Ο Λυκούργος Αγγελόπουλος έφυγε πλήρης έργου.
Όσα έκανε στον επίγειο βίο του ήταν τόσα που άλλοι θα χρειάζονταν δέκα ζωές για να τα προσεγγίσουν κάπως.
Μια ζωή άνευ ορίων άνευ όρων. Με το πάθος να καθορίζει την ύπαρξή του.
Έπασχε τη βυζαντινή μουσική, κι έτσι τη δίδασκε.
Ήταν βαθιά καλλιεργημένος, γι' αυτό και μπόρεσε να βάλει την βυζαντινή μουσική στον παγκόσμιο χάρτη του πολιτισμού.
Δεν έκανε εκπτώσεις από το όραμά του, γι' αυτό ήταν εξαιρετικά γενναιόδωρος.
Με την εργασία του στον αμπελώνα του Κυρίου, δικαίωσε τον ποιητή: "Μυρίζει έρωτα η εκκλησία. Η ζωή μένει και δεν τελειώνει".
Αναπαύου, τώρα, εκ των κόπων σου δάσκαλε.
Συ και μετά θάνατον έχεις τον στύλο σου, ήτοι την τέχνη σου.
"Και δεύρο στήθι μεθ' ημών, επισφραγίζων τον ύμνον και προεξάρχων της πανηγύρεως".
Μεγάλη Μορφή ὄντως καί πάνω ἀπ᾿ ὅλα σεμός καί προσεχτικός ἐρευνητής. Τόν θυμᾶμαι στήν Ἐθν. Βιβλιοθήκη ν᾿ ἀναζητᾶ μέσα στά παλιά χφα ἔργα τῶν ἀθάνατων ψαλτῶν τοῦ χθές. Γιά να τά ἑρμηνεύσει ὕστερα μέ τή Ε.Β. Χ. μέ τρόπο μοναδικό καί φροντισμένο: δίχως "φιγουραρισμούς" καί ὕφος πού καταστρέφει τήν Κατάνυξη καί τή χαρμολύπη πού ἀποπνέουν τά τροπάρια. Θά μᾶς λείψει. Ἄς εἶναι ἀναπαυμένη ἡ ψυχή του. π. κ. ν. καλλιανός
ΑπάντησηΔιαγραφή