Τρίτη 26 Αυγούστου 2014

ΕΝΑ ΑΛΗΘΙΝΟ ΑΡΘΡΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ ΤΟΥ "ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟΥ"


Η θεσμική πώρωση του ιδρυματικού χριστιανισμού και ο φόβος της θεολογίας 
Χαράλαμπος Βέντης 
Διδάκτωρ θεολογίας και φιλοσοφίας 
Κάποτε, ο χριστιανισμός κέρδισε τον κόσμο, επειδή έκανε την έκπληξη. Στην πορεία τον έχασε, γιατί σταδιακά η έκπληξη αμβλύνθηκε θανάσιμα, ηττημένη από την αποπνικτική τυπολατρεία και την ολέθρια ώσμωση του Ευαγγελίου με τις εκάστοτε συντηρητικές κοινωνικές δομές, που ανέστειλαν τη φυσική εξέλιξή του. Μοιραία, λοιπόν, μετήλθαμε στη μετα-χριστιανική εποχή, σέρνοντας ως θρησκευτική βακτηρία τη δογματική μανιέρα: τον μακρινό απόηχο ενός αρχικά καινοτόμου αγγέλματος, ιδεολογικά πια σκληρυμένου σε αυτοαναφορική φόρμουλα, αποστραγγισμένη από τους χυμούς της και προκλητικά αδιάφορη για τον ανεξερεύνητο ωκεανό της πέραν κι εκτός των ιερών κειμένων πραγματικότητας, που επιφυλάσσει εκπλήξεις και επιμένει να εκδικείται, χαμογελώντας σαρδόνια, τους ιδεοληπτικούς αρνητές της. Ο ίδιος ο Χριστός είχε προειδοποιήσει εγκαίρως για τον κίνδυνο του εκφυλισμού των καλών νέων, δηλ. του ευ-αγγελίου σε ανούσιο σύστημα, αφυδατωμένο υπαρξιακά και ξένο προς τη χαρά του κορμιού και της ζωής, συνεπώς αδιάφορο για τον διψασμένο για ζωή άνθρωπο, όπως ανούσιο και άχρηστο είναι και το αλάτι που έχει χάσει τη γεύση του και καταλήγει να ποδοπατηθεί ανελέητα στο χώμα από τους περαστικούς. 
Πάνε κάμποσα χρόνια από τότε που ο ποιητής Νίκος Καρούζος προέβη σ’ ένα «βλάσφημο» στιχουργικό ξέσπασμα, στηλιτεύοντας μια κουρασμένη μεγαλοβδομαδιάτικη ακολουθία ως «νεκροφιλικό σύμπτωμα», αδιάφορη ακόμη και για τον ίδιο τον Χριστό, που τον βάζει να την προσπερνά βιαστικά, σε αναζήτηση (εικάζουμε) μιας άλλης ομήγυρης, δεκτικότερης της δικής Του ξενικότητας και λαχτάρας για ανθρώπινη κοινωνία χωρίς περιχαρακώσεις και αποκλεισμούς: της συντροφιάς των θρησκευτικά και κοινωνικά ανέστιων, που δεν χώρεσαν στο καθιερωμένο εκκλησιαστικό σχήμα. Αναμφίβολα βαρύς και ανεπίτρεπτος ο χαρακτηρισμός για τους ευλαβείς φιλακόλουθους• παρά ταύτα, η «βλάσφημη» αγανάκτηση του εικονοκλάστη ποιητή, που δεν λαϊκίζει και δεν χαϊδεύει αυτιά, θυμίζει έντονα την προκλητική ορολογία κάποιων μορφών της Παλαιάς Διαθήκης, οι οποίοι κλήθηκαν να προκαλέσουν ρωγμές στο παχύ στρώμα της συμβατικότητας και της τυπολατρίας που κατά κανόνα επικάθεται στο συλλογικό ιερό, για να υποκαταστήσει σταδιακά την αλήθεια και τη γνησιότητα της ζωής με το πρόσχημα, την ανθρώπινη εμπάθεια και το ανέξοδο ξέπλυμα της συνείδησης. 
Οι πρώτοι διδάξαντες στην αιχμηρή κριτική της αυτάρεσκης θρησκοληψίας ήταν λοιπόν οι Προφήτες, από τις αρχαιότερες ανεξάρτητες προσωπικότητες που αποτυπώνονται στον γραπτό λόγο. «Εμίσησα, απεστράφην τας Εορτάς σας, και δεν θέλω οσφρυνθή εν ταις πανηγύρεσιν υμών … Αλλ’ η κρίσις ας καταρρέη ως ύδωρ, και η δικαιοσύνη ως αένναος ποταμός», έγραψε ο Αμώς (5: 21-24), · «Διότι έλεος θέλω, και ουχί θυσίαν και επίγνωσιν Θεού μάλλον παρά ολοκαυτώματα», συμπληρώνει ο Ωσηέ (6:6)· πρβλ. Ματ. 9:13: «πορευθέντες δε μάθετε τι εστιν έλεον θέλω και ου θυσίαν». Δεν έχουν λοιπόν κανένα αντίκρισμα στα μάτια του βιβλικού τουλάχιστον Θεού τα θρησκευτικά φεστιβάλ και οι ακολουθίες, αν δεν συνοδεύονται από ευαισθησία για τον αναγκεμένο, τον ξένο, τον φυλακισμένο. Αναγκεμένος, όμως, δεν είναι μονάχα ο φτωχός και πεινασμένος, ο άστεγος. Είναι και ο παρίας: ο ανεπιθύμητος συνάνθρωπος, ο κοινωνικά άστεγος που προκαλεί με την παρουσία του και μόνο τα όρια και τις ανοχές του κοινωνικού μας υπερεγώ, καθώς δεν υπόκειται στις αναγνωρίσιμες συντεταγμένες του κανονικού ρου της ζωής. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι απλά πολύτιμοι στα μάτια του Χριστού. Είναι αναντικατάστατοι, όχι σε πείσμα της όποιας διαφορετικότητάς τους, αλλά εξαιτίας της ακριβώς. Το Ευαγγέλιο είναι μια κλήση για διάνοιξη στον «άλλον» και μέσω αυτού, στον «όντως Άλλον». 
Παρά ταύτα, η φωνή της ιδρυματικής Εκκλησίας υψώνεται σήμερα δικανικότερη και πιο αφιλόξενη από ποτέ, ιδίως προς τους «άλλους». Αλήθεια, πόσο εύκολο είναι να αυτονομηθεί ένας αρχικά καλών προθέσεων θεσμός από τις ιδρυτικές του αρχές και να εκφυλιστεί σε αυτοδίκαιο μόρφωμα που διατηρεί το κέλυφος και μόνο των αρχικών του διακηρύξεων; Πολύ εύκολα δυστυχώς, εξ’ όσων βεβαιώνει η αδιάψευστη ιστορική μαρτυρία. Το διαπιστώσαμε επώδυνα στην απανθρωπία των σοβιετικών καθεστώτων, αλλά και κάθε συστήματος και ιδεολογίας που διαιρεί απλουστευτικά και στο όνομα ενός αφελούς μανιχαϊσμού τον κόσμο σε ασπρόμαυρα στρατόπεδα, υποσχόμενο ό,τι ελκυστικότερο στους ανθρώπους: τις απόλυτες βεβαιότητες που προσφέρουν πλέρια ψυχολογική ασφάλεια και απαλλάσσουν από το βάσανο της κριτικής σκέψης και της αμφισβήτησης (χωρίς φυσικά να αποκλείεται το ενδεχόμενο και η ίδια η αμφισβήτηση να εκφυλιστεί με τη σειρά της σε προγραμματικό δόγμα και αυτοσκοπό). Το διαπιστώσαμε και το βλέπουμε επιπλέον καθημερινά στη ζωή της ελλαδικής Εκκλησίας (όσοι επιμένουμε ακόμη να ασκούμε τα λατρευτικά μας δικαιώματα ως πολίτες της), οποτεδήποτε η φιλάνθρωπη αίσθηση διακονίας του ανθρώπου και των αναγκών του παραμερίζεται χάριν ενός άθλιου δημόσιου λόγου, πατερναλιστικού και γραφειοκρατικού στον απρόσωπο δικανισμό του. Πιο επώδυνα, το αντιληφθήκαμε τα τελευταία χρόνια με το ξέσπασμα της κρίσης, όταν η επέλαση του καρκινικού νεοναζιστικού μορφώματος και των ορμέφυτων που το πυροδοτούν (με κυριότερα από αυτά την ενστικτώδη και ανακλαστική απέχθεια προς οτιδήποτε το ξένο και διαφορετικό, τον μακροχρόνια πληγωμένο εθνικισμό, αλλά και την κουτοπόνηρη ροπή του νεοέλληνα προς τον πολιτικό και οικονομικό μεσσιανισμό) βρήκαν την ελληνική κοινωνία, όπως δυστυχώς και την Ελλαδική Εκκλησία, ως συγκοινωνούντα δοχεία, απροετοίμαστες και χωρίς ουσιαστικά αναχώματα. 
Σε ό,τι αφορά μεν στην περιχαρακωμένη και αποκομμένη από τις μείζονες διεθνείς εξελίξεις του 20ου αιώνα Ελλάδα, παρά την απατηλή εντύπωση εκσυγχρονισμού που δημιουργούσε η πλασματική ευμάρεια και ο νεοπλουτίστικος καταναλωτισμός που περνούσε για «άποψη», δεν είναι να εκπλήσσεται κανείς για την πολυεπίπεδη ηθική ένδεια που βγήκε στην επιφάνεια με θρασύτητα στον πρώτο κιόλας κλυδωνισμό που επέφερε η οικονομική κρίση – μία ένδεια κριτικού πνεύματος, πολιτικής και κοινωνικής συνείδησης και παιδείας η οποία υπέβοσκε δεκαετίες ολόκληρες ανά την ελληνική επικράτεια αλλά περνούσε κατά κανόνα απαρατήρητη σε μια κοινωνία η οποία είχε μάθει να εξαργυρώνει τις αναπηρίες της ως αρετές και να κρύβει όλα της τα προβλήματα κάτω από το χαλί.
Εδώ όμως έχουμε μία Εκκλησία η οποία επιθυμεί να αυτοπροσδιορίζεται ως «το άλας της γης» και το «φως του κόσμου», ενώ στην πραγματικότητα πολλοί κληρικοί της (Μητροπολίτες και ιερείς) επιμένουν σε επίπεδο νοοτροπίας και κηρύγματος να προτάσσουν ένα αντι-Ευαγγέλιο κομμένο και ραμμένο στο ακατέργαστο θυμικό του λαϊκιστή και ακροδεξιού πιστού (ενίοτε και του ακροαριστερού). Η επί δεκαετίες καθήλωση του μέσου έλληνα χριστιανού σε μια στενωπό βλέμματος στραμμένου στο (φαντασιακά εξωραϊσμένο) παρελθόν και τις προδιαγραφές μιας κλειστής αγροτικής κοινωνίας, περιχαρακωμένης και αγοραφοβικής, δεν είναι δυσερμήνευτη εάν αναλογιστούμε το διαχρονικό ρόλο της Εκκλησίας ως θεματοφύλακα μιας Βυζαντινής κοσμοθεωρίας που δεν εξελίσσεται και δεν διαλέγεται με τον κόσμο, αλλά αρκείται στο ρόλο του παντογνώστη Κατηχητή. Έχοντας λησμονήσει τον υπερεθνικό της χαρακτήρα, ότι δηλαδή οι χριστιανοί αποτελούν τον νέο, πνευματικό και όχι φυλετικό Ισραήλ, υπεράνω έθνους, φυλής, χρώματος και καταγωγής, η ελλαδική Εκκλησία φιλοδοξεί να ασκεί εθναρχικό ρόλο, ταυτίζοντας μάλιστα τα όρια των πιστών της με εκείνα των ελλήνων υπηκόων και παρεπιδημούντων στη χώρα, σε κραυγαλέα αντίθεση με την κατηγορηματική άρνηση του Ιδρυτή της να ταυτίσει την επικράτειά Του με τα επίγεια Βασίλεια. Οι ιεράρχες και πολλοί κληρικοί της αναλαμβάνουν αυτόκλητοι τον ρόλο των υπουργών Εξωτερικών, Εθνικής Άμυνας, Δημόσιας Διοίκησης, Εκπαίδευσης και Δικαιοσύνης, αντί να κηρύττουν Ιησού Χριστόν Εσταυρωμένο και Αναστημένο, σαδιστικά κακοποιημένο από τις αρχές και εξουσίες του κόσμου τούτου και σύντροφο των φυλακισμένων, των ξένων και των κάθε λογής αναγκεμένων απανταχού της γης. Ακόμη χειρότερα, πολλοί εκκλησιαστικοί ταγοί επιθυμούν την ποινικοποίηση όσων πρακτικών και συμπεριφορών θεωρούν «αμαρτήματα», όπως ακριβώς αντιτάχθηκαν στη θέσπιση του πολιτικού γάμου όταν πριν από λίγες δεκαετίες τέθηκε σοβαρά το ζήτημα, προφανώς γιατί θεωρούσαν και θεωρούν ακόμη σωστό να σέρνουν δια της βίας τους πιστούς στα Μυστήρια, σε ριζική αντίθεση με το «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν» του Χριστού και την «ελευθερία των τέκνων του Θεού». 
Σε αυτή τη λογική εντάσσεται και η αντίδραση ορισμένων Μητροπολιτών (αλλά και ουκ ολίγων πιστών) στο «αντιρατσιστικό νομοσχέδιο» για το οποίο γίνεται πολύς λόγος, τελευταία. Μια μεγάλη μερίδα της Εκκλησίας, δυστυχώς ίσως η πλειοψηφία, θεωρώντας ότι κινδυνεύει να φιμωθεί θεσμικά από το εν λόγω νομοσχέδιο, αντιδρά λυσσαλέα και κωμικώ τω τρόπω σε μια προσπάθεια να διασωθεί κάτι από το παλαιό καθεστώς όπου ο κλήρος ασκούσε δικαιοσύνη και έκρινε τι πρέπει να είναι αποδεκτό και τι όχι. Στην πραγματικότητα, ο φόβος των ιεραρχών είναι ότι θα ποινικοποιηθεί η καταδίκη της ομοφυλοφιλίας (για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας) κι έτσι δεν θα μπορούν πλέον να καταδικάζουν από τον άμβωνα την ελεύθερη ομόφυλη αυτοέκφραση, η οποία στις δυτικές χώρες κατοχυρώνεται πλέον νομικά αλλά και συνειδησιακά, από τους πολίτες. Η αντίδραση είναι εξοργιστικά άτοπη, καταρχάς διότι το νομοσχέδιο δεν επιβάλλει στην Εκκλησία την τέλεση gay γάμων, όπως δεν της επιβάλλει και την αρειανική ή τη νεστοριανική χριστολογία, την απομάκρυνση των εικόνων από τους ναούς ή την κατάργηση του βαπτίσματος. Οι κανονιστικές λεγόμενες αρχές της Εκκλησίας δεν θίγονται νομικά ή άλλως πώς, οπότε η τελευταία ουσιαστικά δεν έχει λόγο να διαμαρτύρεται, εκτός κι αν δεν αποδέχεται το πλαίσιο της συνταγματικής δημοκρατίας, το οποίο σέβεται και διασφαλίζει μεν το αυτοκέφαλο και αυτοδιοίκητο της ελλαδικής Εκκλησίας (μάλιστα με μια σειρά σκανδαλωδών προνομίων υπέρ της), αλλά ταυτόχρονα διασφαλίζει τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα πολιτικά δικαιώματα των πολιτών. Η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη και δεν είναι ούτε επιτρέπεται να μετατραπεί σε θεοκρατία τύπου «Ιράν», όπου η εμφάνιση, η σκέψη, η συμπεριφορά και οι προσωπική ζωή του καθενός θα πρέπει να περνάει από την έγκριση του κλήρου.
