Του θεολόγου - φιλολόγου Κώστα Νούση
Όταν ξεκίνησε το εκκλησιαστικό ζήτημα στη Λάρισα, με βρήκε στα φοιτητικά μου χρόνια, εποχή φυσικής ανωριμότητος, χωρίς αυτό να υποδηλοί τη μεταγενέστερη θεαματική βελτίωση της τότε κατάστασης, αλλά τουλάχιστον να εξυπονοεί μια στοιχειώδη και άκρως σχετική, χρονικής τουλάχιστον εκπόρευσης, μετεξέλιξη ωρίμανσης και νηφάλιας τοποθέτησης σε θέματα, όπως αυτό που θα προσεγγίσουμε στο παρόν κείμενο. Θυμάμαι, λοιπόν, πως με κατέκλυζαν αντιφατικές πληροφορίες και γεγονότα σχετικά με το ζήτημα της ορθής ή μη επανόδου του κυρού Θεολόγου Πασχαλίδη (+ 1996) στον μητροπολιτικό θρόνο της πολύπαθης Λάρισας.
Αφενός έβλεπα έναν σεβάσμιο, ησύχιο, πραότατο και πάντη αφιλάργυρο ιεράρχη να επανακάμπτει στην έδρα του μετά μυρίων εμποδίων ταις ευλογίαις του αναμφισβήτητου κύρους, παγκοσμίου πνευματικής εμβελείας και καταλείποντος μνήμην και άρωμα αγιότητας μακαριστού ηγουμένου π. Αθανασίου Μυτιληναίου, αφετέρου δε ερχόμενες εν είδει αρμονικής και συμπορευτικής επελάσεως πληροφορίες εκ μέρους των ‘μεγάλων’ της εποχής μας περί του ατόπου και πεπλανημένου της προαναφερθείσας εκκλησιολογικής στάσης. Δύσκολα εκ των πραγμάτων θέματα, ειδικά στις τότε συνθήκες, όπου αφενός οι ιεροί κανόνες παρουσιάζονταν ως συνηγορούντες σε μια συγκεκριμένη στάση επανάκαμψης στη νομιμότητα (εδώ επιστροφής του εκδιωχθέντος αδίκως και βιαίως αγαθότατου εκείνου μητροπολίτη στην οικεία επισκοπή) και αφετέρου το λαλούν δια των συγχρόνων αγίων Πνεύμα ‘φαινόταν’ να αυτοαναιρείται μέσα από τις αλληλοαντικρουόμενες εξ αυτών τοποθετήσεις. Όποιος, βέβαια, γνωρίζει το όλο ζήτημα και το προσεγγίσει απαθώς, ολικώς, αντικειμενικώς και (εν ακριβεία) κανονικώς, αμέσως αντιλαμβάνεται πως ο μακαριστός Θεολόγος δεν ήταν άμοιρος των κανονικών ακροβασιών που επισυνέβησαν στο θέμα της εκλογής του κατά τα πέτρινα χρόνια της δικτατορίας, αυτό όμως δεν είναι δυνατό να αναλυθεί εδώ, αλλά ούτε και ο μοναδικός λόγος που οι τότε στάρτσι της ελλαδικής Εκκλησίας διαφώνησαν κατά συντριπτική πλειοψηφία με τις υποστηρικτικές προς το πρόσωπο εκείνου κινητοποιήσεις.
Οι σελίδες που θα ’πρεπε να γεμίσουν για το εκκλησιαστικό της Λάρισας είναι πάρα πολλές και ο χώρος μας ελάχιστος. Δεν παύει, ωστόσο, να αποτελεί το εν λόγω ζήτημα μια έκφανση και έναν τύπο των διαχρονικών εκκλησιολογικών προβλημάτων - και τοιουτοτρόπως εκλαμβανόμενον αποτελεί την αφόρμηση της εδώ παραδειγματικής χρήσης του - των οποίων κοινός παρονομαστής είναι η διάρρηξη της αγιοπνευματικής ενότητας, η φανερή ή υπεμφαίνουσα προβολή της υπερηφάνειας και η κατάλυση του νόμου της αγάπης, πάνω στα οποία κτίζονται οι υπό εξέτασιν αμαρτίες. Για την ιστορία αξίζει να αναφέρω πως έστειλα τότε ανώνυμα μια επιστολή προβληματισμού στον μακαριστό Θεολόγο με όσα είχα ακούσει ότι ελέχθησαν υπό των μεγάλων γερόντων σε βάρος του ‘εκκλησιαστικού της Λάρισας’. Δε γνωρίζω αν η επιστολή μου έφθασε ποτέ στα χέρια του ή λογοκρίθηκε από το μυστηριώδες περιβάλλον του. Και αν έφθασε, όμως, αμφιβάλλω για τον πιθανό προβληματισμό που θα προκαλούσε, έχοντας πάντοτε υπόψη την ελλιπή εκκλησιολογική παιδεία των ημερών μας, κάτι που αγγίζει όλες τις τάξεις του εκκλησιαστικού σώματος. Ας μην ξεχνάμε ακόμη πως η μεροληπτική υπέρ του Θεολόγου διάθεση των ‘αγωνιζομένων’ για την αποκατάστασή του και η αντίστοιχη αντεστραμμένη των αντιπάλων τους παρήγαγαν αντιφατικές πληροφορίες και ερμηνείες για τις απόψεις ακόμα και του ίδιου προσώπου, οπότε π.χ. άκουγες άλλοτε τον γερο Παΐσιο να συμφωνεί και άλλοτε να διαφωνεί με τον επαναπατρισμό του μακαριστού και πολυτλήμονος αγιασμένου αυτού Επισκόπου!
Μια ματιά στα διαχρονικά εκκλησιολογικά προβλήματα μαρτυρεί για τα κοινά χαρακτηριστικά κάθε εκκλησιαστικής ανταρσίας: υπερβολή και υποχόνδρια παρατήρηση των ποιμαντικών ατοπημάτων, μανιφέστα ιεροκανονικής και εν γένει κάθαρσης, κλήσεις σε σχετικούς ξεσηκωμούς, έξαρση του εγώ και των καθαρευόντων σε ορθοδοξία και ορθοπραξία έναντι προδοτών ή νοθευτών της ακριβείας, αβασάνιστη, κουτσομπολίστικη και ανερυθρίαστη ιεροκατάκριση (έως βωμολοχικής απαξίωσης) των ‘δογματικώς μηδισάντων’. Είναι βολετό να αναζητάς και να εντοπίζεις παντού εχθρούς και μειοδότες, ακόμη δε ευκολότερο να απαξιοίς και να καταγγέλλεις. Το δύσκολο ήταν ανέκαθεν η ταπείνωση, η αγάπη και η διαφύλαξη της ενότητας. Το δίκαιο στις περιπτώσεις αυτές ντύνεται με δογματικό μανδύα ή και αρμολογείται σε αντίστοιχου χαρακτήρα θέσεις και στάσεις. Οι φανταστικοί και οι πραγματικοί εχθροί γιγαντώνονται, όπως επί παραδείγματι έγινε με την υποδοχή του νέου ημερολογίου προ αιώνος σχεδόν. Ακόμη και αν υπήρχε εν προκειμένω παπικός δάκτυλος στη μεταβολή εκείνη, τελικά απεδείχθη πως η Χάρις παραμένει στη νεοημερολογίτικη Εκκλησία μας, κάτι που πιστοποιείται και με την πληθωρική παραγωγή Αγίων στα χρόνια μετά την εορτολογική καινοτόμηση. Χαρακτηριστικότατη, μάλιστα, τω καιρώ εκείνω η κατόπιν προσευχής ‘πληροφορία’ εν Πνεύματι προς τον γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή και στον παπα Εφραίμ τον Κατουνακιώτη πως «η Εκκλησία Του είναι στην Κωνσταντινούπολη». Μια εν πολλοίς παρεξηγημένη Θρονική Εκκλησία, κατά της οποίας τα ίδια τέκνα βάλλουν διαχρονικά ακόμψως, βιαίως, εμμονικώς, μανικώς, αγνωμόνως και πολυτρόπως, παρέχοντάς της συνεχώς αφορμές εκδήλωσης του μητρικού φίλτρου και της αντίστοιχης ανεκτικότητας.
