Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ "Ο GUSTAV MAHLER ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ"


Δημοσιεύουμε σήμερα το μουσικό μέρος της εκδήλωσης "Ο Gustav Mahler του Μάνου Χατζιδάκι", που πραγματοποιήθηκε την Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014, στην Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος «Λίλιαν Βουδούρη», στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. 
Μια διοργάνωση του Καλλιτεχνικού Συνόλου "Πολύτροπον" (υπεύθυνος: Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος). 
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε με αφορμή τα 20 χρόνια από τον θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι και περιλάμβανε διάλεξη του Παναγιώτη Ανδριόπουλου και μουσικό μέρος στο οποίο η σοπράνο Δάφνη Πανουργιά και η Βίκυ Στυλιανού στο πιάνο, ερμήνευσαν τραγούδια του G. Mahler, της Alma Mahler και του Μάνου Χατζιδάκι. 
Στο βίντεο περιλαμβάνονται τα τραγούδια: 
ALMA MAHLER (1879-1964) 
- Die stille stadt, σε ποίηση Richard Dehmel (1863-1920) 
- In meines Vaters Garten, σε ποίηση Otto Erich Hartleben (1864-1905) 
- Laue Sommernacht, σε ποίηση Gustav Falke (1853-1916) 
GUSTAV MAHLER (1860-1911) 
- Wer hat dies Liedlein erdacht (Des Knaben Wunderhorn)
- Ich ging mit Lust (Des Knaben Wunderhorn) 
ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ (1925-1994)
Κραυγές για ενός αγγέλου μνήμη, Ένα ταγκό για την Άλμα Μάλερ (από τον κύκλο τραγουδιών «Οι μύθοι μιας γυναίκας» σε στίχους Νίκου Γκάτσου, 1988). Διασκευή για φωνή και πιάνο: Βίκυ Στυλιανού.

ΕΡΓΑ ΤΟΥ π. ΣΤΑΜΑΤΗ ΣΚΛΗΡΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΠΟΡΦΥΡΑ"


Τιμούμε σήμερα τη μνήμη του Πρωτοκλήτου Αποστόλου με μια απεικόνισή του από τον σπουδαίο παπα Σταμάτη Σκλήρη. 
Ένα έργο που περιλαμβάνεται στον φάκελο με έργα του π. Σταμάτη, ο οποίος εκδόθηκε από τις εκδόσεις ΠΟΡΦΥΡΑ, και παρουσιάζεται την ερχόμενη Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου, στις 7 το απόγευμα στο Polis Art Café (Πεσμαζόγλου 5, Αίθριο Στοάς Βιβλίου). 
Η έκδοση με τίτλο "Το βλέμμα του Παντοκράτορα" περιέχει 18 εικόνες τυπωμένες σε μέγεθος 24 x 34. Στον φάκελο, εκτός από έργα του π. Σταμάτη Σκλήρη, περιλαμβάνονται και κείμενα του ιδίου και των Μητροπολίτου Γέροντος Περγάμου Ιωάννου Ζηζιούλα, Αλέκου Φασιανού, Δημήτρη Κυριαζή, Κων. Β. Σκουτέρη.
Ένα μοναδικό portfolio με αδημοσίευτα έργα του π. Σταμάτη Σκλήρη και θεματικό άξονα: το βλέμμα του ανθρώπου πάνω στο θείο, το ιερό, το αγιασμένο πρόσωπο του κόσμου τούτου και του επέκεινα. Μία καταβύθιση στα άρρητα της βυζαντινής τέχνης όπως έχει επιβιώσει στους αιώνες της ανθρώπινης προσπάθειας να απεικονίσει το θείο και όπως έχει εξελιχθεί στις μέρες μας, μέσα από το ευαίσθητο βλέμμα.
Για το έργο του ιερέα και αγιογράφου θα μιλήσουν η τεχνοκριτικός Ίρις Κρητικού, ο ζωγράφος Αλέκος Φασιανός, ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής δρ. Δημήτρης Κυριαζής και ο π. Σταμάτης. Τη συζήτηση συντονίζει η εκδότρια Μαρία Δ. Κοκκίνου.  

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΟΥΝ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ

Από την επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου στην Πάτρα, τον Νοέμβριο του 2008. 

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
Όταν το 2007 εξέφρασα δημόσια την αντίθεσή μου στην πρακτική του Αρχιμ. Κύριλλου Κωστόπουλου απέναντι στους ετεροδόξους (εξαλλοσύνες το βράδυ της Ανάστασης, επίθεση εναντίον του Πάπα Βενεδίκτου κ.λπ.), κανείς ίσως δεν πίστευε τι θα ακολουθούσε. Εννοώ την εκτεταμένη πλέον αντίδραση από συντηρητικούς κύκλους εναντίον του Οικουμενικού Πατριαρχείου, για την προσέγγισή του με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. 
Η Πάτρα πρωτοστάτησε στον πόλεμο εναντίον του Οικουμενικού Πατριαρχείου με τον Αρχιμανδρίτη Κύριλλο Κωστόπουλο, αλλά και τον πρεσβύτερο Αναστάσιο Γκοτσόπουλο. 
Οι ίδιοι και τώρα ξεσπαθώνουν, με αφορμή την επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου στο Φανάρι. Ο Αρχιμ. Κύριλλος Κωστόπουλος δημοσίευσε άρθρο με τίτλο: «Ἐφικτὴ ἡ ἕνωση μετὰ τῶν Παπικῶν;», στο οποίο με ίππειο θράσος κάνει μάθημα στον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, ο οποίος έχει πέσει σε «πλάνη», κατ’ αυτόν: «Μήπως πρέπει νὰ κατανοήση καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ὅτι εἶναι μεγίστη πλάνη νὰ ἀποδέχεται τοὺς Παπικοὺς ὡς ἐκκλησία, ἀποδεχόμενος τὴν θεωρία τῶν κλάδων;», γράφει ο Αρχιμανδρίτης, για να επανέλθει πιο κάτω στον ίδιο τόνο: «Πρέπει, λοιπόν, νὰ συνειδητοποιήση καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ ὅλοι ὅσοι συμπορεύονται μετ᾽ αὐτοῦ…». 
Ο πρεσβύτερος Αναστάσιος Γκοτσόπουλος έσπευσε να υπογράψει ένα κείμενο εναντίον του Οικουμενικού Πατριάρχου, με τίτλο «Ἡ νέα ἐκκλησιολογία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου», το οποίο έχει αναρτηθεί στο διαδίκτυο προς συλλογή υπογραφών. Φυσικά και οι δύο αυτοί κληρικοί της Μητροπόλεως Πατρών δρουν αδέσποτοι κι αυτό είναι κάτι που το έχουν κατακτήσει μάλλον με το …σπαθί τους. 
Ευτυχώς ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος δεν δίνει σημασία σε τέτοιες απαράδεκτες κινήσεις. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως αυτές δεν δείχνουν το άηθες των εν λόγω κληρικών, οι οποίοι – όπως και οι υπόλοιποι που φέρονται αναλόγως – νομίζουν πως είναι ήδη σεσωσμένοι και οι υπόλοιποι, από τον Πατριάρχη μέχρι τον υπογράφοντα το παρόν, σε σοβαρή πλάνη, για να μην πω κολασμένοι. 
Τέτοιους «σωτήρες» δεν δεχόμαστε. Τους προτείνω να «αποτειχιστούν» για να μην κινδυνεύουν από μας και να ζουν μέσα στην «Εκκλησία» της αυτοϊκανοποίησής τους, μακριά από εμάς τους «μολυσμένους». 
Κατά τα άλλα ο Πάπας Φραγκίσκος θα πάει στο Φανάρι, η Ένωση δεν θα γίνει, όπως προπαγανδίζουν οι φονταμενταλιστές, και μετά τη συνάντηση με τον Οικουμενικό Πατριάρχη πάλι θα γεμίσει το διαδίκτυο από έξαλλες «φωνές» περί «προδοσίας της Ορθοδοξίας», «καταπάτησης των ιερών κανόνων» κ.ο.κ.

Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ "Ο ΓΚΟΥΣΤΑΒ ΜΑΛΕΡ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ" ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

Φωτογραφίες: Ιωάννης - Πορφύριος Καποδίστριας

Την Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014, στην Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος «Λίλιαν Βουδούρη», στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, ο Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος παρουσίασε την εκδήλωση: "Ο Gustav Mahler του Μάνου Χατζιδάκι". 
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε με αφορμή τα 20 χρόνια από τον θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι και περιλάμβανε διάλεξη του Παναγιώτη Ανδριόπουλου και μουσικό μέρος στο οποίο η σοπράνο Δάφνη Πανουργιά και η Βίκυ Στυλιανού στο πιάνο, ερμήνευσαν τραγούδια του G. Mahler, της Alma Mahler και του Μάνου Χατζιδάκι. 
Ο ομιλητής ανέδειξε την μουσική σχέση που είχε ο Μ. Χατζιδάκις με τον μεγάλο αυστριακό συνθέτη, μέσα από μαρτυρίες του ίδιου του συνθέτη, του συγγραφέα Μένη Κουμανταρέα, του μουσικολόγου Μάρκου Δραγούμη, της Καίτης – Κασιμάτη – Μυριβήλη, υπεύθυνης του Μορφωτικού Τμήματος της Αμερικανικής Πρεσβείας την μεταπολεμική περίοδο και με την παρουσίαση ανέκδοτου υλικού (ραδιοφωνική εκπομπή του Χατζιδάκι για τον Μάλερ κ.α.). 