Θα περίμενε κανείς ένα νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου, όπως η Εκκλησία, να είναι προσεκτικότερη σε ό,τι αφορά στους διακριτούς ρόλους της από την Πολιτεία, αλλά και να τιμά τη θεμελιώδη, στο πλαίσιο του δυτικού δικαίου, διάκριση ανάμεσα στον δημόσιο και τον ιδιωτικό βίο των πολιτών και την προστασία τους από ρατσιστικές επιθέσεις, σωματικές και/ή λεκτικές, που θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή των ανθρώπων και προσβάλουν την αξιοπρέπειά τους. Σε ένα ακόμη βαθύτερο επίπεδο, θεολογικό αυτή τη φορά, θα πρέπει η Εκκλησία (αν εξακολουθεί να πιστεύει ότι οι κανονιστικές της αρχές όντως διαμορφώνονται με θεολογικά κριτήρια και όχι τροφοδοτούμενες από τις πολιτιστικές προκαταλήψεις παρελθόντων εποχών, που παρεισέφρησαν στη ζωή της αλλά και στα ιερά της κείμενα), να αναστοχαστεί γύρω από το θέμα της ομοφυλοφιλίας, το οποίο θα είναι και το Βατερλό της, αν εξακολουθήσει να δαιμονοποιεί εκατομμύρια ανθρώπων ανά τον κόσμο, των οποίων το μόνο έγκλημα είναι ότι γεννήθηκαν (και θα πεθάνουν) με προϋποθέσεις διαφορετικές από εκείνες της πλειοψηφίας και οι οποίοι μπορούν να είναι και όντως είναι (όσο και οι υπόλοιποι συνάνθρωποί τους) ανιδιοτελείς, σκληρά εργαζόμενοι, νομοταγείς πολίτες, πατριώτες, φιλάνθρωποι, μονογαμικοί, τίμιοι, μορφωμένοι (ή όχι) και αξιοπρεπέστατοι. 
Είναι κρίμα που οι σκληρυμένοι προϊδεασμοί και η κραυγαλέα άγνοια (που περνά μάλιστα για «ευσέβεια») συσκοτίζουν τα στιβαρά εκείνα θεολογικά κριτήρια που θα μπορούσαν να δώσουν μια εκκλησιαστική διέξοδο στο δράμα τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων, συχνά με πολλαπλά άτομα μέσα στην ίδια οικογένεια, και να τους εντάξουν στην Εκκλησία ως πρόσωπα με τις δικές τους ανάγκες όχι για … ηδονοθηρία αλλά για συντροφικότητα και μια διασφάλιση στα γηρατειά, αλλά και με προστασία από τον έκδηλο και φονικό ρατσισμό των ανεγκέφαλων. Ουσιαστικά, το λεγόμενο «σύμφωνο συμβίωσης», το οποίο τέτοια κατακραυγή σήκωσε στην υποκριτική κοινωνία μας όπου ελλοχεύει άγρυπνα η «δικτατορία του διπλανού», αποσκοπεί στο να επιτρέψει να γεράσουν μαζί δυο άνθρωποι, οι οποίοι διαφορετικά θα παρέμεναν καταδικασμένοι στην αφόρητη μοναξιά και στον φόβο να αρρωστήσουν ολομόναχοι και να τους βρουν νεκρούς στο σπίτι τους μέρες μετά θάνατον, από την μπόχα -- χωρίς τον δικό τους άνθρωπο να γιορτάσουν μαζί Χριστούγεννα, πρωτοχρονιά, Πάσχα, μια εκδρομή, την ίδια στιγμή που θα είναι αναγκασμένοι να παρευρίσκονται στους γάμους των συγγενών και γνωστών τους και να είναι και υποχρεωμένοι να ακούν και τα αστυνομικού τύπου σχόλια, του στυλ, "εσύ γιατί δεν παντρεύεσαι;" 
Όσοι διαμαρτύρονται επικαλούμενοι την Παράδοση της Εκκλησίας, καλό θα ήταν να γνωρίζουν ότι η Παράδοση ούτε τετελεσμένη είναι, ούτε στατική και ότι θα είναι σε συνεχή διαμόρφωση και εξέλιξη μέχρι και το τέλος της Ιστορίας, οπότε και εκκλησιαστική ναυς θα έχει φτάσει στο οριστικό της τέρμα. Μέχρι τότε, η χριστιανική εσχατολογία μας υποχρεώνει να είμαστε προσεκτικότεροι και πιο ανοικτοί στην απροσδιοριστία του μέλλοντος, το οποίο μπορεί κάλλιστα να περιλαμβάνει απροσδόκητες μορφές θείας χάριτος. Σε κάθε περίπτωση, οφείλουμε να τείνουμε ευήκοον ους στο Άγιο Πνεύμα, τον Παράκλητο, ο οποίος ανανεώνει την φύση, την κοινωνία και τον κόσμο δημιουργώντας νέες βιολογικές και κοινωνικές πραγματικότητες, χωρίς να ζητήσει ποτέ την άδειά μας, Προηγείται των προϊδεασμών μας και τους θραύει, σε αντίθεση με το είδωλα (κυρίως τα θρησκευτικά) που είναι πάντοτε στατικά και μονοδιάστατα και απευθύνονται στον άνθρωπο από το παρελθόν. 
Σε αντίθεση με τα είδωλα, το χριστιανικό όραμα είναι εσχατολογικό, έχει δηλαδή τα μάτια στραμμένα στο μέλλον, σε ένα όραμα "καινού ουρανού και καινής γης" και όχι στο παρελθόν. Η προσκόλληση στο παρελθόν αποτελεί, θεολογικά τουλάχιστον, βαρύτατο ατόπημα ήδη από την Παλαιά Διαθήκη, όπου ο Αβραάμ καλείται από τον Γιαχβέ να εγκαταλείψει την πατρογονική του εστία (τη βολή του γνώριμου και οικείου) και να ξανοιχτεί στο άγνωστο μέλλον της αναζήτησης μιας νέας πατρίδας, να ανοιχθεί δηλ. στην απροσδιοριστία. Το ίδιο (μεταφορικά μιλώντας) με τη γυναίκα του Λωτ, που τιμωρήθηκε επειδή κοίταξε πίσω και όχι εμπρός, το ίδιο και ακόμη περισσότερο με την Έξοδο των Εβραίων από την Αίγυπτο και τη σαραντάχρονη περιπλάνησή τους στην έρημο, η οποία παρά την ταλαιπωρία, τους ελευθέρωσε από τη στατικότητα και τη δουλεία-περιχαράκωση σε μια δεδομένη γη. Το ίδιο και στην Καινή Διαθήκη, όπου ο Χριστός παρότρυνε αυστηρά να αφήσουμε τους νεκρούς [τα νεκρά ιδεολογήματα και τη θανατίλα του παρελθόντος] να θάψουν τους δικούς τους νεκρούς και να τον ακολούθησουμε σε ένα αβέβαιο μέλλον, το ίδιο και στο βιβλίο της Αποκάλυψης, όπου προβάλλεται το όραμα ενός νέου ουρανού και μιας νέας γης. Δυστυχώς, ούτε το ιουδαϊκό, ούτε το χριστιανικό ιερατείο απέφυγαν ποτέ τον πειρασμό της παρελθοντολαγνείας, γι' αυτό ίσως και ο Θεός (μια ερμηνεία προτείνω) επιτρέπει σε κάθε στροφή της Ιστορίας να συμβεί το "αδιανόητο" κάθε φορά: η πτώση της ιερής πόλης (της Ιερουσαλήμ, της Κωνσταντινούπολης κλπ), έτσι ώστε να καταστεί σαφές ότι κανένα ανθρώπινο ιστορικό επίτευγμα δεν αποτελεί την εγκαθίδρυση της επικράτειας του Θεού στη γη, καθώς όλα ανεξαιρέτως τα επίγεια βασίλεια είναι στην καλύτερη περίπτωση ατελή, πωρώνονται και καταντούν είδωλα που πρέπει να πέσουν, για να απεγκλωβιστεί ο άνθρωπος από αυτό που τον κρατά προσκολλημένο σε ένα εξιδανικευμένο παρελθόν ή και παρόν (αλήθεια, τι απέγιναν οι εμπνευσμένες υπομνήσεις του μακαριστού π. Φλωρόφσκυ, ότι «τα Μεγαλεία του Θεού δεν περιορίζονται στο παρελθόν», ότι «η θεολογία είναι πάντοτε στην πορεία του σχηματισμού» και ακόμη περισσότερο, ότι «τα έσχατα της αποκαλύψεως δεν έχουν ακόμη συντελεσθή»;) Όπως θαυμάσια παρατηρεί σχετικά ο αείμνηστος καθηγητής Αγουρίδης, «ο Θεός της Βίβλου δημιουργεί νέες ευκαιρίες και δυνατότητες μέσα στην ιστορία για το άτομο και την ανθρώπινη κοινότητα». Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι ο βιβλικός Θεός (σε αντίθεση με τα απειράριθμα είδωλα-κακέκτυπά Του), όπως πολύ ωραία επεσήμανε κάποτε ο Αλβανίας Αναστάσιος, είναι Θεός εκπλήξεων, Θεός ανατροπών – ένας Θεός, ο οποίος μας γνωρίζει όπως ακριβώς μας μνημονεύει η Εκκλησία, δηλ. με τα κύρια βαφτιστικά μας ονόματα, αδιάφορα από τα φυσικά μας χαρακτηριστικά: εθνικότητα, φυλή, φύλο, χρώμα, ακόμη και σεξουαλικό προσανατολισμό. Κάποια στιγμή ρώτησαν τον Μάξιμο τον Ομολογητή αν ο Θεός μας γνωρίζει από τη φύση μας και η απάντηση που έδωσε είναι εκπληκτική: Όχι! Ο Θεός είναι πρόσωπο και σχετίζεται με πρόσωπα, όχι με "φύσεις¨". Γιατί αν μας γνώριζε με βάση τα φυσικά μας χαρακτηριστικά, θα μετατρεπόμασταν σε αντικείμενα και θα χάναμε το κατ' εικόνα. Εάν η Εκκλησία θέλει να παραμείνει πιστή στην προφητική της αποστολή, οφείλει να θυμάται ότι παλαιοδιαθηκικός Προφήτης, όπως και ο Έλληνας τραγωδός, αλλά και ο άγιος, για να κάνουμε χρήση μιας εύστοχης περιγραφής της Edith Hamilton, είναι «ένας ποιητής … που δεν αρκείται στα αρχαία ιερά έθιμα, ένας ποιητής με μια ψυχή τόσο μεγάλη που αντέχει την καινούργια και δυσβάσταχτη αλήθεια». 
Όπως διορατικότατα και κατ’ επανάληψη έχει επισημάνει ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας, η συμμετοχή στη Θεία Ευχαριστία δεν συνεπάγεται ομοιομορφία και ισοπέδωση των ιδιαιτεροτήτων, αφού η ετερότητα, ένεκα του ότι ενυπάρχει στην καρδιά του ίδιου του Θεού, είναι συστατική του Μυστηρίου. Με τα λόγια του ίδιου του Μητροπολίτη Περγάμου, «Το πρόσωπο δεν κρίνεται από τις ιδιότητές του αλλά από την απλή κατάφαση της ταυτότητάς του ως μοναδικού και αναντικατάστατου όντος … το πρόσωπο είναι ελεύθερο από ιδιότητες και δεν κρίνεται από αυτές … [κατά συνέπεια] Η Εκκλησία είναι ο χώρος στον οποίο ο άνθρωπος δεν κρίνεται από τις ιδιότητές του αλλά από το ότι είναι αυτός που είναι», «ο χώρος μέσα στον οποίον μαθαίνουμε να αγαπούμε εξίσου αυτούς που δεν είναι όπως θα τους θέλαμε ως προς τα φυσικά χαρακτηριστικά τους». Εάν κάποτε η ιδρυματική Εκκλησία στοχαστεί σοβαρά στους λόγους αυτούς και τους ενσωματώσει στις κανονιστικές της αρχές, θα μπορούμε και να ελπίζουμε ότι θα κάνει μια μέρα την έκπληξη και θα αναστατώσει εκ νέου τον κόσμο.
___________________________________________
1. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, Θέματα Ορθοδόξου Θεολογίας, Αθήνα, Άρτος Ζωής, 1989, σσ. 52-53, (οι υπογραμμίσεις δικές μας). 
2. Σάββας Αγουρίδης, Ερμηνευτική των Ιερών Κειμένων: Προβλήματα--Μέθοδοι Εργασίας στην Ερμηνεία των Γραφών (Β΄ Έκδοση βελτιωμένη, Αθήνα, Άρτος Ζωής, 2000), σ. 378. 
3. Edith Hamilton, Ο Ελληνικός Τρόπος, μετ. Ειρήνη Ραζή, Σταυρούλα Μεταξά, Ιωάννα Γαγλία, Αθήνα, Ανατολικός, 2004, σ. 203 (η έμφαση στο παράθεμα είναι δική μας). 
4. Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας, Ορθοδοξία και Σύγχρονος Κόσμος, Λευκωσία, Κέντρο Μελετών Ιεράς μονής Κύκκου, 2006, σσ. 78-79. 
5. Όπ. π. σ. 118. Αυτά όλα βέβαια ισχύουν ιδεατά, σε επίπεδο αρχών, γιατί στην πράξη, η ιστορική διαδρομή της Εκκλησίας, όπως καταμαρτυρείται από την συνήθη ενοριακή ζωή και νοοτροπία και τα εξ άμβωνος κηρύγματα, παραπέμπει δυστυχώς συχνά στο ακριβώς αντίθετο!