Η ενότητα δεν είναι πολυτέλεια, όπως και οι αποσχιστικές κινήσεις και διαθέσεις δεν ανήκουν στον χώρο της αδιάβλητης παιδιάς. Πρόκειται σαφέστατα για εκκλησιολογικά αμαρτήματα. Ο γέροντας Ιωσήφ που προαναφέραμε, λειτουργώντας ως ζηλωτής και αποτειχισμένος από τον ‘εκπεσόντα’ τότε Οικουμενικό Πατριάρχη, έλεγε εκ των υστέρων πως έβλεπε έναν ‘πέπλο’ πάνω στα Τίμια Δώρα κατά τη φρικτή ιερουργία, ο οποίος ήρθη μετά την κανονική επάνοδο του ιδίου στους κόλπους της Εκκλησίας. Προ ολίγων ετών ο προορατικός και θαυματουργός γέρων ιερομόναχος Ιάκωβος Τσαλίκης προσηύχετο για την εκλογή του νυν Προκαθημένου (εγκαλουμένου και τούτου επί οικουμενισμώ και προσφάτως επί… κορανιασμώ!) με τον οποίο επίσης - τυχαίως; - φωτογραφήθηκε εσκεμμένα και προφητικώς προληπτικά ο έτερος μέγας προορατικός και διορατικός γέρων Παΐσιος. Η εκκλησιολογία των σύγχρονων Γερόντων φαίνεται να συνάδει με τη διαχρονική τοιαύτη των μεγάλων μας Αγίων. Ενότητα και αγάπη. Όχι ανέξοδες ύβρεις και παρορμητικές ανταρσίες αποσχιστικής προοπτικής. Οι εκκλήσεις του κατάφωρα αδικηθέντος και εξορισθέντος μεγίστου Χρυσοστόμου για αποτροπή του σχίσματος της Εκκλησίας (ας) αποτελούν διαχρονικό παραδειγματικό κώδικα του σχετικού εκκλησιολογικού ήθους.
Στο ίδιο, επομένως, πνευματικό μήκος κύματος κινούμενοι και στην περίπτωση του ‘εκκλησιαστικού’ της Λάρισας οι νεότεροι πατέρες, στο πλαίσιο ενός διαφαινόμενου ευκρινώς consensus partum, προειδοποιούσαν για το εφάμαρτον των τάσεων αυτών, κάτι που καταγράφεται (έως και σήμερα) μέσα από συγκεκριμένα γεγονότα δικαιώνοντας την προκείμενη επιφυλακτικότητα. Ήταν προδήλως αντίθετοι με την προσβολή της αγαπητικής (εν Πνεύματι πάντοτε) ενότητας. Ο γέρων Πορφύριος τόνιζε πως «αν τα χαλάσω με τον Επίσκοπο, δεν ανεβαίνει εις ουρανόν η προσευχή μου». Δυστυχώς, όμως, ικανοί σε αριθμό επαναστατούντες ‘χριστιανοί’, οσάκις παρατίθεται η εκκλησιολογική στάση των Γερόντων, πολλάκις τους απαξιούν, τους ευτελίζουν, τους καθυβρίζουν μάλιστα ενίοτε και τους χρησιμοποιούν κατά δόκησιν και επιλογήν. Η εκκλησιαστική ιστορία, βέβαια, δικαιώνει εξάπαντος την αλήθεια των πραγμάτων, που εδώ τυγχάνει να άπτεται των δικαιοδοτικών περιοχών του Πνεύματος της Αληθείας. Ατενίζοντας για παράδειγμα και πάλι στο επιχώριο ‘εκκλησιαστικό’ και την εκτύλιξή του με την εκ των πραγμάτων πλέον νηφάλια ματιά εκ της χρονικής απόστασης στα γεγονότα, διαπιστώνεις την αβίαστη διολίσθηση στον χώρο του τραγικού και εμμονικού άνευ όρων, ορίων, μέτρου και διάκρισης. Αν, μάλιστα, μάθει κάποιος όλες τις τραγελαφικές παραμέτρους και τα έκτροπα που συνέβησαν συνολικά, θα καταλάβει γιατί το Πνεύμα δια των Γερόντων απέτρεπε εν προκειμένω τις ‘καθαρτικού χαρακτήρα εκκλησιαστικές εξεγέρσεις’, κάτι που αποτελεί, ως προαναφέρθηκε, κοινό παρονομαστή κάθε φονταμενταλιστικής απόχρωσης στασιασμού τέτοιου τύπου. Τα δυσδιάκριτα όρια της υποχονδρίας, του ψυχαναγκασμού και της αμαρτίας δεν επιτρέπουν ακόμα και στους καλοπροαίρετους κατά καιρούς αγωνιστές να αποφύγουν διάφορα ατοπήματα ούτε να αποτραπεί η γενικότερη απώλεια του ελέγχου των καταστάσεων, της σοβαρότητας και της αγνότητας των προθέσεων στις πάσης ομόλογης φύσεως περιπτώσεις. Όπως θα έλεγε χαρακτηριστικά και ο γερο Παΐσιος: «μας δουλεύει το ταγκαλάκι».
Ο Θουκυδίδης πίστευε πως η ανθρώπινη φύση είναι σε πολλά προβλέψιμη και γι’ αυτό δεν εξαιρείται η ομοειδής παθογένεια όλων σχεδόν των παραπλήσιων αντιδράσεων και προθέσεων. Ο δαιμονικός χαρακτήρας και η σχετική πλάνη κρύπτονται επιμελώς εσαεί στην κατά γράμμα εφαρμογή ενός τυπικού δικαίου, από την οποία χάνεται σχεδόν πάντοτε και νομοτελειακά η παρουσία του φυσικού προσώπου του αδελφού και η αγαπητική προς αυτόν διάθεση, προς τούτοις δε η ανθρώπινη δικαιοσύνη υποκαθιστά (εν είδει και χρήσει άλλοθι) τη θεϊκή. Η αυτοδικαίωση και η εξουδένωση του ετέρου είναι ο άκοπος και σύντομος δρόμος κατάργησης αυτής ταύτης της δομικής ουσίας του εκκλησιαστικού σώματος (Ιω. 13:35). Γι’ αυτόν τον λόγο κόπτονταν οι άγιοι Πατέρες μας και καθαιρέτες του πάσης φύσεως δαιμονικού. Η θεϊκή δικαιοσύνη, που υπερβαίνει απείρως την ανθρώπινη, καθώς και το ευαίσθητο εκκλησιολογικό φρόνημα, χαρακτηρίζουν σε κάθε εποχή τις εκλεπτυσμένες εν Χριστώ συνειδήσεις των γιγάντων του Πνεύματος. Αυτούς ακολουθούμε και εμείς οι ελάχιστοι και πτωχευμένοι πνευματικά, κλέβοντας τρόπον τινά θεαρέστως από τον πλούτο εκείνων. Και αυτό δεν το θεωρούμε γεροντισμό, υποτιμητικό γεγονός, δείκτη ανωριμότητας, αδιάκριτο υποτελειακό φρόνημα ή δουλική μίμησή τους, αλλά μια ανώδυνη, σίγουρη, δοκιμασμένη, ελευθέρως εκούσια και έξυπνη πνευματική τακτική στον αόρατο πόλεμό μας προς τα πνευματικά της πονηρίας. Ο δυνάμενος εις τα χνάρια εκείνων χωρείν, χωρείτω (Εφ. 6:12, Ματθ. 19:12).
Κ. Νούσης
29/9/2012
Ποιες υπήρξαν οι κανονικές ακροβασίες της εκλογής του μακαριστού Θεολόγου; Μήπως η εκλογή του από αριστίνδην σύνοδο; Αλλά οι πλείστοι των μητροπολιτών και αρχιεπισκόπων από αριστίνδην σύνοδο προήλθαν, κακώς κατά τη γνώμη μου. Ο αείμνηστος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος εξελέγη από πενταμελή αριστίνδην σύνοδο με μόλις τρεις! ψήφους! Απ την ίδια σύνοδο εξελέγησαν ο μετέπειτα οικουμενικός πατριάρχης Αθηναγόρας Κερκύρας,ο Παντελεήμων Φωστίνης Καρυστίας και Σκύρου, ο μετέπειτα αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός Κορινθίας κ.ο.κ. Μην το ψάχνεις κε Νούση. Λόγω του ισχύοντος συστήματος σχέσεων Εκκλησίας και πολιτείας δύσκολο είναι να βρεις ατόφια κανονικότητα. Μην περιορίζουμε τις αριστίνδην δεκαπέντε αν δεν κάνω λάθος απ το 1833, μόνο στην εποχή της επταετίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚώστα είσαι μετριοπαθής στο συγκεκριμένο σου θέμα. Δεν μπορείς να είσαι πάντα έτσι;
ΑπάντησηΔιαγραφήσχεδόν πάντα είμαι μετριοπαθής, αλλά συνηθως προσκρουω σε υφαλους ανοησίας και φανατισμου. οποτε 'φαινομαι΄ή γινομαι σκληρος. απο κει και περα, αναφορικα με τον κυρο Θεολογο, το προβλημα δεν ειναι τοσο η εκλογη του απο αριστινδην, οσο η διεκδικηση της νομιμοτητας ενω αυτη δεν υφιασταται και η ψευδης οικοδομηση του αγωνα για αυτην σε τετοια επιχειρηματα απατης και αυταπατης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚ.Ν.
Ασχετα με τον Θεολογο λαρισης που η ολη φασαρια τοτε εφερε θυμηδια στους μη επαγγελματιες χριστιανους οπως ακριβως φερνει θυμηδια το ξυλο που πεφτει εθιμικα στους Αγιους Τοπους μεταξυ χριστιανων διαφορετικων δογματων η επικληση λεχθεντων του Πορφυριου δε λεει τιποτα . Αν αδικηθει καποιος θα διαμαρτυρηθει . Η νομιμοτητα καθε αρχης και εξουσιας και εκκλησιαστικης ειναι συγκυριακη κα πηγαζει απο την κοσμικη και υλικη ισχυ . Πχ επι Παπαδοπουλου οι επισκποι ηταν Ζωικοι επι Σεραφειμ οχι . Τι σημαινει αυτο οτι ο Θεος επι Ιερωνυμου Α ακουγε τις προσευχες των οργανωσιακων και επι Σεραφειμ τις προσευχεςτων αλλων . Ολους τους ακουει ο Θεος δεν εχει κανεναν αναγκη . Γενικα οτι θελουμε να στηριξουμε παιρνουμε μια παραπομπη . Οσο για τον Χρυσοστομο οταν ειδε την αδικια φωναξε αν κοιτουσε να μη χαλασει την ζαχαρενια του θα εβρισκε ευαγγελικες παραπομπες που θα καθυσυχαζαν τη συνειδηση του . Ηξερε τι τον περιμενε αλλα φωναξε καταγγειλε την αδικια δεν κρυφτηκε πισω απο αγιογραφικα χωρια που αν εψαχνε σιγουρα θα εβρισκε για να κανει την παπια . Α .Μ
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος επαινεί σε επιστολές του τον υπέροχο λαό που στήριξε με τον αγώνα του την αλήθεια και το δίκαιο. Η περίπτωση του εκκλησιαστικού της Λάρισας μοιάζει πολύ με την αντίστοιχη περίπτωση του ζητήματος που προέκυψε με το διωγμό του ιερού Χρυσοστόμου.
ΑπάντησηΔιαγραφήH προσευχή του ιερού Χρυσοστόμου που αντιπαρατάχθηκε στους φαύλους και φθονερούς επισκόπους τη εποχής όπως και αυτήν των πιστών που τον ακολούθησαν δεν ανέβηκε στον ουρανό; Το κριτήριο δηλαδή για να ανέβει η προσευχή κάποιου στον ουρανό είναι το εάν τα πάει καλά με τον επίσκοπο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγω κε Νουση θα ήθελα να σας επισημάνω πως όλοι αυτοί οι γέροντες τους οποίους αναφέρετε μπορεί να τιμούσαν και να "σέβονταν" τους επισκόπους ήσαν όμως κλεισμένοι στα καλυβάκια τους και στα μοναστήρια τους, και μάλιστα όταν ιδρυαν και κανένα μοναστηράκι το κάνανε "ησυχαστήριο" για να μην έχουνε τις κακές πεθερές (επισκόπους) στον σβέρκο τους. διαφύλασαν την προσωπική τους ειρήνη με το βρίσκονται όσο μακριά μπορούσαν τους επισκόπους και το θελημά τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλο πράμα είναι να υποδεχτείς μια φορά τον Σεραφείμ Πειραιώς (έτσι για να σας δείξω και την άλλη μεριά του πράματος μιας και είναι ξεκάθαρο πως άλλο πρόσωπο έχετε κατά νούν ) στο κελλάκι σου εν τιμή και άλλο να τον έχεις προϊστάμενο. Τι εκκλησιολογική στάση θα είχατε απέναντι σε κάποιον ο οποίος θα σας βασάνιζε με όλη την εν γένει στάση του; Κανοντάς του "υπακοή";
Δυστυχώς στην εκκλησία υπάρχει ένα μεγάλο ζήτημα αδιευκρίνιστο.Ενα μεγάλο κομμάτι των πιστών προσπαθεί να βρεί που θα μπορούσε να ταιριάξει η εκκλησία των "πατέρων της ερήμου" στα πλαίσια λειτουργίας θεσμών ισχύος όπως είναι η επίσημη εκκλησία. Είναι ασυμβίβαστα μεταξύ τους αυτά τα δύο.
Και κανείς απο τους "πιστούς" δεν ενημερώνεται απο εσάς τους θεολόγους και διάφορους ιερείς πως ο μοναχισμός αναπτυχθηκε σαν αντικίνημα σε αυτή την κοσμικά θεσμοθετημένη εκκλησία.Ασχετα άν και τα δύο αποτύχανε στην καθολική τους μορφή όπως γράφει και ο πατήρ Γ. Φλωρόφσκι.
Ελπίζω να μην σας στενοχωρώ και θα ήθελα πολύ να το σχολιάσετε.
Τα μοναστηρια ειναι σαν τα φυλακια . Καλα τα λεει ο σχολιαστης των 6 και 24 . Ετσι εναι , ολοι θυμομαστε απο τον στρατο οτι οι μερες που καναμε στα φυλακια με επικεφαλης εναν δοκιμο μακρια απο τους αστραδες ηταν οι καλυτερες της θητειας . Σοφη παροιμια το απο μακρια και αγαπημενοι . Οπως δουλευει ο στρατος δουλευει και η εκκλησια και ολα στη ζωη . Α.Μ
ΑπάντησηΔιαγραφήστον αγαπητο 6.24
ΑπάντησηΔιαγραφή"Δυστυχώς στην εκκλησία υπάρχει ένα μεγάλο ζήτημα αδιευκρίνιστο.Ενα μεγάλο κομμάτι των πιστών προσπαθεί να βρεί που θα μπορούσε να ταιριάξει η εκκλησία των "πατέρων της ερήμου" στα πλαίσια λειτουργίας θεσμών ισχύος όπως είναι η επίσημη εκκλησία. Είναι ασυμβίβαστα μεταξύ τους αυτά τα δύο".
αυτο νομιζω ειναι το πλεον αξιο σχολιασμου ως διαχρονικο προβλημα στην εκκλγησια μας. προκειται για ψευτοδιλημμα και στειρα διελκυστινδα, καθαρα αγονη, αδιεξοδη και επικινδυνη. δεν πρεπει σε καμια περιπτωση να διαχωριζουμε τη θεσμικη απο τη 'χαρισματικη' εκκλησια. ο μοναχισμος εξω απο τους θεσμους καταντα βογομιλισμος ή μεσσαλιανισμος, οπως καιο η θεσμικη εκκλησια εκπιπτει σε κοσμικο καθιιδρυμα, οργανωση εξουσιαστικη και ιεροκρατικη, κατι που βλεπουμ,ε στους καθολικους. ολοι αλλωστε ειμαστε μαρτυρες της επισκιοπικης δεσποτοκρατιας και ασυδοσιας, καθρα αποκρουστικο γεγονος και διαστρεπτικο της χαρισματικης ουσιας και δομης του εκκλησιαστικου σωματος.
Κ.Ν.
Απορώ με ορισμένους χριστιανούς, οι οποίοι προφασίζονται λόγους προασπίσεως της πίστεως ή της κανονικής τάξεως και δικαιολογούν την άσκηση βίας. Πόσο χριστιανός είναι αυτός που ξηλώνει τις πλάκες του πεζοδρομίου και τις πετάει στα κεφάλια συνανθρώπων του; Πόση χριστιανική περηφάνια και καύχηση γέμιζαν τα στήθη των γενναίων εκείνων που πέταγαν αυγά, τα οποία προσγειώνονταν στην λάρνακα των ιερών λειψάνων του Αγίου Αχιλλείου;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα περί αυγών κατά πάσα πιθανότητα αποτελούν προβοκάτσια αφού η φρούρηση του ναού απ τα ΜΑΤ! δεν επέτρεπε την πρόσβαση των αντιδρώντων στο ναό. Από κει και πέρα μεγαλύτερο σκάνδαλο απ[οτελεί η παρουσία χιλιάδων αστυνομικών απέναντι σε χιλιάδες χριστιανούς και η ενθρόνιση-παρωδία του μητροπολίτη Ιγνατίου! Αλλά αυτά γίνονται όταν οι μερικοί επίσκοποι δε στηρίζονται στην αγάπη του λαού αλλά στη συνδρομή των δυνάμεων καταστολής!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια το πρόβλημα στη Λάρισα ευθύνονται εν πολλοίς τοπικοί πολιτικοί και γενικά η πολιτική εξουσία του '89 και '90 όπως επίσης και διάφοροι ''εκκλησιαστικοί'' κύκλοι, όπου και οι μεν και οι δε εκμεταλλεύθηκαν από ό,τι φαίνεται το μακαριστό Θεολόγο με συμφέροντα(;) που ο εκκλησιαστικός ιστορικός θα πρέπει να ψάξει...Ο παραλληλισμός με την περίπτωση του Ιωάννου του Χρυσοστόμου που κάνοουν αυτοί οι κύκλοι για να δικαιολογήσουν τις ανομίες τους είναι στην κυριολεξία εκτός τόπου και χρόνου!Ποτέ δεν είναι αργά πάντως για μετάνοια...όπως ήδη κάποιοι το έχουν κάνει από τον πρώην κύκλο τους!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό τη μια οι ''γέροντες'' από την άλλη οι ''αγωνιστές'' στη Λάρισα και ο λαός στη μέση, ενοχλείται μεν, προχωρεί δε στη Θεία Λειτουργία της Ενορίας, κοινωνεί, διαβάζεται, παρακαλεί τον Κύριο για τις αμαρτίες του. Και η ζωή συνεχίζεται...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια το πρόβλημα στη Λάρισα ευθύνονται οι συντακτικές πράξεις 3 και 7 της δικτατορίας Ιωαννίδη με τις οποίες ΑΝΕΥ ΔΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΛΟΓΙΑΣ απομακρύνθηκαν απ τη διαποίμανση των μητροπόλεών τους 12 ακατηγόρητοι και ανεπίληπτοι μητροπολίτες. Ευθύνεται δηλονότι το δίκαιο της ζούγκλας. Όσο για τα περί δήθεν συμφερόντων των υποστηρικτών του μακαριστού Θεολόγου είναι να λυπάται κανείς όταν διαβάζει κάτι τέτοια. Τι συμφέροντα είχαν οι υποστηρικτές του μαρτυρικού μητροπολίτη που τους σάπισαν στο ξύλο τα ΜΑΤ και που εξοντώθηκαν οικονομικά με τα τόσα και τόσα δικαστήρια εναντίον τους;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια το πρόβλημα στη Λάρισα ευθύνονται ψευτοσύνοδοι επι Ιωαννίδη αλλά και πριν που εξέλεξαν ακόμη και αρχιεπισκόπους!