Η σοπράνο Δάφνη Πανουργιά και η διακεκριμένη πιανίστρια Βίκυ Στυλιανού καθήλωσαν το πολυπληθές κοινό με την ερμηνεία τους στα τραγούδια του Γκούσταβ και της Άλμα Μάλερ, κλείνοντας το μουσικό μέρος με το εξαίσιο τραγούδι του Χατζιδάκι «Κραυγές για ενός αγγέλου μνήμη» - Ένα τανγκό για την Άλμα Μάλερ, σε διασκευή για φωνή και πιάνο της Βίκυς Στυλιανού. 
Την αφίσα και το powerpoint της εκδήλωσης επιμελήθηκε ο Ιωάννης – Πορφύριος Καποδίστριας.
Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν: η συγγραφέας Αθηνά Κακούρη, η ποιήτρια Ιουλίτα Ηλιοπούλου, ο φιλόλογος Μανόλης Χατζηγιακουμής, ο μουσικογράφος και ερευνητής Θωμάς Ταμβάκος, η Υπεύθυνη της Μουσικής Βιβλιοθήκης, μουσικολόγος Στεφανία Μεράκου, η Διευθύντρια του Α’ Αρσακείου Λυκείου Ψυχικού Αμαλία Μαυροϊδή, η Σύμβουλος Επικοινωνίας Ζέττα Ζάχου, ο Παναγιώτης Μακρυγιάννης, εκπρόσωπος του Συλλόγου Πατρέων Πρωτευούσης, η Έφη Μπακοπούλου, στέλεχος του ΥΠΕΞ, και πολλοί μουσικοί και φιλόμουσοι. 
Την διάλεξη κάλυψε το διαδικτυακό κανάλι blod.gr του Ιδρύματος Μποδοσάκη, και μπορείτε να την παρακολουθήσετε εδώ.


Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2014

"Η ΦΟΝΙΣΣΑ" ΤΟΥ Γ. ΚΟΥΜΕΝΤΑΚΗ "ΜΕΤΑΞΥ ΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ"

φωτογραφίες από την παράσταση: Βασίλης Μακρής

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
Ο κυρ – Αλέξανδρος της Σκιάθου αναδεικνύεται παμμέγιστος, 103 χρόνια μετά την κοίμησή του, αφού εξακολουθεί να μας απασχολεί άκρως δημιουργικά ως διαχρονικός, αυτός ο ταπεινός γίγαντας.
Έτσι, η περίφημη «Φόνισσα» έγινε όπερα! Μια παράσταση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, σε μουσική Γιώργου Κουμεντάκη και λιμπρέττο Γιάννη Σβώλου, στην Αίθουσα "Αλεξάνδρα Τριάντη" του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. 
Εμπνευσμένη όντως η ιδέα κι ακόμα πιο εμπνευσμένη η εκτέλεση του όλου εγχειρήματος. Αναμφισβήτητα πρόκειται για ένα ρίσκο, για ένα στοίχημα, το οποίο ο Κουμεντάκης κέρδισε πανηγυρικά. 
Η «Φόνισσα» του Γ. Κουμεντάκη ανέδειξε τον Παπαδιαμάντη! Ακούγεται ίσως περίεργο, αλλά νομίζω είναι αληθινό. Στην δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα ο Παπαδιαμάντης αποδεικνύει την αλήθεια του μέσα από την όπερα του Κουμεντάκη. Η μουσική που έγραψε ο συνθέτης, αλλά και η σκηνοθεσία του ταλαντούχου Αλέξανδρου Ευκλείδη, κινήθηκαν σε ρυθμούς Παπαδιαμαντικούς, αλλά με τη χρήση των απαραίτητων σύγχρονων μεθόδων και εργαλείων. 
Λιτότης, μινιμαλισμός, εσωτερικότητα, απύθμενο βάθος, αναδύονταν απ΄αυτό το ανέβασμα της «Φόνισσας». Θα έλεγα ότι η όλη παράσταση υπογράμμιζε το «μεταξύ θείας και ανθρωπίνης δικαιοσύνης». Κι αυτόν τον υπογραμμισμό τον έκανε ένα αέναο ισοκράτημα το οποίο «μορμύριζε» διαρκώς. 
Η αίσθηση ήταν αυτή της αρχαίας τραγωδίας. Και η Τζούλια Σουγλάκου – είδα την τελευταία παράσταση (26/11) – ήταν πραγματικά μια τραγωδός. Μια σύγχρονη Παξινού. Η κορύφωση της τραγωδίας ήταν φυσικά η προσευχή του Ιησού «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με τον αμαρτωλόν» και μετά τα καταιγιστικά «Κύριε» που απευθύνει η Τζούλια Σουγλάκου επικαλούμενη εν συντριβή το θείον και αποκαλύπτοντας όλο το μέγεθος του τραγικού. 
Παρ’ όλα αυτά δεν υπάρχει βερμπαλισμός, φολκλόρ ή φτηνός συναισθηματισμός ούτε στην μουσική του Κουμεντάκη ούτε στην σκηνοθεσία του Ευκλείδη. Το ήθος του έργου θα έλεγα ότι είναι το ησυχαστικόν. Τα νανουρίσματα και τα παιδικά παιχνίδια ήταν κι αυτά ένα ισοκράτημα. 
Επίσης, η γραφή του Κουμεντάκη στους σολιστικούς ρόλους ήταν εξαιρετική, καθώς συνδύαζε το λυρικό στοιχείο με ποικίλματα παραδοσιακά, πράγμα δύσκολο. Κι όμως έγινε. Άρα απ’ αυτή την άποψη ο Κουμεντάκης εγκαινιάζει με την «Φόνισσα» μια νέα «Εθνική Μουσική Σχολή», που δεν τρέφει μεγαλοϊδεατισμούς ή ιδεοληψίες, αλλά υπηρετεί την αλήθεια της ύπαρξης, όπως είναι σκαμμένη από την μακραίωνη ελληνική παράδοση. 
Είμαι σίγουρος ότι αυτή η παραγωγή, παρ’ ότι φέρει την σφραγίδα της ελληνικότητας, θα μπορούσε να σταθεί άνετα και στο διεθνές στερέωμα. Ίσως πρέπει να το σκεφθούν αυτό σοβαρά οι αρμόδιοι.

Ο ΑΡΗΣ ΔΑΒΑΡΑΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΗ ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ

Η Μνηστεία της Αγίας Αικατερίνης.
Εικόνα του Γεωργίου Κλόντζα (16ος αιώνας) Άρτα, ναός Αγίας Σοφίας.
Σήμερα φυλάσσεται στο ναό του Αγίου Δημητρίου.
Ο Χριστός στρέφεται προς τα δεξιά, ευλογεί και προσφέρει ένα δαχτυλίδι στη νεαρή αγία.

