Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ!

Tην ώρα που στην Ελλάδα η θρησκευτικότητα γνωρίζει μια απίστευτη ενδοστρέφεια, που "ο πιστός λαός", ήτοι η μεγάλη μερίδα των "θρησκευομένων" πορεύεται με στερεότυπα αγνοώντας στην ουσία τις προκλήσεις των καιρών, που έχει αποδυθεί σ' ένα κυνήγι "'μαγισσών", βλ. "αιρετικών" και μειοδοτών της πίστεως, η εκτός Ελλάδος Ορθοδοξία δίνει τον δικό της αγώνα για επιβίωση, για συμβίωση, για μαρτυρία, για θυσιαστική διακονία, για κενωτική θεολογία.

Τα λέει θαυμάσια ο Μητροπολίτης Νιγηρίας Αλέξανδρος κατά την ενθρόνιση του νέου Μητροπολίτου Άκκρας Γεωργίου, περί της οποίας μπορείτε να δείτε εδώ τα σχετικά.

Ως εκπρόσωπος του Πατριάρχου Αλεξανδρείας Θεοδώρου στην ενθρόνιση του Μητροπολίτου Άκκρας, ο Νιγηρίας Αλέξανδρος τού υπενθύμισε, μας υπενθύμισε βαθιές θεολογικές αλήθειες:

Η Τοπική Ορθόδοξη Εκκλησία της Γκάνας ζει, αναπνέει και κινείται εν μέσω ποικιλίας ανθρώπων, φυλών, παραδόσεων, ομολογιών, θρησκειών. Η διακονία σου δεν μπορεί να αγνοήσει αυτή την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που καθιστά επιτακτική την ειρηνική συνύπαρξη της Εκκλησίας με το ξένο, το διαφορετικό, μέσα από τον διάλογο και την αποδοχή, όχι απλά την ανοχή, ώστε η πίστη να μην γίνεται αφορμή και αιτία ερίδων, μαχών και ακαταστασιών, ούτε δεκανίκι πολιτικών, εθνικιστικών κα στρατηγικών και επιδιώξεων. Η Εκκλησία, η πίστη γενικότερα, είναι και πρέπει να παραμείνει φορέας καταλλαγής και συμφιλίωσης των ανθρώπων μεταξύ τους και των ανθρώπων με τον Θεό. Καλείσαι επομένως να διαλεχθείς, να συνομιλήσεις με τις άλλες Χριστιανικές Εκκλησίες και εκφράσεις, αλλά και με τις άλλες θρησκείες, όπως το Ισλάμ και τα Αφρικανικά Παραδοσιακά Θρηκεύματα. Αυτό αποτελεί μια ακόμη πρόκληση για σένα και την Εκκλησία σου, καθώς κάθε ειλικρινής και αληθινός διάλογος, προϋποθέτει ανοιχτότητα, θέληση να ακούσουμε τον άλλο, ετοιμότητα για υπέρβαση προκαταλήψεων, διάθεση για μάθηση.
Εκλογή και επιλογή σου, επιλογή όλων μας, πρέπει να είναι ο ιεραποστολικός δρόμος και τρόπος του Απoστόλου των Εθνών Παύλου, όπως αυτός χαράχθηκε και εκφράστηκε στην πόλη των Αθηνών, στον Άρειο Πάγο, με την αναγνώριση της θρησκευτικότητας των Αθηναίων, της «ευσέβειάς» τους και του πόθου τους για γνωριμία με την «αλήθεια». Ο Παύλος επαινεί, δεν καταδικάζει και έτσι μας δείχνει τον τρόπον του «κηρύττειν». Εισηγείται μια «συνέχεια» μεταξύ αυτών προς τους οποίους ευαγγελιζόμεθα το σωτήριον και του Ιησού Χριστού προς τον οποίο θέλουμε να οδηγήσουμε τα βήματά τους. Το «πως και το «τι» του κηρύγματός σου, σου το παρέχει ο τοπικός πολιτισμός, οι παραδόσεις, η τέχνη, η φιλοσοφία, και θεολογία των ανθρώπων,όλα αυτά τα αποτυπώματα, τα χαράγματα του Θεού και της σοφίας αιώνων στις καρδιές τους.
 Είναι αναγκαίο και εποικοδομητικό για την Ορθοδοξία στην Αφρική, να αναγνωρίσει μια υστέρηση χρονική και τροπική στην ιεραποστολική της δραστηριότητα και έστω την εσχάτη ώρα να αντιληφθούμε, συλλογικά πλέον, την αναγκαιότητα «αλλαγής παραδείγματος», εγκαταλείποντας ιεραποστολικά μοντέλα που παραπέμπουν σε άλλες εποχές, άλλες λογικές, άλλη θεολογία, άλλες πολιτικές επιλογές, ιερουργούντες καθημερινά, με πόνο και κόπο, αλλά κενωτικά και αγαπητικά, το μυστήριο της Σάρκωσης στο εδώ και τώρα. Το πάντοτε ανανεωτικό Πανάγιο Πνεύμα, «η συνεκτική και δημιουργική των απάντων Θεού Σοφία και Δύναμις», μας προσκαλεί να υιοθετήσουμε νέες στάσεις ζωής και να «τείνομεν ευήκοον ους» στις προφητικές εκείνες φωνές, κληρικών και λαїκών, ανδρών και γυναικών, που όλο και πληθαίνουν και που καλούν σε αλλαγή ρότας, σε aλλαγή νου, σε μετάνοια. Το διακύβευμα, στην αντίθετη περίπτωση, είναι η ίδια η αυτοσυνειδησία της Εκκλησίας μας, ο ευαγγελικός λόγος και αλήθεια.

Τέλος, η Εκκλησία σου ζητά, το κήρυγμά σου να μην περιοριστεί μόνο «εις τους εγγύς», αλλά να ακουμπήσει και «τους μακράν» της Αφρικανικής ηπείρου και πραγματικότητος ευρισκόμενους. Μίλησε σε όλους αυτούς, που δεν γνωρίζουν, δεν μπορούν ή και δεν θέλουν να αντιληφθούν την «κοσμογονία» που συντελείται αυτή τη στιγμή στην Αφρική. Μίλησέ τους για την Αφρική και την Εκκλησία της που κυοφορεί ιδέες, θεολογία, νέες προσεγγίσεις και κατηγορίες σκέψεις, αγώνες, ζωή και ελπίδα. Για την Αφρική και την Εκκλησία της που δεν είναι δίκαιο να την εκλαμβάνουν ως μόνιμο αποδέκτη ιδεών, απόψεων και προτάσεων θεολογικού λόγου και προβληματισμού, αλλά που έφτασε καιρός να την αποδεχθούν ως ταμείο από το οποίο πολλά μπορούν να αντλήσουν και να ωφεληθούν οι ίδιοι. Για την Αφρική που ενώ θα ήθελε όλους τους Ορθόδοξους αδελφούς να συμμετάσχουν σ’ αυτή την διεργασία, δεν μπορεί να δεχθεί εθνικιστικές περί εκκλησίας προσεγγίσεις. Για την Αφρική που ξέρει ότι με τη χάρη του Θεού, έστω τελικά και μόνη, θα διέλθει «και των θυρών κεκλεισμένων».