ΟΤΑΝ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΩΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ

Eξ αφορμής - Καθημερινή

Ο φόβος του γραφειοκράτη 

Tου Σταύρου Ζουμπουλάκη 

Tην Παρασκευή, 5 Οκτωβρίου 2012, η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος εξέλεξε δύο νέους μητροπολίτες. Θα σχολιάσω τη μία από τις δύο εκλογές, αυτήν που αφορά τη Μητρόπολη Νικοπόλεως και Πρεβέζης (τα πράγματα δεν είναι εντελώς διαφορετικά στην άλλη, τη Μητρόπολη Ιερισσού, Αγίου Ορους και Αρδαμερίου). Η Ιεραρχία λοιπόν αποφάσισε να μην εκλέξει τον π. Θεοδόσιο Μαρτζούχο, έναν άνθρωπο που υπηρετεί με αφοσίωση στη Μητρόπολη αυτή επί τριάντα δύο ολόκληρα χρόνια, που τον ξέρουν και τον αγαπάνε κι οι πέτρες εκεί, έναν άνθρωπο που σκέφτεται, που έχει παιδεία, που έχει ποιμαντική αγωνία και κυρίως που ξέρει σε ποια εποχή ζει. Αντ’ αυτού εξέλεξε έναν κάποιο Γουλιμή. 

Για όσους ξέρουν, έστω και λίγο, τα εκκλησιαστικά πράγματα, η εκλογή αυτή δεν αποτελεί έκπληξη. Το αντίθετο θα μας εξέπληττε. Η Ιεραρχία εν προκειμένω λειτούργησε κανονικά, σε πλήρη ταύτιση με τον εαυτό της, διότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας γραφειοκρατικός μηχανισμός, που το μόνο το οποίο τον ενδιαφέρει είναι η αναπαραγωγή του στην εξουσία. Χρειάζεται άρα ως μέλη της ανθρώπους συμβατικούς, άχρωμους, υποταγμένους, δουλικούς. Ενας επίσκοπος που θα αγωνιούσε και θα προβληματιζόταν για το πώς θα κηρύξει το Ευαγγέλιο του Χριστού στους σημερινούς ανθρώπους θα ταράξει την ησυχία των υπολοίπων, θα τους βάλει σε μπελάδες. Είναι φυσικό να μην τον θέλουν. Άλλωστε όσοι εκλέγονται δεν εκλέγονται ως ποιμένες, αλλά αποστέλλονται από την κεντρική εκκλησιαστική αρχή ως νομάρχες - ισόβιοι βέβαια και μισθοδοτούμενοι από άλλη αρχή, από το ελληνικό κράτος. Ένας άνθρωπος σαν τον μη εκλεγέντα υποψήφιο στην Πρέβεζα, ο οποίος τηρεί τον λόγο του, το “ναι” του είναι ναι και το “όχι” όχι, δεν θα γινόταν ποτέ του χεριού τους. Πίσω λοιπόν από τη μη εκλογή του π. Θεοδόσιου Μαρτζούχου κρύβεται απλούστατα ο φόβος του γραφειοκράτη. Η αδιαφορία της εκκλησιαστικής γραφειοκρατίας για την Εκκλησία ως σώμα Χριστού είναι τόση που δεν τη νοιάζει αν με την εκλογή που αποφάσισε διακινδυνεύει το ξήλωμα, εκ των πραγμάτων, εν μια νυκτί, του έργου που με πολύ κόπο έχει συντελεστεί όλα αυτά τα χρόνια στη Μητρόπολη Πρεβέζης, μοναδικό σχεδόν σε όλη την Εκκλησία της Ελλάδος. Ψιλά γράμματα. Το σύστημα αυτό της διαπλοκής το ενορχηστρώνει ο εκάστοτε αρχιεπίσκοπος. Ο νυν Αθηνών Ιερώνυμος είναι από τους πιο ταλαντούχους χειριστές του, καθώς έχει μαθητεύσει στη μεγάλη σχολή του Σεραφείμ (1974-1998). 

Και οι μεν μητροπολίτες και ο αρχιεπίσκοπος είναι αυτοί που είναι, το μόνο που τους νοιάζει είναι να κρατιούνται από την πατερίτσα τους μέχρι βαθυτάτου γήρατος, να μετέχουν στις συνεδριάσεις της Ιεραρχίας (συνέρχεται ουσιαστικά μόνο για να εκλέξει νέους μητροπολίτες) και να πηγαίνουν στα πανηγύρια και τα ονομαστήρια ο ένας του άλλου, για να επιδεικνύουν τα νέα αποκτήματα της γκαρνταρόμπας τους. Μέσα στη γενική ανυποληψία. Το θέμα είναι τι πρέπει να κάνουν οι ιερείς, αυτοί τουλάχιστον που ξέρουν για ποιο λόγο έγιναν ιερείς. Καταρχάς, πρέπει να απαλλαγούν από το πνεύμα υποταγής στους επισκόπους. Δεν είναι αρετή, είναι δειλία (και δουλεία). Ας πάψουν να φοβούνται, αυτό είναι το πρώτο. Τι μπορεί να τους κάνει αυτή η πτωματική, ανυπόληπτη και απαξιωμένη στα μάτια όλου του κόσμου Ιεραρχία; Στο τέλος τέλος μαθητές του Εσταυρωμένου δεν είναι; Κάθε μέρα η Εκκλησία τιμά τη μνήμη ενός μάρτυρα, και αυτοί δεν δέχονται να χάσουν λίγο από τον μεσημεριανό τους ύπνο; Εν συνεχεία να αυτοοργανωθούν πρωτοβουλιακά και να συζητήσουν άφοβα, να σκεφτούν το έργο τους μέσα στη σύγχρονη κοινωνία, να βρουν τρόπους, αγνοώντας τους γραφειοκράτες, να καλέσουν τους σημερινούς ανθρώπους να ακολουθήσουν τον Χριστό, και να πράξουν ανάλογα, με κύριο στόχο να ζήσει επιτέλους η Εκκλησία στην εποχή μας. Στην προσπάθειά τους αυτή θα βρεθούν πλάι τους χιλιάδες πιστοί, που δεν μπορούν να ανεχθούν άλλο αυτή την κατάσταση. Δεν είναι δυνατόν επιτέλους κάποιοι θεομπαίχτες γραφειοκράτες να μας κάνουν να ντρεπόμαστε που είμαστε χριστιανοί!