Είναι η γιορτή της αγίας Αικατερίνης σήμερα που είναι πολιούχος της Αλεξάνδρειας και του Όρους Σινά όπου και βρίσκεται το σώμα της, 18χρονο και άγρια βασανισμένο. Σαν Αλεξανδρινός από γονείς γεννημένους στην Αλεξάνδρεια το μυαλό μου φτερουγίζει στην μαγική και όμορφη πόλη μας που δεν υπάρχει πουθενά ζωντανή και τρισδιάστατη όπως την γνώρισα παιδί, είναι όμως εκεί, στην θέση της, στη βάση που της χάραξε ο Δεινοκράτης όταν τον φώναξε από την Αθήνα ο Αλέξανδρος. Θέλω να πω, κάπου βαθειά, κάτω από τα θεμέλια εκατομμυρίων κτισμάτων που χτίστηκαν μέσα σε 25 σχεδόν αιώνες το ένα πάνω στο άλλο, υπάρχουν πέτρες και μάρμαρα και χώματα αρχαία που οι τότε κτίστες τα πιάσανε στα χέρια τους και τα ευλογήσανε καθώς χτίζανε εκείνη την πρώτη πόλη την Πτολεμαϊκή με την Βιβλιοθήκη και τον Φάρο, τα παλάτια και τα μεγάλα στάδια για την εξάσκηση του σώματος και τους αγώνες. Ήταν μια πόλη ιδιαίτερη από τότε και δεν σταμάτησε ποτέ της να είναι. Μια πόλη μεσογειακή, με το κύμα να σκάει δυνατά στην παραλιακή της λεωφόρο –πριν ακόμα γίνει λεωφόρος, όταν ήταν άμμος μονάχα και βράχια, με τ’ αστέρια από πάνω ν’ αστράφτουν τις νύχτες και το αεράκι να φυσάει απαλό διατρέχοντας αυτούς τους 25 αιώνες. Πόσα έτη φωτός είναι οι 25 αιώνες άραγε; Πολύ θα ήθελα να το ξέρω. Γιατί σκέφτομαι πως αν τους ταξιδέψει κανείς μέσα σ’ ένα σύγχρονο διαστημόπλοιο μπορεί να προσγειωθεί στις αμμουδιές της Αλεξάνδρειας πριν φτάσει εκεί ο Αλέξανδρος – και να τον περιμένει. 
Εσύ που γιορτάζεις σήμερα γεννήθηκες στην πόλη μας στο τέλος του τρίτου αιώνα, το 287 – και έζησες μόνο 18 χρόνια, ως το 305. Ήσουν, το λένε όλοι, όμορφη, πλούσια, μορφωμένη – κι’ αυτό που σήμερα θα λέγαμε «διανοουμένη». Τώρα είσαι πνεύμα φωτεινό και συνεργείς στα θαύματα που γίνονται κάθε στιγμή αλλά οι περισσότεροι από μας δεν θέλουμε να τα εντάξουμε στον «ρεαλισμό» μας και προτιμάμε να τα λέμε «συμπτώσεις». Τι σημασία έχει; Έτσι ή αλλιώς η εμπειρία που ζούμε τώρα εμείς εδώ, η τρισδιάστατη, είναι μια κατάσταση που και την έχεις ζήσει και την έχεις αφήσει πίσω σου και την κατανοείς απόλυτα. Έτσι είναι φτιαγμένο το σύμπαν αυτό από παράλληλες πραγματικότητες που έχουνε μεταξύ τους και επαφή και σχέση και αλληλεπίδραση, αλλά η κάθε μια πραγματικότητα φροντίζει να περιορίζεται στα σύνορά της και να μην μπερδεύει τους ανθρώπους – γιατί το μυαλό μας, σ’ αυτήν τουλάχιστον την φάση, την τρισδιάστατη, δεν έχει μάθει να χρησιμοποιεί παρά ένα μικρό ποσοστό των δυνατοτήτων του και θα μπορούσαν να προκληθούν σοβαρές ζημιές και βλάβες στις ψυχές και τα σώματά μας αν μπαινοβγαίναμε σε άλλες διαστάσεις και πραγματικότητες, ή αν οι άλλες διαστάσεις με τους αγγέλους τους, είχανε το ελεύθερο να μπαινοβγαίνουν στο τρισδιάστατο και να δοκιμάζουνε τις αντοχές του «ρεαλισμού» μας. 
Είναι η μοναδική μου ευκαιρία σήμερα καλή μου αγία Αικατερίνη να γράψω επιτέλους ένα μικρό κείμενο, χωρίς φλυαρίες. Να σ’ ευχαριστήσω θέλω που, ποιος ξέρει με ποιόν τρόπο, έβαλες το χεράκι σου να γεννηθώ στην πόλη σου – που όπως λέει κι’ ο σύγχρονός μου ποιητής της, ο πιο διάσημος, με ακολουθεί παντού και στους δρόμους της γερνώ, τους ίδιους. Ίσως όχι τους ασφαλτοστρωμένους και τρισδιάστατους, σίγουρα όμως στις άνω οδούς της όπου τις νύχτες σιγά, χωρίς σώμα, γλιστράω απαλά και αφήνομαι σε αεροδιαδρόμους μυστικούς που όταν ξυπνήσω δεν υπάρχουν πια και ούτε καν τους θυμάμαι. 
Σ’ ευχαριστώ λοιπόν, σου στέλνω την αγάπη μου που ισχύει σε όλες τις διαστάσεις αναλλοίωτη –κι’ ελπίζω του χρόνου τέτοια μέρα να είμαι εκεί που γεννηθήκαμε κι’ οι δυό, να σε γιορτάσω ολόψυχα με βόλτες, θαύματα –και εσπερινούς.

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΥΚΟΥΡΓΟ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟ ΣΤΟ ΜΟΝΑΧΟ


Ο Σύλλογος Βυζαντινής Μουσικής Μονάχου οργάνωσε το Σάββατο 22α Νοεμβρίου 2014 στην Αίθουσα «Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος» του Πνευματικού Κέντρου της ενορίας των Αγίων Πάντων Μονάχου μια ιδιαίτερη τιμητική εκδήλωση για το μεγάλο δάσκαλο και ερευνητή της βυζαντινής μας μουσικής, μακαριστό Λυκούργο Αγγελόπουλο. Η εκδήλωση, που αποτελούσε για όλους εμάς χρέος τιμής προς το πρόσωπο και την προσφορά του στη Βυζαντινή Μουσική, έλαβε χώρα εξ αφορμής της συμπληρώσεως έξι μηνών από την προς Κύριον εκδημία του την 18η Μαΐου 2014. 
Οι πολυάριθμοι φίλοι της μουσικής μας πατρώας παράδοσης, που συνέρευσαν να τιμήσουν με την παρουσία τους (και στο τέλος της εκδήλωσης επίσης με τις πολύ ενδιαφέρουσες προσωπικές τους μαρτυρίες από παλαιότερες συναντήσεις με τον Άρχοντα Πρωτοψάλτη της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως), εβίωσαν ένα ιδιαίτερο παραδοσιακό βραδυνό. 
Εν είδει «Μνημοσύνου» επαρουσιάσθηκε ένα πολυποίκιλο «Μουσικολογικό οδοιπορικό μνήμης και τιμής» στο Λυκούργο Αγγελόπουλο, τον άνθρωπο που έβαλε στα «σαλόνια» του παγκοσμίου μουσικού ρεπερτορίου την μέχρι πρότινος περιφρονημένη βυζαντινή μουσική παράδοση. Η αφιερωματική αυτή βραδυά πραγματοποιήθηκε υπό την ευθύνη κι έφερε τη σφραγίδα του μουσικοδιδασκάλου της Βυζαντινής Μουσικής Κωνσταντίνου Νικολακόπουλου, καθηγητού Βιβλικής Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Ο κ. Κ. Νικολακόπουλος, ως επί σειρά ετών μαθητής του μακαριστού δασκάλου και μέλος της «Ελληνικής Βυζαντινής Χορωδίας» από το 1981, δηλαδή από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ιδρύσεως και δράσης της, είχε αναλάβει το μεγαλύτερο μέρος της παρουσίασης του τιμωμένου και το γενικό συντονισμό σύνολης της εκδήλωσης. 


Ο κ. Κ. Νικολακόπουλος, ο οποίος κατά τα λεγόμενά του χαρακτήρισε την αφιερωματική αυτή εκδήλωση ως «κατάθεση ψυχής» και «χρέος τιμής κι αγάπης» στο δάσκαλό του, επαρουσίασε ένα πολύμορφο, πολυποίκιλο και πλήρες εναλλαγών «Μουσικοφιλολογικό Μνημόσυνο», που περιελάμβανε: 
• Σκιαγράφηση της ζωής και του έργου του μακαριστού Λυκούργου Αγγελόπουλου με πολλές ενδιαφέρουσες αναφορές και διηγήσεις από τον ομιλητή, ο οποίος ως πολυετής μαθητής και ακόλουθος του δασκάλου, ανέφερε πολλά προσωπικά βιώματα και αναμνήσεις. 
• Παρουσίαση επιλεγμένων διαφανειών από την αξιοθαύμαστη δραστηριότητα της «Ελληνικής Βυζαντινής Χορωδίας» κυρίως την πρώτη δεκαετία δραστηριοποίησής της. Τα περισσότερα φωτογραφικά στιγμιότυπα επροήρχοντο από το προσωπικό αρχείο του ομιλητή και είχαν, ως σπάνια ντοκουμέντα αυτού του είδους, ασφαλώς ιδιαίτερη ιστορική αξία. 
• Προβολή σχετικών ταινιών, οι οποίες κατέδειξαν εκ του σύνεγγυς την πολυσχιδή προσφορά του τιμωμένου ως ερευνητού, εκτελεστού, διδασκάλου και συνθέτου της Βυζαντινής Μουσικής. • Παρουσίαση μουσικών διαφανειών και σύντομα παραδείγματα διδασκαλίας και εκτέλεσης της βυζαντινής σημειογραφίας, ώστε εφάνη ευκρινώς η σφραγίδα του Λυκούργου Αγγελόπουλου στη διατήρηση της συνεχούς κι ανόθευτης μουσικής παραδόσεως στη γραπτή καταγραφή και την προφορική εκτέλεση των σημαδοφώνων. 
• Εκτέλεση ιδιαίτερων προσωπικών μουσικών συνθέσεων του Λυκούργου Αγγελόπουλου από το «Βυζαντινό Χορό Ιεροψαλτών Μονάχου» υπό τη διεύθυνση του κ. Κ. Νικολακόπουλου. 
• Στο τελευταίο μέρος της εκδήλωσης επραγματοποιήθη ανταλλαγή ερωτήσεων και σκέψεων εκ μέρους του κοινού και επίσης εδόθη η ευκαιρία εξιστόρησης προσωπικών μαρτυριών και βιωμάτων εκ μέρους όσων εκ των παρόντων εγνώρισαν τον αείμνηστο δάσκαλο. 