34 σχόλια:

  1. Γράφει "Όσοι διαμαρτύρονται επικαλούμενοι την Παράδοση της Εκκλησίας, καλό θα ήταν να γνωρίζουν ότι η Παράδοση ούτε τετελεσμένη είναι, ούτε στατική και ότι θα είναι σε συνεχή διαμόρφωση και εξέλιξη μέχρι και το τέλος της Ιστορίας".
    Ενας άθεος καθηγητής πανεπιστημίου ρήτωσε έναν παπά θεολόγο. " Βλέπω ότι στην Εκκλησία υπάρχουν δυό τάσεις μια συντηρητική και μία προοδευτική. Εσύ με ποιά τάση είσαι;". "Ανήκω στους συντηρητικούς". Καιο άθεος καθηγητής Πανεπιστημίου, συνεχάρη τον παπά, "γιατί αυτό που πιστεύεις και ακολουθείς το θεωρείς σωστό, και δεν χρειάζεται να το αλλάξεις". Τα σχόλια περιτεύουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η εκκλησία στην Ελλάδα-όχι σύνολη
    ευτυχώς-νομίζει ότι βρισκόμαστε α-
    κόμη στην μετεμφυλιοπολεμική περίο
    δο,όπου-κατά την ρήση-μιας ίσως πι
    α μακαριστής σοφότατης και εξαίρε-
    της κατά πάντα καθηγήτριάς μου των θετικών επιστημών΄:ότι την
    Ελλάδα την κυβερνούσε το κουμπί,
    στρατιωτικοί και το ράσο!Ευτυχώς η
    ΔΙΣ,που ακούει τα εξ αμάξης από
    κάτι ΕΥΤΕΛΗ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΑ-τα ξέρετε
    δα-έσωσε την κατάσταση με την
    ανακοίνωσή της!Όσο για ένια μέλη
    της-εκκλησίας εννοώ-,που φέρονται ως ΜΕΙΡΑΚΙΑ τα έχουμε πια συνηθί-
    σει!
    Για την ομοφυλοφιλία,που κόπτονται ότι τάχα δε θα μπορούν να την καταδικάσουν θα πρέπει να
    τους ΠΕΙ κανείς:'Στου κεμασμένου
    το σπίτι ΔΕΝ μιλάνε για σχοινί,
    γιατί ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΙΜΑ μέλλον να
    κρεμάσει κι άλλους!!Κυρίως τα λέω
    για τον μέχρι προσφάτως βάφοντα μαλλιά και γένια μέχρις ότου τον
    ΕΚΡΑΞΑΝ κι αποφάσισε να αφήσει τη φύση ελεύθερη να"εκφρασθεί"!!
    Υ.Γ.Λανθασμένα το σχόλιό μου το-
    ποθετήθηκε στην προηγούμενη ανάρτηση.Μην το λάβετε εκεί υπόψη σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΑ ΞΕΣΤΡΑΤΙΣΜΑΤΑ"

    Πρέπει να ομολογήσω από την αρχή ότι η θεματική του άρθρου, από την πρώτη κιόλας στιγμή, παρακίνησε το ενδιαφέρον μου ώστε να το διαβάσω ολόκληρο και μάλιστα με υπερβάλλοντα ζήλο. Άλλωστε η επίπονη αναζήτηση νοήματος, με τρόπο ερευνητικό ή βιωματικό, που πραγματώνεται με βασικό εργαλείο τη συστηματική μελέτη και την προσωπική εμπειρία, επαληθεύοντας με αυτόν τον τρόπο την αποκτηθείσα γνώση, είναι μία επιτακτική ανάγκη και μάλλον χαρακτηριστικό γνώρισμα της ανθρώπινης φύσης μας, που θέλει συνεχώς να μαθαίνει νέα πράγματα, για να θυμηθούμε λίγο και τον Αριστοτέλη. Όταν, μάλιστα, η θεματική στοχεύει και επικεντρώνεται σε ζητήματα υψίστης υπαρξιακής σημασίας, τότε το πράγμα γίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρον και σοβαρό. Γι’ αυτό και περιμένεις ο αρθρογράφος να έχει βαθιά επίγνωση και ευαισθησία σχετικά με την ορθή χρήση των λέξεων και των νοημάτων που κάθε φορά αυτές κομίζουν και αποτυπώνουν πρώτα πάνω στο λευκό χαρτί κι ύστερα στην ψυχή του κάθε ανθρώπου!

    Έλα, όμως, που τα πράγματα δεν έχουν όπως εσύ θα το επιθυμούσες! Όχι, ότι δεν είσαι υποψιασμένος και προετοιμασμένος, αφού έχεις να κάνεις στην κάθε περίπτωση με έναν προσωπικό τρόπο γραφής, ο οποίος δεν παύει να είναι ένας άνισος αγώνας –συγγραφέα, εμπειρίας και λόγου- πραγματικό άθλημα, δηλαδή, για να γεννηθεί ή να διασωθεί το νόημα και πάντως σε καμία περίπτωση αυτό να αποσιωπηθεί ή να συσκοτισθεί! Τη στιγμή, μάλιστα, που γνωρίζεις ότι ο συγγραφέας των σκέψεων έχει ασχοληθεί πιο συστηματικά με τη φιλοσοφία και τη θεολογία, τότε το σκηνικό αλλάζει άρδην και οι θεατές- αναγνώστες έχουν πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις! Άλλωστε δεν πρέπει να λησμονούμε πως η γραφή είναι μία ριψοκίνδυνη αποστολή με πολλά ρίσκα!

    Για να δούμε, όμως, ποιος είναι ο λόγος που μας οδηγεί ώστε να κάνουμε αυτές τις στενάχωρες διαπιστώσεις? Στο πρώτο μέρος του κειμένου, λοιπόν, ο κ. Βέντης καταγράφει με σαφήνεια τους λόγους που ο μεταμοντερνισμός (και το Ευαγγέλιο στην ανόθευτη μορφή του) δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στην αποδοχή της ετερότητας, του όντως Άλλου, θέσεις με τις οποίες δεν μπορεί κανείς παρά να συμφωνήσει, αλλά συγχρόνως και να χαρεί γιατί στις μέρες μας αυτά τα θεμελιώδη υπαρξιακά ζητήματα, (περί θεολογίας του Προσώπου κ.α.), έχουν καταστεί αντικείμενο συζήτησης και έρευνας σε πολύ μεγάλο αριθμό υποψιασμένων και μορφωμένων πιστών και όχι μόνο. Μέχρι εδώ πολύ καλά,… και η ορχήστρα του μαέστρου- συγγραφέα πράγματι μας γοητεύει! Στη συνέχεια, όμως, του κοντσέρτου φαίνεται πως ο μαέστρος δεν ακούει τα φάλτσα των οργάνων, που είναι αρκετά και ιδιαζόντως ενοχλητικά!

    Και εξηγούμαι: ο αρθρογράφος για να υποστηρίξει κάποιες θέσεις του (περί αντιρατσιστικού νόμου, η περίπτωση του συμφώνου συμβίωσης, το θέμα των ερωτικών επιλογών κ.α.), προβαίνει σε σωρεία ερμηνευτικών αυθαιρεσιών, που δημιουργούν στον αναγνώστη και δη στο πιστό και ενεργό μέλος του εκκλησιαστικού σώματος, (αυτό που θα έλεγε κι ο Γιανναράς, συμμετοχή στο εκκλησιαστικό γεγονός!) πραγματική έκπληξη και πολλές θυμικές αναταράξεις! Εύλογα, λοιπόν, αναρωτιέται κάθε καλοπροαίρετος πιστός: αλήθεια, τι θέλει να μας πει ο αρθρογράφος? Θέλει να μας πείσει, επειγόντως, για κάτι και επιθυμεί να μας οδηγήσει στα δικά του ερμηνευτικά μονοπάτια, που μάλλον δεν οδηγούν πουθενά και εκεί που μας πάνε είναι αδιέξοδο, εξάπαντος υπαρξιακό???

    ...ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ!(Α'ΜΕΡΟΣ)

    Διογένης(Ε.Μ.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. "ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΑ ΞΕΣΤΡΑΤΙΣΜΑΤΑ"

    ...Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ(Β'ΜΕΡΟΣ)

    Να γίνω πιο συγκεκριμένος, - θα περιοριστώ μονάχα σε μερικά σημεία του κειμένου, γιατί μετά ο σχολιασμός κινδυνεύει να γίνει κριτική μελέτη - ώστε να κατανοήσουν και οι αναγνώστες του παρόντος σχολίου τον προβληματισμό μου, αλλά και για να μην αδικήσω τον αγαπητό κ. Βέντη!
    Γράφει, λοιπόν, σε κάποιο μέρος του άρθρου:’’… Σε ένα ακόμη βαθύτερο επίπεδο, θεολογικό αυτή τη φορά, θα πρέπει η Εκκλησία (αν εξακολουθεί να πιστεύει ότι οι κανονιστικές της αρχές όντως διαμορφώνονται με θεολογικά κριτήρια και όχι τροφοδοτούμενες από τις πολιτιστικές προκαταλήψεις παρελθόντων εποχών, που παρεισέφρησαν στη ζωή της αλλά και στα ιερά της κείμενα), να αναστοχαστεί γύρω από το θέμα της ομοφυλοφιλίας, το οποίο θα είναι και το Βατερλό της, αν εξακολουθήσει να δαιμονοποιεί εκατομμύρια ανθρώπων ανά τον κόσμο, των οποίων το μόνο έγκλημα είναι ότι γεννήθηκαν (και θα πεθάνουν) με προϋποθέσεις διαφορετικές από εκείνες της πλειοψηφίας και οι οποίοι μπορούν να είναι και όντως είναι (όσο και οι υπόλοιποι συνάνθρωποί τους) ανιδιοτελείς, σκληρά εργαζόμενοι, νομοταγείς πολίτες, πατριώτες, φιλάνθρωποι, μονογαμικοί, τίμιοι, μορφωμένοι (ή όχι) και αξιοπρεπέστατοι…’’

    Θα μου επιτρέψει, τώρα, ο αγαπητός κ. Βέντης να προβώ κι εγώ στη δική μου ΑΝΑΓΝΩΣΗ, γιατί όχι και ΕΡΜΗΝΕΙΑ, μήπως και έτσι βγάλουμε κάποια άκρη, με τη βοήθεια του Θεού πάντοτε και με το φωτισμού του Παρακλήτου, γιατί έχω την ταπεινή γνώμη πως τα πράγματα έχουν δυσκολέψει πολύ στις μέρες μας, (το πρόβλημα δεν είναι μονάχα οικονομικό είναι και ερμηνευτικό!) ή για να το πω όπως το διατυπώνει ο αγράμματος απλός λαός: το παιχνίδι έχει χοντρύνει για τα καλά!

    Μα φυσικά και είμαστε οπαδοί της κριτικής σχολής (και μάλιστα της Φρανκφούρτης), του αναστοχασμού και της διερώτησης,(Αυτή η Διερώτηση, όπως θάλεγε και ο Αξελός) αλλά βάζουμε και κάποια όρια, γιατί καταλαβαίνουμε πολύ καλά όλοι μας (και μάλιστα οι θεολόγοι)ότι οδεύουμε –δίχως αυτά - σε επικίνδυνες ατραπούς! Αναστοχασμός, ναι,…κ. Βέντη και με πέμπτη ταχύτητα,… αλλά ο αναστοχασμός στο θέμα της ομοφυλοφιλίας είναι ανάγκη επιτακτική να γίνει πάνω στη βάση του εγκεντρισμού της στο εκκλησιαστικό σώμα, που κεφαλή είναι ο θεάνθρωπος Χριστός, ώστε σιγά σιγά οι ‘ενδιαφερόμενοι’ να κατανοήσουν ή καλύτερα να διαισθανθούν ότι η ερωτική τους αυτή επιλογή ουδεμία σχέση έχει με την αγνότητα – καθαρότητα (όχι αυτή των Καθαρών) του Θεού! Μπορεί ο Θεός να αγαπάει όλα τα δημιουργήματά του, αλλά περιμένει, εναγωνίως, για πάντα (από τότε μέχρι σήμερα) στον αιμάτινο κήπο της Γεσθημανή, την επιστροφή μας στο αρχαίο κάλλος, που είναι η αγιότητα (θέωση) και όχι η πτώση (θάνατος). Δεν χρειάζεται, βέβαια, στο σημείο αυτό να ειπωθούν τα αυτονόητα: ότι, δηλαδή, και οι ανθρώπινες ψυχές που βρίσκονται σε αυτήν την τραγική κατάσταση, πρέπει να αντιμετωπίζονται από το εκκλησιαστικό σώμα με περισσή αγάπη και φροντίδα και πρακτικές απαξιωτικές, που συνθλίβουν ψυχικά και κοινωνικά αυτούς τους αδελφούς μας είναι καθαρά απάνθρωπες και δαιμονικές και πάντως σε καμιά περίπτωση δεν βοηθούν τους βασανισμένους ψυχοσωματικά συνανθρώπους μας! Τώρα, σχετικά με τις προϋποθέσεις, δυσκολεύομαι να δεχτώ ότι οι σεξουαλικές αυτές ιδιαιτερότητες έχουν γενετικές καταβολές. Οι ερωτικές αυτές συνήθειες είναι επίκτητες και άρα αναστρέψιμες(ευτυχώς!). Το περιβάλλον και η θέληση του ανθρώπου παίζουν καταλυτικό ρόλο!

