό βοήθησε και βοηθά ο «Μoρφωτικός Σύλλογος Ελληνίδων Κυριών Πατρών» στον κοινωνικό ρόλο της Γυναίκας της Πάτρας;
Π.Α.: Ο «Μορφωτικός Σύλλογος Κυριών» αποτελεί κομμάτι της ιστορίας της πόλης. Ιδρύθηκε και προσέφερε πολλά σε καιρούς χαλεπούς. Στήριξε και ανέδειξε γυναίκες της Πάτρας. Συνεχίζει και σήμερα το μορφωτικό και κοινωνικό του έργο, δραστηριοποιώντας γυναίκες πάντοτε στη βάση του εθελοντισμού. Κι αυτό δεν είναι λίγο, σε εποχές εαυτουλισμού.

- Τι σημαίνει Καρναβάλι της Πάτρας για εσάς προσωπικά;
Π.Α.: Το Καρναβάλι αποτελεί στοιχείο ταυτότητας της Πάτρας είτε το θέλουμε είτε όχι. Νομίζω ότι βρίσκεται σε φάση παρακμής και χρειάζεται… επανίδρυση! Για μένα σημαίνει ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ. Αλλά αυτή η πλευρά του Καρναβαλιού δεν έχει ακόμα αναδειχθεί.

- Μπορούσαν να συμμετέχουν γυναίκες από όλες τις κοινωνικές τάξεις στο Πατρινό καρναβάλι του χθες;
Π.Α.: Το Πατρινό Καρναβάλι του χθες είχε την αστική του μορφή, αλλά παράλληλα είχε και μια λαϊκή εκδοχή, που εκφραζόταν κυρίως από τους κατοίκους της Άνω Πόλης. Άρα οι γυναίκες συμμετείχαν στις εκδηλώσεις του Καρναβαλιού ανάλογα με την κοινωνική τους προέλευση.

- Γνωρίζετε ποια καρναβαλικά ήθη και έθιμα έχουν ξεχωρίσει για την ιδιαίτερη συμμετοχή της Πατρινιάς, και με ποιο τρόπο συμμετείχε σε αυτά;
Π.Α.: Το τραγούδι «Βάλε το ντόμινο Λενιώ», εμβατήριο της Πατρινής Αποκριάς τη δεκαετία του 1910, αποτελεί μαρτυρία για την μαύρη ενδυμασία μεταμφιεσμένων γυναικών, που συμμετείχαν σε καρναβαλικές εκδηλώσεις και κυρίως στα περίφημα μπουρμπούλια. Άλλωστε χοροί χωρίς γυναίκες δε γίνονται. Και οι χοροί αποτελούν σήμα κατατεθέν του Καρναβαλιού. Ας μη ξεχνάμε και το δημοφιλές έθιμο οι άνδρες να ντύνονται γυναίκες και να προκαλούν μεγάλο ντόρο!

- Μήπως κάποια από αυτά τα καρναβαλικά ήθη και έθιμα βοήθησαν θετικά στην κοινωνική και πνευματική της εξέλιξη ή αντίστοιχα δημιούργησαν αρνητικές εντυπώσεις;
Π.Α.: Θεωρώ ότι η θέση της γυναίκας στο Καρναβάλι δεν υπήρξε ποτέ ιδιαιτέρως προκλητική. Η Πάτρα δεν χρησιμοποίησε τη γυναίκα στο Καρναβάλι ως σεξουαλικό αντικείμενο. Η συμμετοχή της είναι ισόρροπη με του άντρα. Οι όποιες αρνητικές εντυπώσεις αναφέρονται σε μεμονωμένα περιστατικά που πάντα θα υπάρχουν.