Ασφαλώς και επρόκειτο για μια τελείως ειδική και ξεχωριστή εκδήλωση από το χώρο της γνήσιας μουσικής μας παράδοσης. Εκείνο το βράδυ μίλησε και η ομογένεια, η οποία δίπλα στις πολλαπλές τιμητικές εκδηλώσεις για το Λυκούργο Αγγελόπουλο, που έγιναν στον ελλαδικό χώρο, έβαλε τώρα και αυτή το δικό της πετραδάκι τιμής, σεβασμού κι αναγνώρισης στον άνθρωπο που επέβαλε κι ετίμησε τον πολιτισμό μας και στο εξωτερικό. Όλοι όσοι αγαπούν αυτή την παράδοση και τους «αγγίζει» η αξία της πατρώας μας μουσικής ήταν εκεί κι απέδωσαν με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο διαπρυσίως την ευγνωμοσύνη τους στο μακαριστό δάσκαλο. 
Κωνσταντίνος Νικολακόπουλος 
Καθηγητής Παν/μίου Μονάχου

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΤΗΣ ΑΓΓΛΟΚΡΑΤΙΑΣ


Δημήτρης Μπαλτᾶς 
Στέφανος Εὐαγγελίδης, Μήδειες καί Κλυταιμνῆστρες στήν Κύπρο τῆς Ἀγγλοκρατίας, Ἐκδόσεις Ἁρμίδα, Λευκωσία 2014, σελ. 188 
Τό παρόν βιβλίο εἶναι μία μελέτη τῆς γυναικείας ἐγκληματικότητας στήν Κύπρο κατά τήν ἐποχή τῆς Ἀγγλοκρατίας (1878-1960). Ὁ συγγραφέας ἐπιχειρεῖ νά δείξει ὅτι «μέ αὐτό τόν τρόπο βλέπουμε τήν ‘’ἄλλη’’ Κύπρο, τήν κρυμμένη Κύπρο, μία Κύπρο γεμάτη ἐγκληματικότητα, πολύ μεγαλύτερη ἀπό τή σημερινή» (σ. 10). 
Κατ’ οὐσίαν τό βιβλίο, τό ὁποῖο ἀποτελεῖται ἀπό δώδεκα κεφάλαια, διακρίνεται ἀπό ἕνα μέρος θεωρητικό (ἱστορικό-κριτικό) καί ἀπό ἕνα μέρος πρακτικό (στό ὁποῖο καταγράφονται ὀκτώ συγκεκριμένες περιπτώσεις ἐγκλημάτων πάθους, στίς ὁποῖες γυναῖκες νά δολοφονοῦν πρόσωπα τοῦ στενοῦ οἰκογενειακοῦ τους περιβάλλοντος). 
Κρίνεται σκόπιμο νά σημειωθεῖ ὅτι «ἡ ἐγκληματικότητα δέν ἦταν ἀσφαλῶς δημιούργημα τῆς Ἀγγλοκρατίας» (σ. 23). 
Συγκεκριμένα, οἱ Ἄγγλοι «παρέλαβαν μία νοσοῦσα κοινωνία μέ σχεδόν διαλυμένο κοινωνικό ἱστό … Τό χαμηλό βιοτικό ἐπίπεδο καί ἡ σχεδόν μηδενική ἀξία τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς πού κληροδότησε ἡ Τουρκοκρατία, εἶναι οὐσιαστικά ἡ βάση τοῦ προβλήματος» (σ. 41). Τίς αἰτίες αὐτές θά πρέπει τίς δεῖ κανείς σέ συνάφεια μέ τό γεγονός ὅτι «τό τί ἐθεωρεῖτο ἔγκλημα ἀπό τίς Ὀθωμανικές ἦταν γιά αἰῶνες ἀπροσδιόριστο, μέ ἀποτέλεσμα νά μήν ὑπάρχει ἡ παραμικρή ἐμπιστοσύνη τοῦ κόσμου οὔτε στούς νόμους οὔτε στούς ἐκφραστές του» (σ. 49). 
Αὐτή ἡ προβληματική ἄσκηση ἐξουσίας καί ἀπονομή δικαιοσύνη ἐκ μέρους τῶν Ὀθωμανῶν ὁδήγησε στήν μετατροπή τῆς Κύπρου «σ’ ἕνα εἶδος ἀνοιχτῆς φυλακῆς γιά βαρυποινίτες πού προέρχονταν ἀπό διάφορα μέρη τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας» (σ. 29). 
Εἶναι εὐνόητο ὅτι μέ τήν ἔλευση τῶν Βρετανῶν στήν Κύπρο δέν ἐξαλείφθηκε ἡ ἐγκληματικότητα στο νησί, παρά τό γεγονός ὅτι ἀναδιοργανώθηκε ἡ ἀστυνομία (σσ. 29-35) καί ἱδρύθηκαν νέα δικαστήρια (σσ. 49-51). Να τονισθεῖ ὅτι ὁ συγγραφέας προσεγγίζει κριτικά τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἀντιμετώπισε ἡ ἀγγλική δικαιοσύνη τά διαπραχθέντα ἐγκλήματα, βασιζόμενος στα ἀστυνομικά καί στά δικαστικά ἀρχεῖα ἀλλά καί στίς ἐφημερίδες τῆς ἐποχῆς. 
Τό βιβλίο κοσμεῖται ἀπό σπάνιο φωτογραφικό ὑλικό ἀλλά καί ἐπίσημα ἔγγραφα πού ἀφοροῦν τούς διαπράξαντες τά ἐγκλήματα (μαρτυρίες, ἰατρικές βεβαιώσεις, ἀποφάσεις γιά ἐκτελέσεις τῶν ἐνόχων κ.ἄ.) 
Σέ μία συνολική ἀποτίμηση, ὁ συγγραφέας ἐπιτυγχάνει νά δώσει τεκμηριωμένα, χωρίς ὑπερβολές καί ἐπαναλήψεις, τήν εἰκόνα μιᾶς ‘’ἄλλης’’ Κύπρου, καί ὁπωσδήποτε πέρα ἀπό ἐξωραϊσμούς καί συγκινήσεις. Εἶναι βέβαιο ὅτι οἱ γυναῖκες «δέν εἶναι οὔτε ἄγγελοι οὔτε δαίμονες. Εἶναι ἄνθρωποι. Καί οἱ ἄνθρωποι ἐγκληματοῦν. Ἡ διάπραξη ἑνός ἐγκλήματος ἀπό γυναίκα δέν εἶναι κάτι ἀφύσικο. Εἶναι ἁπλά ἀνθρώπινο» (σ. 13). Ἀλλά οἱ κλειστές καί ἀπομονωμένες κοινωνίες, ὅπως καί ἡ κυπραϊκή τῶν προηγουμένων αἰώνων, δέν τό ἔχουν ἀντιληφθεῖ αὐτό, ἴσως καί μέχρι σήμερα. 
Ὁπωσδήποτε τό βιβλίο μπορεῖ να ἀναγνωσθεῖ ἀπό ἕνα εὐρύτερο κοινό, μέ κοινωνικούς προβληματισμούς καί ἱστορικά ἐνδιαφέροντα.

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΑΜΕ ΤΟΝ GUSTAV MAHLER ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ


Απόψε στην Αίθουσα Διδασκαλίας, στην Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος "Λίλιαν Βουδούρη", στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, παρουσιάσαμε τον Gustav Mahler του Μάνου Χατζιδάκι. 
Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος, ομιλητής
Δάφνη Πανουργιά, τραγούδι 
Βίκυ Στυλιανού, πιάνο
Περισσότερα σε αυριανή ανάρτηση.

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014

ΔΕΥΤΕΡΑ 24 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ: ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΛΕΡ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ


Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014 στις 7 το απόγευμα στην Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος «Λίλιαν Βουδούρη», στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, ο Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος θα αναπτύξει το θέμα: "Ο Gustav Mahler του Μάνου Χατζιδάκι". 
Στην διάλεξη θα παρουσιαστεί η σχέση του Μάνου Χατζιδάκι με το έργο του μεγάλου Αυστριακού συνθέτη Gustav Mahler (1860-1911). 
Μια σχέση που ανάγεται στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, όταν ο Χατζιδάκις ήταν νέος 20 ετών και άκουγε με πάθος τις Συμφωνίες του Μάλερ, οι οποίες εκείνη την εποχή κυκλοφορούσαν σε δίσκους. Για την περίοδο αυτή ο ομιλητής παραθέτει μαρτυρίες του συγγραφέα Μένη Κουμανταρέα, του μουσικολόγου Μάρκου Δραγούμη, της Καίτης – Κασιμάτη – Μυριβήλη, υπεύθυνης του Μορφωτικού Τμήματος της Αμερικανικής Πρεσβείας και του ίδιου του Χατζιδάκι. 
Στα νεώτερα χρόνια, ο Χατζιδάκις έγραψε ένα τραγούδι στον κύκλο τραγουδιών του «Οι μύθοι μιας γυναίκας» (σε στίχους Νίκου Γκάτσου), το οποίο ονόμασε «Κραυγές για ενός αγγέλου μνήμη» - Ένα τανγκό για την Άλμα Μάλερ. Στο τραγούδι αυτό ο Χατζιδάκις χρησιμοποιεί με ευφάνταστο τρόπο μελωδίες του Μάλερ που υπήρξαν καθοριστικές για την μουσική του ευαισθησία.