    ...ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ((Β'ΜΕΡΟΣ)

    Διογένης(Ε.Μ.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΑ ΞΕΣΤΡΑΤΙΣΜΑΤΑ"

    ...Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ(Γ'ΜΕΡΟΣ)

    Προχωράω παρακάτω σε άλλα δύο σημεία του κειμένου που είναι και αυτά εξίσου θολά και προβληματικά:’’…Είναι κρίμα που οι σκληρυμένοι προϊδεασμοί και η κραυγαλέα άγνοια (που περνά μάλιστα για «ευσέβεια») συσκοτίζουν τα στιβαρά εκείνα θεολογικά κριτήρια που θα μπορούσαν να δώσουν μια εκκλησιαστική διέξοδο στο δράμα τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων, συχνά με πολλαπλά άτομα μέσα στην ίδια οικογένεια, και να τους εντάξουν στην Εκκλησία ως πρόσωπα με τις δικές τους ανάγκες όχι για … ηδονοθηρία αλλά για συντροφικότητα και μια διασφάλιση στα γηρατειά, αλλά και με προστασία από τον έκδηλο και φονικό ρατσισμό των ανεγκέφαλων. Ουσιαστικά, το λεγόμενο «σύμφωνο συμβίωσης», το οποίο τέτοια κατακραυγή σήκωσε στην υποκριτική κοινωνία μας όπου ελλοχεύει άγρυπνα η «δικτατορία του διπλανού», αποσκοπεί στο να επιτρέψει να γεράσουν μαζί δυο άνθρωποι, οι οποίοι διαφορετικά θα παρέμεναν καταδικασμένοι στην αφόρητη μοναξιά και στον φόβο να αρρωστήσουν ολομόναχοι και να τους βρουν νεκρούς στο σπίτι τους μέρες μετά θάνατον, από την μπόχα -- χωρίς τον δικό τους άνθρωπο να γιορτάσουν μαζί Χριστούγεννα, πρωτοχρονιά, Πάσχα, μια εκδρομή, την ίδια στιγμή που θα είναι αναγκασμένοι να παρευρίσκονται στους γάμους των συγγενών και γνωστών τους και να είναι και υποχρεωμένοι να ακούν και τα αστυνομικού τύπου σχόλια, του στυλ, "εσύ γιατί δεν παντρεύεσαι;"

    Ποια είναι αυτά τα ακλόνητα θεολογικά κριτήρια, μπορούμε να τα μάθουμε κι εμείς, που θα δώσουν μάλιστα και διέξοδο εκκλησιαστική, δηλαδή, θεραπεία??? Δεν θέλω να φανταστώ ότι ο γράφων (θεολόγος) εννοεί να συμβιώσουν μαζί, για λόγους συντροφικότητας και όχι μόνο, ανθρώπινα υποκείμενα του ιδίου φύλου,… γιατί περιμένω, εναγωνίως, να μου υποδείξει και τα βιβλικά κείμενα(αυτούσια και όχι όπως του αγίου Μαξίμου)για να συνεχίσουμε τη δημιουργική μας κουβέντα! Για να μην κουράζουμε, λοιπόν, τους αναγνώστες (άλλωστε ποιος θα καθίσει να διαβάσει ολόκληρο το άρθρο και τους σχετικούς σχολιασμούς, απλά για τους λίγους εκλεκτούς και υπομονετικούς γράφουμε!), θα το διατυπώσω επιγραμματικά: η εκκλησιαστική διέξοδος για όλους τους πιστούς χριστιανούς, κ. Βέντη, πιστεύω σ’ αυτό να συμφωνούμε, είναι η επιστροφή στους κόλπους του Πατέρα, δηλαδή η μετάνοια και όχι το χάιδεμα ή ακόμη χειρότερα η αποδοχή των ερωτικών παρεκτροπών. Ο εκκλησιασμός τους, όπως θα έλεγε και ο Πεντζίκης, είναι η μεταστροφή του νου και η αλλαγή του τρόπου ζωής, που σημαίνει επαναφορά στο κατά φύσιν και όχι εγκώμια για το παραφύσιν!( για τα εγκώμια η αναφορά δεν γίνεται για σας,… αλλά για τα ηλεκτρονικά μέσα!) Όταν συμβούν τα παραπάνω τότε μπορούμε να μιλάμε για εκκλησιαστική διέξοδο, ειδάλλως, δεν κάνουμε τίποτα περισσότερο από το να θολώνουμε τα νερά! Τώρα τη φράση ‘πολλαπλά άτομα ‘ δεν την καταλαβαίνω, προφανώς, εννοείτε πολλά άτομα! Μάλλον είναι μια λεκτική σας αβλεψία, δεν πειράζει, όμως, γιατί γίνονται αυτά στον γραπτό μας λόγο!

    Λίγο πιο κάτω τώρα το κείμενο γίνεται περισσότερο προβληματικό και ασαφές και ανυπερθέτως χρειάζονται περισσότερες διευκρινίσεις:’’…Όσοι διαμαρτύρονται επικαλούμενοι την Παράδοση της Εκκλησίας, καλό θα ήταν να γνωρίζουν ότι η Παράδοση ούτε τετελεσμένη είναι, ούτε στατική και ότι θα είναι σε συνεχή διαμόρφωση και εξέλιξη μέχρι και το τέλος της Ιστορίας, οπότε και εκκλησιαστική ναυς θα έχει φτάσει στο οριστικό της τέρμα. Μέχρι τότε, η χριστιανική εσχατολογία μας υποχρεώνει να είμαστε προσεκτικότεροι και πιο ανοικτοί στην απροσδιοριστία του μέλλοντος, το οποίο μπορεί κάλλιστα να περιλαμβάνει απροσδόκητες μορφές θείας χάριτος. Σε κάθε περίπτωση, οφείλουμε να τείνουμε ευήκοον ους στο Άγιο Πνεύμα, τον Παράκλητο, ο οποίος ανανεώνει την φύση, την κοινωνία και τον κόσμο δημιουργώντας νέες βιολογικές και κοινωνικές πραγματικότητες, χωρίς να ζητήσει ποτέ την άδειά μας, Προηγείται των προϊδεασμών μας και τους θραύει, σε αντίθεση με το είδωλα (κυρίως τα θρησκευτικά) που είναι πάντοτε στατικά και μονοδιάστατα και απευθύνονται στον άνθρωπο από το παρελθόν…’’

    ...ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ(Γ'ΜΕΡΟΣ)

    Διογένης(Ε.Μ.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. "ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΑ ΞΕΣΤΡΑΤΙΣΜΑΤΑ"

    ...Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ(Δ'ΜΕΡΟΣ)

    Για το Άγιο Πνεύμα δεν μπορώ να καταλάβω, δυσκολεύομαι τα μάλα! Ποια φύση ανανεώνει ο Παράκλητος, την έλλογη ή την άλογη? …ΚΑΙ Ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΝΕΕΣ ΒΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ??? Εδώ, ειλικρινά, θέλω, επειγόντως, τη βοήθειά σας κ. Βέντη, για να μην οδηγηθώ σε παρερμηνείες που δεν επιθυμώ! Δεν φαντάζομαι οι νέες ‘’βιολογικές πραγματικότητες’’ να είναι οι ερωτικές – σεξουαλικές στραβοτιμονιές, που τα τελευταία χρόνια έχουν πληθυνθεί κατά πολύ! Ο ανθρωπολογικός τύπος σίγουρα υφίσταται μεταλλάξεις, λόγω της αύξησης του κακού, αλλά δεν νομίζω πως ο Παράκλητος ευλογεί και χαριτώνει αυτές τις υπαρξιακές αλλοιώσεις, που είναι αποτέλεσμα αμετανοησίας και εμμονής στην αμαρτία(αστοχία)

    Πολύ λίγα και για την Παράδοση: φυσικά και συμφωνούμε πως ολόκληρο το σώμα της παράδοσης δεν είναι πάντοτε υγιές και χρήσιμο και σε κάθε περίπτωση αυτήν δεν πρέπει να παραμένει σε κατάσταση στατική! Αυτό, όμως είναι άλλο και εντελώς διαφορετικό πράγμα είναι να επιμένουμε να βλέπουμε στην παράδοση μονάχα προβλήματα. Άλλωστε μην λησμονούμε ότι μέρος της παράδοσής μας είναι και τα δόγματα? Αυτά, όμως είναι η εκκλησιαστική μας εμπειρία, που δίχως αυτήν τη βιωματική –αποκαλυπτική παρακαταθήκη η πίστη μας πολύ εύκολα μπορεί να νοθευθεί και να χαθεί! Θα μπορούσε σήμερα η ακαδημαϊκή θεολογία (ορισμένοι καθηγητές δειλά δειλά το κάνουν!) να αποφανθεί ότι τα δόγματα των οικουμενικών συνόδων ήταν ιδεολογικές κατασκευές των Πατέρων και τίποτα παραπάνω και πως είναι καιρός να τελειώνουμε με αυτά, γιατί δημιουργούν στον μεταμοντέρνο άνθρωπο πλήθος προβλημάτων? Τότε, ο φουκαράς ο Παύλος τι ακριβώς ήθελε(και θέλει) να μας πει με τον χαρακτηριστικό του λόγο «…στήκετε, και κρατείτε τας παραδόσεις ας εδιδάχθητε είτε δια λόγου είτε δι΄ επιστολής ημών…» (Θεσ. β΄ 2, 15)? Αυτά, μάλλον, είναι ψιλά θεολογικά γράμματα και ίσως άνευ σημασίας για τον μετανεωτερικό άνθρωπο! Ο άγιος Παύλος, όμως, έπαθε για τον Χριστό, γι’ αυτό και συχνά μας υπενθυμίζει ότι ουσιαστικά δεν ζει αυτός, γιατί κατοικεί μέσα του ο ίδιος ο Θεός! Μήπως, τελικά, γνωρίζει πολύ καλύτερα από μας, που είμαστε άγευστοι πνευματικών εμπειριών, και για την ουσιαστική αξία των παραδόσεων? Αλλά και ο δικός μας Σεφέρης μπορεί λίγο να μας φωτίσει με τον δικό του καίριο λόγο. Γράφει κάπου στις Δοκιμές του και στη μελέτη ’’Η γλώσσα στην ποίησή μας’’. Αντιγράφω:’’…υπάρχουν ροπές που νομίζουν πως η παράδοση μας στρέφει σε έργα παρωχημένα και ανθρώπους παρωχημένους{…} πως είναι πράγμα τελειωμένο και άχρηστο για τις σημερινές μας ανάγκες, πως δεν μπορεί να βοηθήσει σε τίποτε τον σημερινό τεχνοκρατικό άνθρωπο{…} Η παράδοση είναι λοιπόν ένα περριττό βάρος που πρέπει να εξοβελιστεί. Μου φαίνεται πως αυτές οι ροπές εκπορεύονται από τη σύγχρονη απελπισία για την αξία του ανθρώπου. Είναι τα συμπτώματα ενός πανικού, που εν ονόματι του ανθρώπου τείνουν να κατακερματίσουν την ψυχή του ανθρώπου…’’ Νομίζω πως και το παράθεμα αυτό είναι αρκετά διαφωτιστικό!

    Ένα τελευταίο σημείο, γιατί μάκρυνε πολύ ο λόγος και σίγουρα κούρασα! Γράφει ο αρθρογράφος:’’... Όπως θαυμάσια παρατηρεί σχετικά ο αείμνηστος καθηγητής Αγουρίδης, «ο Θεός της Βίβλου δημιουργεί νέες ευκαιρίες και δυνατότητες μέσα στην ιστορία για το άτομο και την ανθρώπινη κοινότητα». Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι ο βιβλικός Θεός (σε αντίθεση με τα απειράριθμα είδωλα-κακέκτυπά Του), όπως πολύ ωραία επεσήμανε κάποτε ο Αλβανίας Αναστάσιος, είναι Θεός εκπλήξεων, Θεός ανατροπών – ένας Θεός, ο οποίος μας γνωρίζει όπως ακριβώς μας μνημονεύει η Εκκλησία, δηλ. με τα κύρια βαφτιστικά μας ονόματα, αδιάφορα από τα φυσικά μας χαρακτηριστικά: εθνικότητα, φυλή, φύλο, χρώμα, ακόμη και σεξουαλικό προσανατολισμό. Κάποια στιγμή ρώτησαν τον Μάξιμο τον Ομολογητή αν ο Θεός μας γνωρίζει από τη φύση μας και η απάντηση που έδωσε είναι εκπληκτική: Όχι! Ο Θεός είναι πρόσωπο και σχετίζεται με πρόσωπα, όχι με "φύσεις¨". Γιατί αν μας γνώριζε με βάση τα φυσικά μας χαρακτηριστικά, θα μετατρεπόμασταν σε αντικείμενα και θα χάναμε το κατ' εικόνα…’’

    ...ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ(Δ'ΜΕΡΟΣ)

    Διογένης(Ε.Μ.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. "ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΑ ΞΕΣΤΡΑΤΙΣΜΑΤΑ"

    ...Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ(Ε'ΜΕΡΟΣ)

    Ο αρθρογράφος, λοιπόν, μιλάει για ‘νέες δυνατότητες’, για ‘Θεό εκπλήξεων και ανατροπών’, για να μας αιφνιδιάσει και πάλι δυσάρεστα με τον λόγο ότι ο Θεός μας γνωρίζει και μας αποδέχεται δίχως να τον εμποδίζουν τα εθνοφυλετικά μας χαρακτηριστικά, αλλά ακόμη ακόμη κι αυτοί οι ‘σεξουαλικοί μας προσανατολισμοί’! Καλά για τα εθνοφυλετικά και άλλα γνωρίσματα συμφωνούμε ότι δεν αποτελούν εμπόδιο γνωριμίας και ένωσης με το Θεό! Με τις ερωτικές μας, όμως, προτιμήσεις δεν υπάρχει πρόβλημα, όποιες κι αν είναι αυτές, ακόμη και αν επιμένει κάποιος στις επιλογές αυτές(τις παρά φύσιν εννοώ), ακόμη και όταν καταλαβαίνει ότι συντρίβεται βιολογικά και υπαρξιακά? Ο Θεός των εκπλήξεων και των ανατροπών θα τον θεραπεύσει μαγικώ τω τρόπω, δίχως τη δική του συντριβή και πνευματική εργασία? Παράξενες και περίεργες θεραπευτικές που πόρρω απέχουν από την ορθόδοξη νηπτική μας παράδοση! Χρειάζονται κι εδώ κάποιες αναγκαίες εξηγήσεις! Τώρα, το σημείο με τον άγιο Μάξιμο, τις φύσεις και τα φυσικά μας χαρακτηριστικά και πάλι μας δημιουργεί σύγχυση! Μιλάει, δηλαδή, ο άγιος για αυτονόμηση φύσης και προσώπου? Τα φυσικά μας χαρακτηριστικά δεν διαμορφώνουν το πρόσωπο και τα ενεργήματά του? Δηλαδή, μπορεί να υφίσταται το πρόσωπο και χωρίς τη φύση? Μία βοήθεια και σ’ αυτό το σκοτεινό σημείο δεν νομίζω πως θα έβλαπτε! Θα πνιγούμε στα κύματα της ερμηνευτικής τρικυμίας!

    …Και ένα ακόμη τελευταίο! Γράφει ο κ. Βέντης:’’…Η προσκόλληση στο παρελθόν αποτελεί, θεολογικά τουλάχιστον, βαρύτατο ατόπημα ήδη από την Παλαιά Διαθήκη, όπου ο Αβραάμ καλείται από τον Γιαχβέ να εγκαταλείψει την πατρογονική του εστία (τη βολή του γνώριμου και οικείου) και να ξανοιχτεί στο άγνωστο μέλλον της αναζήτησης μιας νέας πατρίδας, να ανοιχθεί δηλ. στην απροσδιοριστία. Το ίδιο (μεταφορικά μιλώντας) με τη γυναίκα του Λωτ, που τιμωρήθηκε επειδή κοίταξε πίσω και όχι εμπρός, το ίδιο και ακόμη περισσότερο με την Έξοδο των Εβραίων από την Αίγυπτο και τη σαραντάχρονη περιπλάνησή τους στην έρημο, η οποία παρά την ταλαιπωρία, τους ελευθέρωσε από τη στατικότητα και τη δουλεία-περιχαράκωση σε μια δεδομένη γη. Το ίδιο και στην Καινή Διαθήκη, όπου ο Χριστός παρότρυνε αυστηρά να αφήσουμε τους νεκρούς [τα νεκρά ιδεολογήματα και τη θανατίλα του παρελθόντος] να θάψουν τους δικούς τους νεκρούς και να τον ακολούθησουμε σε ένα αβέβαιο μέλλον, το ίδιο και στο βιβλίο της Αποκάλυψης, όπου προβάλλεται το όραμα ενός νέου ουρανού και μιας νέας γης…’’

    Διαπιστώνει ο προσεκτικός και απαιτητικός αναγνώστης ότι ο αρθρογράφος με ιδιαίτερη ευκολία χρησιμοποιεί διάφορα βιβλικά χωρία, προτείνοντας τις δικές του ερμηνείες, μάλλον αυθαίρετες, και πάντως όχι πολύ βασανισμένες, γιατί βιάζεται, προφανώς, να μας παρασύρει στα δικά του συμπεράσματα και μονοπάτια! Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την ερμηνευτική απόπειρα του χωρίου για τη γυναίκα του Λώτ, που περιορίζεται(ακόμη και μεταφορικά όπως το τονίζει) στο θέμα της προβληματικής και στατικής παράδοσης και δεν μας πάει καθόλου στον νοηματικό και οντολογικό πυρήνα του βιβλικού συμβάντος, που είναι η καταστροφή της πόλης ένεκα των σεξουαλικών αποκλίσεων των κατοίκων της. Δεν γίνεται η παραμικρή αναφορά για την υπαρκτική τραγωδία της αμετανοησίας τους! Τα ίδια ολισθήματα επαναλαμβάνει ο αρθρογράφος και για τα πολύ χαρακτηριστικά λόγια του Χριστού, που η ερμηνεία τους πρέπει να μας οδηγήσει και πάλι στην πνευματική ένδεια(εμμονή στην αμαρτία) των ανθρώπων και γιατί όχι και στη ‘θανατίλα της παράδοσης’,… αλλά όχι μονάχα σ’ αυτήν!

    ...ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ(Ε'ΜΕΡΟΣ)

    Διογένης (Ε.Μ.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. "ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΑ ΞΕΣΤΡΑΤΙΣΜΑΤΑ"

    ...Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ(ΣΤ'ΜΕΡΟΣ)

    Θα κλείσω λέγοντας πως ο αρθρογράφος πάνω στον υπερασπιστικό βωμό της υπαρκτικής ετερότητας και της αποδοχής του Άλλου, ενίοτε και άλλων επικοινωνιακών στοχεύσεων, βιάζεται να ερμηνεύσει πρόσωπα και γεγονότα της βιβλικής ιστορίας και πέφτει σε σωρεία ερμηνευτικών σφαλμάτων, θυσιάζοντας, με αυτόν τον τρόπο, ύψιστα σωτηριολογικά νοήματα! Έτσι, όμως, δεν βοηθάμε στη θεραπεία της τραγικής αυτής ψυχοσωματικής αναπηρίας και στη φανέρωση του Λόγου, που έχει πάντοτε τη δύναμη να μεταμορφώνει τον άνθρωπο! Το αντίθετο μάλιστα κατορθώνουμε: συσκοτίζουμε την αλήθεια του Ευαγγελίου και αποπροσανατολίζουμε τους έχοντες ανάγκη ουσιαστικής βοήθειας από τον αυθεντικό –σωστικό Λόγο του θεανθρώπου Χριστού, που είναι και ο μοναδικός που δύναται να μας (τους) λυτρώσει!

    Και κάτι ακόμη εξίσου σημαντικό! Όταν ο Χριστός συνάντησε στο πηγάδι τη Σαμαρείτισσα της είπε την πραγματική αλήθεια για την υπαρξιακή της κατάσταση, γι’ αυτό και ακολουθεί η πνευματική της μεταμόρφωση:’’... Κύριε, δός μοι τούτο το ύδωρ, ίνα μή διψώ, μηδέ έρχωμαι ενθάδε αντλείν. Λέγει αυτή ο Ιησούς” ύπαγε φώνησον τον άνδρα σου, και ελθέ ενθάδε. Απεκρίθη η γυνή και είπεν” ουκ έχω άνδρα. Λέγει αυτή ο Ιησούς” καλώς είπας ότι άνδρα ουκ έχω’ πέντε γάρ άνδρας έσχες, και νύν όν έχεις ουκ έστι σου ανήρ, τούτο αληθές είρηκας. Λέγει Αυτώ η γυνή” Κύριε, θεωρώ ότι προφήτης εί σύ…’’(Κατά Ιωάνν. Κεφ. Δ. 5 – 42).

    Αλήθεια, δεν μπορούσε ο Κύριος της Αγάπης να αποδεχτεί τη συγκεκριμένη υπαρκτική κατάσταση και να την δεχτεί όπως ακριβώς ήταν και με τις δικές της ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ! Πού εντοπίζεται, λοιπόν, το πρόβλημα τότε και σήμερα??? Για την πατερική γραμματεία η κάθαρση από τα πάθη είναι κοινός τόπος: Ο Θεάνθρωπος Χριστός στοχεύει μονάχα στην οντολογική υπαρξιακή μας αναγέννηση και όχι σε επικοινωνιακές πρακτικές και κοινωνικές κατακτήσεις, γιατί αυτές δεν οδηγούν την ανθρώπινη φύση στην καλή αλλοίωση!

    Μήπως έφτασε η ώρα ενός ειλικρινούς ΑΝΑΣΤΟΧΑΣΜΟΥ, εξάπαντος με ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ,… γιατί αλλιώς κινδυνεύουμε να χάσουμε τα πάντα???

    Τα συμπεράσματα δικά σας!…

    Διογένης(Ε.Μ.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. To αν αγαπητέ δυσκολεύεστε να αποδεχτείτε τις γενετικές καταβολές είναι άνευ σημασίας και στην ουσία μόνο πρόβλημά σας. Σημασία και μόνο έχει αν είναι αλήθεια ή όχι. Αυτές υπάρχουν και απλά η ιατρική επιστήμη το επιβεβαιώνει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Τα "Ορθόδοξα θεολογικά κριτήρια" για τα οποία κόπτεται ο ανώνυμος κύριος, που υπογράφει ως "Διογένης" (ασκούμε κριτική εκ του ασφαλούς πάντα, έτσι συνηθίζουμε στο ρωμέικο, χωρίς το θάρρος της υπογραφής μας) κάποτε μας έλεγαν ότι ο ήλιος περιστρέφεται γύρω από τη γη, ενώ δεν είχαν ιδέα περί Δαρβίνου. Δεν πειράζει, όμως, προτιμότερη η περιχαράκωση σ' αυτά, αρκεί να μη θίγονται οι προσφιλείς μας θρησκευτικοί και όποιοι άλλοι προϊδεασμοί. Μου αρέσει κιόλας που θέτει εκ προοιμίου όρια στην επιστημονική έρευνα, προφανώς αγνοώντας ότι η επιστήμη ασχολείται ΑΠΡΟΣΚΟΠΤΑ με ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΑ και ότι δεν δέχεται τα αυθαίρετα, υποκειμενικά και εκ προοιμίου όρια κανενός στην έρευνά της. Με τέτοια ένδεια επιχειρημάτων και εθελούσια αποκοπή από την πραγματικότητα, ποιός απορεί πλέον για το ανυπόληπτο και της θεολογίας και της ίδιας της Εκκλησίας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Με δυο λόγια: η επιστήμη είναι εικονοκλαστική και θραύει τα αφελή και ανεξέταστα προσδόκιμα, όπως ο γεωκεντρισμός, συχνά κόντρα στην αισθητηριακή εμπειρία και τις βαθύτερες πεποιθήσεις μας. Το ίδιο εικονοκλαστική είναι και η θεολογία, στις υψηλότερες κορυφώσεις της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Όπως έχω γράψει κι άλλοτε,χίλιες φορές ένας ορίτζιναλ "Καντιώτης" από έναν "Καντιώτη" σε βερσιόν μειλίχιου μισιονάριου..

    Χ.Κ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Κάνουν μεγάλο λάθος οι ανώνυμοι 12,47 και 3,54 για τον απλούστατο λόγο ότι πολλές φορές (για να μην πώ τις περισσότερες) η Επιστήμη προσπαθεί να αποδείξη πειραματικώς, κάτι που έχει ΗΔΗ συλλάβει προηγουμένως θεωρητικώς, οπότε δεν πρόκειται περί καμμίας εκπλήξεως, αλλά περί επιβεβαιώσεως του ήδη γνωστού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Καθόλου λάθος δεν είναι οι προλαλήσαντες, καθώς η επιστήμη έχει το θάρρος και την εντιμότητα να αυτοδιορθώνεται και να πετάει στον κάλαθο των αχρήστων οτιδήποτε αποδειχθεί ψευδές, έστω κι αν το πίστευε μέχρι τότε η πλειονότητα των επιστημόνων-συναισθηματισμοί και ιδεολογικές αγκυλώσεις δεν χωράνε, σε αντίθεση με τους θρησκόληπτους, που είναι εγενώς ανίκανοι για αναστοχασμό και αναθεώρηση, μαθημένοι καθώς είναι να κρατούν από την επιστήμη μονάχα οτιδήποτε επιβεβαιώνει ή νομίζουν ότι επιβεβαιώνει τους προϊδεασμούς τους και για τα υπόλοιπα, αν η πραγματικότητα διαφωνεί με τις θρησκευτικές μας αρχές, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Αυτή η χώρα δεν θα υπερβεί ποτέ τη βλαχοβαλκάνια απομόνωσή της, αν δεν απαλλαγεί από τους φανατικούς του σφυροδρέπανου και του σταυρού -- τυς φανατικούς, το τονίζω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. " Η ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΟΔΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΩΝ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΩΝ!!! "

    Τώρα, μάλιστα,... αφού υπάρχουν οι ακλόνητες βεβαιότητες των επιστημονικών θεωριών(σε τακτά χρονικά διαστήματα η μία ανατρέπει την άλλη)να κοιμόμαστε ήρεμοι και να είμαστε σίγουροι για την ψυχική μας ισορροπία και ανάπαυση!!! Ο φυσιοκρατικός επιστημονικός μονισμός σε όλο του το μεγαλείο! Αφού, όμως, ορισμένοι αναπαύονται σ' αυτό το μηχανοκρατικό και ενδεχομενικό μοντέλο και περιμένουν τη σωτηρία τους απ' αυτό, κανένα πρόβλημα. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα!

    Πολύ φοβάμαι, όμως, πως αυτές οι δογματικές εμμονές είναι κραυγαλέο σύμπτωμα της πνευματικής μας ανεπάρκειας και της απουσίας από τη ζωή μας ορθόδοξων θεολογικών κριτηρίων και φυσικά της μη συμμετοχής μας στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας. Μιλώ πάντα γι' αυτούς που επιθυμούν και θέλουν να έχουν σχέση με την εκκλησιαστική εμπειρία και όχι για τους αδιάφορους και εμπαθείς περί των μεταφυσικών αναζητήσεων! Όταν αυτά δεν υφίστανται, τότε το ανθρώπινο υποκείμενο αναζητά, εναγωνίως, ειδωλικά υποκατάστατα, όπως αυτά των επιστημών(δεν αρνούμαι τη σπουδαιότητα της επιστήμης, αλλά τον δογματικό μεσσιανισμό της!), μήπως και κορέσει την πνευματική του δίψα, αφού αυτό είναι πλασμένο για την αγιότητα και την αιωνιότητα, να πραγματώσει, δηλαδή το Είναι του στη βάση της 'Υποστατικής Αρχής', όπως θάλεγε και ο γέροντας Σωφρόνιος!

    Ένα μικρό παράθεμα, τώρα, από την κριτική ματιά του Γιανναρά για το θέμα της επιστήμης και του Διαφωτισμού, ίσως(ίσως,... λέω!) και βοηθήσει κάποιους καλοπροαίρετους αναζητητές της Αλήθειας:"...Τρίτο χαρακτηριστικό γνώρισμα της πολεμικής του Διαφωτισμού : η ανάδειξη της βιολογικής ζωής σε οντολογική αλήθεια καθοριστική της ύπαρξης του ανθρώπου, και σε κανονιστική αρχή προσδιορισμού των ατομικών του δικαιωμάτων.
    Εχει πολεμικό χαρακτήρα και αυτή η επιδίωξη του Διαφωτισμού, γιατί σαφώς αντιμάχεται τη μονομερή θρησκευτική απολυτοποίηση της ψυχής ή του πνεύματος ως καθοριστικού στοιχείου της ύπαρξης του ανθρώπου, άξονα αναφοράς της συμπεριφοράς του.
    Θα μπορούσε μάλιστα να μιλήσει κανείς για μαχητικό πείσμα που επιδείχνουν οι Διαφωτιστές, προκειμένου όχι απλώς να αποδείξουν την προτεραιότητα του βιολογικού παράγοντα, αλλά και να συντρίψουν κάθε συνείδηση υπαρκτικής υπεροχής του ανθρώπου έναντι των άλλων έμβιων όντων. Δεν διστάζουν να απαξιώσουν τον άνθρωπο και να τον ευτελίσουν, προκειμένου να πετύχουν την επιβεβαίωση της αυτονομίας του, την απογύμνωσή του από κάθε υπαρκτική ιδιαιτερότητα που θα παρέπεμπε σε μεταφυσική καταγωγή.
    Θέλουν τον άνθρωπο έναν απλό κρίκο στην αλυσίδα της ζωικής εξέλιξης (ο εξελικτικισμός στη βιολογία εμφανίζεται μέσα στο πλαίσιο της αποδεικτικής των Διαφωτιστών από τις αρχές του 18ου αιώνα), όχι γιατί η επιστημονική έρευνα μπορούσε τότε να αιτιολογήσει επαρκώς μια τέτοια υπόθεση, αλλά μόνο γιατί το αντιμεταφυσικό τους μένος θέλει τον άνθρωπο ταυτισμένον με το ζώο, καθορισμένον υπαρκτικά και γενετικά από την κτηνώδη φύση..."

    ...συνεχίζεται!

    Διογένης/Ε.Μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. " Η ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΟΔΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΩΝ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΩΝ!!! "

    ...Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ!

    Και να αφήσουμε τον στοχαστή καθηγητή και να πάμε λίγο και στους Καθηγητές της θεοπτικής Επιστήμης, αυτούς, δηλαδή του 'θρησκευτικού ζηλωτισμού', -σύμφωνα με την άποψη κάποιων 'προοδευτικών βιβλικών ερμηνευτών'- όπως είναι ο Απόστολος Παύλος! Ας τον αφουγκραστούμε έστω και για λίγο:

    "...η ουκ οίδατε ότι άδικοι βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι; μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτραι ούτε μοιχοί ούτε μαλακοί ούτε αρσενοκοίται ούτε πλεονέκται ούτε κλέπται ούτε μέθυσοι, ου λοίδοροι, ουχ άρπαγες βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι.και ταύτα τινες ήτε· αλλά απελούσασθε, αλλά ηγιάσθητε, αλλά εδικαιώθητε εν τω ονόματι του Κυρίου Ιησού και εν τω Πνεύματι του Θεού ημών. Πάντα μοι έξεστιν, αλλ᾿ ου πάντα συμφέρει· πάντα μοι έξεστιν, αλλ᾿ ουκ εγώ εξουσιασθήσομαι υπό τινος.(Α'ΚΟΡ.)

    "...Διότι ο Θεός δεν εκάλεσεν ημάς προς ακαθαρσίαν, αλλά προς αγιασμόν. Όθεν ο αθετών ταύτα δεν αθετεί άνθρωπον, αλλά τον Θεόν, όστις και έδωκε το Πνεύμα αυτού το Άγιον εις ημάς..."(Α'Θεσσαλ.)

    "...Διά τούτο παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις πάθη ατιμίας• διότι και αι γυναίκες αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν• ομοίως δε και οι άνδρες, αφήσαντες την φυσικήν χρήσιν της γυναικός, εξεκαύθησαν εις την επιθυμίαν αυτών προς αλλήλους, πράττοντες την ασχημοσύνην άρσενες εις άρσενας και απολαμβάνοντες εις εαυτούς την πρέπουσαν αντιμισθίαν της πλάνης αυτών. Και καθώς απεδοκίμασαν το να έχωσιν επίγνωσιν του Θεού, παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νούν, ώστε να πράττωσι τα μη πρέποντα,..."(Ρωμ.1:26-29)

    Ε,...καλά καλά θα μου πείτε,όλα αυτά, αγαπητέ μου, είναι θρησκευτικές εγκυστώσεις και προϊδεασμοί! Με αυτά θα μείνουμε στα χρόνια της μετανεωτερικότητας και της προόδου?

    Δεν ξέρω,... ο καθένας ας διαλέξει τον δρόμο που τον αναπαύει και ο χρόνος θα δείξει για τις συνέπειες και το κόστος - σε υπαρξιακό και οντολογικό πάντα επίπεδο- των όποιων ερωτικών μας επιλογών!

    Διογένης/Ε.Μ.



    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. ευγε στον Διογένη που υποστηρίζει ευθαρσώς την ορθόδοξη - εκ πάσης επόψεως - παράδοση.
    μια ερώτηση στον κύριο ιστολόγο, ο οποίος συνηθίζει πολλάκις να σχολιάζει εισαγωγικά τα αναρτώμενα υπ΄ αυτού άρθρα: συμφωνεί ή όχι με τις απόψεις του αρθρογράφου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ο λογος του θεού ειναι πιο κατανοητός. Κατηγοράς διογένη το βέντη αλλά κι εσύ ακαταλαβίστικος είσαι! Έτσι μιλούσε ο Χριστός μας?
    Όσοι δεν είναι θεολόγοι δεν πρέπει να καταλαβαίνουν? Αυτά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Ανώνυμος 6-27
    Η δική μου αναφορά είναι στην εφαρμοσμένη μεθοδολογική πρακτική της Επιστήμης, ενώ εσύ ομιλείς καθαρά ιδεολογικά και με προσωπικές απόψεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. "ΜΙΑ ΑΠΟΡΙΑ…ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΨΙΛΑ"

    @ @ @ Στον αγαπητό σχολιαστή (Χ.Κ )!!!

    Με κάθε ειλικρίνεια που διαθέτω, προσπαθώ να κατανοήσω αυτήν την εμμονική σου επιθετικότητα σε θέματα της ορθόδοξης χριστιανικής μας πίστης! Είχαμε την ευκαιρία και άλλη φορά να διαλεχθούμε πάνω σε θέματα θεολογικά και τώρα πάλι την ίδια πολεμική τακτική ακολουθείς! Καλά, βρε χριστιανέ μου(?) δεν βρίσκεις κανένα σημείο σύγκλισης και παντού εντοπίζεις ‘καντιωτικές’ - ζηλωτικές και αποκαλυπτικές φανερώσεις του λόγου μου!

    Μήπως είναι ανάγκη να το πάρεις και λίγο αλλιώς, καλέ μου άνθρωπε, για να δεις κι εσύ μιαν άσπρη και ευλογημένη μέρα μέσα στην Εκκλησία του Χριστού! Όλα μουντά και μαύρα τα βλέπεις και ιδιαζόντως φονταμενταλιστικά! Μπα, σε καλό σου, ησύχασε και λίγο! …Και μετά από διακοπές και μπανάκια πάλι τα ίδια μας λες, όπως τον παλιό καλό καιρό! Δεν άλλαξες μυαλά και νοοτροπία? Κι αυτός ο ήλιος ο καλοκαιρινός και η θαλασσινή αύρα δεν σε ωφέλησαν καθόλου? Ε,… τι να πω κι εγώ? Μετά από τόσο καιρό που είχαμε να τα πούμε, αντί να μας ευχηθείς καλή σχολική χρονιά και καλό χειμώνα, αμέσως στην επίθεση και στους χαρακτηρισμούς? Κάνε και λίγο παύση, βρε χριστιανέ μου, γιατί τραβάς τόσο ζόρι? Μπααα!!!

    Λοιπόν, …για να ξεκινήσω κι εγώ, μετά την εκδήλωση των ευγενικών μου αισθημάτων, παρότι καμουφλαρισμένος ‘καντιωτικός’, (μια σουπιά, δηλαδή, που αμολάει το ζηλωτικό της μελάνι), θα ήθελες αλήθεια να μου λύσεις μία βασανιστική απορία που έχω εδώ και πολύ καιρό για την ταυτότητά σου? Τελικά, βρε χριστιανέ μου, έχεις καμία σχέση με την Εκκλησία του Χριστού, ή απλά θέλεις να βρίσκεσαι σε μόνιμη πολεμική αντιπαράθεση –για λόγους που μόνο εσύ γνωρίζεις -με ανθρώπους που αγωνίζονται και προσπαθούν να ψηλαφήσουν (έστω και δειλά) την εκκλησιαστική εμπειρία, αφουγκραζόμενοι τον λόγο του Ευαγγελίου?

    ...συνεχίζεται!

    Διογένης (Ε.Μ.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. "ΜΙΑ ΑΠΟΡΙΑ…ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΨΙΛΑ"

    ...η συνέχεια!

    Εάν η απάντησή σου είναι καταφατική, τότε πες μας, σε παρακαλώ πολύ (τα ίδια ερωτήματα απευθύνω και στον κ. Βέντη), ποια είναι η θέση ενός Ορθόδοξου χριστιανού απέναντι στα λόγια του Χριστού (τον νέο τρόπο ύπαρξης, δηλαδή, που φανερώνει ο Θεάνθρωπος, για να υπερβούν τα κτιστά όντα τη φθορά και τον θάνατο) προς τη Σαμαρείτισσα και στον κοφτερό λόγο του Αποστόλου Παύλου για τον αποκλεισμό των ομοφυλοφίλων από τη Βασιλεία του Θεού, όταν αυτοί εμμένουν στην υπαρκτική τους αστοχία? Σταράτες κουβέντες και όχι μισόλογα για θεωρητικές και επιστημονικές δήθεν αναζητήσεις! Κάνε και καμιά φορά τον κόπο να ασχοληθείς με τα ουσιαστικά του ακανθώδους αυτού ζητήματος και σταμάτα να κάνεις κύκλους γύρω από το πηγάδι! Επειδή, λοιπόν, αναφέρθηκα σε συγκεκριμένα λόγια και περιστατικά του Ευαγγελίου, είναι λόγος αυτός σοβαρός ώστε να χαρακτηριστώ ως ‘καντιωτικός’ και Ιησουίτης? Αυτήν η στάση θαρρώ, αγαπητέ μου, δεν είναι καθόλου έντιμη και σοβαρή και πρέπει εξάπαντος να αναθεωρηθεί!

    & & & …Στον επίσης αγαπητό σχολιαστή (10:26 μ.μ.)!

    Φίλε μου τι να σου πω, μπορεί και να έχεις δίκιο, δεν το κάνω, όμως, από πρόθεση! Απλά, μερικές φορές ο θεολογικός λόγος σε ορισμένα θέματα έχει συγκεκριμένη ορολογία, η οποία πρέπει να χρησιμοποιηθεί για να μην αδικηθεί το νόημα! Μετά, οι σχολιασμοί μου περισσότερο απευθύνονται σε θεολόγους και λιγότερο σε απλούς πιστούς, δίχως αυτός ο χαρακτηρισμός( καλύτερα διάκριση) να μειώνει τους δεύτερους! Απλά, πάντα ο γράφων έχει στο νου του ένα συγκεκριμένο αναγνωστικό κοινό! Ύστερα, εάν κάτι σε κουράζει, τότε μπορείς και να το προσπερνάς!

    * * * …Και στον αγαπητό ΑΝΩΝΥΜΟ(!) –{31 Αυγούστου 2014 /12:47 π.μ.}

    Καλά βρε φίλε μου, σε ενοχλεί η ανωνυμία μου, την οποία κι εσύ πολύ πιστά εφαρμόζεις???

    ΕΣΥ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΥΠΟΓΡΑΦΕΙΣ ΕΠΩΝΥΜΩΣ???

    ΜΗΠΩΣ ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ???

    Κι ύστερα δεν είμαι και εντελώς ανώνυμος, υπογράφω με το καλλιτεχνικό Διογένης (Ε.Μ.), γιατί απλούστατα το γουστάρω περισσότερο! Δεν φοβάμαι , φίλε μου, την αποκάλυψη της ταυτότητάς μου!!! Άλλωστε, ο αγαπητός ιστολόγος γνωρίζει και το ονοματεπώνυμό μου και την επαγγελματική μου ιδιότητα! Μπορείς άμα θέλεις να ρωτήσεις και να μάθεις! Μετά, καλό είναι να υπάρχει γύρω από το όνομά σου κι ένα μυστήριο!!! Δεν είναι ο ίδιο πράγμα! Την ταυτότητα του Φοίβου, του γνωστού μουσικοσυνθέτη, την γνωρίζεις? Ε, έχουν και τα καλλιτεχνικά ψευδώνυμα τη δική τους μυστική ομορφιά! Πάρτο κι εσύ λίγο αλλιώς το τιμόνι, αμέσως οι κατηγορίες!

