"Το ελάχιστο θέλησα και με τιμώρησαν με το πολύ..."

Αντικρίζοντας την ομορφιά κάπου στην Εύβοια, σκέφτομαι τον στίχο του ποιητή της Ιδιωτικής Οδού:

"Το ελάχιστο θέλησα και με τιμώρησαν με το πολύ".

Η ΠΑΡΑΤΑΣΗ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΣΤΗΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑ

Εν όψει της επισκέψεως του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου στην Καστοριά - η οποία αρχίζει σήμερα το απόγευμα - ο Μητροπολίτης Καστορίας Σεραφείμ εξέδωσε σχετική εγκύκλιο, διά της οποίας προτρέπει τους πιστούς της επαρχίας του να συμμετάσχουν στις λατρευτικές και άλλες εκδηλώσεις. 

Ενδιαφέρον παρουσιάζει μια ιδιαίτερη προτροπή του Σεβασμιωτάτου:

"Και επειδή βρισκόμαστε στη νηστεία των Αγίων Αποστόλων, σας προτρέπω, ως πνευματικός σας πατέρας, να συνεχίσουμε τη νηστεία για μία ακόμα ημέρα, ώστε την 1η Ιουλίου να κοινωνήσουμε όλοι των Αχράντων Μυστηρίων στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό. Θα είναι η μεγαλύτερη απόδοση ευχαριστιών στο Θεό...".

Ως γνωστόν οι νηστείες του Δεκαπενταυγούστου, των Αγίων Αποστόλων και της ημέρας της αποτομής της κεφαλής του Προδρόμου (29 Αυγούστου) έχουν ως κύριο σκοπό την απόδοση τιμής, εκ μέρους των χριστιανών, στην Παναγία, τους Αποστόλους και τον Βαπτιστή.

Δικαιολογείται άραγε προτροπή για παράταση της νηστείας των Αγίων Αποστόλων πέραν της εορτίου ημέρας της μνήμης τους; Αυτοί, οι Πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι, είναι το τέλος της νηστείας. Νομίζω ότι καμία πατριαρχική επίσκεψη δεν μπορεί να δικαιολογήσει μια τέτοια ανατροπή, όχι μόνο του Τυπικού της Εκκλησίας, αλλά και της περί νηστείας θεολογίας.

ΣΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΟΔΟ ΕΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ ΠΑΥΛΟ

Άγιος Παύλος, Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, 1608-1614. Museo del Greco, Τολέδο

Με αφορμή την μεγάλη γιορτή των Πρωτοκορυφαίων Πέτρου και Παύλου δείτε και διαβάστε στην Ιδιωτική Οδό, αγαπητοί συνοδίτες, παλαιότερες αναρτήσεις για τον Απόστολο των Εθνών: 

- Ο Παύλος του Kieslowski και του Preisner 
Στην ΜΠΛΕ ΤΑΙΝΙΑ (Blue) τού Πολωνού σκηνοθέτη Krzysztof Kieslowski από την τριλογία Trois Couleurs που προβλήθηκε για πρώτη φορά το 1993, ο μελοποιημένος Ύμνος τής Αγάπης τού Αποστόλου Παύλου είναι "σε πρώτο πλάνο" και λειτουργεί καταλυτικά στο soundtrack τής ταινίας. Τη μουσική υπογράφει ο στενός συνεργάτης τού Kieslowski συνθέτης Zbigniew Preisner.  

- Ο Απόστολος Παύλος του Δημήτρη Κάββουρα 
Το ποίημα του Πατρινού ποιητή Δ. Κάββουρα από το έργο του Τοπία μνήμης Ελληνικά.

- Δύο σπουδαία ορατόρια για τον Απόστολο Παύλο 
Το ορατόριο του Γερμανού συνθέτη Felix Mendelssohn-Bartholdy (1809 – 1847) και το αντίστοιχό του ελληνικό - θα λέγαμε - του συνθέτη της Εθνικής Μουσικής Σχολής Πέτρου Πετρίδη (1892-1977). Παραθέτουμε παρακάτω ένα χαρακτηριστικό βίντεο από εκτέλεση του ορατορίου Άγιος Παύλος του Mendelssohn.

- Ο Ύμνος της Αγάπης του Φίλιππου Τσαλαχούρη
Αναφορά στην μελοποίηση, από τον Φ. Τσαλαχούρη, του πασίγνωστου αποσπάσματος από την Α' προς Κορινθίους Επιστολή για την Αγάπη. 

- Ο Ιουδαίος, ο Ρωμαίος, ο Έλληνας 

Άρθρο του Επίτιμου Καθηγητού Αρχαίας Ιστορίας στο Bridgewater State College της Βοστώνης (ΗΠΑ) και Οφφικιάλου του Οικουμενικού Πατριαρχείου Παναγιώτη Καραβίτη (μτφ. από τα αγγλικά: Π.Α.Α.)

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ

Νεοπαπανδρεΐστικη όαση ή πολιτικός πεσιμισμός; 

Του θεολόγου - φιλολόγου Κώστα Νούση

Με έκπληξη διαβάσαμε προχθές στον λογιότατο εν θεολόγοις Γιανναρά τον αφορισμό εκ μέσου του πτωχευμένου σε πρόσωπα και θέσεις πολιτικού δίπολου, που μονοπώλησε τη μεταπολιτευτική πραγματικότητα, του νέου ‘χαρισματικού’ ηγέτη Τσίπρα Αλεξίου. Είναι γεγονός πως αναπληρώνει εν μέρει ο νεόκοπος αυτός και ταλαντούχος αριστερός ηγήτωρ τον ψυχορραγούντα μεσσιανισμό και την διολισθείσα στον αφανισμό εσκεμμένη επιθυμία παραγωγής ψευδαισθητικής αυταπάτης πάνω στη ζωτική ψυχολογικά ελπίδα περί μιας εικαζόμενης αποκατάστασης επί τα βελτίω ή, τουλάχιστον, σε παλιές καλές μέρες. 

Πέρα από τα όποια θετικά πρόσημα του αριστερόχροου φιλελευθερισμού, ο οποίος όμως ιστορικά σαρκώθηκε ως ένας ανείπωτα τραγικός φασισμός και δογματισμός, δεν κατανοώ για ποιον λόγο ο κεκρυμμένος όπισθεν των λέξεων επικοινωνιακά ερχόμενος σωτήρας μας πρέπει να αναβαθμίζεται στα μάτια όλων ως δώρο δοθέν σχεδόν εξ ουρανού και δη δια θεολογικών χειλέων. Τόση πια απογοήτευση; Τόση λειψανδρία και πολιτικός πεσιμισμός; Τόσος χθαμαλός εσχατολογισμός; Τόση πνευματική πενία και ξηρασία ιδεολογική που να οδηγούν στον μονόδρομο ενός νεοπαπανδρεϊσμού; Προσωπικά διακατέχομαι από έντονο σκεπτικισμό αναφορικά με τη διαφαινόμενη πολιτική όαση που επαγγέλλεται η εκπεμπόμενη φρεσκάδα του νεοφανούς γόη της μεταλλαγμένης πολιτικής σκηνής. Δε θα αναφερθώ ειδικότερα στον κομματικό συρφετό που τον περιβάλλει ως ένα κακόγουστο μίγμα παλαιοκομματισμού και ανανεωτικής επίφασης. Θα παρατηρήσω εισαγωγικά και μόνο πως άνθρωπος που έχει επίσημα αρνηθεί τον Θεό, απλούστατα δεν μπορεί (πρέπει) κατά την απόλυτα εξατομικευμένη κρίση του γράφοντος να εκπροσωπήσει επάξια αυτήν τη χώρα, αν το θέλετε, και για λόγους σεβασμού προς την ιστορική της μνήμη και παράδοση. Φίλτατε Γιανναρά, ακόμα δε συνήλθαν τα μάτια μου από το πολύ τρίψιμο, στο οποίο προέβην πάλιν και πολλάκις αναγιγνώσκοντας τας υμετέρας γραφάς. Θεωρώ πως θα ξενίστηκαν και πολλοί άλλοι μαζί με μένα. Ήταν απλά ένας θεωρητικός συλλογιστικός ακροβατισμός ή ένα λογικό άλμα προς το κενό της ηγετικής μας ελλειμματικότητας; Η μόνη, άραγε, λύση που απομένει στη χώρα αυτή είναι ο Τσίπρας και η Αριστερά; Όχι ότι έχω κάτι με τους δύο, αλλά κρίνω πως μια θεολογική πολιτική πρόταση, οθενδήποτε εκφερόμενη, οφείλει να βλέπει πάνω και πέρα από παραταξιακές λογικές και κομματικές ιδεοληψίες και εξάπαντος …πίσω από τις λέξεις! 

