Ο Γιώργος Σεφέρης άφησε την τελευταία του πνοή στις 20 Σεπτεμβρίου του 1971.
Κηδεύτηκε δύο μέρες αργότερα, στις 22 Σεπτεμβρίου. Σαν σήμερα πριν 39 χρόνια...
Φέτος συμπληρώνονται 110 χρόνια από τη γέννησή του (Σμύρνη 1900).
Η κηδεία του μεγάλου έλληνα ποιητή και νομπελίστα Γιώργου Σεφέρη εξελίχθηκε σε διαδήλωση κατά της χούντας.
Στη νεκρώσιμη πομπή προς το πρώτο νεκροταφείο μπροστά στην Πύλη του Αδριανού, το πλήθος σταματά την κυκλοφορία και αρχίζει να τραγουδά το (απαγορευμένο) τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη- σε στίχους Σεφέρη «Στο περιγιάλι το κρυφό».
Διαβάστε τι έγραψε την επομένη της κηδείας η εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ.
Το τελευταίο ποίημα του Σεφέρη είναι το περίφημο Επί Ασπαλάθων που γράφτηκε στις 31 Μαρτίου 1971 και δημοσιεύθηκε στην εφημ. ΤΟ ΒΗΜΑ την επομένη της κηδείας του (23.9).
Και σκέπτομαι πόσο ολοένα και απέχουμε οι νεοέλληνες από την περιγραφή του όντως ανθρώπου, που έκανε ο ποιητής στην ιστορική ομιλία του για τον Μακρυγιάννη:
Ο ελεύθερος άνθρωπος, ο δίκαιος άνθρωπος, ο άνθρωπος ζυγαριά της ζωής -αν υπάρχει μια ιδέα βασικά ελληνική, δεν είναι άλλη. Γεννιέται στα χαράματα της ελληνικής σκέψης· έπειτα τη διατυπώνει μια για πάντα ο Αισχύλος. Όποιος ξεπερνά το μέτρο είναι υβριστής, και ύβρις είναι το μεγαλύτερο κακό που μπορεί να μας συμβεί. Για να μεταχειριστώ τη φρασεολογία του Μακρυγιάννη, οι Έλληνες, από τα παλιά εκείνα χρόνια, είναι στο «εμείς», δεν είναι στο «εγώ». Γιατί μόλις το εγώ γυρέψει να ξεπεράσει το εμείς, αμέσως η Άτη, η αυστηρή μοίρα που φροντίζει για την ισορροπία του κόσμου, το κεραυνώνει. Ολάκερη η αρχαία μας τραγωδία είναι γεμάτη από τα σύμβολα αυτής της ιδέας. Και το σύμβολο που με συγκινεί περισσότερο απ’ όλα το βρίσκω στους Πέρσες. Ο Ξέρξης, μας λέει ο παλιός μύθος, νικήθηκε γιατί ήταν υβριστής, γιατί έκαμε αυτή την υπέρογκη πράξη: μαστίγωσε τη θάλασσα. Γι’αυτό βρήκε στη θάλασσα τον όλεθρό του. Σ’αυτό το στοιχείο που μολονότι είναι πάντα ταραγμένο και δεν ησυχάζει ποτέ, αναζητά πάντα την ισορροπία, το ζύγιασμα.
Κηδεύτηκε δύο μέρες αργότερα, στις 22 Σεπτεμβρίου. Σαν σήμερα πριν 39 χρόνια...
Φέτος συμπληρώνονται 110 χρόνια από τη γέννησή του (Σμύρνη 1900).
Η κηδεία του μεγάλου έλληνα ποιητή και νομπελίστα Γιώργου Σεφέρη εξελίχθηκε σε διαδήλωση κατά της χούντας.
Στη νεκρώσιμη πομπή προς το πρώτο νεκροταφείο μπροστά στην Πύλη του Αδριανού, το πλήθος σταματά την κυκλοφορία και αρχίζει να τραγουδά το (απαγορευμένο) τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη- σε στίχους Σεφέρη «Στο περιγιάλι το κρυφό».
Διαβάστε τι έγραψε την επομένη της κηδείας η εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ.
Το τελευταίο ποίημα του Σεφέρη είναι το περίφημο Επί Ασπαλάθων που γράφτηκε στις 31 Μαρτίου 1971 και δημοσιεύθηκε στην εφημ. ΤΟ ΒΗΜΑ την επομένη της κηδείας του (23.9).
Και σκέπτομαι πόσο ολοένα και απέχουμε οι νεοέλληνες από την περιγραφή του όντως ανθρώπου, που έκανε ο ποιητής στην ιστορική ομιλία του για τον Μακρυγιάννη:
Ο ελεύθερος άνθρωπος, ο δίκαιος άνθρωπος, ο άνθρωπος ζυγαριά της ζωής -αν υπάρχει μια ιδέα βασικά ελληνική, δεν είναι άλλη. Γεννιέται στα χαράματα της ελληνικής σκέψης· έπειτα τη διατυπώνει μια για πάντα ο Αισχύλος. Όποιος ξεπερνά το μέτρο είναι υβριστής, και ύβρις είναι το μεγαλύτερο κακό που μπορεί να μας συμβεί. Για να μεταχειριστώ τη φρασεολογία του Μακρυγιάννη, οι Έλληνες, από τα παλιά εκείνα χρόνια, είναι στο «εμείς», δεν είναι στο «εγώ». Γιατί μόλις το εγώ γυρέψει να ξεπεράσει το εμείς, αμέσως η Άτη, η αυστηρή μοίρα που φροντίζει για την ισορροπία του κόσμου, το κεραυνώνει. Ολάκερη η αρχαία μας τραγωδία είναι γεμάτη από τα σύμβολα αυτής της ιδέας. Και το σύμβολο που με συγκινεί περισσότερο απ’ όλα το βρίσκω στους Πέρσες. Ο Ξέρξης, μας λέει ο παλιός μύθος, νικήθηκε γιατί ήταν υβριστής, γιατί έκαμε αυτή την υπέρογκη πράξη: μαστίγωσε τη θάλασσα. Γι’αυτό βρήκε στη θάλασσα τον όλεθρό του. Σ’αυτό το στοιχείο που μολονότι είναι πάντα ταραγμένο και δεν ησυχάζει ποτέ, αναζητά πάντα την ισορροπία, το ζύγιασμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου