Η ΑΓΙΑ ΣΚΕΠΗ ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ

του παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα 

Από την 1η στην 28η Οκτωβρίου μετέφερε η Εκκλησία τη θεομητορική γιορτή της ‘’τιμίας, φωτοφόρου και αγίας Σκέπης’’, που η ιστορική της αφετηρία ξεκινά ως γεγονός μαρτυρημένο από τον όσιο Ανδρέα τον κατά Χριστόν σαλό (460 μ.Χ.) στην Κωνσταντινούπολη, καθώς είδε, οφθαλμοφανώς όχι σε όραμα, τη Θεοτόκο να διασχίζει το Ναό της Παναγίας των Βλαχερνών, όπου γινόταν η Αγρυπνία, να μπαίνει στο Ιερό, να παίρνει το μαφόριό της και πετώντας το ψηλά και παντού, να σκέπει (σκεπάζει) μ’ αυτό όλο το εκκλησίασμα. Πόση χάρη, τρυφερότητα και γλυκύτητα αναδύεται από αυτή τη σκηνή, όπου ο κόσμος όλος καλείται και μπορεί να γίνει εκκλησία, οικουμενική, συνθετική ενότητα των λαών χωρίς απώλεια ή ισοπέδωση των προσωπικών ή συλλογικών ετεροτήτων με αισθήματα φιλίας και αποδοχής του ‘’άλλου’’… 

Για να καταδείξει, προφανώς η Εκκλησία με τον πιο σαφή θεολογικό και λειτουργικό τρόπο, τη δυνατότητα ένταξης των συλλογικοτήτων, λαών και εθνών και των αξιών που αυτές προασπίζουν, στο καθολικό Σώμα της, για την εν Χριστώ μεταμόρφωσή τους και τη συν-αδελφική και συν-υπαρκτική σε οικουμενική διάσταση οργάνωση του κοινωνικού βίου δυνατότητά τους, χωρίς την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και έθνους από έθνος, εν προκειμένω της ‘’Εθνικής εορτής επί τω νικηφόρω των Ελλήνων εν Βορείω Ηπείρω πολέμω (1940)’’, που η Ελλάδα είπε ΟΧΙ στον επιτιθέμενο εξωτερικό κρατικό ιταλικό φασισμό και στη συνέχεια στο γερμανικό ναζισμό-ρατσισμό και που την εντάσσει υπό τη σκέπη της Παναγίας.

Η θέση αυτή της Εκκλησίας όπου το αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό φρόνημα και ο αντιστασιακός αγώνας ενός λαού, που δέχεται απρόκλητα εξωτερική επίθεση, εντάσσονται στο σώμα της και γίνονται αποδεκτά από τη συνείδησή της και τίθενται υπό τη σκέπη της Παναγίας, ερμηνεύει την υπερεθνική και ακηδεμόνευτη παρουσία της Εκκλησίας στην ιστορία του κόσμου, που τον προσκαλεί και τον θέτει υπό τη μητρική στοργή και φροντίδα της Παναγίας, που ως ‘’πλατυτέρα των ουρανών’’ χωρεί όλους. 

Η καταδίκη όμως του φασισμού και του φυλετισμού-ρατσισμού οφείλει να είναι γενική (και προς τα έξω και προς τα μέσα) και όχι επιλεκτικά μονομερής. Ο φασισμός είτε επιτιθέμενος από έξω είτε εμφανιζόμενος ‘’έσωθεν’’ ως δικτατορία είναι αποβλητέος. Το ίδιο και ο φυλετισμός-ρατσισμός. Που (πρέπει να) είναι καταδικαστέος όχι μόνο σε έθνη που επαίρονται ως άρια φυλή, αλλά και σε μικρο-κοινωνίες εντός των εθνικών τειχών που φυλετικά επηρμένες ετεροαποκλείουν και αυτοαποκλείονται.