- Ποια ήταν η θέση της Εκκλησίας για τον θεσμό του Πατρινού Καρναβαλιού;

Π.Α.: Η τοπική Εκκλησία νομίζω πως είναι ανεκτική απέναντι στο Καρναβάλι. Κατά καιρούς ακούστηκαν ακραίες φωνές και εκδηλώθηκαν αντιδράσεις από μερίδα θρησκευομένων, οι οποίες τελικά δεν επιβλήθηκαν. Οι επίσκοποι των Πατρών τήρησαν γενικά ήπια στάση. Αποδέχθηκαν ότι ο θεσμός αυτός είναι συνυφασμένος με την πόλη, άρα δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για … αφορισμούς. Φυσικά η Εκκλησία δεν ευλογεί το Καρναβάλι, αλλά δεν μπορεί και να καταδικάσει τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού που συμμετέχει ενεργά. Πολλοί εξομολόγοι θεωρούν αμαρτία τη συμμετοχή στο Καρναβάλι, χωρίς όμως να μπορούν να πείσουν πολλούς νέους για τη θέση τους αυτή. Το ερώτημα πάντως των πιστών για τη θέση της Εκκλησίας απέναντι στο θεσμό, δηλώνει πως οι Πατρινοί δεν θέλουν να νιώθουν την Εκκλησία απέναντί τους λόγω της συμμετοχής τους στις εκδηλώσεις της Αποκριάς.
Οι φωτογραφίες της ανάρτησης είναι από τα εγκαίνια έκθεσης ζωγραφικής και φωτογραφίας "Το βλέμμα της Πηνελόπης" της Ακαδημίας Καλών Τεχνών του Λέτσε στην Λευκάδα (13-9-2007).

Παραθέτουμε στη συνέχεια την εν λόγω εργασία ολόκληρη στα αγγλικά. 

Ο κοινωνικός ρόλος και η πολιτιστική ταυτότητα της γυναίκας της Πάτρας

ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟΛΟΓΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΤΟ ΠΕΡΙΗΧΗΜΑ" ΜΕ ΜΕΛΕΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

"Ανατολής το Περιήχημα" ονομάζεται η Μουσικολογική Περιοδική Έκδοση (τευχ. 1), που κυκλοφορήθηκε στην εκπνοή του 2014.

Πρόκειται για συλλογικό έργο που επιμελήθηκε, ως αρχισυντάκτης, ο καθηγητής της Βυζαντινής Μουσικολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Αχιλλέας Χαλδαιάκης.

Ένα περιοδικό με μελέτες αξιώσεων για την βυζαντινή μουσική, 400 σελίδων! Περισσότερο επιστημονικός τόμος παρά περιοδικό, θα έλεγε κανείς.

Την έκδοση προλογίζει ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Γρηγόριος Στάθης, ο ιδρυτής της αστικής μη κερδοσκοπικής Εταιρείας με την επωνυμία "Ανατολής το Περιήχημα", της οποίας καρπός είναι το εν λόγω επιστημονικό περιοδικό.

Ο καθηγητής Γρ. Στάθης κατακλείει προλόγισμά του σημειώνοντας:

"Η έκδοση του παρόντος πρώτου τεύχους του περιοδικού, που κατά ευτυχή συγκυρία συμπίπτει με την ιστορική αυτήν επέτειο [ενν. της Μεταρρύθμισης του 1814], ανατίθεται στην Αγία και Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, κιβωτό και φύλακα των παραδόσεων, και στην αγήρω μνήμη των τριών διδασκάλων της Νέας Μεθόδου αναλυτικής σημειογραφίας και των συνεργών τότε...".

Τα περιεχόμενα του περιοδικού είναι τα εξής: 

Α΄. ΜΕΛΕΤΗΜΑΤΑ 

- ΓΡ. Θ. ΣΤΑΘΗΣ, Θαυμαστή του Σωτήρος, Εις μνήμην και ανάμνησιν.

- ΘΩΜΑΣ Κ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ, Ο β' ήχος της Ψαλτικής. 