Η προσφάτως αγιοκαταταγείσα γερόντισσα της Κλεισούρας Σοφία Χοτοκουρίδου (+1974) είχε πει πως «αν έχουμε φόβο Θεού, δεν έχουμε να φοβούμαστε τίποτε». Εγώ λέω να φοβόμαστε αυτούς που δεν έχουν φόβο Θεού και το δηλώνουν κιόλας. Δεν έχω κάτι με τους αθέους. Άλλωστε, κατ’ ουσίαν άθεοι δεν υπάρχουν, διότι όλοι πιστεύουν σε κάτι, έστω και στην αθεΐα τους. Πολλές φορές, μάλιστα, είναι πολύ καλύτεροι και τιμιότεροι των πιστευόντων και εκκλησιαζομένων. Όμως η αθεΐα είναι μια πολιτική στάσις συνάμα. Και στον Έλληνα είναι μια ύβρις στη διαχρονική του πνευματικότητα και πολιτισμικότητα. Ο επίδοξος σωτήρας μας θα πρέπει να το γνωρίζει τούτο, πριν να προβεί σε οιεσδήποτε δηλώσεις μαζί με το πολιτικό του συγγενολόι. Το αυτό ισχύει και για τις συμβολικές του κινήσεις, όπως π.χ. την πρόσφατη ορκωμοσία ενώπιον του Αρχιεπισκόπου. Το νεαρόν της ηλικίας επιφυλάσσει σαφέστατα πολλές αναθεωρήσεις και δεν εδράζεται ποτέ το πρόβλημα στους τύπους. Οι τύποι, όμως, περικλείουν συνηθέστατα την ουσία, η οποία εν προκειμένω εστιάζεται στο ότι, αν δε σεβαστείς πρώτιστα την πολιτισμική σου ιδιοπροσωπία και ταυτότητα, χωρίς να ντρέπεσαι για αυτές έστω και με τις όποιες προσωπικές διαφωνίες, δεν μπορείς να υπουργήσεις επαρκώς τον ιδιόρρυθμο τούτο - μα ωραίο - λαό και να μην ακολουθήσεις τη νομοτελειακά προδιαγεγραμμένη οδό από τις πρόσκαιρες λαϊκιστικές ζητωκραυγές και εφήμερες επιτυχίες εκ του παροχικού ηδονισμού μέχρι τις τραγικές διαψεύσεις και χρεωστικές υποθηκεύσεις του μέλλοντος, όπως βίωσε ήδη μεταπολιτευτικά η χώρα μας δια του παπανδρεΐστικου φαινομένου – στο σημείο αυτό συμφωνώ απόλυτα με τις αναλύσεις του φιλοσόφου στο σχετικό άρθρο του για το πολιτικό περιβάλλον του ‘ανθρώπου του Θεού’. 

Δεν είναι οι εξωτερικές τούτες ενέργειες που προκαλούν. Είναι το κρυπτόμενο φιλοσοφικά ανησυχητικό υπόβαθρό τους. Η ασέβεια στην ιστορία και στις παραδόσεις του τόπου και της πλειοψηφίας του λαού, ο οποίος τις ασπάζεται ακόμα και ασυνείδητα. Είναι η θεοσέβεια η ομηρική, η μινωική, η αρχαϊκή και κλασική, η βυζαντινή και μεταβυζαντινή ως τα σήμερα. Ένα σέβας που ποτέ δεν έκρυβαν οι αρχαίοι και οι παλιότεροι αλλά που εκχυδαΐζουν οι εξυπνακίστικοι προοδευτισμοί. Είναι η ανευλάβεια στο πνεύμα του ελληνισμού που συναντήθηκε και ζυμώθηκε εν χρόνω με το Πνεύμα του Θεού. Είναι η φοβική καχυποψία για τους ανθρώπους που αγνοούν μέχρι που εχθρεύονται τον Θεό, οπότε συμπαρασύρουν και άλλους στη δική τους θεοεγκατάλειψη. Έχω ήδη αναφερθεί σε προγενέστερο κείμενό μου στις συνέπειες ενός κρατισμού άνευ Θεού, όπως φάνηκε στην ιστορία του Ισραήλ με τον Σαούλ. Είναι το φτωχό όραμα της αντεστραμμένης διαστροφής του χριστιανικού εσχατολογισμού στην έκδοση των πολύτροπων ενθαδικών εγκλωβισμών, κάτι που επανέρχεται διαρκώς παρά τις άπειρες ιστορικές διαψεύσεις. Μα πέρα από όλα αυτά, ο σεβασμός στην πολιτισμική μας ιδιαιτερότητα οφείλει να περνάει μέσα και από την ορθόδοξη διάσταση του γένους ως δηλωτικός της ολόπλευρης αγάπης στην ψυχή του λαού και των προγόνων. 

Ο ίδιος αντιαισθητισμός, ίσως και χειρότερος, προκαλείται από τον πολιτικό φαρισαϊσμό όσων καπηλεύονται τα όσια και τα ιερά της φυλής, όπως υφαρπάξωσι διοικητικούς θώκους και την κενόδοξη καταγραφή τους στο βιβλίο της Ιστορίας. Ζούμε, άλλωστε, εκστατικοί τις ώρες τούτες το φαινόμενο της άκρας πολιτικής προχειρότητας και ανωριμότητας με μια κυβέρνηση αδιάβαστων και μέτριων μαθητευομένων, που προσποιούνται τον άρρωστο για την αποφυγή της εξέτασης και επιδίδονται στον αστείο αγώνα της δικαιολόγησης απουσιών! 

Ίσως πολιτικά ο εν λόγω θεόσταλτος (πάνω κάτω, όπως εξάγεται από το κείμενο Γιανναρά) είναι ικανότερος των λοιπών και τιμιότερος. Πιθανώς στο μέλλον να μας εκπλήξει τωόντι – γένοιτο! Μπορεί συνάμα να φαντάζει βυζαντινίστικη ιδεοληψία η εκζήτηση ταγών με το πνεύμα της (ελλην)ορθοδοξίας. Μάλλον, όμως, πρόκειται για την προχωρημένη πνευματική μας σήψη, δείκτη και συνέπεια της απιστίας και αθεοφοβίας μας. Το έχω προσωπικό (ας είναι και γραφικό) καημό να δω να ασπάζεται το χέρι του (εκάστοτε) Αρχιεπισκόπου ένας πολιτικός της νεότερης ιστορίας μας. Βαρέθηκα να βλέπω τις κατεστημένες υποκλίσεις κινέζικου τύπου, γέμουσες υποκριτικής απαξίας και ειρωνείας. Έτσι, λοιπόν, θεατές και πάλι στο ίδιο έργο, είδαμε τον νέο μας πρωθυπουργό να προβαίνει στην αντίστοιχη θεατρινίστικη επίδειξη σεβαστικής ταπεινοσχημίας. Είναι κοινό μυστικό πως το σύνολο του πολιτικού κόσμου προσκυνάει άλλον θεό και άλλον η λαϊκή βάση. Η κίνηση αυτή του πρωθυπουργού ως περιεκτική συνιστώσα των μοντέρνων πολιτικών ηθών κατέδειξε προφανώς στο ελάχιστο αυτό χρονικό διάστημα μεταξύ της επίκυψης, του μειδιάματος φιλοφρόνησης και της ταχύτατης υποσυνείδητης απόφασης αντανακλαστικής αποφυγής του συμβολικού χειροφιλήματος - άλλωστε ένας Αρχιεπίσκοπος στο οθωνικών καταβολών νεοελληνικό κρατίδιο δεν είναι κάτι περισσότερο από ένας ισότιμος, μην πω κατώτερος κιόλας, κρατικός λειτουργός - την αμηχανία του νεοέλληνα απέναντι στην (ανατολική) παράδοσή του και την διάθεση υποτακτικής προσαρμογής του στη (δυτική) μετανεωτερικότητα. Στο περιρρέον, επομένως, τούτο κλίμα της πολιτικής και όχι μόνο ελληνικής σχιζοφρένειας προσδοκώ προσεχτικότερο λόγο από τους ελάχιστους ώριμα και βαθιά σκεπτόμενους Έλληνες και γι’ αυτό παίρνω το θάρρος να εκλιπαρήσω με μια διάθεση σεβασμού θυμηδικού, αγχολυτικού της κατάθλιψης των ημερών: μη μας τρελαίνεις και συ, δάσκαλε! 