    Διογένης (Ε.Μ.)
    Ο ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΚΑΜΟΥΦΛΑΡΙΣΜΕΝΟΣ ‘ΚΑΝΤΙΩΤΙΚΟΣ’






    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Ισχυρίστηκε ποτέ η επιστήμη όλα αυτά που της προσάπτεις κ. Διογένη; Πότε ισχυρίστηκε η επιστήμη ότι είναι ένας νέος μεσσίας; Πέφτω απ τα σύννεφα. Η εκκλησία πολέμησε πολλές φορές επιστημονικές έρευνες και μελέτες χρησιμοποιώντας χωρία της Αγίας Γραφής και πλήρωσε το τίμημα αυτού του πολέμου (χαρακτηριστικό παράδειγμα η κίνηση η μη της γης). Είναι δικαίωμά σου να αρνείσαι τα επιστημονικά δεδομένα που δεν ταιριάζουν στα ιδεολογικά σου γυαλιά αλλά να αποδίδεις στην επιστήμη τους δικούς σου τρόπους προσέγγισης των πραγμάτων δεν είναι δικαίωμά σου. Για το δίκαιον του πράγματος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Σαν πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου δεν έχεις αγαπητέ "Διογένη";Μήπως νομίζεις οτι κάνουμε και μεροκάματα στο διαδίκτυο για να σε στοχοποιούμε κατ'εντολήν σκοτεινών αντιχριστιανικών κέντρων;'Ενας περιστασιακός σχολιαστής του ιστολογίου είμαι,ο οποίος αραιά και που επιλέγει να γράψει αυτά που "ελεύθερα συλλογάται".Το αν "συλλογάται καλά" είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο και στη διακριτική ευχέρεια του καθενός να το κρίνει.Το "ελεύθερα" πάντως είναι αδιαπραγμάτευτο,όσο και όποιους κι αν στενοχωρεί.Για την ιστορία πάντως,κι επειδή μάλλον με μπερδεύεις με άλλον,ανώνυμο συνσχολιαστή με τον οποίον κατά καιρούς αντιπαρατίθεσαι,τα δικά μου τα σχόλια έχουν πάντα τα αρχικά Χ.Κ και επιπλέον,μέχρι χθες,είχα να γράψω σχόλιο εδώ και κάτι μήνες,οπότε μάλλον λάθος ο συναγερμός σου.
    Επί της ουσίας,πέρα από το οτι επιβεβαιώσες με τη βιασύνη σου να απαντήσεις το λαϊκό ρητό"όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται",θεωρώ πως ο "καντιωτικός",ενταγμένος ή μη, φαίνεται από διάφορα χαρακτηριστικά.Ένα εξ'αυτών είναι η ασφαλίτικη-εσατζίδικη νοοτροπία(πες μου ρε άθεε,αιρετικέ,αναρχικέ,κομμουνιστήκλπ τι είσαι)και η δίκη προθέσεων.Όποιος διάβασε το τελευταίο σου σχόλιο είναι σε θέση να αναγνωρίσει αν αυτά τα στοιχεία υπάρχουν στο λόγο σου ή οχι.Κι επειδή προσωπικά πιστεύω πως υπάρχουν εν αφθονία,δε θα σου κάνω τη χάρη να απαντήσω σε κανένα απ'αυτά τα "αυθόρμητα" ερωτήματα σου.Τα όποια σχόλια κάνω στο μέλλον θα σε βοηθήσουν να καταλάβεις.Ως τότε,σε αφήνω με τις απορίες και τα σενάρια σου.Ένας εχθρός πάνω-ένας εχθρός κάτω,μικρό το κακό.Προς δόξαν των "ορθόδοξων θεολογικών κριτηρίων" βεβαίως..

    Χ.Κ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. "…ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΣΥΝΕΧΕΙΑ!"

    @ @ @ …Και ξεκινώ, τηρώντας σειρά προτεραιότητας, από τον αγαπητό φίλο Δημήτριο.

    Νομίζω, αγαπητέ μου, πως ο ξαφνιασμός που σε κυριεύει, διαβάζοντας τις δικές μου περί επιστήμης θέσεις, θα έπρεπε να διακατέχει πολύ περισσότερο εμένα και όχι την αφεντιά σου, για τις θέσεις που υποστηρίζεις! Δεν θέλω να πιστεύω ότι αγνοείς τόσο σημαντικά θέματα περί δεοντολογίας των επιστημών, αλλά και των ‘μεσσιανικών’ τους επιδιώξεων. Μήπως μπορείς να μου απαντήσεις τι ακριβώς πίστευαν οι διαφωτιστές στο σύνολό τους? Αν θέλεις μπορώ και να σε βοηθήσω για να μην κουράζεσαι: από τη στιγμή που έγιναν οι πρώτες επιστημονικές ανακαλύψεις, άρχισαν και οι πρώτες φιλοσοφικο- θεολογικές ερμηνευτικές τους τοποθετήσεις! Αυτές έλεγαν - θα το πω με πολύ σύντομο και απλουστευτικό τρόπο -ότι όλες οι αντιλήψεις του ανθρώπου για έναν Θεό Δημιουργό και Παντοδύναμο είναι νοητικές κατασκευές και δεισιδαιμονίες, που ήταν χρήσιμο, σύμφωνα με τις νέες επιστημονικές ανακαλύψεις εκείνης της εποχής, να αναθεωρηθούν ή ακόμη και να εγκαταλειφθούν πλέον οριστικά.

    Έτσι, το μεγαλύτερο μέρος των διαφωτιστών, μπορεί να μην αρνείται - τις περισσότερες τουλάχιστον φορές- την ύπαρξη μιας υπερβατικής Αρχής (πίστη στο Υπέρτατο Ον), δεν δέχεται όμως και έναν Θεό προσωπικό(Σάρκωση του Θεού Λόγου), δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο τον νέο Θεό –Μεσσία, που είναι η Επιστήμη, για να ακολουθήσει στη συνέχεια η υποδούλωσή της στη φυσιοκρατία και τον απόλυτο ντετερμινισμό.

    Αλήθεια, τι άλλο είναι ο φροϋδισμός, ο ιστορικός υλισμός του μαρξισμού, και στις μέρες μας η πληροφορική, η βιοτεχνολογία, η νευροφυσιολογία, η τεχνητή νοημοσύνη κ.α.? Αυτή τη θέση άλλωστε υποστηρίζει και ο Τζώρτζ Στάινερ στη μελέτη του ‘Νοσταλγία του Απόλυτου’.

    Κάνε τον κόπο κάποια στιγμή σε παρακαλώ να μελετήσεις το βιβλίο του Ντόκινς η ‘Περί Θεού Αυταπάτη’ (πιστός στα βήματα του Φρόυντ και της μελέτης του ‘Το Μέλλον μιας Αυταπάτης’), και τότε θα καταλάβεις τι πάει να πει επιστημονικός δογματισμός και μεσσιανισμός με στόχευση υπαρξιακή! Μπορείς να το ψάξεις λίγο περισσότερο και ίσως τότε δεις τα πράγματα κάπως διαφορετικά!

    Και βέβαια δεν χρειάζεται να ξαναγράψω ότι οι επιστήμες με ενδιαφέρουν άμεσα και γεύομαι κι εγώ, όπως και όλοι μας, τους πλούσιους καρπούς της.

    Αυτά τα ολίγα!

    ...συνεχίζεται!

    Διογένης(Ε.Μ.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. "…ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΣΥΝΕΧΕΙΑ!"

    ...η συνέχεια!

    &&&…Και τώρα η σειρά του φίλτατου κ. Χ.Κ.!

    Ε,… όπως πάντα, το συνήθισα το σκηνικό,… κατευθείαν επίθεση και μάλιστα κατά ριπάς!!! Τώρα, για σένα δεν γνωρίζω σχετικά με τις διαδικτυακές σου δραστηριότητες! Εγώ, πάντως, για να βοηθήσω λίγο την κατάσταση, σε εικοσιτετράωρη βάση παρακολουθώ συστηματικά και με σχολαστική επιμέλεια ΟΛΑ (όλα?... Μα ποιος είμαι,… ο Μεγάλος Αδελφός?) τα εκκλησιαστικά ιστολόγια, και όχι μόνο, …μήπως και εντοπίσω κείμενα ΑντίΧριστων συγγραφέων! Αλλά δεν μένω μονάχα εκεί, επιδίδομαι μανιωδώς (μεροκαματιάρης άνθρωπος!) και στην έρευνα των λόγων των σχολιαστών, μήπως κι εκεί ανιχνευτούν τυχόν σατανικές θεωρίες, ή έστω κάποια δαιμονικά σπέρματα! Λοιπόν, ή κάνουμε δουλειά… ή καλύτερα να πάμε για ψάρεμα, κ. Χ.Κ., δεν συμφωνείς κι εσύ?

    Και τώρα,… για να αφήσω τη χιουμοριστική διάθεση, μπορείς να μου πεις σε παρακαλώ τι είναι αυτά που γράφεις??? Από την κριτική μου τοποθέτηση στο κείμενο του κ. Βέντη αυτά έχεις καταλάβει? Για σένα είμαι ένας θεολόγος Ζηλωτής που προσπαθεί με τρόπο πονηρό και ύπουλο να σου κάνει κατηχητικό,… και μάλιστα με τρόπο ασφαλίτικο να εκμαιεύσω Ομολογία και να σε χαρακτηρίσω ως Άθεο και όλα τα σχετικά! Μάλλον, αδικείς πολύ τον εαυτό σου γράφοντας τέτοιες κουβέντες, για να μην πω κάτι άλλο πιο βαρύ!

    Μάθε, λοιπόν, τούτο: Σέβομαι, όσο δεν μπορείς να διανοηθείς τη διαφορότητα του Άλλου και στοχάζομαι ελεύθερα κι εγώ, δίχως να υποτιμώ και να απαξιώνω κανένα! Άλλωστε η προσεκτική και ευγενική μου γραφή αυτό το επιβεβαιώνει. Βάζω όμως και κάποια όρια σε θέματα πίστης (έχω κι εγώ τα πνευματικά μου ‘κουσούρια’!) και επιθυμώ το άθλημα της διαλεκτικής να γίνεται επί ίσοις όροις. Μιλώ πάντα για ζητήματα ορθόδοξης πίστης και όχι φιλοσοφίας και επιστημών. Να υπάρχει, βρε αδελφέ, μία κοινή βάση: τα ορθόδοξα θεολογικά κριτήρια, που εσύ ειρωνεύεσαι! Εάν δεν μπουν αυτά τα όρια στις μεταφυσικές μας ανασκαφές, τότε η εκκλησιαστική ιστορία μας διδάσκει, με τρόπο εμφατικό, ότι δεν είναι δύσκολο να οδηγηθούμε σε ερμηνευτικά σφάλματα και από κει στον δρόμο της αθεΐας ή του αγνωστικισμού. Γι΄αυτό, αγαπητέ μου, σε ρωτώ,… για να γίνει μία αληθινή και ουσιαστική κουβέντα, σε βάση θεολογική,… και όχι για να απαξιώσω και να χαρακτηρίσω τους συζητητές!

    Ένα άλλο παράπονό μου είναι πως δεν εισέρχεσαι ποτέ στον πυρήνα του θέματος και σου αρέσει να μένεις σε επιφανειακούς σχολιασμούς και σε άστοχους χαρακτηρισμούς, δηλαδή, ξεγλυστράς από τα ουσιώδη του θέματος με μικρά πηδηματάκια και νομίζεις πως έτσι προάγεις τον διάλογο και ότι είσαι προοδευτικό μυαλό! Το ίδιο ακριβώς είχες πράξει και με το θέμα της διδασκαλίας των Θρησκευτικών σε χρόνο παρελθοντικό, έναν διάλογο που σήμερα αρνείσαι ότι είχες μ’ εμένα προσωπικά! Θυμάμαι πολύ καλά (άλλωστε γιατί φορώ τα γαλόνια του εκκλησιαστικού Ασφαλίτη!) ότι ήσουν εσύ(Χ.Κ.) και έχω και το κείμενο της διαλεκτικής μας αντιπαράθεσης! Σήμερα, βέβαια, ομολογείς ότι δεν είσαι εσύ και πως σε μπερδεύω, δήθεν, με κάποιον άλλον ανώνυμο σχολιαστή! Τι να υποθέσω, τώρα, απώλεια μνήμης ή αδυναμία για έναν ουσιαστικό θεολογικό διάλογο?

    Πολύ φοβάμαι πως συμβαίνει το δεύτερο!!!

    Διογένης/Ε.Μ.


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Βγάλτα όλα στη φόρα Μάκη του θεολογικού κόσμου!Είμαι έτοιμος να υποστώ τις συνταρακτικές αποκαλύψεις σου για το σκοτεινό μου παρελθόν!

    Χ.Κ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Αγαπητέ Διογένη έχουν περάσει 200 και πλέον χρόνια από την εποχή των Διαφωτιστών. Όσο για τον συγκεκριμένο επιστήμονα που αναφέρεις συμφωνώ μαζί σου, είναι ένας άθεος δογματικός με τον ίδιο τρόπο που είμαστε δογματικοί οι θεολόγοι.Αυτός όμως δεν είναι χαρακτηριστικός εκπρόσωπος της σημερινής επιστήμης .Και τέλος πάντων σε εντελώς επιστημονικό επίπεδο έγραψες ότι δεν δέχεσαι γενετικές καταβολές. Δυστυχώς γεννιούνται άνθρωποι κάποιου φύλου αλλά με ορμόνες άλλου φύλου να παράγονται στον οργανισμό τους. Αυτοί οι άνθρωποι , όσο και να μας τη χαλάει εμάς των θεολόγων, που υποστηρίζουμε την ελευθερία του ανθρώπου, δεν είναι ελέυθεροι στις σεξουαλικές τους επιλογές.Ούτε άθλιοι ούτε άσωτοι ούτε ηδονιστές , απλά δεσμευμένοι ΓΕΝΕΤΙΚΑ, δηλαδή εκ φύσεως και όχι εκ προεραιρέσεως,Και τέλος πάντων οι πόρνες δεν μας οδηγούν στη Βασιλεία του Θεού? αυτό έχει αλλάξει?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. "…Λόγος ακροτελεύτιος!"

    @ @ @ Στον αγαπητό κ. Χ.Κ.!

    Κοίταξε να δεις, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, άλλωστε ο Μάκης είναι και φίλος μου, απλά υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα με το υλικό που έχουμε στο αρχείο μας για σένα και φυσικά έντονος προβληματισμός για τη χρονική έκταση των εκπομπών! Ο Μάκης λέει για δύο, αλλά εγώ διαφωνώ – είμαι κι εγώ πνεύμα αντιλογίας, όχι μονάχα εσύ!- και του λέω πως η δική σου περίπτωση καλύπτει τουλάχιστον καμιά δεκαριά εκπομπές! Καταλαβαίνεις, του λέω,… η ακροαματικότητα στα ύψη! Νομίζω πως κάποια στιγμή κάπου θα καταλήξουμε! Ε,… έχω πλούσιο υλικό, τι να το κάνω, να το αφήσω να πάει έτσι χαμένο? Είμαι σίγουρος πως συμφωνείς κι εσύ σ’ αυτό το θέμα! Έτσι δεν είναι? Ξέρεις, τα γράφω αυτά γιατί διαπιστώνω ότι τα αστυνομικά σου ενδιαφέροντα είναι πολύ πιο έντονα,… καθώς για τα άλλα,… τα θεολογικά εννοώ, και το γράφω πλέον με σιγουριά, ζορίζεσαι τα μάλα! Εντάξει, αγαπητέ μου, να μη σε δημιουργήσουμε και ψυχολογικά προβλήματα!