Επίσης, γίνεται αναφορά σε μια ραδιοφωνική εκπομπή του Μάνου Χατζιδάκι στο «Πέμπτο Πρόγραμμα», όπου έκανε ένα αφιέρωμα στον Μάλερ κι ακόμη αναφορά σε συναυλία της Ορχήστρας των Χρωμάτων (1991), κατά την οποία ο Χατζιδάκις διηύθυνε – μεταξύ άλλων έργων – και τα «Τραγούδια για νεκρά παιδιά» του Μάλερ. 
Ο Χατζιδάκις θεωρούσε τον Μάλερ «συγγενική ψυχή, τον πατέρα μου», όπως έλεγε, «που μου έδωσε το κλειδί για ένα ταξίδι στον καιρό του». Για τον Χατζιδάκι ο Μάλερ ήταν ο μεγάλος δάσκαλός του στο τραγούδι και τροφοδότης της νεανικής του ευαισθησίας.
Μετά την διάλεξη, η σοπράνο Δάφνη Πανουργιά και η Βίκυ Στυλιανού στο πιάνο, θα ερμηνεύσουν τραγούδια του G. Mahler, της Alma Mahler και του Μάνου Χατζιδάκι.
Αναλυτικά το μουσικό μέρος έχει ως εξής: 
ALMA MAHLER (1879-1964) 
- Die stille stadt, σε ποίηση Richard Dehmel (1863-1920) 
- In meines Vaters Garten, σ ε ποίηση Otto Erich Hartleben (1864-1905) 
- Laue Sommernacht, σε ποίηση Gustav Falke (1853-1916) 
GUSTAV MAHLER (1860-1911) 
- Wer hat dies Liedlein erdacht (Des Knaben Wunderhorn) 
- Blicke mir nicht in die Lieder (Ruckert lieder) 
- Ich ging mit Lust (Des Knaben Wunderhorn) 
ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ (1925-1994) Κραυγές για ενός αγγέλου μνήμη, Ένα ταγκό για την Άλμα Μάλερ (από τον κύκλο τραγουδιών «Οι μύθοι μιας γυναίκας» σε στίχους Νίκου Γκάτσου, 1988). Διασκευή για φωνή και πιάνο: Βίκυ Στυλιανού. 
Artwork-αφίσα: Ιωάννης - Πορφύριος Καποδίστριας

ΒΙΚΥ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ 

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Άρχισε μαθήματα πιάνου σε ηλικία πέντε χρόνων. Σε ηλικία δέκα χρόνων πήρε το πρώτο βραβείο στον Πανελλήνιο διαγωνισμό πιάνου σε μνήμη Καίτης Παπαϊωάννου. Πήρε το δίπλωμά της από το Ωδείο Αθηνών με Πρώτο Βραβείο. Σπούδασε στο Παρίσι με υποτροφία από τη Γαλλική κυβέρνηση (Ecole Normale), καθώς και στη Μουσική Ακαδημία της Βασιλείας, όπου πήρε δίπλωμα σολίστ. Έχει δώσει ρεσιτάλ και συναυλίες μουσικής δωματίου στην Αθήνα και άλλες πόλεις της Ελληνικής περιφέρειας. Επίσης έχει εμφανιστεί στην Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, Ελβετία, Βέλγιο, Ολλανδία, Σουηδία, Βουλγαρία, Τσεχοσλοβακία, Πολωνία, Αλβανία, Τουρκία, Ρουμανία, Κύπρο, Η.Π.Α, κλπ. Σαν σολίστ έχει εμφανιστεί με πολλές Ελληνικές και ξένες ορχήστρες. Έχει πραγματοποιήσει ηχογραφήσεις για το Ραδιόφωνο και την Τηλεόραση, και έχει συμμετάσχει σε Ελληνικά και διεθνή Φεστιβάλ. Το ρεπερτόριό της περιλαμβάνει έργα από τη μουσική μπαρόκ μέχρι τη σύγχρονη. Έχει παρουσιάσει πολλά έργα σε πρώτη Ελληνική και παγκόσμια εκτέλεση. Έχει συνεργαστεί με προσωπικότητες όπως ο Sir Neville Marriner, ο Gunther Schuller και ο Hans Werner Henze. Στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδα (2004) ηχογράφησε CD με έργα Ελλήνων συνθετών. Επίσης έχει συμμετάσχει στην ηχογράφηση πολλών CD με Ελληνικά έργα. Είναι μέλος της Ορχήστρας των Χρωμάτων, του Τρίο Αθηνών και του Ελληνικού Συγκροτήματος Σύγχρονης Μουσικής. Έχει επανειλημμένα συνεργαστεί με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, την Εθνική Λυρική Σκηνή, και άλλους πολιτιστικούς φορείς. Σπούδασε ανώτερα θεωρητικά (πτυχίο φούγκας). Διασκευές και ενορχηστρώσεις της έχουν ερμηνεύσει πολλές ορχήστρες και σύνολα Μουσικής Δωματίου.

ΔΑΦΝΗ ΠΑΝΟΥΡΓΙΑ

Σπούδασε Φυσική Αγωγή και Αθλητισμό στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας (Τ.Ε.Φ.Α.Α.) και τραγούδι στο Ωδείο Αθηνών με την Μ. Χαραλαμπίδου. Συνέχισε τις σπουδές της με τον Φραγκίσκο Βουτσίνο και την Δέσποινα Καλαφάτη, ενώ συμμετείχε και σε σεμινάρια τραγουδιού στην Ελλάδα και στη Στουτγκάρδη της Γερμανίας. 
Ως λυρική τραγουδίστρια έχει συνεργαστεί σε πολλές παραγωγές με τους σημαντικότερους πολιτιστικούς θεσμούς της Ελλάδας: Εθνική Λυρική Σκηνή, Μέγαρο Μουσικής, Εθνικό Θέατρο, Φεστιβάλ Αθηνών, χορωδία της Ε.Ρ.Τ., Χοροθέατρο ΡΟΕΣ, Ένωση Ελλήνων Μουσουργών, Ορχήστρα των Χρωμάτων (και στο Μουσικό Αναλόγιο της Ορχήστρας των Χρωμάτων στο Ίδρυμα «Μελίνα Μερκούρη» σε επιμέλεια Ιουλίτας Ηλιοπούλου), Μουσικό Σύνολο Μάνος Χατζιδάκις, Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Μουσείο Γουλανδρή κ.α. 
Έχει επίσης συμμετάσχει σε διοργανώσεις – θεσμούς, όπως: Τελετή Αφής Ολυμπιακής Φλόγας στην Αρχαία Ολυμπία με την μεγάλη χορογράφο Μαρία Χορς, Πάτρα - Πολιτιστική Πρωτεύουσα 2006, Φεστιβάλ Θρησκευτικής Μουσικής Πάτμου κ.α. 
Με την Χορωδία της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης και διευθυντή τον Μίκη Θεοδωράκη περιόδευσε σε Ευρώπη και Αμερική (1993-96). Τον Ιούλιο του 2011 συμμετείχε στην παράσταση της Ελληνικής ομάδας για τον εορτασμό των 50 χρόνων από την ίδρυση της Ακαδημίας Carl Orff στο Salzburg της Αυστρίας. 
Έχει συνεργαστεί με αρκετούς συνθέτες και τραγουδοποιούς σε συναυλίες, παραστάσεις, τηλεοπτικές εκπομπές και ηχογραφήσεις (δισκογραφία). Έχει τραγουδήσει πολλά έργα ελλήνων συνθετών σε πρώτη εκτέλεση. Τον Μάϊο του 2014 τραγούδησε μελοποιημένη ελληνική ποίηση (για φωνή και πιάνο) στο Αννόβερο της Γερμανίας. 
Διδάσκει Φυσική Αγωγή και Αθλητισμό στη δημόσια Εκπαίδευση και δίδαξε λυρικό τραγούδι για 14 χρόνια στο Δημοτικό Ωδείο Ζωγράφου (Αθήνα).