Κ.Ν. 

Λάρισα 27/6/2012

Η Ιδιωτική Οδός δημοσιεύει το παραπάνω κείμενο του Κώστα Νούση αν και κλίνει περισσότερο προς την τοποθέτηση του καθηγητού Χρήστου Γιανναρά, την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

ΜΕ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ ΑΠΟΨΕ ΣΤΟ ΚΤΗΡΙΟ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΤΗΣ ΑΣΚΤ

Μια βραδιά γεμάτη τραγούδια απόψε στην αυλή του κτηρίου των αποφοίτων της Σχολής Καλών Τεχνών στην Πλάκα.

Δρόσισε κιόλας λιγάκι, οπότε όλοι οι παρευρισκόμενοι, ζωγράφοι και καλλιτέχνες οι περισσότεροι, απήλαυσαν ένα δίωρο με αγαπημένα ελληνικά τραγούδια, αλλά και τραγούδια του διεθνούς ρεπερτορίου.

Ερμήνευσαν η Δάφνη Πανουργιά, ο Λουκάς Πανουργιάς και ο Παναγιώτης Ανδριόπουλος, με τον σπουδαίο Γιώργο Καλκάνη στο πιάνο. Ο Γ. Καλκάνης είναι μαιτρ στις live εμφανίσεις και με το πάθος του κάνει το πιάνο (ή την κλαβινόβα - ανάλογα την περίσταση) να κελαηδάει. 

Τραγούδια των Κουρτ Βάϊλ, Νικόλα Πιοβάνι, Ζωρζ Μπρασσένς, Πινκ Μαρτινί, Μπητλς κ.α. ξένων συνθετών, μαζί με τραγούδια των Μάνου Χατζιδάκι, Σταύρου Ξαρχάκου, Θάνου Μικρούτσικου, Δημήτρη Παπδημητρίου, Νίκου Παπάζογλου, Θανάση Παπακωνσταντίνου, Σωκράτη Μάλαμα κ.α.

Μια βραδιά με τραγούδια αληθινά και γι' αυτό διαχρονικά.

ΤΟ ΕΙΚΟΣΑΕΤΕΣ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ

Με τον πιο θριαμβικό τρόπο γιορτάστηκε την Κυριακή στα Τίρανα η επέτειος των 20 χρόνων από την απόφαση της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου στις 24 Ιουνίου 1992, για την εκλογή του τότε Μητροπολίτη Ανδρούσης Καθηγητή του Πανεπιστημίου των Αθηνών Αναστασίου Γιαννουλάτου ως Αρχιεπισκόπου Αλβανίας, ύστερα από αίτημα των Ορθοδόξων που είχαν επιβιώσει από τον ανελέητο διωγμό του απολυταρχικού καθεστώτος. 

Μέσα σ' αυτά τα 20 χρόνια όλοι οι Ορθόδοξοι, νομίζω, έμειναν έκπληκτοι μπροστά στο θαύμα της ανασυγκρότησης της Ορθοδόξου Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Αλβανίας, με μπροστάρη τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο, ο οποίος ανέστησε, κυριολεκτικά, εκ των λίθων τέκνα τω Ιησού. 

Η εικοσαετία επισφραγίστηκε με τα θυρανοίξια του επιβλητικού Καθεδρικού Ιερού Ναού της Αναστάσεως, που τελέστηκαν από τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο, τους εκπροσώπους του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Δημήτριο και Μητροπολίτη Φιλαδελφείας Μελίτωνα, τον Αλβανό Μητροπολίτη στην Αμερική Νίκωνα, τα μέλη της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Αλβανίας, παρουσία πολιτικών και θρησκευτικών ηγετών και πλήθους πιστών. 

Νομίζω ότι ο Αμερικής Δημήτριος θα ήταν ιδιαίτερα συγκινημένος από το τεράστιο έργο του αδελφού και συνοδοιπόρου του στην εκκλησιαστική διακονία - από πολύ παλιά - Αρχιεπισκόπου Αναστασίου. 

Ανάλογα θα αισθανόταν και ο Μητροπολίτης Φιλαδελφείας Μελίτων, ο οποίος ενθρόνισε τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο ως εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου πριν 20 χρόνια! 

Η παρουσία του προέδρου της χώρας, άλλων αξιωματούχων και εκπροσώπων άλλων δογμάτων και θρησκειών, αποδεικνύει την εμβέλεια του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου, ο οποίος με το έργο του κατέστησε σεβαστή και άξια αναγνωρίσεως την Εκκλησία της Αλβανίας. 

Το οικοδομικό ορθόδοξο θαύμα στο κέντρο των Τιράνων είναι από κάθε άποψη συγκλονιστικό! 

Το συγκρότημα του Καθεδρικού Ναού αποτελείται από το Ναό (επιφάνεια 1660 τμ, ύψος τρούλου 29.2 μ., σταυρού 32.2 μ.), το παρεκκλήσιο (55 τ.μ), το συνοδικό μέγαρο (830 τ.μ), το πολιτιστικό και πνευματικό κέντρο (1660 τ.μ) και το κωδωνοστάσιo (επιφάνεια 42μ., ύψος 43 μ., σταυρού 46μ.). Σίγουρα πρόκειται για μια ευφάνταστη, πρωτότυπη και αριστοτεχνική αρχιτεκτονική, που θα ζήλευαν, σκέπτομαι, ο Le Corbusier ή ο Πικιώνης. 

Στο εσωτερικού του ναού δεσπόζει ο ανάγλυφος τρούλος διακοσμημένος από ψηφιδωτό με τον Παντοκράτορα, ενώ τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν για τον εσωτερικό του διάκοσμο, το κατάλευκο μάρμαρο, ο μπρούντζος σε χρώμα χρυσού, ο ορείχαλκος, οι ψηφίδες και τα χρώματα των αγιογραφιών μαζί με τον άπλετο φωτισμό, όλα αποπνέουν τέχνη μαϊστόρων και φρεσκάδα. Όχι στείρα απομίμηση, αλλά δημιουργική, φωτεινή διακόσμηση. 

Άρα, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο οποίος επέλεξε τον κ. Αναστάσιο για Αρχηγό της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Αλβανίας, δικαιώνεται πανηγυρικά και υπογράμμισε εμφαντικά σε σχετική συγχαρητήριο επιστολή του: «Θα μείνη ασφαλώς εις την ιστορίαν της Ορθοδόξου Εκκλησίας χρυσοίς γράμμασι κεχαραγμένον, ως φωτεινόν παράδειγμα και οδοδείκτης η εκ της τέφρας αυτής αναγέννησις δια των αόκνων προσωπικών προσπαθειών της Υμετέρας Τιμιότητος, της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Αλβανίας». 

Π.Α.Α.

Εκδρομή στην Αίγινα με την Γεύσω Παπαδάκη

Την Πολίτισσα ζωγράφο Γεύσω Παπαδάκη – που ζει πλέον στην Αθήνα – μας την σύστησε με σχετικό άρθρο του ο κατ' εξοχήν ειδικός στους Πολίτες ζωγράφους Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος Αθανάσιος. Έγραψε μεταξύ άλλων: 

Το έργο της Γεύσως είναι πλούσιο αριθμητικά και ιδιόρρυθμο. Αποτελείται από ποικίλες ενότητες που διαφέρουν μεταξύ τους εικονογραφικά, συνθετικά, μορφολογικά, χρωματικά και εικονολογικά. Προέρχονται από ποικίλους χρόνους και έχουν ασφαλώς ένα ιδιαίτερο σκεπτικό και φιλοσοφικό υπόβαθρο, καταγράφοντας τα ερεθίσματα και τις ψυχικές δονήσεις της καλλιτέχνιδος. Και αυτές τεκμαίρουν την ανανεωσιμότητά της, πράγμα λίαν σημαντικό. 