Μη ξεχνάμε που στις εκλογές εμπλέκονταν εκόμη και το παλάτι!!!Ο νοών νοείτω! Δεν πρέπει βεβαίως να ξεχνάμε και τις αυτοσχέδιες βόμβες ''χριστιανών'' μέσα στην εκκλησία του Αγίου Αχιλλίου!!!,το πέταγμα αντικείμενου την ώρα της Θ.Λειτουργίας στον νύν Γουμενίσσης την ώρα του: "ειρήνη πάσι'',το άγριο κυνηγητό του αυτοκινήτου του Ιγνατίου σε χωματόδρομους παράπλευρα της παλιάς οδού Βόλου-Λαρίσης με αυτοκίνητα και ανθρώπους να κρατούν καδρόνια και με κίνδυνο να χαθούν ζωές και πόσες άλλες αμέτρητες σκηνές απείρου κάλλους από...''χριστιανούς'' ! Αν ζούσε ο Χριστός θα επικροτούσε όλα αυτά;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ''μπλα μλπα'' και ''σου μου του''. Να λέτε τα πράγματα με τ' όνομά τους. Αλλιώς, με την ατολμία, επιτείνετε το μπέρδεμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήστον 9,20
ΑπάντησηΔιαγραφήτι εννοειτε με το μπλα μπλα; τα πραγματα ειναι περισσοτερο απο ξεκαθαρα. ολοι τους, και ο μακαριστος Ιερωνυμος και ο διαδοχος του Σεραφειμ υπεπεσαν σε σωρεια παραπτωματων. αν μαλιστα θα θελαμε να μιλησουμε για ακριβεια, εστω και φαινομενικη, ο Σεραφειμ ητο περισσοτερο κανονικος απο τον προκατοχο του, εστω και στο φαινεσθαι. αριστινδην συνοδοι και ελιτισμος στην εκκλησια μας ειναι πραγματα εφαμαρτα και ανεπιτρεπτα.
οσο δε αφορα τον κυρο Θεολογο, ας γνωριζουν απαντες πως το ακακο αυτο αρνιον του Κυριου επεσε θυμα πολλαπλης εκμεταλλευσης. αλλοι θελησαν να οικονομησουν απο την επανοδο του, αλλοι να βολευτουν επαγγελματικα, αλλοι να αποκαταστησουν οικογενειακα τα τεκνα τους, αλλοι να εκτονωθουν διοτι για τους θρησκευομενους το γηπεδο π.χ. ειναι αμαρτια! ο ιστορικος του μελλοντος θα τα αποτιμησει καλυτερα. σημερα τα παθη ακομα σιγοβραζουν και θολωνουν την αντικειμενικοτητα. ας περιμενουμε λιγο...
Πλάνες περί υπακοής
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς δούμε μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο «Διηγήσεις Γέροντος Εφραίμ Κατουνακιώτου Άγιον Όρος» που κυκλοφορεί στα μοναστήρια του π. Εφραίμ πρώην Φιλοθεΐτη (νυν «Αριζονίτη») (και, φυσικά, του π. Ιωσήφ του Βατοπεδινού):
Α΄. ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ ΠΕΡΙ ΥΠΑΚΟΗΣ
(+) ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΟΥ
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
«Παραμικρή παρακοή εις τον Γέροντα διώχνει την χάριν. Ο Γέροντας έχει θέσιν ορατού Θεού τρόπον τινά. Ότι λέγει ο Γέροντας, είναι σαν από το στόμα του Θεού.» (σελ. 5)
«Ο υποτακτικός είναι λευκόν χαρτί. Τίποτε δεν θα έχη να τον ελέγξη ο διάβολος.
Όσο αξίζει ο Γέροντας, δεν αξίζει όλος ο κόσμος. Δεν αξίζει όλο τον Άγιον Όρος.» (σελ. 6)
«
Ερώτησις: Την ένωσιν που πρέπει να έχη ο υποτακτικός με τον Γέροντά του, ότι κάνει υπακοή, πώς την αισθάνεται ο υποτακτικός; μήπως με την ειρήνη και την γαλήνη που έχει μέσα του;
Απάντησις: Πώς να το πω, να το εκφρασθώ• είναι βέβαια και αυτό, αλλά κυρίως βλέπει τον Γέροντά του, και προχωρεί• ούτε Θεόν φοβάται, ούτε κόλασι! Τίποτε δεν φοβάται! Ότι μου ειπεί ο Γέροντάς μου. Αυτό το έχω δοκιμάση• ούτε κόλασιν έλεγα φοβούμαι, ούτε Θεόν! Τίποτε• ότι ειπεί ο Γέροντάς μου!
Ερώτησις: Κι’ αν δώση ο Γέροντας μίαν εντολή, που είναι εσφαλμένη, που είναι λανθασμένη;
Απάντησις: Ποτέ δεν βγαίνει σε κακό, γιατί είναι η υπακοή στην μέση.
» (σελ. 10)
«
Ερώτησις: Σε ένα σημείον σκοντάφτουν τινές, σχετικά με την υπακοή. Μην τυχόν δηλαδή, κάνουν ένα είδος καταστρατηγήσεως της λογικότητος, την οποία τους έδωσε ο Θεός, ο Θεός δηλαδή έδωσε την λογικήν. Αυτό είναι άσπρο, αυτό είναι μαύρο• εκείνο πράσινο• το άλλο μπλέ. Τώρα αν σου ειπή, το άσπρο να το ειπής μαύρο, μήπως τρόπον τινά κάνεις κατάχρησιν της λογικότητος;
Απάντησις: Αυτό είναι υπακοή Πάτερ μου• αυτό είναι υπακοή. Να πεισθής, ότι είναι μαύρο, και δεν είναι όπως το βλέπεις εσύ άσπρο! Εσύ το βλέπεις άσπρο• ο Γέροντας το βλέπει μαύρο. Ο Γέροντας το βλέπει σωστά, ορθά! Αυτό είναι υπακοή!! Να πείσης τον εαυτόν σου, ότι είναι μαύρο, και όχι όπως εσύ το βλέπεις άσπρο!! Αυτή είναι υπακοή. Να μην πιστεύης, έστω και στα μάτια σου.
» (σελ. 11)
«Κάνεις υπακοή; τότε δεν σε ενδιαφέρουν, τρόπον τινά, αι εντολαί του Θεού! αδιαφορείς τρόπον τινά• δεν σε ενδιαφέρει• δεν σε φοβίζει ο Θεός! Εσύ κάνεις την υπακοή, που σε διέταξε ο Θεός. Ο Γέροντας είναι ο ορατός Θεός. Κάνοντας υπακοή εις τον Γέροντα, που διέταξε ο Θεός, δεν ενδιαφέρεσαι καθόλου, δεν σε νοιάζει, δεν σε απασχολεί καθόλου, το τί θέλει ο Θεός! Το στόμα του Γέροντος, είναι το στόμα του Θεού! Ο Θεός εκείνον τον Γέροντα διέταξε να υπακούς. Και προσευχή να μην κάνεις και τίποτε να μην κάνης, είσαι για τον Παράδεισον. Ενώ αντιθέτως, όλα εάν τα κάνης, όταν δεν κάνης υπακοή, είσαι για την κόλασιν.» (σελ. 13-14)
«Ο Γέροντας κατέχει θέσιν ορατού Θεού! Όταν λέγει ο Θεός τον λόγον, τον ανακαλεί πάλιν; ασφαλώς όχι! Είπε ο Γέροντας, πάει τελείωσε. Τον μόνον άνθρωπον που αγάπησα εις την ζωήν μου ήταν ο Γέροντας. Και τον μόνον άνθρωπον τον οποίον φοβήθηκα ήταν ο Γέροντας. Φόβος ομού και αγάπη μαζί.» (σελ. 16)
Πρέπει, λοιπόν, το άσπρο να το βλέπουμε μαύρο και το μαύρο άσπρο;
Η απάντηση βρίσκεται στην Αγία Γραφή:
ΑπάντησηΔιαγραφή«Ουαί σ’ εκείνους που λένε το κακό καλό, και το καλό κακό· αυτοί που βάζουν το σκοτάδι για φως, και το φως για σκοτάδι· αυτοί που βάζουν το πικρό για γλυκό, και το γλυκό για πικρό!» (Ησαΐας 5:20)
Στο δίκτυο του π. Εφραίμ του Φιλοθεΐτη και των συνεργατών του, εντός και εκτός Αγίου Όρους, βλέπουμε μια ολόκληρη άλλη θρησκεία, όπου ο Θεός δεν έχει απολύτως καμμία θέση.
Βασικά, πρόκειται για αθεϊσμό και για ειδωλολατρεία (δηλαδή νεοπαγανισμό).
Άλλο «εις τύπον Χριστού» και άλλο «εις τόπον Χριστού». Το πρώτο είναι σωστό, αλλά το δεύτερο όχι. Όταν λέμε ότι κάποιος είναι στην θέση του Χριστού, τότε τί άλλο είναι αυτό παρά Παπισμός; Το θέμα είναι αν το πρόσωπο αυτό το ονομάζουμε «Πάπα» ή αν το ονομάζουμε «Γέροντα» ή όπως αλλιώς; Η λέξη «αντίχριστος», λεξιλογικά, αυτό σημαίνει αυτός που είναι στην θέση του Χριστού. Στην χριστιανική πίστη, ο άνθρωπος δεν αντικαθιστά τον Θεό, όπως ακριβώς ο Θεός δεν αντικαθιστά τον άνθρωπο.
Οι πατέρες (δηλαδή οι αναγνωρισμένοι ως τέτοιοι από την Εκκλησία) διδάσκουν ότι ένας μοναχός οφείλει να υπακούει τον προϊστάμενο του μοναστηριού σε όλα, εκτός αν εκείνος τον παρακινεί 1) σε συμπεριφορά η οποία είναι ανήθικη ή 2) σε αίρεση. Αυτές είναι οι 2 εξαιρέσεις της υπακοής, για τις οποίες δεν γίνεται ποτέ λόγος σε όλην αυτή την, ορθόδοξη δήθεν, παραφιλολογία που κυκλοφορεί τελευταία περί υπακοής.
(Εντωμεταξύ, πρέπει να τονιστεί ότι η υπακοή που οφείλει ένας μοναχός στον ηγούμενό του δεν οφείλεται από έναν κοσμικό στον ιερέα στον οποίο πάει για εξομολόγηση. Εκεί οφείλεται μόνον ό,τι επιτάσσει ο σεβασμός στο πρόσωπο και στο λειτούργημά του. Όταν έναν κληρικός το παίζει «Γέροντας» σε πιστούς που δεν είναι μοναχοί της συνοδείας του αλλά απλά εξομολογούνται σε αυτόν, τότε πρόκειται για μια αρρωστημένη κατάσταση από την οποία πρέπει κανείς να φύγει τρέχοντας.)
Η Εκκλησία πρέπει πάντα να μιλάει και να ενεργεί με βάση το Ευαγγέλιο. Όσοι είναι πραγματικά άγιοι, έτσι κάνουν. Και η υπακοή που υπόσχεται ένας μοναχός να τηρεί εφ’ όρου ζωής, βασίζεται πάνω στην Αγία Γραφή, και συγκεκριμένα στα χωρία που αφορούν στις σχέσεις μεταξύ αφεντικών και υπηρετών (π.χ. Προς Εφεσίους 6:5-9, Προς Κολασσαείς 3:22-4:1, Α΄ Προς Τιμόθεον 6:1-5, Προς Τίτον 2:9-10, Α΄ Πέτρου 2:18-25).
Από τα προαναφερθέντα εδάφια, ας δούμε, ενδεικτικά, το παρακάτω:
«Όσοι είναι κάτω από ζυγό δουλείας, ας θεωρούν τους κυρίους τους άξιους κάθε τιμής, για να μη δυσφημείται το όνομα του Θεού και η διδασκαλία. Εκείνοι δε που έχουν κυρίους πιστούς, ας μη τους καταφρονούν, επειδή είναι αδελφοί· αλλά, ας δουλεύουν προθυμότερα, επειδή, αυτοί που απολαμβάνουν την ευεργεσία, είναι πιστοί και αγαπητοί. Αυτά να διδάσκεις και να νουθετείς. Αν κάποιος διδάσκει διαφορετικές διδασκαλίες, και δεν ακολουθεί τα υγιαίνοντα λόγια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, και τη διδασκαλία, αυτή σύμφωνα με την ευσέβεια, είναι τυφλωμένος, και δεν ξέρει τίποτε, αλλά νοσεί για συζητήσεις και λογομαχίες· από τις οποίες προέρχεται φθόνος, φιλονικία, βλασφημίες, πονηρές υπόνοιες, μάταιες συζητήσεις ανθρώπων με διεφθαρμένον τον νου, και οι οποίοι έχουν αποστερηθεί την αλήθεια, νομίζουν δε την ευσέβεια ότι είναι μέσον για πλουτισμό. Από τέτοιου είδους ανθρώπους να απομακρύνεσαι.» (Α΄ Προς Τιμόθεον 6:1-5)
Ας προσέξουμε πολύ καλά τί λέει προς το τέλος. Αυτό είναι κάτι που λέγεται πολύ συχνά μέσα στην Αγία Γραφή.
Ας δούμε τώρα μερικά πράγματα που γράφει για την υπακοή ο Άγ. Ιωάννης της «Κλίμακος», από την εξέταση των οποίων γίνεται φανερό το πόσο όλα αυτά που είδαμε στην αρχή αποτελούν χυδαίες παρερμηνείες της εκκλησιαστικής παράδοσης.
«Υπακοή είναι νέκρωσις των μελών του σώματος, ενώ ο νους είναι ζωντανός.» (Αγ. Ιωάννου του Σιναΐτου, Ουρανοδρόμος Κλίμαξ, Λόγος Δ΄ (Περί υπακοής), παράγραφος 3)
ΑπάντησηΔιαγραφή«Δεν συναντάς σε όποιον συνδέεται με αυτήν [δηλαδή την ταπεινοφροσύνη] μίσος ούτε κάποια μορφή αντιλογίας ούτε καμμία οσμή απειθαρχίας, # εκτός αν τυχόν πρόκειται για θέματα πίστεως # .» (Αγ. Ιωάννου του Σιναΐτου, Ουρανοδρόμος Κλίμαξ, Λόγος ΚΕ΄ (Περί ταπεινοφροσύνης), παράγραφος 8)
«Ας έχουμε, αγαπητοί, ως υπόδειγμα τελείας υποταγής τον υδράργυρο, ο οποίος και όταν κυλιέται κάτω απ’ όλα, μένει εντελώς άθικτος από ακαθαρσίες.» (Αγ. Ιωάννου του Σιναΐτου, Ουρανοδρόμος Κλίμαξ, Λόγος Δ΄ (Περί υπακοής), παράγραφος 109)
Είναι μεγάλη ειρωνία που οι γεροντιστές ισχυρίζονται πως όλη η αρρωστημένη διανοητική κατασκευή τους μπορεί να στηριχτεί στην παρακάτω δήλωση που γίνεται μέσα στην «Κλίμακα»:
«Μη παραξενευθείς για ό,τι πρόκειται να ειπώ. Έχω σ’ αυτό συνήγορο τον ίδιο τον Μωυσή. Είναι προτιμότερο να αμαρτήσουμε στον Θεό, παρά στον πατέρα μας. Διότι εάν παροργίσουμε τον Θεό, έχει την δύναμη ο οδηγός μας να μας συμφιλιώσει με αυτόν. Εάν όμως αποδιώξουμε τον οδηγό μας, δεν έχουμε πλέον κανένα για να μεσιτεύσει σ’ αυτόν προς χάρη μας. Εγώ όμως έχω την γνώμη ότι, σε ό,τι αφορά αυτά τα δύο, πρόκειται για ένα και το αυτό πράγμα.» (Αγ. Ιωάννου του Σιναΐτου, Ουρανοδρόμος Κλίμαξ, Λόγος Δ΄ (Περί υπακοής), παράγραφος 134)
Αυτό οι γκουρουιστές το μεταφράζουν, «Καλύτερα να παρακούσεις τον Θεό, παρά να παρακούσεις τον Γέροντα». Ο Άγ. Ιωάννης, όμως, λέει ο υποτακτικός όχι να μην «παρακούσει» τον γέροντα, αν δηλαδή η εντολή του είναι αντίθετα με το θέλημα του Θεού, αλλά να μην #«αμαρτήσει»# σχετικά με τον γέροντα! Το νόημα των λόγων του είναι πολύ διαφορετικό από αυτό που θέλουν να περάσουν αυτοί! Αν, λοιπόν, ένας γέροντας πει στο καλογέρι του να συνεργαστεί με αυτόν για κάτι το ανήθικο και το καλογέρι πει όχι, τότε παρακούει τον γέροντα, αλλά δεν αμαρτάνει σε σχέση με αυτόν! Αν πει ναι, τότε δεν παρακούει τον γέροντα, αλλ’ όμως αμαρτάνει σε σχέση με αυτόν! Αυτό το τελευταίο εμπίπτει ακριβώς σε αυτό στο οποίο ο Άγ. Ιωάννης, χρησιμοποιώντας σχήμα υπερβολής, εφιστά την προσοχή των μοναχών να φυλάγονται από αυτό!
Η αδιάκριτη υπακοή προϋποθέτει η καθοδήγηση που λαμβάνει κάποιος να βρίσκεται σε συμφωνία με το θέλημα του Θεού:
«Υπακοή σημαίνει ενταφιασμός της ιδικής μας θέλησης και ανάσταση # της ταπείνωσης # . Δεν αντιλέγει ο νεκρός ούτε ξεχωρίζει τα καλά από εκείνα που # του φαίνονται # για κακά. Διότι όποιος του θανάτωσε # με τρόπο θεάρεστο # την ψυχή, αυτός θα δώσει λόγο για όλα. Υπακοή σημαίνει να αποθέσουμε την ιδική μας διάκριση # σε έναν πλούτο από διάκριση # .» (Αγ. Ιωάννου του Σιναΐτου, Ουρανοδρόμος Κλίμαξ, Λόγος Δ΄ (Περί υπακοής), παράγραφος 3)
Έπειτα, σε όλο αυτό το κήρυγμα, ο Άγ. Ιωάννης αναλύει, χρησιμοποιώντας πραγματικά παραδείγματα, το πώς ένας μοναχός πρέπει να υπομένει αγόγγυστα, αν τύχει, όλη την αυστηρότητα του προϊσταμένου του (ταλαιπωρίες, ταπεινώσεις, τιμωρίες).