- ΑΧΙΛΛΕΥΣ Γ. ΧΑΛΔΑΙΑΚΗΣ, MUSICAL FREEDOM AND ECCLESIASTICAL RULES AT THE ECUMENICAL PATRIARCHATE OF CONSTANTINOPLE DURING THE 18TH CENTURY.

- ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Κ. ΜΠΑΛΑΓΕΩΡΓΟΣ, Επιδράσεις του ενοριακού τρόπου ψαλμωδήσεως στις τρεις Λειτουργίες του Βυζαντινού Τύπου

- ΦΛΩΡΑ Ν. ΚΡΗΤΙΚΟΥ, Θεόδωρος Ροδακινός - Μελουργός και κωδικογράφος του τέλους του 15ου αιώνα. 

- ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΣΤ. ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ, Η Εξήγηση των παλαιών θέσεων της Ψαλτικής - Νέες μαρτυρίες. 

- ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Γ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ, Ο Πρωτοψάλτης της Κυζίκου Πέτρος Φιλανθίδης (1845 περ. - 1920)

- ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ Χ. ΣΠΥΡΑΚΟΥ, Αυτοκρατορική Ιδέα και Ψαλτική Τέχνη: Ο Πρωτοπαπάς στην ψαλμώδηση του Αμώμου "εις κοιμηθέντας λαϊκούς" του Φαρδιβούκη.

Β΄. ΒΙΒΛΙΟΛΟΓΗΜΑΤΑ 

- ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟΣ, THE STUDY OF MEDIEVAL CHANT

- ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΣΑΛΤΕΡΗΣ, ESSAYS PRESENTED TO EGON WELLESZ

Γ' ΜΟΥΣΙΚΟΛΟΓΗΜΑΤΑ 

- ΑΧΙΛΛΕΥΣ Γ. ΧΑΛΔΑΙΑΚΗΣ, Λόγον αγαθόν

- ΓΡ. Θ. ΣΤΑΘΗΣ, Επί σοί χαίρει - Την γαρ σην μήτραν και το ακροτελεύτιον Επί σοί χαίρει 
Δημοσιεύουμε στη συνέχεια την μελέτη του Εμμανουήλ Γιαννόπουλου, την οποία έχει αναρτήσει ο ίδιος ο ερευνητής στο διαδίκτυο.

Γιαννόπουλος,Η Εξήγηση, Ανατολής Το Περιήχημα 2014

ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ, ΜΕΛΙΝΑ, ΝΤΑΣΣΕΝ ΚΑΙ ΓΟΥΑΪΤ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΕΝ ΧΟΡΩ

Μια πολύ σπάνια φωτό. 

O Xατζιδάκις στο πιάνο, συνοδεύει στο χορό την Μελίνα, τον Ντασσέν και την χορογράφο Όννα Γουάιτ.

Προφανώς, στις πρόβες του μιούζικαλ ''Ιlya darling'', που ανέβηκε στο Μπροντγουέι, το 1967. 

Η ΔΙΑΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΚΟΠΤΩΝ

ΔΗΛΩΣΗ 

Η Διακοινοβουλευτική Συνέλευση Ορθοδοξίας (Δ.Σ.Ο.), εκφράζει τον αποτροπιασμό και τη βαθιά θλίψη της, για την στυγερή και απάνθρωπη δολοφονία 21 Αιγυπτίων πολιτών Χριστιανών κατά το θρήσκευμα. 

Για ακόμη μία φορά μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα ο κόσμος της ειρήνης, της καταλλαγής, της θρησκευτικής συμφιλίωσης και κατανόησης, δέχεται μία αιματηρή επίθεση, θρηνεί αθώους πολίτες.

Εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια προς το λαό και την Εκκλησία των Αρχαίων Ανατολικών Εκκλησιών της Αιγύπτου και 

καλούμε τη διεθνή κοινότητα να λάβει άμεσα μέτρα για την απόδοση δικαιοσύνης και την εξάλειψη κάθε μορφής θρησκευτικής βίας.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ "ΙΕΡΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ" ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΣΤΙΣ 10 ΜΑΡΤΙΟΥ

Το Πρόγραμμα Μουσικής (ΒΜ) του Hellenic American College (HAEC) σε συνεργασία με το Hellenic American University (Manchester, NH, USA) και το Καλλιτεχνικό Σύνολο «Πολύτροπον» παρουσιάζουν μουσική εκδήλωση αφιερωμένη στην Ιερατική Ποίηση, με τραγούδια για φωνή και πιάνο σύγχρονων Ελλήνων συνθετών, πάνω σε ποίηση σύγχρονων Ορθοδόξων κληρικών. 

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 10 Μαρτίου 2015, στις 20:00, στο Θέατρο της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης, Μασσαλίας 22, Κολωνάκι. 

Με τον όρο Ιερατική Ποίηση ορίζουμε την ποίηση που γράφουν σήμερα κληρικοί της Ορθόδοξης Εκκλησίας (Αρχιερείς, ιερείς και μοναχοί). Η ποίηση αυτή δεν είναι κατ' ανάγκην θρησκευτική. Περιέχει τόση θρησκευτικότητα όση και κάθε άλλο ποίημα και χαρακτηρίζεται από την υπαρξιακή κυρίως, θεματολογία. Από την ποίηση αυτή, όπως είναι λογικό, δεν απουσιάζει ο Θεός, αλλά Αυτός νοείται ως αέναη αναζήτηση και ως Ον που νοηματοδοτεί την ύπαρξη και όχι ως κάτι το δεδομένο και μαγικό. 

Η Ιερατική Ποίηση δικαιώνει απόλυτα τον στίχο του νομπελίστα ποιητή μας Οδυσσέα Ελύτη: “Όπου υπάρχει ποίηση, εκεί κι ο Θεός. Την ομορφιά εστιάζει”. 

Οι σημαντικότεροι εκπρόσωποι της Ιερατικής Ποίησης, έργα των οποίων θα παρουσιαστούν στην εκδήλωση είναι οι: Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Στυλιανός, Μητροπολίτης Πέργης Ευάγγελος, πρωτοπρεσβύτερος Παναγιώτης Καποδίστριας, ιερομόναχος Συμεών ο Περουβιανός, πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Θερμός και οι μακαριστοί Μητροπολίτης Κοζάνης Διονύσιος Ψαριανός και μοναχός Μωυσής ο Αγιορείτης. 

Ποιήματα αυτών των ιερέων ποιητών μελοποιούν για πρώτη φορά, με πρωτοβουλία του θεολόγου και μουσικού Παναγιώτη Ανδριόπουλου, οι σύγχρονοι Έλληνες συνθέτες: Κωνσταντία Γουρζή, Λεωνίδας Κανάρης, Ιάκωβος Κονιτόπουλος, Αλέξανδρος Μούζας, Άλκης Μπαλτάς, Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου, Φίλιππος Τσαλαχούρης και Βασιλική Φιλιππαίου. 

Τα μελοποιημένα έργα Ιερατικής Ποίησης ερμηνεύουν οι: Βίκυ Στυλιανού (πιάνο), Μαργαρίτα Συγγενιώτου (μέτζο σοπράνο), Δάφνη Πανουργιά (σοπράνο) και Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος (απαγγελία–τραγούδι). 

Η συγκεκριμένη παραγωγή έχει παρουσιαστεί στην Πάτρα, στην μορφή για φωνή και πιάνο (2007) και στο Φεστιβάλ Θρησκευτικής Μουσικής Πάτμου (2010), με την Ορχήστρα του Φεστιβάλ, υπό τον μαέστρο Άλκη Μπαλτά.

Την αφίσα φιλοτέχνησε ο Ιωάννης - Πορφύριος Καποδίστριας. 