Είναι ένα έργο σοβαρό, με αξιώσεις, θάλεγε κανείς ταραχώδες, ανησυχητικό, νευρώδες εν πολλοίς, "σεισμογραφικό" και φανταστικό. Ως εκ τούτου δέ, αποβαίνει "προκλητικό" και προβληματίζει. Είναι "αφαιρετικό-παραστατικό", στο οποίο τα παριστάμενα αγωνίζονται, ώστε τα ρεαλιστικά στοιχεία να εμπλέκονται κάπως μέσα στη δίνη της αφαιρετικότητας υλομορφικά, σχεδιαστικά και χρωματικά και να "μεταμορφώνονται ιεροτύπως". 

Αυτά έγραφε ο Γέρων Χαλκηδόνος πριν ενάμισι χρόνο. 

Τώρα διαβάζω πως περίπου 40 έργα της καλλιτέχνιδας Γεύσως Παπαδάκη με διαφορετικές απόψεις της πόλης της Αίγινας και των περιχώρων της ξεδιπλώνονται κατά την εικαστική αφήγηση της ζωγράφου που με τίτλο «Εκδρομή στην Αίγινα» φιλοξενείται από τις 4 έως και τις 14 Ιουλίου 2012 στο Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο του Δήμου Αίγινας. 

Συντμήσεις της παραλίας, όψεις και σκεπές νεοκλασικών και καφενείων, η Μητρόπολη και η οδός Αχιλλέως στο εσωτερικό της πόλης, ταρσανάδες και βάρκες στην Αύρα και στο γραφικό ψαροχώρι της Πέρδικας, ταπεινά ξωκλήσια στην Παληαχώρα και στα Πλακάκια κι άλλοτε ο εμβληματικός ναός της Αφαίας την ώρα του δειλινού, όλα αποτυπώνονται από τον χρωστήρα της Γεύσως Παπαδάκη, αποτελώντας και έναν ζωγραφικό ύμνο στην Αίγινα, λατρεμένο τόπο ζωγράφων και καλλιτεχνών. Μια υπέροχη αφορμή για εκδρομή στην Αίγινα της Γεύσως Παπαδάκη. 

Ο ΓΕΡΩΝ ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΕΡΙ ΠΟΙΚΙΛΩΝ ΛΑΘΩΝ...

"ΓΕΝΕΣΙΟΥΡΓΑ" ΠΛΗΜΜΕΛΗΜΑΤΑ 

ὑπὸ Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου 

Ὡς γνωστόν, λάθη ὑπάρχουν παντοῦ, εἰς πλείστους τομεῖς ὡς τῆς ἐπιστήμης, τῆς τεχνολογίας, τῆς τεχνικῆς, τῆς παιδείας, τῆς πολιτικῆς, τῆς οἰκονομίας, τῆς συμπεριφορᾶς, τῆς ὁμιλίας, τῆς διατυπώσεως, τῆς ἐπιλογῆς, τῆς τυπογραφίας κ.ἄ. Καὶ τοῦτο διότι errare humanum est. Ἀκόμη καὶ οἱ θεοὶ τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων ἔκαναν λάθη! Τέλειος γὰρ μόνον ὁ Θεός, ὁ τὰ πάντα δημιουργήσας καὶ μηδενὸς δεόμενος. 

Καὶ βεβαίως ποικίλα εἶναι τὰ αἴτια τῶν σφαλμάτων, ὅπως τὰ ἐκ τῆς θελήσεως ἢ οὔ, τὰ ἐξ ἀπαιδευσίας, τὰ ἐξ ἀπροσεξίας, τὰ ἐξ ἀπειρίας, τὰ ἐξ ἀδιαφορίας καὶ ραστώνης κ.ἄ., τὰ ὁποῖα δυνατὸν νὰ εἶναι ἀναστρέψιμα ἢ οὔ! Ἐδῶ θὰ περιορισθῶμεν μόνον εἰς τὰ λάθη τοῦ "τυπογραφικοῦ δαίμονος", τὰ λεγόμενα καὶ "παραγωγικὰ" τοιαῦτα. 

Πρὸ ὅμως αὐτοῦ, θὰ ἦτο καλὸν νὰ ἀναφέρει τις τὸ θέμα τῶν λαθῶν τῶν συγγραφέων (lapsus calami) καὶ κυρίως τὰ λάθη τῆς συγχρόνου "φυτιώσης" νεολαίας τῆς μέσης καὶ ὄχι μόνον "παιδείας καὶ διὰ βίου μάθησης"!, ἡ ὁποία ἐμφανίζει δραματικὴν ὄψιν, καὶ ἀπὸ ἀπόψεως γνώσεων, γλώσσης καὶ ὀρθογραφίας. Αἴτιοι δὲ αὐτῶν εἶναι ὁπωσδήποτε τὰ διαρκῶς μεταλλασσόμενα ἐκπαιδευτικὰ συστήματα, τὰ πολυμέσα, καὶ ἀρκετοὶ διδάσκαλοι, οἱ ὁποῖοι οὐδὲ κἂν ἠμποροῦν νὰ συγκριθοῦν μὲ τοὺς προγενεστέρους. Μὲ ἄλλας λέξεις ἐπικρατεῖ ἡ παραμόρφωσις καὶ ἀγραμματοσύνη, ἐνῶ θριαμβεύουν ἐξωφρενικῶς τὰ "πολιτισμικά". 

Τὰ τυπογραφικὰ λάθη ὑπάρχουν βεβαίως καὶ εἰς τὰ βιβλία, διὰ τοῦτο καὶ οἱ Σίναι ἀφήνουν νὰ "παρεισφρύσει" εἰς ἓν βιβλίον καὶ λάθος τι διὰ νὰ φαίνηται ὅτι τοῦτο εἶναι ἔργον ἀνθρώπινον. Ἰδιαιτέρως ὅμως εἰς τὰς καθημερινὰς ἐφημερίδας, ὅπου ἐπικρατεῖ μεγάλη βία, ὥστε νὰ μὴν ἠμπορεῖ νὰ ἀναγνωσθεῖ καμμία πλέον δευτέρα διόρθωσις. 

Οὕτω παραμένουν ἐκεῖνα τὰ νέα σφάλματα, τὰ ὁποῖα λεκτικῶς προσχωροῦν εἰς τὸν παλαιότερον λινοτύπην, ἢ μονοτύπην κατὰ τὴν πρώτην διόρθωσιν, χαριεντικῶς καὶ μόλις τὴν τελευταίαν πρωΐαν εἰς τὸν ἀναγνώστην ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἢ παραβλέπονται ἢ γίνονται ἀποδεκτὰ ὡς ἔχουν: ὡς λάθη τυπογραφικά. Ἐνδιαφέρουσα πάντως γίνεται ἡ περίπτωσις, ὅταν ὁ χειριστὴς τοῦ computer παρεμβαίνει τόσον "πονηρῶς", ὥστε νὰ ἐξάγεται ἕνας ἄλλος πιθανῶς βαθύτερος, θετικὸς ἢ ἀρνητικὸς νοηματισμός. 

Ὡς παράδειγμα δύναται νὰ ἀναφερθεῖ ἀπὸ τὰ ἄπειρα τοιαῦτα, τὸ ὅτι εἰς ἓν μικρὸν δημοσίευμα διὰ τὸν "σοφὸν συγγραφέα" T. S. Eliot, ὁ ὁποῖος εἶχεν ἀποβιώσει καὶ παρὰ τὴν φωτογραφίαν του ἐσημειώθη, ὅτι ὡς ἀριστοτέχνης ἐγνώριζε νὰ διατυπώνει εἰς τὰ δοκίμιά του ὅλως ὠχρῶς (lucid) καὶ ἐν τούτοις νὰ ἐκφράζει τὸ σκοτεινόν. Νοητέον ἦτο πάντως ἡ Lucid μὲ τὰ c ἢ z καὶ οὐχὶ τοῦ r, διότι lucidus λατινιστὶ σημαίνει σχεδὸν "φωτεινῶς, σαφῶς". Πῶς ὅμως ὁ λινοτύπης ἢ μονοτύπης ἔθεσε εἰς τὸ μέσον τῆς λέξεως ἀντὶ τοῦ c τὸ r, ὥστε ἡ ἀλλαγὴ ἑνὸς καὶ μόνον ψηφίου νὰ δίδει μίαν ἄλλην, καὶ δὴ διαφορετικὴν σημασίαν, γνωρίζει μόνον ὁ "δαίμων τῆς τυπογραφίας", διότι luridus δηλοῖ τὸ "ὠχρόν, ἁδρόν κιτρινωπὸν" καὶ ἡ κυριολεξία Luror χρησιμοποιεῖται διὰ τὴν "ὠχρότητα τοῦ θανάτου" (J. L.). Βεβαίως ἡ τυπογραφία σήμερον ἔχει κάμει τεραστίας καὶ εὐκολιακὰς ἐξελίξεις μὲ τοὺς ὑπολογιστάς, τὰ CD, τὰ Offset καὶ ἄλλα. Ὅμως ὑπάρχουν καὶ διάφορα νέα ὑπολογιστικὰ προβλήματα πηγάζοντα ἐκ τῶν ποικίλων γραμματοσειρῶν, τὸ πλημμελὲς κλείσιμον τοῦ κειμένου (PDF), τὴν μεταγραφὴν ἐκ τῶν συστημάτων PC καὶ McIntosh καὶ ἄλλα, τὰ ὁποῖα δημιουργοῦν ὅπως εἰς τὰς ξενογλώσσους λέξεις, τραγελαφικὰς καὶ ὅλως ἀκαταλήπτους τοιαύτας. 