    & & &…και στον αγαπητό φίλο Δημήτριο
    που τον ενδιαφέρει ουσιαστικά το ταξίδι του διαλόγου!

    Για την πρώτη σου τοποθέτηση πρέπει να ξέρεις ότι η χρονικότητα δεν διαγράφει ιδέες και τις κοινωνικές πραγματώσεις που αυτές γεννούν μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι! Οι φιλοσοφικές ιδέες, λοιπόν, του Διαφωτισμού είναι ακόμη εδώ και μας καθορίζουν, με τρόπο πολλές φορές καταθλιπτικό και βάναυσο. Σου μιλώ για την περίπτωση της ειδωλοποίησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δη αυτής της ταλαιπωρημένης ελευθερίας, που στο όνομά της αυτή τη στιγμή σφαγιάζονται χιλιάδες αθώες ανθρώπινες υπάρξεις. Κι ύστερα η φιλοσοφία του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη έχει λησμονηθεί, επειδή πέρασαν χιλιάδες χρόνια ? Όχι, φυσικά,… γιατί ακόμη και σήμερα αυτές οι φιλοσοφικές ιδέες διαμορφώνουν τη σκέψη και τον πολιτισμό του σύγχρονου ανθρώπου!

    Σχετικά, τώρα με την περίπτωση του Ντόκινς, συμφωνώ μαζί σου πως είναι ένας ακραίος δογματιστής και φυσικά δεν νομίζω ότι εκπροσωπεί την επιστημονική κοινότητα. Θέλω, όμως, με το χαρακτηριστικό αυτό παράδειγμα, να δείξω ότι υπάρχει από την πλευρά των ερευνητών –επιστημόνων, μία άκαμπτη αλαζονεία σε θέματα μεταφυσικών προεκτάσεων. Δηλαδή, αφ΄ ης στιγμής ανακαλύψουν κάτι (βλ. κλωνοποίηση), νομίζουν πως έπιασαν τον ταύρο από τα κέρατα και με έμμεσο(και άμεσο) τρόπο τηρούν στάση απαξιωτική πάνω σε θέματα πίστης. Δεν κρατούν αυτό που έλεγε ο Βάκωνας(?): η λίγη επιστήμη μας απομακρύνει από τον Θεό, η πολλή, όμως, επιστήμη –έρευνα μας φέρνει πιο κοντά σ’ Αυτόν, γιατί αυτό βοηθάει πάρα πολύ στον αναστοχασμό και στον επαναπροσδιορισμό του ανθρώπινου(εδώ επιστημονικού) υποκειμένου!

    ...συνεχίζεται!

    Διογένης/Ε.Μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. "…Λόγος ακροτελεύτιος!"

    ...Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ!

    Για το θέμα, τώρα, αγαπητέ Δημήτρη, του γενετικού προκαθορισμού νομίζω ότι μπορούμε να συμφωνήσουμε σ’ ένα σημείο: αυτό των γενετικών δυσλειτουργιών, όπως είναι η περίπτωση του ερμαφροδιτισμού, καθώς επίσης και οι επαυξημένες ποσότητες ορμονών (οιστρογόνα και τεστοστερόνη). Και αυτές, όμως, οι δυσλειτουργίες δεν πιστεύω ότι είναι ικανές ώστε να οδηγήσουν το ανθρώπινο φύλο σε λανθασμένες σεξουαλικές επιλογές!

    Ένας άντρας π.χ. με θηλυκή χροιά στον ήχο της φωνής του δεν συνεπάγεται πως θ’ αλλάξει φύλο ή θα επιδίδεται σε ομοφυλικές σχέσεις! Δεν είναι, δηλαδή, η δυσαναλογία των ορμονών που προκαλεί την ερωτική διαταραχή στο φύλο, αλλά το αυτεξούσιο του υποκειμένου, που καθοδηγείται από τα επίκτητα χαρακτηριστικά του περιβάλλοντος και την πνευματική κατάσταση της ψυχής (π.χ. εμμονή στα σαρκικά πάθη και άρνηση θεραπείας). Εάν λαθεύω με διορθώνεις, αλλά σε παρακαλώ με συγκεκριμένα επιχειρήματα και παραδείγματα, και αν υπάρχουν και σχετικές επιστημονικές μελέτες που να υποστηρίζουν ότι οι ερωτικές μας επιλογές είναι θέμα μονάχα των γενετικών μας καταβολών!

    Για την περίπτωση, τώρα, των πορνών και ότι αυτές προάγουν στη Βασιλεία των Ουρανών, συμφωνώ και επαυξάνω. Εμείς οι θεολόγοι, άλλωστε, τις περισσότερες φορές μιλάμε εκ του ασφαλούς και γιατί όχι (συμφωνούμε κι εδώ) δογματίζουμε αβασάνιστα και μάλιστα με εξουσιαστική έπαρση. Όμως, πρέπει να προσέξουμε μία λεπτομέρεια: οι περιπτώσεις αυτών των ανθρώπων προάγουν στον Καινό Κόσμο του Θεού, όταν προηγηθεί και η ειλικρινής μετάνοια! Μπορεί κανείς να ξεχάσει εύκολα το παράδειγμα της αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας, την Πρωταθλήτρια της Μετάνοιας???

    Αυτά και πάλι τα ολίγα,… αγαπητέ Δημήτριε!

    Διογένης/Ε.Μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Η μεγάλη μου διαφωνία φίλε Διογένη μαζί σου είναι κυρίως όταν ισχυρίζεσαι πως δεν νομίζεις ότι είναι οι γεννετικές καταβολές που καθορίζουν τον προσανατολισμό κάποιου αλλά το αυτεξούσιο.Και μου ζητάς να αποδείξω το αντίθετο.Μα γιατί να το αποδείξω εγώ? Η ανάγκη αποδείξεως είναι δική σου. Έχεις κάποιες αποδείξεις πέρα από κάποια θεολογικά αξιώματα;Ας είμαστε λίγο πιο επιεικείς με ανθρώπους που δεν ξέρουμε τι στο καλό κουβαλάνε μαζί τους χωρίς να φταίνε γι αυτά. Και δεν είναι μόνο γεννετικά παράδοξα,τραυματα ακόμη και στην κοιλιά της μητέρας τους σφηνωμένα και εφ ορου ζωής άγνωστα και στους ίδιους έχουν καθορίσει συμπεριφορές και στάσεις ζωής ανεξάρτητα από τα θέλω και τις ιδεολογίες τους κι ας μας χαλάει εμάς την ωραία ιδέα της πλήρης μας ελευθερίας. Ας αφήσουμε την επιστήμη να ερευνά χωρίς να πετάμε πέτρες επειδή τρομάζουμε ότι ξαφνικά οι θεωρίες μας μπορεί και να μην ισχύουν.
    Όσο για τις πόρνες στο ευαγγέλιο δεν τίθεται καμμιά προϋπόθεση,Οι πόρνες και οι τελώνες μας οδηγούν λέγεται και τέλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Η μεγάλη μου διαφωνία φίλε Διογένη μαζί σου είναι κυρίως όταν ισχυρίζεσαι πως δεν νομίζεις ότι είναι οι γεννετικές καταβολές που καθορίζουν τον προσανατολισμό κάποιου αλλά το αυτεξούσιο.Και μου ζητάς να αποδείξω το αντίθετο.Μα γιατί να το αποδείξω εγώ? Η ανάγκη αποδείξεως είναι δική σου. Έχεις κάποιες αποδείξεις πέρα από κάποια θεολογικά αξιώματα;Ας είμαστε λίγο πιο επιεικείς με ανθρώπους που δεν ξέρουμε τι στο καλό κουβαλάνε μαζί τους χωρίς να φταίνε γι αυτά. Και δεν είναι μόνο γεννετικά παράδοξα,τραυματα ακόμη και στην κοιλιά της μητέρας τους σφηνωμένα και εφ ορου ζωής άγνωστα και στους ίδιους έχουν καθορίσει συμπεριφορές και στάσεις ζωής ανεξάρτητα από τα θέλω και τις ιδεολογίες τους κι ας μας χαλάει εμάς την ωραία ιδέα της πλήρης μας ελευθερίας. Ας αφήσουμε την επιστήμη να ερευνά χωρίς να πετάμε πέτρες επειδή τρομάζουμε ότι ξαφνικά οι θεωρίες μας μπορεί και να μην ισχύουν.
    Όσο για τις πόρνες στο ευαγγέλιο δεν τίθεται καμμιά προϋπόθεση,Οι πόρνες και οι τελώνες μας οδηγούν λέγεται και τέλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. "ΠΟΙΟΣ ΜΙΛΗΣΕ ΓΙΑ ΘΕΩΡΙΕΣ?"

    Σέβομαι τις απόψεις σου, έστω και αν διαφωνώ με αυτές. Επιμένεις, όμως, να επιχειρηματολογείς(?) χωρίς συγκεκριμένα παραδείγματα, πράγμα που σου ζητάω να κάνεις από την πρώτη στιγμή του διαλόγου και πέφτεις κι εσύ στα τραγικά σφάλματα του κ. Χ.Κ.!

    Μετά πρέπει να γνωρίζεις ότι δεν υπερασπίζομαι θεολογικο -φιλοσοφικές θεωρίες και ιδεολογήματα, αν και είμαι φανατικός λάτρης τέτοιων νοησιαρχικών αθλημάτων! Προσπαθώ να συλλαβίσω την ορθόδοξη χριστιανική παράδοση και να στοιχηθώ με τη θεοπτική αποκαλυπτική εμπειρία που καταγράφουν οι ΄Αγιοι Πατέρες μας και να δω στη συνέχεια εάν αυτήν έχει κάτι να μου πεί.Γιατί βλέπεις ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ιδέες και θεωρίες, αλλά με την άμεση εμπειρία του τριαδικού Θεού. Τώρα, εάν όλα αυτά δεν μας ενδιαφέρουν(δεν μας λένε τίποτα, δηλαδή) και θέλουμε να φιλοσοφούμε και να θεολογούμε χωρίς κριτήρια και πνευματικές σταθερές, τότε αυτό είναι ένα άλλο θέμα που εμένα προσωπικά δεν με αφορά!

    Δεν υπάρχουν, αγαπητέ μου, στην ορθόδοξη παράδοσή μας τέτοιες θέσεις που να υποστηρίζουν πως οι πόρνες και οι τελώνες εισέρχονται στον Τόπο του Θεού, χωρίς προϋποθέσεις! Όλα αυτά είναι προσωπικές αυθαίρετες τοποθετήσεις, όπως αυτές του κ. Βέντη, που όχι μονάχα δεν ωφελούν την πιστεύουσα κοινότητα,το αντίθετο μάλιστα:την βυθίζουν στην ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΥΓΧΥΣΗ!

    Τέτοιες ερμηνείες, πάντως, δεν έδωσαν οι άγιοι της Εκκλησίας μας, όχι πως δεν έπεσαν κι αυτοί σε λάθη, ακόμη και ερμηνευτικά. Σε θέματα, όμως, ουσιαστικά και θεμελιώδη, όπως αυτά της πίστης(Χριστολογικά, εκκλησιολογικά, τριαδολογικά κ.α.)και φυσικά σε ζητήματα σεξουαλικών πρακτικών(ή καλύτερα διαστροφών!) δεν βρίσκεις πουθενά στάσεις που να δικαιολογούν την αμετανοησία και την εμμονή στην αμαρτία! Κανένας άγιος -πολύ περισσότερο ο θεάνθρωπος Χριστός - δεν δικαιολογεί τις σεξουαλικές παρεκκλίσεις! Ξεκάθαρες κουβέντες και ας αφήσουμε την επιστημονική κοινότητα! Και αυτήν μας χρειάζεται και δεν μπορούμε να αρνηθούμε την προσφορά της, αλλά σε θέματα υπαρξιακών μεταφυσικών αναζητήσεων, έρχεται δεύτερη και καταϊδρωμένη!
    Ο άνδρας, λοιπόν, υπάρχει και ολοκληρώνεται ψυχοσωματικά με τη γυναίκα και η γυναίκα γίνεται με τον άνδρα και όχι με μία άλλη γυναίκα, ένεκα γενετικών δυσλειτουργιών! Αυτές υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντοτε, αλλά δεν είναι ο κανόνας! Να βάλουμε, τώρα, την ΕΞΑΙΡΕΣΗ στη θέση του ΚΑΝΟΝΑ και να επιστρατεύουμε και την εκκλησιαστική ορθόδοξη εμπειρία???
    Ε, εδώ τα πράγματα αρχίζουν να σκοτεινιάζουν αρκετά!

    Γι' αυτό και πρέπει να είμαστε πολλοί προσεκτικοί στις διατυπώσεις μας!
    Εδώ αγωνιούμε για τη Σωτηρία του Ανθρώπου("...Χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού επί ενί αμαρτωλώ µετανοούντι..."),... και δεν πιάνουμε κουβεντούλα για διαφορές που τυχόν προκύπτουν πάνω σε θέματα οικονομίας και μικροπολιτικής!

    Αρκετά είπαμε,...άλλωστε, 'ου με πείσεις καν με πείσεις', κράτησε τις απόψεις σου κι εγώ τις δικές μου κι έχει ο Θεός,... μπορεί κάποια στιγμή και να συναντηθούμε!
    Να 'σαι πάντοτε καλά!!!


    Διογένης/Ε.Μ.


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Μην το παλεύεις βρε Δημήτριε να βρεις άκρη.Ο άνθρωπος το λέει ξεκάθαρα:Αν η επιστήμη δε συμφωνεί με τις απόψεις μας(ουπς,με τα "θεολογικά κριτήρια"μας εννοώ),τόσο το χειρότερο για την επιστήμη.Αν δεν έχεις πρόχειρα καμιά εικοσαριά εδάφια από την Patrologia Greca που να στηρίζουν το αντίθετο μην κάνεις τον κόπο.Πάλι καλά να λες που πέρασε κι ένας Διαφωτισμός και το δημόσιο μπάρμπεκιου στις πλατείες είναι πλέον ντεμοντέ στο δυτικό ημισφαίριο...

    Χ.Κ

    ΑπάντησηΔιαγραφή