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2014

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΣΤΟΝ "ΙΑΝΟ" ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΕ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΡΙΖΟΥ


Στο βιβλιοπωλείο IANOS (στην οδό Σταδίου) παρουσιάστηκε σήμερα Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2014 το μεσημέρι, το βιβλίο του Παναγιώτη Ρίζου Τηγανητές Γοργόνες Μικρές ιστορίες (Εκδόσεις Παπαδόπουλος). 
Για το βιβλίο, το πρώτο του Παναγιώτη Ρίζου, μίλησαν: 
ο Κώστας Γ. Παπαγεωργίου, ποιητής, κριτικός λογοτεχνίας, ο Μανώλης Σφακιανάκης, σκηνοθέτης και ο Θράφια, ζωγράφος. 
Κείμενα διάβασε η ηθοποιός και σκηνοθέτης Μαρία Τσαρούχα, ενώ μια μικρή ιστορία, από τις 51 που περιλαμβάνει το βιβλίο, διάβασε ο ίδιος ο συγγραφέας. 
Η Δάφνη Πανουργιά τραγούδησε τρία τραγούδια, σχετικά με διηγήματα του βιβλίου: 
Το γνωστό Youkali του Κουρτ Βάιλ, την Alfonsina y el mar του Αρίελ Ραμίρεζ και την Περιμπανού του Μάνου Χατζιδάκι σε στίχους Ν. Γκάτσου. Στο πιάνο τη συνόδευσε η Σοφία Καλπακά.
Στην παρουσίαση προσήλθε πολύς κόσμος που τίμησε δεόντως την πρώτη αυτή απόπειρα γραφής του Παναγιώτη Ρίζου.


Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΕΙΣΟΔΙΩΝ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ


Του φιλολόγου Γιάννη Γιγουρτσή
Η γιορτή των Εισοδίων στην Κρήτη και στην Πόλη
Μια μάλλον προσωπική ανάγνωση 
Στην γιορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου στην Κρήτη, στην Κύπρο, στη Σάμο αλλά και αλλού γιορτάζουν ο Μαρίες, οι Δέσποινες, οι Παναγιώτες και γενικά οι κοπέλες που το όνομά τους σχετίζεται με την Παναγία και είναι ανύπαντρες (δηλαδή ουσιαστικά θέλει να πει η παράδοση παρθένες). Μετά, όταν παντρεύονται, γιορτάζουν πλέον κανονικά στις 15 Αυγούστου. 
Όταν πήγαινα σχολείο στο Ηράκλειο ήταν μέρα γιορτής καθώς οι συμμαθήτριες κερνούσαν γλυκά και όλο και κάποιο πάρτυ θα υπήρχε το αντίστοιχο Σαββατοκύριακο. Επίσης θυμάμαι και κάποιες παντρεμένες κυρίες να κρατούν την ίδια γιορτή, τις 21 Νοεμβρίου δηλαδή, και μετά το γάμο. Ήταν ένα είδος χειραφέτησης και επιλογής με φεμινιστικό χαρακτήρα παλιότερα, που το έβλεπες σε γυναίκες με ξεχωριστή προσωπικότητα, διότι και αυτό ακόμα σε μια επαρχιακή πόλη ήθελε κάποτε θάρρος για να το κάνεις. Βέβαια μιλάμε σε μια εποχή που οι γυναίκες έπαιρναν υποχρεωτικά το επώνυμο του συζύγου τους, οπότε κάτι τέτοιο έπαιρνε και μια συμβολική σημασία επιπλέον. Για παράδειγμα θυμάμαι την κ. Μαίρη, τη μαμά του κολλητού μου του Κωστή, γυναίκα που είχε τα χαρακτηριστικά που προανέφερα, η οποία φρόντιζε να κάνει γνωστό σε όλους ότι εκείνη την ημέρα γιόρταζε, το σπίτι της ήταν πάντα ανοιχτό και εμείς βεβαίως επωφελούμασταν από τις λιχουδιές και τα κεράσματα. 
Αργότερα, φοιτητής στη Θεσσαλονίκη πλέον, δοκίμασα να ευχηθώ στις Μαρίες φίλες μου από τη σχολή μου στις 21 Νοεμβρίου και οι περισσότερες με κοιτούσαν με απορία, αν δεν με απόπαιρναν, όταν εγώ, ως πεισματάρης νέος, προσπαθούσα να τις πείσω ότι κακώς δεν γιόρταζαν εκείνη την ημέρα και έπρεπε και καλά να αλλάξουν τη γιορτή του. Μάλλον ευκαιρία για γλέντι γύρευα, αλλά σύντομα κατάλαβα πως όταν είσαι 20 χρονών, φοιτητής και στη Θεσσαλονίκη δεν χρειάζεσαι αφορμές για να γλεντήσεις. Τις φτιάχνεις μόνος σου. 
Όταν αργότερα βρέθηκα και πάλι στο Ηράκλειο οι περισσότερες Μαρίες φίλες μου είχαν πλέον παντρευτεί και είχαν, σχεδόν όλες, αλλάξει την γιορτή τους. Τώρα γιόρταζαν πλέον τα παιδιά τους, αλλά εγώ διάθεση για παιδικά πάρτυ ουδέποτε είχα. Η μέρα έπαψε να είναι πια τόσο εορταστική, αν και υπάρχει πάντα η Μαρία, η φίλη μου εκεί στο κέντρο του Ηρακλείου, κοντά στο πατρικό του πατέρα μου στην Αγία Τριάδα, που γιορτάζει σήμερα και όταν αποφασίσει να κάνει τραπέζι για τη γιορτή της μαγειρεύει επί δύο μέρες. Δεδομένου ότι στο μεταξύ έχει γίνει εξπέρ στη ζαχαροπλαστική και φτιάχνει γλυκά και τούρτες που τα ζηλεύουν χρόνων επαγγελματίες – δεν υπερβάλω καθόλου σε αυτό- είναι υπό μία έννοια καλύτερα που τις στέλνω τις ευχές μου τώρα μόνο από μακριά. 
Τα πράγματα ωστόσο άλλαξαν και πάλι από τότε που βρέθηκα στην Κωνσταντινούπολη. Εδώ μπορεί στις 21 Νοεμβρίου να μην γιορτάζουν οι Μαρίες και οι Δέσποινες, γιορτάζει ωστόσο η ίδια η Πόλη. Η Παναγία είναι η πολιούχος της Κωνσταντινούπολης, η υπέρμαχος στρατηγός της, σύμφωνα με την βυζαντινή παράδοση, και η γιορτή που εορτάζεται ως πολιούχος είναι τα Εισόδια. 
Έτσι εορτάζει και η ομώνυμη εκκλησία που δεν είναι άλλη από τον Ναό των Εισοδίων της Παναγίας στην καρδιά του Πέρα, γνωστή ως Παναγία του Πέρα. Ο ναός, που είναι ένας από τους πιο λαμπρούς της Πόλης, χτίστηκε αρχικά το 1804 ως κοιμητηριακός, καθώς η περιοχή του σημερινού Μπεϊογλου μέχρι το Ταξίμ ήταν γεμάτη νεκροταφεία. Αυτό στην πορεία άλλαξε καθώς η πόλη επεκτεινόταν προς τα βόρεια. Τα νεκροταφεία μεταφέρθηκαν και αυτά βορειότερα, στο Σισλί, περιοχή που τότε ήταν πολύ έξω από την πόλη, και ο ναός της Παναγίας άρχισε να ανακαινίζεται, να μεγαλώνει και να στολίζεται σταδιακά, μέχρι να φτάσει στη λαμπρή μορφή που έχει σήμερα κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. 
Η Παναγία έγινε ο ναός του Ευρωπαϊκού και σύγχρονου Πέρα, της περιοχής όπου κατέφυγαν οι καλύτερες ρωμέικες οικογένειες για να χτίσουν τα αρχοντικά και να ανοίξουν τις επιχειρήσεις τους, εγκαταλείποντας σταδιακά το ιστορικό πλην ξεπερασμένο πολεοδομικά και σταδιακά παρακμάζον Φανάρι στην απέναντι όχθη του Κερατίου. Σε αυτούς, στους αστούς της Πόλης του 19ου αιώνα φαίνεται να οφείλεται και η αναβάθμιση της συγκεκριμένης εκκλησίας σε καθεδρικό ναό της Κωνσταντινούπολης. Εκεί είναι δηλαδή η «καθέδρα» του εκάστοτε Πατριάρχη ως Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης, ως ποιμένα δηλαδή των ορθοδόξων που κατοικούν στην περιοχή που ορίζεται μέσα στα διοικητικά όρια της Αρχιεπισκοπής. 
Έτσι, και καθώς η Παναγία γίνεται ο δεύτερος τη τάξει ναός της Πόλης, δίπλα στον Πατριαρχικό ναό του Αγίου Γεωργίου, τιμάται με λαμπρή Πατριαρχική και Συνοδική Θεία Λειτουργία στις 21 Νοεμβρίου, όπως ακριβώς γίνεται και με την θρονική εορτή του Πατριαρχείου εννέα μέρες αργότερα, του Αγίου Ανδρέου. Δεν έχω βρει γραπτές πηγές που να το αποδεικνύουν, ωστόσο θεωρώ βέβαιο πως οι ικανότατοι και φιλόδοξοι τζορμπατζήδες του Σταυροδρομίου (έτσι ονομάζεται η αντίστοιχη ελληνορθόδοξη κοινότητα της περιοχής), μέλη των καλύτερων οικογενειών της Κωνσταντινούπολης του 19ου αιώνα, θα έπεισαν κάποιο πατριάρχη να παραχωρήσει στην Παναγία του Πέρα αυτό το ιδιαίτερο προνόμιο. 
Σκηνή από την καθιερωμένη αυτή λαμπρή λειτουργία βλέπετε και στην φωτογραφία του Στέλιου Γιανσακίδη που συνοδεύει το κείμενο. 
Χρόνια πολλά στην Πόλη μας. Χρόνια πολλά σε όλους μας, Πολίτες παλιότερους και νεότερους. Χρόνια πολλά σε όσες και όσους εορτάζουν είτε το όνομά τους, είτε την πόλη τους μαζί με την εορτή των Εισοδίων. 