Κατόπιν ὑπάρχουν λάθη προερχόμενα ἐκ τῆς πενιχρᾶς κατὰ τὰ ἔτη ἐκεῖνα παιδείας ἢ καὶ ἐνδεικτικὰ τῆς ταπεινότητος τῶν ἁγιογράφων τῆς μεταβυζαντινῆς περιόδου, καθὼς τοῦ μεγάλου Θεοφίλου καὶ ἄλλων. 

Τέλος λάθη ἠθελημένα λεκτικῶς καὶ ὀρθογραφικῶς καὶ εὐφυῶς ἐπινοηθέντα ὡς τοῦ διαπρεποῦς λαϊκοῦ ζωγράφου Μ. Μποσταντζόγλου (Μπόστ), ἀποσκοποῦντα εἰς τὴν δημιουργίαν προκλήσεων καὶ θυμηδίας τῶν θεατῶν–ἀναγνωστῶν. 

Ἐκτὸς τούτων ὑφίσταται καί τι εἰσέτι διαφορετικόν: ἡ μεταστροφή, ἐλλειπὴς καὶ λοιπὴ παραμόρφωσις ἢ καὶ σμίκρυνσις, ἡ χρωματικὴ ποικιλία γραμμάτων τινῶν, ἰδία εἰς τὴν νεωτέραν διαφημιστικὴν ὡς τοῦ Λ ἀντὶ τοῦ Α, τοῦ B ἀντὶ τοῦ Β, τοῦ Я ἀντὶ τοῦ R, τὰ ὁποῖα συναντῶνται εἰς τὰς ἐπιγραφάς, μὴ ἀποκλειομένης καὶ τῆς ἐσκεμμένης μεταδόσεως ἑτέρων "μηνυμάτων". Καὶ τοῦτο πιθανῶς χάριν ἐντυπωσιασμοῦ, τὸ ὁποῖον ὅμως τυραννεῖ καὶ περιπλέκει τὸν ἐγκέφαλον τοῦ ἀνθρώπου, τὸν ἐθισμένον εἰς ὁρισμένας μορφὰς γραφῆς. Εἰς ταῦτα προσθετέα καὶ ἡ αἰσθητικὴ καὶ θηλυπρεπὴς παραμόρφωσις τῶν ψηφίων ὑπὸ τῆς Art Nouveau, ἡ ὁποία ὅμως συγχρόνως γοητεύει τὸν εὐαίσθητον θεατὴν καὶ ἴσως ἀκόμη αἱ συντμήσεις διαφόρων ὀργανισμῶν καὶ ὄχι μόνον, λίαν συνήθεις κατὰ τὴν ἐποχήν μας, ποὺ προβάλλουν ὡσὰν "αἰνίγματα".
Προσοχὴ λοιπόν, scripta γὰρ manent!

ΜΑΙΡΗ - ΕΛΕΝ ΝΕΖΗ: Η ΔΙΕΘΝΗΣ!

φωτό: Κώστας Μητρόπουλος

Ακούγοντας την θεά φίλη, διεθνώς διάσημη μεσόφωνο Μαίρη - Έλεν Νέζη, να μιλάει με φυσικότητα για την ανά τον κόσμο καριέρα της στο κανάλι της Βουλής, αναρτώ το βίντεο με μια άρια από την Ιουδήθ που παίχτηκε και στην εκπομπή. 

Η Μαίρη Έλεν Νέζη είναι η άλλη Ελλάς, η διεθνής, η περήφανη, η πανάξια, που αλωνίζει στα λυρικά θέατρα της Ευρώπης και του κόσμου, με άνεση και αλήθεια. 

Τής εύχομαι ολοένα και περισσότερες ...αλώσεις! Με το σπαθί της, ήτοι την φωνή της και την υψηλή τέχνη της!

ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΙΣΤΟΣ" ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ!

Στις εκδόσεις Ιστός της Πόλης αναφερθήκαμε συνοπτικά σε προηγούμενη ανάρτηση, με αφορμή την έκδοση της Ασκητικής του Καζαντζάκη.

Χαιρόμαστε που το σημαντικό αυτό γεγονός για την Ομογένεια της Πόλης - και όχι μόνο - γνωρίζει την δημοσιότητα που τού πρέπει.

Αναδημοσιεύουμε εδώ σχετική αναφορά από την εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ (Κυριακή 17 Ιουνίου) με την ολόθερμη ευχή μας το σπουδαίο εγχείρημα να ευοδωθεί και να στερεωθεί. 

Του Γρηγόρη Μπέκου

Το απόγευμα της Δευτέρας 4 Ιουνίου 2012 ήταν ξεχωριστό για τους Ρωμιούς της Κωνσταντινούπολης. Στο μεγαλοπρεπές κτίριο της Αστικής Σχολής του Γαλατά, που το 1984 έκλεισε επειδή δεν είχε μαθητές και προσφάτως επέστρεψε στην ιδιοκτησία της κοινότητας ως πολιτιστικός χώρος, έγιναν τα εγκαίνια του «Ιστού». Ο «Ιστός», όνομα συμβολικό που παραπέμπει περισσότερο σε αυτά που ενώνουν και όχι σε αυτά που χωρίζουν, είναι ένας ανεξάρτητος εκδοτικός οίκος που ιδρύθηκε το 2011 με πρωτοβουλία κάποιων νέων δημιουργικών ανθρώπων της Πόλης, πέντε Ρωμιών, ενός Ελλαδίτη και ενός Τούρκου. Στα εγκαίνια παρέστησαν ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος και ο φανερά συγκινημένος, επί δεκαετίες διευθυντής του ιστορικού Ζωγραφείου Λυκείου κ. Δημήτριος Φραγκόπουλος. 

Σκοπός αυτού του εγχειρήματος, όπως λένε οι ιδρυτές του, είναι «να προωθήσει έργα σχετικά με την πολίτικη ιστορία, τον πολιτισμό και τον σύγχρονο αστικό βίο». Το ξεκίνημα αυτό θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε και μια ελπιδοφόρα επανεκκίνηση. Ο «Ιστός» φιλοδοξεί να αναβιώσει μια πλούσια εκδοτική παράδοση ύστερα από διακοπή περίπου μισού αιώνα και να δικαιώσει με αυτή του την παρέμβαση στη σύγχρονη πολιτιστική παραγωγή της Τουρκίας το «υπάρχον πνεύμα νοσταλγίας» της ρωμαίικης κοινότητας. 

«Την τελευταία ρωμαίικη εκδοτική δραστηριότητα στην Κωνσταντινούπολη την είχαμε κατά τη δεκαετία του 1960 με το Οικουμενικό Πατριαρχείο που εξέδιδε τότε κάποια εκκλησιαστικά έντυπα» είπε στο «Βήμα» ο 36χρονος Φώτης Μπενλίσοϊ, ένας από τους τρεις ρωμιούς αδελφούς (οι άλλοι είναι ο μεγαλύτερος Γιώργος, ο οποίος συνετέλεσε αποφασιστικά στο να γίνει η ιδέα πράξη, και ο συνομήλικός του Στέφος) που ίδρυσαν μαζί με τους άλλους (Αννα Μαρία Ασλάνογλου, Μαριλένα Λεάνα, Σετσκίν Ερντί) τον «Ιστό». «Τότε, όμως, εξαιτίας του Κυπριακού και άλλων πολιτικών κυρίως λόγων, έκλεισε τον κύκλο της μια ολόκληρη παράδοση» συνέχισε ο ίδιος, απόφοιτος της Μεγάλης του Γένους Σχολής και διδάκτωρ Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου. «Οι Αρμένιοι το ξεκίνησαν εδώ και λίγα χρόνια με τον εκδοτικό οίκο Aras και εμείς το είδαμε ως ένα πολύ ενθαρρυντικό παράδειγμα γι' αυτό που θέλαμε να κάνουμε» σημείωσε. 

Το ενδιαφέρον είναι ότι η πρώτη έκδοση του οίκου ήταν συμπτωματικά το τευχίδιο του Πατριαρχείου για τον Καθαγιασμό του Μύρου. «Για τη μειονοτική λογική μάλιστα συνιστά εξαιρετικά σημαντικό προηγούμενο» προσέθεσε ο 30χρονος Χάρης Θεοδωρέλης-Ρήγας, από την Αθήνα, που κατοικεί πλέον μόνιμα στην Πόλη. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια εκπονεί το διδακτορικό του πάνω στη Ρωμαίικη Κοινότητα στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Βοσπόρου. 

«Το Βήμα» τούς συνάντησε πριν από λίγες ημέρες στα προσωρινά τους γραφεία, σ' ένα ιστορικό σοκάκι του Μπέγιογλου. Τώρα βρίσκονται ήδη στο νέο τους εκδοτικό «σπίτι» στο παλιό ρώσικο μοναστήρι που βρίσκεται στο Καράκιοϊ, στην περιοχή του Γαλατά. Οι ίδιοι πιστεύουν ότι με το έργο τους θα σπάσουν αυτή την ιδιότυπη «εσωστρέφεια» της κοινότητας των Ρωμιών, που αριθμεί πλέον 1.800 - 2.000 άτομα - κάποιοι ανεβάζουν τον αριθμό στις 3.000. Θέλουν να καταστήσουν προσβάσιμα στο τουρκόφωνο κοινό κλασικά έργα της νεοελληνικής γραμματείας, πρωτογενείς ιστορικές πηγές αλλά και σχετικά ακαδημαϊκά πονήματα. Αυτό θα το επιχειρήσουν μέσα από τις σειρές «Elenika» («Ελληνική Λογοτεχνία»), «Tanikliklar» («Μαρτυρίες») και «Politika Historika» («Πολίτικα Ιστορικά»). 

Ο «Ιστός» θα ειδικευθεί στην έκδοση έργων στα ελληνικά, στα τουρκικά και σε δίγλωσσα βιβλία. Ετσι και στις δύο γλώσσες θα εκδοθεί για πρώτη φορά στην Τουρκία η «Ασκητική» του Νίκου Καζαντζάκη εγκαινιάζοντας τη λογοτεχνική σειρά. Για τις μαρτυρίες επελέγη πρώτα το αφήγημα του Θωμά Κοροβίνη «Φαχισέ Τσίκα» (για πρώτη φορά στην τουρκική γλώσσα) που στηρίζεται στην προφορική μαρτυρία της Ευθαλίας, μιας ηλικιωμένης γυναίκας από την Κερασούντα του Πόντου, η οποία παρακολουθεί τον πολυτάραχο βίο της από τα πολεμικά γεγονότα της Μαύρης Θάλασσας στις αρχές του προηγούμενου αιώνα ως την κατάληξή της στα μπορντέλα του Γαλατά στην Κωνσταντινούπολη - «φαχισέ» στα τουρκικά σημαίνει «ιερόδουλος». «Μας ενδιαφέρει το περιθώριο γενικότερα, αυτό το κομμάτι της οθωμανικής ιστορίας, αλλά και τα παραμελημένα κομμάτια της ρωμαίικης κουλτούρας. Ξέρετε, στην Πόλη υπήρχε και μια τεράστια φτωχολογιά που υπήρξε στ' αλήθεια παραγωγός πολιτισμού, οι μαγαζάτορες, οι τραγουδιστές κ.ο.κ. Δεν θέλουμε να συντηρήσουμε τον μύθο ότι όλοι οι Ρωμιοί ήταν τραπεζίτες, μεγάλοι ευεργέτες, με λίγα λόγια να ανακυκλώσουμε το μεγαλείο του 19ου αιώνα. Δεν μας αρέσουν τα στερεότυπα» υπογράμμισε ο Χάρης. 

Ενθουσιασμός και μεράκι 

Στο πρόγραμμα υπάρχουν και εκδόσεις στην ελληνική γλώσσα μόνο, όπως ο εναλλακτικός ταξιδιωτικός οδηγός του Αλέξανδρου Μασσαβέτα «Διαδρομές στο Φανάρι, τον Μπαλατά και τις Βλαχέρνες» που «θα θέλαμε να είναι προσβάσιμος στο ελληνικό κοινό» και γι' αυτό επιδιώκουν τη συνεργασία με εκδοτικούς οίκους στην Ελλάδα. Στην Τουρκία «όπου έχουμε απευθυνθεί έχουμε βρει υποστήριξη» στο επίπεδο της παραγωγής και της διανομής και «υπάρχει πολύς ενθουσιασμός στον περίγυρο». 

Τα βιβλία τους έχουν σχεδιαστεί με μεγάλη προσοχή και μεράκι. Τα ξεφυλλίζουν και χαμογελούν ικανοποιημένοι. «Δεν έχουμε καμία χρηματοδότηση από την κοινότητα, είμαστε μια ομάδα που έχει επενδύσει σ' αυτό τις οικονομίες της» είπε ο Φώτης, δηλώνοντας αισιόδοξος για την αποδοχή και την περαιτέρω προώθηση της δουλειάς τους στην τουρκική αγορά.  

ΣΥΜΦΩΝΕΙΤΕ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΗ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΜΕ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ;

Το Υπουργείο Πολιτισμού δεν υπάρχει πια.

Συγχωνεύθηκε με το Παιδείας.

Φυσικά και ο πολιτισμός είναι συνάρτηση της παιδείας. Η κυριότερη ίσως.

Το ζήτημα, όμως, σήμερα είναι κατά πόσον ο πολιτισμός θα υπηρετηθεί καλύτερα μέσω του Υπουργείου Παιδείας, το οποίο από τη φύση του έχει πολλή δουλειά!

Στη νέα ψηφοφορία της Ιδιωτικής Οδού λοιπόν:

Συμφωνείτε με τη συγχώνευση του Υπουργείου Πολιτισμού με το Υπουργείο Παιδείας; 

Ένα bazaar βιβλίου και cd με ένα ευρώ για ένα καλό

Σήμερα το πρωί στους κήπους του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών για ένα ξεχωριστό καλοκαιρινό bazaar που διοργανώνει ο ΒΗΜΑ FM από χθες Παρασκευή 22 έως και αύριο Κυριακή 24 Ιουνίου για την υποστήριξη των άπορων και άστεγων του Κέντρου Υποδοχής και Αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων (ΚΥΑΔΑ). Τίτλος του «Ενα βιβλίο, ένα τραγούδι, για ένα ευρώ, για ένα καλό».  
Εκατοντάδες ήσαν οι Αθηναίοι που έσπευσαν σήμερα το πρωί - όπως μαρτυρούν οι φωτογραφίες της Ιδιωτικής Οδού - για να αποκτήσουν,  μόνο με ένα ευρώ, οποιοδήποτε βιβλίο ή μουσικό cd από παλαιότερες εκδόσεις των εφημερίδων «Το Βήμα» και «Τα Νέα» και να ενισχύσουν τους συνανθρώπους μας που  έχουν ανάγκη. Το φιλανθρωπικό bazaar πλαισιώνεται κατά τις απογευματινές ώρες από ένα μοναδικό φεστιβάλ με τη συμμετοχή αγαπημένων ερμηνευτών και καλλιτεχνών για όλα τα γούστα. 
Το πλήρες πρόγραμμα του μουσικού φεστιβάλ δείτε εδώ.