Η ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ ΣΥΝΑΝΤΑΕΙ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ - ΜΙΑ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ "ΠΟΡΦΥΡΑ"

Οι εκδόσεις Πορφύρα, μέσα από μια πρωτοποριακή πρωτοβουλία, μας καλούν σε πέντε εκ βαθέων συνομιλίες, κατά τις οποίες θα γνωρίσουμε ισάριθμους σημαντικούς σύγχρονους εικαστικούς καλλιτέχνες που το έργο τους αντλείται και εμπνέεται από την αρχαία ελληνική ή τη βυζαντινή ζωγραφική και εκτείνεται στη σύγχρονη ελληνική ζωγραφική. Πέντε έγκριτοι επιστήμονες από το χώρο της ψυχανάλυσης θα αποπειραθούν να «αναγνώσουν» τον προσωπικό κόσμο και το ζωγραφικό σύμπαν του κάθε καλλιτέχνη, προσεγγίζοντας τον άνθρωπο και αναλύοντας το έργο του. 

Οι συναντήσεις θα πραγματοποιούνται Σάββατο μεσημέρι, ώρες 12.00-14.00, στην αίθουσα εκδηλώσεων του βιβλιοπωλείου Αρμός, (Μαυροκορδάτου 11, Αθήνα), στις εξής ημερομηνίες: 

28 Φεβρουαρίου 

Εικαστικός: π. Σταμάτης Σκλήρης - Ψυχίατρος-ψυχαναλυτής ΕΕΨΨ: Κώστας Εμμανουηλίδης. 

7 Μαρτίου 
Εικαστικός: Μάρκος Καμπάνης - Ψυχολόγος-ψυχαναλύτρια ΕΕΨΨ: Βιολέτα Κωνσταντινίδου. 

14 Μαρτίου 
Εικαστικός: Αλέκος Λεβίδης - Ψυχίατρος-ψυχαναλυτής ΕΕΨΨ: Δημήτρης Κυριαζής. 

21 Μαρτίου 
Εικαστικός: Κώστας Κωνσταντάτος - Ψυχίατρος-Ψυχοθεραπεύτρια ΕΕΨΨ: Αρετή Σπυροπούλου. 

4 Απριλίου 
Εικαστικός: Γιώργος Κόρδης - Ψυχίατρος-ψυχαναλυτής ΕΨΕ: Κώστας Ζερβός. 

Η επιλογή των εικαστικών έγινε με κριτήριο την οργανική σχέση του έργου τους με την παράδοση της ελληνικής και βυζαντινής ζωγραφικής. Οι Εκδόσεις Πορφύρα, με διάθεση διερεύνησης αυτής της οπτικής, εξέδωσαν ένα πρώτο τόμο, «Το Βλέμμα του Παντοκράτορα», και προχωρούν σήμερα σ’ αυτή την ευρύτερη πρωτοβουλία. Το «γιατί» σ’ αυτή την επιλογή αντικειμένου ακούγεται εύλογο: Η Ελληνική Ζωγραφική είναι ένα μεγάλο ποτάμι που έχει τις πηγές του στην αρχαία Ελλάδα και μέσα από διαδρομές αιώνων, την ελληνορωμαϊκή και τη βυζαντινή φάση, εξέβαλε στη ζωγραφική Τέχνη της Αναγέννησης και εκείθεν στη σύγχρονη Ευρωπαϊκή Τέχνη. Το μεγάλο ρεύμα της βυζαντινής ζωγραφικής βρήκε τη συνέχειά του σε ορισμένες εκφάνσεις της ρωσικής αγιογραφίας (π.χ. Ρουμπλιόφ) και συνεχίζεται σήμερα στην πατρίδα μας. Σήμερα, στις σχολές μας Καλών Τεχνών διδάσκεται η βυζαντινή ζωγραφική και ετοιμάζεται η νέα γενιά Ελλήνων ζωγράφων. Βλέπουμε συχνά βυζαντινής τεχνοτροπίας έργα σε graffiti, πίνακες και χαρακτικά. Παρατηρούμε παράλληλα μια αυξανόμενη παρουσία των Ελλήνων αγιογράφων και των έργων βυζαντινής τεχνοτροπίας στη διεθνή αγορά τέχνης. 

