ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ Χ 3 ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ

Χθες βράδυ στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση για μια ιδιαίτερη, όντως, συναυλία της Ορχήστρας των Χρωμάτων, υπό την διεύθυνση του Μίλτου Λογιάδη.
Αριστοφάνης Χ 3! Ήτοι, μουσικές που γράφτηκαν για παραστάσεις του Αριστοφάνη από τους σύγχρονους έλληνες συνθέτες, Θόδωρο Αντωνίου (Βάτραχοι), Γιώργο Κουρουπό (Λυσιστράτη) και Δημήτρη Παπαδημητρίου (Όρνιθες).
Η συναυλία ξεκίνησε με τους Όρνιθες του Παπαδημητρίου, με την Ορχήστρα στη συμφωνική της μορφή, την χορωδία της ΕΡΤ, ηθοποιούς που έπαιζαν στην παράσταση των Ορνίθων του Εθνικού Θεάτρου (σκηνοθεσία Κ. Τσιάνου) και σολίστ τον βαρύτονο Τάσο Αποστόλου και την Φωτεινή Δάρρα.
Η έκπληξη ήλθε άμα τη εμφανίσει και ήταν δυσάρεστη. Η Φωτεινή Δάρρα εισήλθε στη σκηνή ...μεταμφιεσμένη σε γοργόνα (στενή τουαλέτα στράπλες με απόληξη σε ...πτερύγια!) και ακκιζομένη υπερβαλλόντως. Τα μικρόφωνα στη διαπασών (!), η φωνητική της απόδοση θλιβερή, η όλη της παρουσία ενοχλητική (όταν δεν τραγουδούσε αποσπούσε την προσοχή του θεατή με διάφορα καμώματα), μ' ένα λόγο καλύτερα να έλειπε. Το έργο του Παπαδημητρίου ήταν που ήταν εν πολλοίς βαρετό - παρά την καλή ενορχήστρωση του Ρωσόπουλου - η Δάρρα το έκανε και απωθητικό. Στο φινάλε (που ήταν και το τέλος του πρώτου μέρους) ανέβηκε στη σκηνή και ο συνθέτης, εν μέσω χλιαρών χειροκροτημάτων, και εκεί η Φωτεινή Δάρρα έδωσε ένα δεύτερο ...ρεσιτάλ, λέγοντας απίστευτα πράγματα, όλως παράταιρα για μια τέτοια συναυλία.


Ευτυχώς, αποζημιωθήκαμε με το δεύτερο μέρος. Οι Βάτραχοι του Θ. Αντωνίου συγκλονιστικοί! Με ένα μικρό οργανικό σύνολο και το 14μελές φωνητικό σύνολο Εμμέλεια, το μουσικό... θαύμα επετεύχθη! Σπουδαία μουσική, αριστοτεχνικά δομημένη, και στο αριστοφανικό πνεύμα ολότελα εμβαπτισμένη. Ο Θόδωρος Αντωνίου έγραψε τη μουσική για τους Βατράχους το 1990, για το Φεστιβάλ Επιδαύρου και το Ανοιχτό Θέατρο, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Μιχαηλίδη. Η γραφή του, πολυστυλιστική και πνευματώδης, σε μια πολύ στέρεη ρυθμική βάση, δανείζεται χαρακτηριστικά από είδη όπως το εμβατήριο και το ζεϊμπέκικο, κρατώντας ειρωνικές πινελιές στην ενορχήστρωση (ένα τρομπόνι μιμείται τις φράσεις του τραγουδιστή) και στα μουσικά θέματα (μια φευγαλέα αναφορά στη Λίμνη των κύκνων του Τσαϊκόφσκι!).
Η μουσική του Γιώργου Κουρουπού για τη Λυσιστράτη, με λιτή οργανική συνοδεία, μας εύφρανε κυριολεκτικά! Τεχνηέντως παιχνιδιάρα, επιμελώς και με μαεστρία ανάλαφρη, με μια αντιστικτική ισορροπία να διέπει την όλη μουσική γραφή, μας παρέσυρε σε δρόμους γνησίως αριστοφανικούς. Η ρυθμική επανάληψη λέξεων συνέβαλε τα μέγιστα στην αμεσότητα και την ευκρίνεια της δραματικότητας των τραγουδιών. Ο Γιώργος Κουρουπός έγραψε τη μουσική για τη Λυσιστράτη του Κ.Θ.Β.Ε. το 1983, σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά.
Η Εμμέλεια και πάλι εξαιρετική, και οι δύο σολίστ, Μαργαρίτα Συγγενιώτου (μέτζο σοπράνο) και Τάσος Αποστόλου (βαρύτονος) εν πάσει τη δόξει αυτών! Υποκριτική τε και ερμηνευτική!
Το παρατεταμένο και θερμό χειροκρότημα του κοινού ήταν και η εκτόνωσή του για όσα θαυμαστά ήκουσε, σε αντιδιαστολή με τα ...παράδοξα και λοξά που το καταπόνησαν στο πρώτο μέρος.
Πάντως δεν ήταν λίγα τα μουσικά μέρη ή οι μουσικές φράσεις και μουσικές ιδέες που παρέπεμπαν στον «πρώτο διδάξαντα» προς αυτή την κατεύθυνση που ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις, ο οποίος επηρέασε αποφασιστικά την αισθητική του είδους για τους μετέπειτα δημιουργούς. Η μουσική του για τη Λυσιστράτη του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν το 1957 και ο Πλούτος, που ανέβηκε επίσης το 1956-57 σε σκηνοθεσία του Κουν από το Θέατρο Τέχνης, περιείχαν τραγούδια που έγιναν στη συνέχεια μεγάλες επιτυχίες («Μύθος», «Γαρύφαλλο στ’ αυτί» κ.ά.). Και βέβαια η μουσική του για τους Όρνιθες παραμένει αξεπέραστη.
Π.Α.Α.