Διαθέσιμη και η περίφημη συλλογή cd με ιστορικές ηχογραφήσεις του μεγάλου μαέστρου Δημήτρη Μητρόπουλου

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΧΑΛΚΙΔΟΣ

Την ώρα που άλλους Μητροπολίτες της Ελλαδικής Εκκλησίας τούς απασχολούν πολύ οι ομοφυλόφιλοι (!), ο Μητροπολίτης Χαλκίδος Χρυσόστομος επέλεξε να εστιάσει σ' ένα μείζον πρόβλημα του καιρού μας, αυτό των κατά συρροήν αυτοκτονιών, ανθρώπων που απελπίστηκαν λόγω της οικονομικής κρίσης και δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν την απόγνωσή τους. Το ζήτημα αυτό δεν είναι φυσικά αντικείμενο ευχολογίων, ούτε μεγαλοστομιών, στις οποίες αρέσκονται κάποιοι ιεροκήρυκες της δεκάρας. Στο θέμα η Εκκλησία βρέθηκε ανέτοιμη. Το τι θα μπορούσε να κάνει επιδέχεται μία απάντηση: Πολλά και ποικίλα! 

Ο Χαλκίδος Χρυσόστομος εξέδωσε μια σχετική ποιμαντορική εγκύκλιο και αμέσως προέβη (την περασμένη Τετάρτη 20 Ιουνίου) στη διοργάνωση μιας ανοικτής εκδηλώσεως με θέμα: «Ψυχική Υγεία και Οικονομική Κρίση: αναγνωρίζοντας και προλαμβάνοντας την αυτοκαταστροφική συμπεριφορά».  

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με την Μ.Κ.Ο. «Η ΚΛΙΜΑΚΑ», η οποία έχει ιδιαίτερη εξειδίκευση στον τομέα πρόληψης των αυτοκτονιών, με εισηγητές τον Μητροπολίτη Χαλκίδος Χρυσόστομο, τον Κυριάκο Κατσαδώρο, Ψυχίατρο, Πρόεδρο του Δ.Σ. και Επιστημονικά Υπεύθυνο της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης ΚΛΙΜΑΚΑ – Φορέα Ανάπτυξης Ανθρώπινου και Κοινωνικού Κεφαλαίου και την Ελένη Μπεκιάρη, ειδικευόμενη Ψυχίατρο και συνεργάτιδα της ΚΛΙΜΑΚΑΣ. 

Στην ομιλία του ο Μητροπολίτης Χαλκίδος ανακοίνωσε ότι προχωρά και στην προσπάθεια για την δημιουργία Συμβουλευτικού Σταθμού, όπου θα μπορούν να προστρέχουν οι άνθρωποι που δυσκολεύονται και ζητούν βοήθεια την ώρα της απελπισίας.  Ο Σταθμός αυτός θα στελεχωθεί με εθελοντές ειδικούς (ψυχιάτρους, ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς κ.ά. αρκετοί εκ των οποίων ήδη έχουν εκφράσει επιθυμία προτίθενται να βοηθήσουν) και με τη συνεργασία φορέων της πόλης και του Νομού (Δήμους, Κέντρα Ψυχικής Υγείας κ.λπ.), αφού η κάθε εκκλησιαστική προσπάθεια πρέπει να στοχεύει στην ενεργοποίηση και συνεργασία όλων. Προς τον σκοπό αυτό, όπως είπε ο Μητροπολίτης Χαλκίδος, άρχισε η συνεργασία με την Μ.Κ.Ο. «ΚΛΙΜΑΚΑ», οι άνθρωποι της οποίας έχουν εξειδίκευση στο ζήτημα της αυτοκτονίας και θα λειτουργήσουν ειδικά σεμινάρια που θα απευθύνονται στους ιερείς, στους κατηχητές, αλλά και τους εθελοντές ειδικούς, ώστε να είναι όλοι κατά το ανθρωπίνως δυνατόν ετοιμότεροι στη διαχείριση ενός περιστατικού αυτοκαταστροφικού ανθρώπου. Ακόμη, πρόθεση υπάρχει και για την συνεργασία με την 24ωρη τηλεφωνική γραμμή 1018, στην οποία μπορούν να απευθύνονται όσοι σκέπτονται με οποιονδήποτε τρόπο να βλάψουν τον εαυτό τους. 

Εύχομαι ο Μητροπολίτης Χαλκίδος να βρει τη δύναμη να συνεχίσει αυτό που άρχισε. Το θέμα είναι και βαθειά θεολογικό. Δεν έχουν άραγε ευθύνη οι ποιμένες για την αυτοκαταστροφική τάση του ποιμνίου τους; Η απουσία τους μπορεί να στοιχίζει ζωές... 

Π.Α.Α.

ΑΠΟΨΕ ΣΤΟΥΣ ΚΗΠΟΥΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΡΟΥ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

φωτογραφίες: Ιδιωτική Οδός

Πρώτη μέρα του καλοκαιριού και μαζί η Ευρωπαϊκή μέρα της Μουσικής, η 21η Ιουνίου, γιορτάστηκε και φέτος στους πανέμορφους κήπους του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.

Και η αποψινή γιορτή - όπως και η αντίστοιχη περσινή - έγραψε τη δική της ιστορία στην καρδιά των φίλων της μουσικής, αφού χιλιάδες άνθρωποι πλημμύρισαν τον καταπράσινο κήπο του Μεγάρου, καθισμένοι στο γρασίδι, μέσα στο μοναδικά πολύχρωμο τοπίο που συνθέτουν οι άριες, οι ακακίες, οι νεραντζιές, οι ανθισμένες μανόλιες, οι δάφνες και οι τσιντόνιες, και γιόρτασαν τη μεγάλη αυτή ημέρα, την αφιερωμένη στην τέχνη της Μουσικής.

Η γιορτή της Μουσικής ξεκίνησε στις 8 με την Μικτή Χορωδία της ΕΡΤ υπό τον Δημήτρη Μπουζάνη, που ερμήνευσε τραγούδια από τον δημοφιλή κύκλο των Δωδεκανησιακών του Γιάννη Κωνσταντινίδη, τον Ψαλμό αρ. 42 του Μέντελσον, κ.α. 

Ακολούθησε η Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ υπό τον Ανδρέα Πυλαρινό, που έπαιξε αγαπημένες μελωδίες ελλήνων και ξένων συνθετών και στη συνέχεια το Κουιντέτο τζαζ του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου. 

Ο κόσμος απολάμβανε την εναλλαγή των μουσικών σχημάτων και ειδών, και ίσως είναι ακόμα εκεί!.. Αφού η γιορτή της Μουσικής ήταν μακράς διαρκείας!

Στους κήπους του Μεγάρου και οι φίλες  Μαργαρίτα Συγγενιώτου (μέτζο σοπράνο) και η φιλόμουσος Σοφία Τοπούζη

Παρούσα στη γιορτή της Μουσικής και η διάσημη σοπράνο Βασιλική Καραγιάννη, η οποία πρόσφατα τραγούδησε στη Σκάλα του Μιλάνου, κατακτώντας το απαιτητικό κοινό της

ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ "ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ" ΣΤΟ INTV.GR

Το Διεθνές Συνέδριο “Εκκλησιολογία και Εθνικισμός στη μεταμοντέρνα εποχή”, που διοργανώθηκε από την Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών της Μητροπόλεως Δημητριάδος από τις 24 έως τις 27 Μαΐου 2012, ήταν αναμφισβήτητα άλλη μια επιτυχία της Ακαδημίας, αφού το επίπεδο των εισηγήσεων ήταν υψηλό, οι συζητήσεις ουσιαστικές, η όλη διοργάνωση κινήθηκε μέσα σ' ένα καθαρά εκκλησιολογικό πλαίσιο. 

Γι' αυτό και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο οποίος εκπροσωπήθηκε στο Συνέδριο από τον Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη, συνεχάρη τον Μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνάτιο για την επιτυχία του συνεδρίου, θεωρώντας, ταυτόχρονα, και τα προηγούμενα συνέδρια ως επιτυχημένα. Τα συγχαρητήρια του Πατριάρχου έλαβε ο κ. Ιγνάτιος δημοσίως, στην Θ. Λειτουργία της Κυριακής των Αγίων Πάντων, στον Ι. Ναό του Αγίου Γεωργίου Κυπαρισσά της Πόλης. Δείτε το σχετικό ρεπορτάζ στο Φως Φαναρίου.