Η "Απογευματινή βόλτα του Άη Γιώργη". Έργο του Αλέκου Λεβίδη
από την περίοδο 1995-2000.
Ένα από τα έργα που θα συζητηθούν στις συναντήσεις
η "Ψυχανάλυση συναντά την Τέχνη".

Στις συν-ομιλίες αυτές θα καταβληθεί προσπάθεια να κατανοηθεί η δημιουργική έμπνευση και η σχέση της με το ασυνείδητο, συμβολικό και φαντασιακό πεδίο, όπως και να ανιχνευθεί το ζωντανό ρεύμα του παλαιού ελληνικού ποταμού ζωγραφικής τέχνης που παραμένει ζωντανό. Για να επιτύχει αυτή η επιθυμητή εσωτερική ανάγνωση του νοήματος της καλλιτεχνικής εργασίας του κάθε καλλιτέχνη, ένας ειδικός στην ψυχανάλυση και την ψυχιατρική θα συζητήσει δημόσια με κάθε εικαστικό επιχειρώντας να κατανοήσει τον άνθρωπο-καλλιτέχνη και το έργο του και να αναδείξει πιθανές διαδρομές του «αισθητικού αντικειμένου» με το ατομικό και κοινωνικό νεοελληνικό ασυνείδητο. 

Επιμελητές της σειράς: 
Δρ. Δημήτρης Κυριαζής, Ψυχίατρος-Ψυχαναλυτής
π. Σταμάτης Σκλήρης, Ιερέας-Αγιογράφος
Ίρις Κρητικού, Ιστορικός Τέχνης
Περισσότερες πληροφορίες εδώ

Το έργο "ΓΕΦΥΡΕΣ ΙΙΙ" του Μάρκου Καμπάνη είναι ακόμη ένα από εκείνα που θα συζητηθούν στη
σειρά συνομιλιών "Η ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ"

Οι ψυχαναλυτές συναντάνε τους εικαστικούς σε μία πρώτη επαφή γνωριμίας.

Η πρώτη αυτή συνάντηση έγινε το Σάββατο 7 Φεβρουαρίου, στο κτήριο της Ελληνικής Εταιρείας στην Πλάκα, απ' όπου και η αναμνηστική φωτογραφία που ακολουθεί. 

Στην πάνω σειρά, από αριστερά προς τα δεξιά, διακρίνουμε τον Αλέξανδρο Κατσιάρα, Διευθυντή του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Εκκλησίας της Ελλάδος και χορηγού επικοινωνίας των συναντήσεων, την Αρετή Σπυροπούλου, ψυχαναλύτρια, τον Παναγιώτη Ανδριόπουλο, τον Αλέκο Λεβίδη, εικαστικό, τον Κώστα Ζεβό, ψυχαναλυτή, την Βιολέτα Σπυροπούλου, ψυχαναλύτρια, τους επιμελητές Δημήτρη Κυριαζή, ψυχαναλυτή, και 'Ιριδα Κριτικού, ιστορικό τέχνης, τον εικαστικό Μάρκο Καμπάνη, την Βάσσω Σωτηρίου, υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων, τον π. Πέτρο Μινόπετρο, ραδιοφωνικό παραγωγό, τον Κώστα Εμμανουιλίδη, ψυχαναλυτή. Στην πρώτη σειρά, από αριστερά, διακρίνουμε την εκδότρια Μαρία Κοκκίνου, τον εικαστικό Κώστα Κωνσταντάτο και την συνεργάτιδα της Πορφύρας επί των δημοσίων σχέσεων, Καλλιόπη Παναγοπούλου.