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2014

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΜΙΜΗΣ ΠΛΕΣΣΑΣ ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΜΟΓΕΝΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ


Η φωτογραφία που δημοσιεύουμε εδώ είναι ιστορική.
Οι συνθέτες Διονύσης Σαββόπουλος και Μίμης Πλέσσας πλαισιωμένοι από επιφανή στελέχη της Ομογένειας της Πόλης.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος έδωσε χθες βράδυ (20/11) μια συναυλία στο Ζωγράφειο Λύκειο, μαζί με μαθητές του Ζωγραφείου και των Εκπαιδευτηρίων Μαντουλίδη της Θεσσαλονίκης. Ο Διονύσης Σαββόπουλος μοιράστηκε με τους μαθητές μνήμες αγαπημένες και ιστορίες του Κωνσταντινουπολίτη πατέρα του Γεώργιου Σαββόπουλου, ενώ τα τραγούδια ήταν της Πόλης και της Σαλονίκης. Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης ο Διευθυντής του Ζωγραφείου Λυκείου Γιάννης Δερμιτζόγλου, απένειμε στον Διονύση Σαββόπουλο τον τίτλο του «Επίτιμου Ζωγραφιώτη». Την εκδήλωση, με αφορμή τα 120+1 χρόνια του Ζωγραφείου, τίμησε με την παρουσία του ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος.

Από την γενική δοκιμή της εκδήλωσης στο Ζωγράφειο

Ο Πατριάρχης απόψε παραβρέθηκε και στην πρώτη προβολή στην Πόλη του σπουδαίου ντοκιμαντέρ «ΤΟΤΕ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ, ΟΤΑΝ ΤΟΥΣ ΛΗΣΜΟΝΑΝΕ», σε σκηνοθεσία Αγγελικής Αριστομενοπούλου, σενάριο Νίκου Μιχαηλίδη, μουσική Μίμη Πλέσσα, αφήγηση Σίας Κοσιώνη και παραγωγής White Room. 
Το ντοκιμαντέρ είναι αφιερωμένο σε ένα αληθινό μουσείο αρχιτεκτονικής και γλυπτικής στο Σισλί, το μεγαλύτερο ελληνορθόδοξο κοιμητήριο της Κωνσταντινούπολης, στην καρδιά της Πόλης, απέναντι από το εμπορικό κέντρο Cevahir. 
Η εκδήλωση, στην οποία παρέστη και ο Μίμης Πλέσσας, πραγματοποιήθηκε στο Εκθεσιακό Κέντρο Lutfi Kirdar, υπό την αιγίδα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, και διοργανώθηκε από την Εφοροεπιτροπή της μεγαλωνύμου Κοινότητας Σταυροδρομίου.


Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2014

ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΤΟΝ ΙΑΝΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΡΙΖΟΥ


O IANOS και οι Εκδόσεις Παπαδόπουλος παρουσιάζουν το βιβλίο του Παναγιώτη Ρίζου Τηγανητές Γοργόνες Μικρές ιστορίες, το Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2014, στις 15:00 στο café του βιβλιοπωλείου IANOS (Σταδίου 24, Αθήνα). 
Θα μιλήσουν:  
- Κώστας Γ. Παπαγεωργίου, ποιητής, κριτικός λογοτεχνίας 
- Μανώλης Σφακιανάκης, σκηνοθέτης 
- Θράφια, ζωγράφος 
Κείμενα θα διαβάσει η ηθοποιός και σκηνοθέτης Μαρία Τσαρούχα. 
Θα τραγουδήσει η Δάφνη Πανουργιά και στο πιάνο θα τη συνοδεύσει η Σοφία Καλπακά
«...Τι θα γίνω όταν πεθάνω; Δεν έχω αποφασίσει. Οι γονείς μου θα' θελαν να γίνω δένδρο, βελανιδιά ή καρυδιά, γιατί αυτά τα δένδρα ζουν πολλά χρόνια, έχουν καλή επιδότηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και έτσι θα ήμουν επιτέλους χρήσιμος στην οικογένειά μου και στην πατρίδα. Η θεία μου η Ανδρομάχη, που έχει καλλιτεχνικές ανησυχίες, ήθελε να γίνω σύννεφο, να διαλύομαι, να συγκεντρώνομαι, να αλλάζω χρώματα, να με ζωγραφίζει και να εμπνέεται, οι κόρες μου θα' θελαν να γίνω καναρίνι να μ' έχουν σ' ένα κλουβί και να τους κελαηδάω, να τις ξυπνάω κάθε πρωί και να με ταΐζουν μήλο, αβγό και μαρούλι. Εμένα κανείς δεν με ρώτησε τι θέλω να γίνω άμα πεθάνω. Ούτε άμα ήμουν ζωντανός...» 
Μικρές ιστορίες από την πραγματικότητα όπως παραποιήθηκε από τις αταξίες των ηρώων της στη μνήμη του συγγραφέα. 

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2014

ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΕΛΥΤΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΟΡΚΑ


“Στο βυθό της μουσικής συνταξιδεύουμε” 
 ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ – FEDERICO GARCIA LORCA 
Από τις 13 έως και τις 17 Νοεμβρίου 2014 πραγματοποιήθηκε στην Ισπανία, στις πόλεις Σεβίλλη, στην αίθουσα “Cristóbal de Morales”, Γρανάδα στο Centro de Documentatión Musical de Andalucia και Βαγιαδολίδ στο Palacio de Congresos Conde Ansúrez, ένα διπλό αφιέρωμα στην ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη και του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, που συνταξίδεψαν στον εικοστό αιώνα, στα νερά της Μεσογείου, στα νερά της λυρικής γραφής, διασώζοντας τα πιο γνήσια στοιχεία της ελληνικής ταυτότητας ο Ελύτης, τα πιο ισχυρά χαρακτηριστικά της ισπανικής ιδιοσυγκρασίας, ο Λόρκα. 
Τρεις σπουδαίοι Έλληνες συνθέτες, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Γιώργος Κουρουπός έδωσαν στον πολύσημο λόγο του Ελύτη και του Λόρκα την αμεσότητα και την συγκίνηση του τραγουδιού. Παρουσιάστηκε μια επιλογή από τους κύκλους τραγουδιών των τριών συνθετών βασισμένων στην ποίηση των δύο ποιητών, μαζί με μια επιλογή ποιημάτων στην ελληνική και ισπανική γλώσσα, αλλά και ενδεικτικά αποσπάσματα του κειμένου του Ελύτη «FEDERICO GARCIA LORCA».


Το πρόγραμμα με τον τίτλο “Στο βυθό της μουσικής συνταξιδεύουμε” ερμήνευσαν ο λυρικός τραγουδιστής Σπύρος Σακκάς, ο συνθέτης Γιώργος Κουρουπός στο πιάνο, η ποιήτρια Ιουλίτα Ηλιοπούλου και ο μεταφραστής Alfonso Silvan στην απαγγελία.
Ήταν η δεύτερη φορά μέσα στο 2014, που οι τρεις σπουδαίοι έλληνες καλλιτέχνες (Γιώργος Κουρουπός, Σπύρος Σακκάς, Ιουλίτα Ηλιοπούλου) έκαναν το συγκεκριμένο πρόγραμμα στην Ισπανία. Τον περασμένο Φεβρουάριο το ρεσιτάλ-φόρος τιμής στους ποιητές Οδυσσέα Ελύτη και Federico García Lorca πραγματοποιήθηκε στο κατάμεστο αμφιθέατρο του πολιτιστικού ιδρύματος Caixa Forum στη Μαδρίτη. 
Δείτε εδώ την σχετική ανάρτηση της Ιδιωτικής Οδού.  


Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014

Η ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ "Ψ" ΣΤΟΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟ

Από το μπλογκ του Καλαβρύτων Αμβροσίου

Ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος πλουτίζει την πλέον πρόσφατη εκκλησιαστική ιστορία της Εκκλησίας της Ελλάδος, με την δημοσίευση επιστολής Αρχιερέως που τον περιφρόνησε. Όταν ο Καλαβρύτων τού ζήτησε το λόγο, ο Μητροπολίτης Ψ (κοινό μυστικό ότι πρόκειται για τον Σισανίου και Σιατίστης Παύλο) του απάντησε με την εξαίσια επιστολή που δημοσιεύουμε στη συνέχεια. 
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ «Ψ» 
Εν…………, 24 Οκτωβρίου 2014 
Σεβασμιώτατον 
Μητροπολίτην Καλαβρύτων 
και Αιγιαλείας κ. Αμβρόσιον 
Σεβασμιώτατε, 
Προβληματίζομαι πολύ δια τον λόγο της προς εμέ επιστολής σας. Εφόσον όμως την αποστείλατε, οφείλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σας. Σας ενόχλησε που δεν σας χαιρέτησα ή σας απέφυγα στην Ιεραρχία. Είναι αλήθεια αυτό. Αλλά δεν συνήθισα να υποκρίνομαι. Είμαι αμαρτωλός και ζητώ το έλεος του Θεού. Προσπάθησα όμως και προσπαθώ να αποφεύγω μερικά «εκκλησιαστικά» αμαρτήματα. Το ότι όμως σας απέφυγα, μπροστά στην ζημιά που έχετε προκαλέσει στην ψυχή μου. Εγώ αδυνατώ πλέον Σεβασμιώτατε, να συλλειτουργήσω μαζί σας και είναι κάτι που προκαλεί αφόρητο πόνο στην ψυχή μου. 
Πώς όμως θα μπορούσα να συλλειτουργήσω μαζί σας όταν την ιερώτερη ώρα της Θείας Λειτουργίας, αμέσως μετά τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, θα επιχειρήσω να πω «Εν πρώτοις μνήσθητι Κύριε του Αρχιεπισκόπου και Πατριάρχου ημών Βαρθολομαίου και της Ιεράς ημών Συνόδου…» και η παρουσία σας θα λειτουργεί ως σκάνδαλον, γιατί θα μου θυμίζει ότι αυτόν που εγώ μνημονεύω «εν πρώτοις…» τον έχετε υβρίσει σκαιότατα; Αν για σας αυτό είναι παρωνυχίδα για μένα είναι μεγάλο και σημαντικό τόσο, ώστε να με εμποδίζει να συλλειτουργήσω πλέον μαζί σας. 
Οι ύβρεις σας «αίσχος Παναγιώτατε» και ο εκ μέρους σας χαρακτηρισμός του «ως Ερντογάν Νο 2» ορθώνονται στην συνείδησή μου ως τείχος απροσπέλαστο. Δικαιούσθε να έχετε τις απόψεις σας και όσο κι αν διαφωνώ και όπου διαφωνώ μαζί σας θα υπερασπίζομαι το δικαίωμα σας να τις έχετε και να τις λέτε. Οι ύβρεις όμως δεν είναι απόψεις. Οι ύβρεις σας εκθέτουν. 
Σας θυμάμαι και στην αντίδρασή σας στον Νίκο Δήμου. «Αν δεν ήμουν Επίσκοπος θα του έλεγα… και παραθέσατε μια σειρά ύβρεων. Όμως είσαστε Επίσκοπος και υβρίσατε κάποιον γιατί είναι άθεος!!! Τον Νίκο Δήμου λίγο νωρίτερα τον είχα κρίνει πολύ αυστηρά για τις απόψεις του για το 1821. Εκεί όμως ο έλεγχος έγινε με επιστημονικά κριτήρια. Η απιστία και η αθεΐα όμως είναι ασθένεια και τον ασθενή δεν τον υβρίζουμε, τον λυπόμαστε. Μας είπε πουθενά ο Χριστός να υβρίζουμε τους αθέους; Πόσο έχουμε ξεχάσει την παρατήρησή του στον Πέτρο «ουχ ούτως έσται εν ημίν…» . Και ο Δήμου σας απάντησε, άθεος ων, χριστιανικά γράφοντάς σας «Ευχαριστώ τον Σεβασμιώτατο για το μήνυμα αγάπης που μου έστειλε εν όψει του Πάσχα». 
Αναφέρεσθε επίσης στην υπογραφή ενός κειμένου. Είναι κατ’ αρχήν πολύ ενδιαφέρον ότι «κατασκοπεύετε» τους αδελφούς σας και ελέγχετε την κάθε τους κίνηση. Προσωπικά με αφήνει αδιάφορο. Δεν φοβάμαι την αμφισβήτηση κανενός. Στο κείμενο αυτό ζητούσαμε η Ιεραρχία να αποδοκιμάσει μόνον τις ύβρεις σας και όχι τις απόψεις σας. Η συλλογή των υπογραφών σταμάτησε όταν ο Μακαριώτατος μας ζήτησε να τον εμπιστευθούμε και ότι θα αντιμετώπιζε εκείνος το θέμα. Παραδώσαμε λοιπόν το κείμενο στον Αρχιγραμματέα και σταμάτησε η περαιτέρω συλλογή υπογραφών. Είναι θλιβερό μια Ιεραρχία να ανέχεται τις ύβρεις. 
Αποστείλατε εις εμέ το κείμενο σας προς τον Πατριάρχη και με ερωτήσατε που διαφωνώ. Σας απαντώ ευθέως. Σε όλα εκτός από την υπόθεση της Μονής Μαζίου και την ανακήρυξή της σε Σταυροπήγιο. Όταν όμως είχαμε μπροστά μας τον Μακαριστό Μεγάρων δεν του ζητήσαμε εξηγήσεις. Ή για την ακρίβεια μας αγνόησε και δεν επιμείναμε. 
Όταν ως Ιεραρχία τότε δεν κρίνατε άξιο να εκλέξετε τον Ανδρούσης ως Κεφαλληνίας και το Πατριαρχείο τον εξέλεξε Αλβανίας γιατί δεν διαμαρτυρηθήκατε; Το ίδιο δια τον Βρεσθένης, όταν το Πατριαρχείο τον εξέλεξε ως Αμερικής; Για λόγους καθαρά προσωπικούς δεν εψήφισα τον προταθέντα υπό του Πατριάρχου ως Ιωαννίνων. Δεν κατακρίνω όμως τον Πατριάρχη γιατί τον εξέλεξε ως Ανδριανουπόλεως. Είχε κάθε δικαίωμα. Εμείς του δώσαμε απολυτήριο. Ούτε γιατί τον όρισε Διευθυντή του εν Αθήναις Γραφείου, χωρίς να μας ερωτήσει. Δεν προβλέπεται ένα τέτοιο ερώτημα. Αλλά γιατί; Έχουμε για κάτι να φοβηθούμε; Είναι εκφράσεις που τιμούν την Αρχιερωσύνη σας τα περί «κατάσκοποι» και άλλα τινά; 
Αν κάποια μέρα γίνει αυτό που εσείς επισείετε ως απειλή για τις Νέες Χώρες, τότε θα είσθε ο μοναδικός υπεύθυνος. Ο τρόπος που μιλάτε και χειρίζεσθε το θέμα δίνει την εντύπωση ότι το επιδιώκετε. Ενεργείτε με τρόπο που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως προβοκάτσια. Ψάχνετε διαρκώς για αντιπάλους. 
Σας οφείλω όμως και άλλη μια απάντηση σε ερώτημά σας που διατυπώσατε σε παλαιότερη τηλεφωνική μας επικοινωνία. Μου είχατε πει τότε: «Όταν με παρακαλούσατε να σας ψηφίσω ήμουν καλός; Όταν σας ψήφισα ήμουν καλός;». Σας απαντώ λοιπόν· Εάν με εφηφίσατε χαριστικά ή γιατί σας παρεκάλεσα κακώς με εψηφίσατε. Όμως, Σεβασμιώτατε, ποτέ δεν σας ζήτησα να με ψηφίσετε. Ποτέ, τόσον εσείς, όσον και οι άλλοι Αρχιερείς δεν δεχθήκατε τηλεφώνημα δικό μου με ένα τέτοιο αίτημα. Όχι από έλλειψη σεβασμού στα πρόσωπα των Αρχιερέων, αλλ’ ακριβώς εξ’ αιτίας του σεβασμού στα πρόσωπά σας και στην αρχιερωσύνη. Ήταν μια από τις προσωπικές μου δεσμεύσεις, να μην ζητήσω από κανένα να γίνω Αρχιερέας. Όταν ο μακαριστός Χριστόδουλος μου ανεκοίνωσε την απόφασή Του δεν μου ζήτησε να πάρω τηλέφωνο τους Αρχιερείς. Σας λέγω, ότι και να μου το ζητούσε δεν θα το έκανα. Ο Άγιος Χαλκίδος νομίζοντας ότι δεν κατάλαβα καλά πήρε στο τηλέφωνο τον Μακαριστό και τον ερώτησε, μήπως πρέπει να πάρουμε κανένα τηλέφωνο, είχε σκοπό να πάρει ο ίδιος. Ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος του απήντησε: «Όχι, δεν χρειάζεται να πάρετε κανένα. Κανείς δεν έχει αντίρρηση για τον «Ψ». Αυτά μόνον για την ιστορία. 
Πολλά ακόμη θα είχα να σας πω. Σταματώ όμως εδώ. Δεν έχω διάθεση να ανοίξω διάλογο μεταξύ μας. Αν δεν ανακαλέσετε τις ύβρεις σας, δεν νομίζω ότι έχουμε να πούμε κάτι περισσότερο. 
Με λύπη βαθύτατη κατακλείω αυτό το γράμμα. 
+ ο Μητροπολίτης «Ψ»