Όσοι δεν παρακολούθησαν το σημαντικό αυτό συνέδριο, για το εξαιρετικά φλέγον θέμα του Εθνικισμού στην Ορθόδοξη Εκκλησία σήμερα – κι ας διατείνονται κάποιοι το αντίθετο, επιχειρώντας να το υποβαθμίσουν – μπορούν να το δούν ολόκληρο στο διαδικτυακό κανάλι  intv το οποίο και μετέδωσε απευθείας το συνέδριο.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΜΒΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΣΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ;

Κώστας Τσόκλης, εικαστική παρέμβαση στη Σπιναλόγκα

Το ερώτημα που θέσαμε στην ψηφοφορία αυτής της εβδομάδος είναι το εξής:

Πρέπει Επίσκοποι της Εκκλησίας της Ελλάδος να παρεμβαίνουν στα πολιτικά πράγματα της χώρας, επικαλούμενοι λόγους "εθνικής σωτηρίας";

Πάνω στην ώρα ήρθε στην Ιδιωτική Οδό κι ένα μήνυμα του κ. Ναρσή Σαμπαζιώτη, ο οποίος στο ιστολόγιό του Σερμύλη, δημοσιεύει την δική του άποψη για την Εκκλησία ως ιδεολογία, με αφορμή την ανάμιξη Επισκόπων και κληρικών στην πολιτική, και δη κατά την προεκλογική περίοδο.

Μεταξύ άλλων σημειώνει ο ιστολόγος: 

"...να προβληματιστεί η Ιερά Σύνοδος, και αντί να εκδίδει καταδικαστικές αποφάσεις για θεατρικά έργα, να αφοσιωθεί, με αγάπη και πόνο ψυχής, στο ουσιώδες έργο της θεολογικής κατήχησης των πιστών. Διαφορετικά, θα αυξάνονται οι πιστοί που θα προσδίδουν στην Εκκλησία εθνοφυλετικά χαρακτηριστικά, αγνοώντας ότι, και το εαυτό τους κρατούν ''έξω του νυμφώνος'' και εμποδίζουν τους αδελφούς τους να πλησιάσουν σ' αυτόν. Η Εκκλησία δεν είναι ιδεολογία, οι ιδεολογίες ταυτίζονται με την διαίρεση, το κομμάτιασμα και την απομόνωση. Η Εκκλησία είναι το μυστήριο της ενότητας και της πληρότητας... Δυστυχώς, όμως, όσο υπάρχουν δεσποτάδες και όχι επίσκοποι, προϊστάμενοι και όχι ποιμένες, θα υπάρχουν και ''ευλαβείς'' χριστιανοί που θα είναι δέσμιοι μιας φονταμενταλιστικού τύπου μισαλλόδοξης θρησκείας".

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Θ. ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ: "Ωραίος ως Έλλην"!

Ο κ. Γεώργιος Θ. Γιαννόπουλος ανήκει στους παλιούς, ολίγους πλέον, αριστοκράτες Πατρινούς. Αριστοκράτης του πνεύματος, φυσικά, κι όχι ψευτοαριστοκράτης. Ο κ. Γιαννόπουλος ανήκει στην αληθινή αριστοκρατία κι όχι σ' αυτήν που θαυμάσια περιγράφει ο Παπαδιαμάντης: Αλλ' η παρ' ημίν αριστοκρατία, την μεν απλότητα δυστυχώς απώλεσε προ πολλού, εις βαθμόν δε τινα λεπτότητος ουδέποτε κατώρθωσε να φθάση. 

Ο κ. Γεώργιος Θ. Γιαννόπουλος,  ανήκει φυσικά στην άλλη Ελλάδα. Εγκρατής νομικός, δεινός φιλόλογος (όχι απ’ αυτούς με το πτυχίο) φημιζόμενος για την αρχαιομάθειά του, ακέραιος άνθρωπος και δημόσιος ανήρ (η θητεία του ως νομάρχη την περίοδο 1974 –1982 άφησε εποχή στις πόλεις όπου υπηρέτησε), αλλά και συγγραφεύς σπουδαίων πονημάτων και εκδότης της εφημερίδος Πολιτική Φιλολογική των Πατρών. 

Τα κυριότερα βιβλία του: Από τον Νέστο ως τον Σαγγάριο, Αθήναι (Ευρωεκδοτική) 1988, Η εις Άδου Κάθοδος, Από τον Σαγγάριο ως την Λωζάννη, Αθήναι (Ευρωεκδοτική) 1996, Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης ο εκ Πατρών διδάσκαλος του Γένους, Πάτραι 1992. 

Τα δύο από τα παραπάνω βιβλία - απολύτως εθνικού περιεχομένου - τα παρουσιάσαμε με τον κ. Γιαννόπουλο στον τηλεοπτικό σταθμό Λύχνος της Ι. Μητροπόλεως Πατρών, όταν ήμουν εκεί ως διευθυντής προγράμματος και διατηρούσα και μια εκπομπή για το βιβλίο (Μυρίσαι το Άριστον): Την Εις Άδου Κάθοδο το 1997 - πέρασαν κιόλας 15 χρόνια! - και τον Νεόφυτο Καυσοκαλυβίτη το 1998. Το βιβλίο Από τον Νέστο ως τον Σαγγάριο δεν το είχαμε παρουσιάσει, αλλά είχαμε αναφερθεί σ' αυτό, αφού αποτελεί το πρώτο βιβλίο του κ. Γιαννόπουλου για όσα προηγήθηκαν της Μικρασιατικής Καταστροφής, η οποία αναλύεται στην Εις Άδου Κάθοδο. 

Αποτέλεσε για μένα ευχάριστη έκπληξη το γεγονός ότι η πατρινή εφημερίδα Πελοπόννησος, μαζί με το φύλλο της Κυριακής 17 Ιουνίου διένειμε το Από τον Νέστο ως τον Σαγγάριο, που στο μεταξύ επανεξεδόθη (2001) από τον πατρινό εκδοτικό οίκο περί τεχνών. 

Ο δημοσιογράφος Δημήτρης Αβραμίδης σημειώνει σε σχετικό κείμενό του πως "το βιβλίο του Γεωργίου Θ. Γιαννόπουλου «Από το Νέστο ως το Σαγγάριο» που θα διατίθεται αυτήν την Κυριακή 17 Ιουνίου μαζί με την «Πελοπόννησο», αποτελεί μια εξαιρετική ψηλάφηση αυτής της περιόδου (1912-1922). 

Είναι η περίοδος στην οποία οφείλεται ο φετινός εορτασμός των 100 χρόνων από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης και είναι η περίοδος που θα μας οδηγήσει, το 2022, να ξαναμιλήσουμε για τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή. 

Τι ακριβώς συνέβη τότε και ποιος φταίει αποτελούν ζητήματα που εξακολουθούν να απασχολούν. Ο ίδιος ο συγγραφέας σημειώνει: «Τι έφταιξε; Ο διχασμός, ο ξένος παράγων, οι "τυχοδιωκτικοί χειρισμοί" του Ελευθερίου Βενιζέλου ή η "πολιτική ανεξαρτησία" των αντιπάλων του; Τι από όλα; Ή όλα αυτά μαζί; Πάθη, προκαταλήψεις, ανεκρίζωτα βιώματα, εδραιωμένες πλάνες και παραταξιακές ενοχές, που προσπαθούν ακόμη και σήμερα να δικαιωθούν με την απλοποίηση ή την διαστροφή των γεγονότων, θολώνουν την ιστορική όραση και δυσχεραίνουν την έρευνα». Πρόκειται για διαπιστώσεις εξαιρετικής ακρίβειας, που καθώς προκύπτει από την ανάγνωση του βιβλίου, καθοδήγησαν το συγγραφέα, σε μια επίπονη προσπάθεια τεκμηρίωσης αλλά και αναζήτησης απροκατάληπτων απαντήσεων. 

Σε ένα πεδίο όπου η βιβλιογραφία είναι εκτενής, ο Γεώργιος Θ. Γιαννόπουλος, εισφέρει τη δική του κριτική ματιά διατηρώντας μια αμερόληπτη και ψύχραιμη στάση με αποτέλεσμα να παράγει όχι μόνο ένα ιστορικό έργο αλλά και μια συμβολή στη συλλογική αυτογνωσία". 

Φέτος είναι και η επέτειος των 90 χρόνων από την Μικρασιατική Καταστροφή, οπότε και τα δύο σχετικά βιβλία του κ. Γιαννόπουλου επανέρχονται στην επικαιρότητα με ...δριμύτητα, θα έλεγα, για όποιον θέλει να μάθει, να στοχαστεί, να επανατοποθετηθεί. 

Ο κ. Γεώργιος Θ. Γιαννόπουλος είναι "ωραίος ως έλλην"! Του εύχομαι απο καρδιάς Έτη Πολλά!

Π.Α.Α.