Επίσης, αξίζει να παρατηρήσουμε τις παρακάτω τρείς δηλώσεις, οι οποίες χτυπούν όλη αυτή την «γεροντολαγνεία» στην καρδιά της:
ΑπάντησηΔιαγραφή«Εάν ευρέθηκες σε ένα άγνωστο ιατρείο και ιατρό, ας συμπεριφέρεσαι σαν περαστικός και ας πλουτίσεις αθόρυβα την πείρα σου με όλα όσα θα παρατηρήσεις εκεί. Και όταν βλέπεις ότι θεραπεύονται εκεί οι ασθένειές σου και μάλιστα ο όγκος της υπερηφάνειάς σου - το πιο σπουδαίο και περιζήτητο - τότε αποφάσισε να παραμείνεις. Τότε πούλησε τον εαυτό σου με τον χρυσότης ταπεινώσεως, το συμβόλαιο της υπακοής, τα γράμματα της υπηρεσίας και με μάρτυρες τους αγγέλους.» (Αγ. Ιωάννου του Σιναΐτου, Ουρανοδρόμος Κλίμαξ, Λόγος Δ΄ (Περί υπακοής), παράγραφος 103)
«Ας μη σε ελκύουν και ενθουσιάζουν και συνεπαίρνουν οι διηγήσεις για τους ησυχαστές και αναχωρητές. # Διότι εσύ βαδίζεις στην στρατιωτική πορεία του Πρωτομάρτυρος, # [του Χριστού δηλαδή που «έγινε υπάκουος μέχρι θανάτου» (βλ. Προς Φιλιππησίους 2:8].» (Αγ. Ιωάννου του Σιναΐτου, Ουρανοδρόμος Κλίμαξ, Λόγος Δ΄ (Περί υπακοής), παράγραφοι 74-75)
«Ανάλογα με τα πάθη που υπάρχουν μέσα μας, πρέπει να κοιτάξουμε και να εκλέξουμε σε ποιούς θα υποταγούμε. Δηλαδή: Αν είσαι επιρρεπής στην λαγνεία, διάλεξε ως γυμναστή σου κάποιονασκητικό και αυστηρότατο στην νηστεία. Μη διαλέξης κανέναν σπουδαίο και θαυματουργό, ο οποίος όμως φιλοξενεί πρόθυμα και στρώνει τραπέζι στον καθένα. Εάν πάλι είσαι υψαύχην (υπερήφανος), διάλεξε κάποιον απότομο και ανυποχώρητο, και όχι κανέναν πράο και φιλεύσπλαχνο. Ας μη ζητούμε προγνωστικούς και προορατικούς, αλλά προ πάντων και οπωσδήποτε ταπεινούς και κατάλληλους για την θεραπεία των ασθενειών μας πράγματα που θα φαίνονται και από τον τρόπο της ζωής τους και από τον τόπο και την κατάστασι της ασκήσεώς τους.» (Αγ. Ιωάννου του Σιναΐτου, Ουρανοδρόμος Κλίμαξ, Λόγος Δ΄ (Περί υπακοής), παράγραφος 131)
Είναι οφθαλμοφανές ότι όλες αυτές οι διδασκαλίες του π. Εφραίμ του Φιλοθεΐτη/Αριζονίτη κ.ά. (για τον π. Εφραίμ τον Κατουνακιώτη είναι καλύτερα να μην πούμε τίποτα, διότι έχει κοιμηθεί, και άλλωστε δεν ξέρουμε τα πάντα γι’ αυτόν), δεν έχουν καμμία σχέση με το Ευαγγέλιο και δεν έχουν καμμία σχέση με τον παραδοσιακό μοναχισμό, ο οποίος έχει εκφραστεί με απόλυτη ακρίβεια μέσα από βιβλία όπως η «Κλίμαξ» του Άγ. Ιωάννη του Σιναΐτη, η συλλογή των αποφθεγμάτων των πατέρων της ερήμου (γνωστή ως «Γεροντικό»), και η «Φιλοκαλία». Στην εκκλησιαστική γραμματεία ανευρίσκει κανείς πολλές φορές να αναφέρονται τα όρια της υπακοής. Η εξέταση εδώ μόνο της «Κλίμακας» γίνεται ενδεικτικά, χάριν συντομίας. Για περισσότερα μπορείτε να δείτε τα εξής δύο άρθρα: Τί γίνεται με την υπακοή όταν ο πνευματικός μας δεν ορθοδοξεί; (http://www.impantokratoros.gr/69112B76.el.aspx) και Η υπακοή σε γέροντα και η εκμετάλλευσή της από την πλάνη του "γεροντισμού" (http://www.oodegr.com/oode/psyxotherap/provlimata/gerontismos1.htm). Αυτά που είδαμε στην αρχή δεν υπάρχουν πουθενά στα ορθόδοξα βιβλία.
Στην ορθόδοξη καλογερική υπακοή το σώμα είναι νεκρό και ο νους ζωντανός, στην νεοεποχίτικη υπακοή το σώμα είναι ζωντανό (και σεξουαλικά συνήθως) και ο νους νεκρός (δηλαδή ο άνθρωπος γίνεται ρομπότ, ζόμπι). Αυτό το τελευταίο είναι η ινδουιστικού τύπου «νέκρωση» για την οποία μιλάει η Γερόντισσα Γαβριηλία στο βιβλίο «Η Ασκητική της Αγάπης».
Επίσης, η ορθόδοξη καλογερική υπακοή έχει το νόημα της άσκησης, της αυταπάρνησης και της αγάπης, και ως κριτήριο έχει το Ευαγγέλιο, ενώ η άλλη, που για τον λόγο αυτό είναι και πιο «μοδάτη», έχει το νόημα της ανθρωπαρέσκειας, της ανευθυνότητας, του σαρκικού έρωτα, που άλλοτε είναι φανερός και άλλοτε όχι, και της αποφυγής του να αποκτήσει κάποιος σωστή σχέση με τον Θεό και με τον πλησίον. Ο νεοεποχίτης υποτακτικός εκπαιδεύεται με τέτοιον τρόπο, ώστε, αποφεύγοντας τον Θεό, να ερωτεύεται τον Γέροντα, ακόμα και σαρκικά, και να είναι πρόθυμος να καταπατήσει για χάρη του όλες τις εντολές του Θεού (και μάλιστα την τιμή προς την μάνα και τον πατέρα, που είναι κάτι πολύ βασικό, και, όπως είναι γνωστό, την απαγόρευση της πορνείας και της κλοπής). Και, όντας τελείως άθεος και μηδενιστής, γίνεται αδίστακτος και ικανός για όλα. Ο άνθρωπος αυτός, ουσιαστικά, καταλήγει, συνειδητά ή υποσυνείδητα, να μισεί τον Θεό και τον πλησίον, και όσο, από ανάγκη, βλέπει πράγματα που του θυμίζουν τον Θεό (π.χ. εκκλησία) και βλέπει άλλους ανθρώπους, σκληραίνεται, εξανίσταται, και μαίνεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκόμη, όμως, υπάρχουν αυθεντικοί μοναχοί και άνθρωποι. Απλά αυτοί δεν θέλουν να λατρεύονται σαν θεοί. Μια τέτοια μορφή των ημερών μας, από τον χώρο του μοναχισμού πιο συγκεκριμένα, ήταν ο π. Παΐσιος, τον οποίο όλοι αυτοί οι νεοεποχίτες και αποκρυφιστές κάθε απόχρωσης (γεροντιστές, τοκογλύφοι, ομοιοπαθητικοί, λιακοπουλικοί, «εγκεφαλικοθανατίτες», χρυσαυγίτες) τολμούν να καπηλεύονται τόσο συστηματικά - αυτός όμως καμμία απολύτως σχέση δεν είχε ούτε έχει μαζί τους, και όλη του η ζωή ήταν ένα κήρυγμα ενάντια σε αυτά τα πράγματα. Αυτοί είναι, κυρίως, που παρουσίαζαν και παρουσιάζουν τον π. Παΐσιο σαν «Γέροντα Παστίτσιο». Ωστόσο, ο π. Παΐσιος, σε αντίθεση με πολλούς άλλους ανθρώπους «της Εκκλησίας», πίστευε στον Θεό. Ας μη χάνουμε την ελπίδα μας, λοιπόν. Αρκεί να προσπαθούμε με ειλικρίνεια στην ζωή μας να είμαστε «παΐσιοι», και όχι «παστίτσιοι».
Ένας πρώην γεροντιστής-αποκρυφιστής