Η ΠΟΛΙΤΙΣΣΑ ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΕΛΕΝΗ ΤΑΠΤΑ

ΠΟΛΙΤΕΣ ΖΩΓΡΑΦΟΙ

ΕΛΕΝΗ ΤΑΠΤΑ

ὑπὸ Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου

Ἡ Ἑ. Ταπτᾶ εἶναι μία γραφίστας καὶ ζωγράφος τῆς Πόλης μας. Γεννήθηκε ἐδῶ. Ὁ πατέρας της ἦταν ὁ γνωστὸς τότε ὠτορινολαρυγγολόγος Νικόλαος Ταπτᾶς, ἡ μητέρα της Γαλλίδα καὶ ὁ παππούς της νευροχειρουργός. Παιδὶ ἀκόμα, ἐγκαταστάθηκε μὲ τὴν οἰκογένειά της στὴν Ἀθήνα. Σπούδασε γραφικὲς τέχνες στὸ Παρίσι στὴν Ἀνωτέρα Σχολὴ Γραφικῶν Τεχνῶν (Ecole Superieure des Arts Modernes 1967-1969). Ἐργάστηκε ὡς γραφίστας ἐνῶ παράλληλα σπούδαζε ζωγραφικὴ σὲ ἐλεύθερα ἐργαστήρια. Μετὰ ἀπὸ πολύχρονη παραμονὴ στὴ Γαλλία, ἐπέστρεψε στὴν Ἑλλάδα ὅπου ἀφοσιώθηκε στὴ ζωγραφικὴ κοντὰ στὸν καθηγ. Θανάση Στεφόπουλο.

Ἐξετέλεσε τοπία κυρίως, θαλασσογραφίες, νεκρὲς φύσεις (φροῦτα, λουλούδια), γεωμετρικὰ καὶ διακοσμητικὰ μοτίβα μὲ λάδι, ἀκρυλικὰ ἀξιοποιώντας διάφορες τεχνικὲς σὲ καμβᾶ, μουσαμᾶ, κολάζ, σχέδια μὲ κάρβουνο καὶ μολύβι. Στὸ Παρίσι σὰν γραφίστας ζωγράφιζε συγχρόνως διακοσμητικὲς ἐπιφάνειες ἐσωτερικῶν χώρων (τοίχους, πόρτες, paravents κλπ.) καὶ ἔκανε εἰκονογραφήσεις βιβλίων.

Ἐργάστηκε ὡς γραφίστας σὲ διαφημιστικὲς ἑταιρεῖες στὸ Παρίσι (Paris-Match, Axe publicité, Syrodis-Sunerge). Κατὰ τὴν περίοδο διαμονῆς της στὴ Ν. Ὑόρκη διεκόσμησε περίπτερα ἐκθέσεων.

Συνεργάσθηκε μὲ τὴν κεραμίστρια Χριστίνα Μοραλῆ στὴ διακόσμηση πιάτων μὲ φροῦτα, λουλούδια, γεωμετρικὰ καὶ διακοσμητικὰ μοτίβα ποὺ ἔχουν μία ἰδιαίτερη χάρη μὲ μιὰ εὐχάριστη σχηματικὴ ἐφευρετικότητα καὶ χρωματικὴ γκάμα, ἡ ὁποία προσαρμόζεται ἄριστα στὸ ἀντικείμενο ποὺ διακοσμεῖ μὲ παραλληλικὰ ductus.

Παρουσίασε μὲ μεγάλη ἐπιτυχία ἐκθέσεις ὁμαδικὲς στὸ Παρίσι (1974), τὴν Ἀθήνα (1988, 1999, 2000, 2005), Πάρο (2005), Καλαμάτα (2006) καὶ ἀτομικὲς στὴν Ἀθήνα (1980, 1998, 2005), Γλυφάδα (2008),μὲ τὴ Μοραλῆ στὴν Ἀθήνα (2006), Τῆνο (2007) καὶ τὶς Σπέτσες (2007). Ἔργα της βρίσκονται σὲ πολλὲς ἰδιωτικὲς συλλογὲς στὴν Εὐρώπη (Αὐστρία, Γαλλία, Γερμανία, Ἑλβετία, Ἑλλάδα) καὶ στὴν Ἀμερική.

Ἡ Ἑ.Ταπτᾶ μᾶς ἐντυπωσιάζει μὲ τὰ λιτά, φῖνα, δωρικά, ὀνειρικὰ καὶ "σεληνογραφικά" της τοπία, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἔχει "ἐξορισθεῖ" ὁ ἄνθρωπος, ὅπως στὶς πόλεις τοῦ B. Buffet, ὅμως τόσο "χυμώδη" καὶ ἐκφραστικά, ὅπως τὰ φροῦτα καὶ τὰ λουλούδια της, μὲ κάποια ὑπολείμματα ἀπὸ τὴ φύση –δένδρα, φυτὰ- ἢ ἴχνη τοῦ ἀνθρώπου-ὑποτυπώδη σπίτια. Τοπία ἐσωτερικά, ὅπου συχνὰ ἐμφανίζεται ἡ ἀντίθεση τοῦ συννεφιασμένου οὐρανοῦ μὲ τὴ νηνεμία τῆς "πετρωμένης" (Ε. Ταπτᾶ) θάλασσας, ὅπου τὸ φῶς παίζει ἕνα σημαντικὸ ἀπολλίνειο ρόλο, χωρὶς ὅμως νὰ λείπει καὶ τὸ φαουστικὸ χρωματικὸ μουγκρητὸ τοῦ βορρᾶ, καὶ τὰ ὁποῖα παλεύουν μεταξύ τους, ὅπου κάποτε ἐπικρατεῖ ἡ ἠρεμία καὶ ἄλλοτε ἕνα συγκλονιστικὸ brio, ὅπου μερικὲς φορὲς κυριαρχεῖ ὁ χρωματικὸς ἀσαπτισμός, ἐνῶ ἄλλοτε μιὰ γλυκειὰ καὶ διακριτικὴ πολυχρωμία, μία βελούδινη ἁπαλότητα τοῦ χρωστήρα, ἀλλὰ καὶ μία παστώδης καὶ ἐλεύθερη γκάμα.

Γιὰ τὸ ἔργο της γράφτηκαν ἄριστες κριτικὲς στὰ περιοδικὰ "Point" καὶ "Crée" τοῦ Παρισιοῦ. Ἔτσι ὁ Ε. Τρισὸν-Μιλσανῆ σημειώνει: "γυμνὰ χωρὶς ἀνέκδοτο ἢ ἄλλο ἀφηγηματικὸ στοιχεῖο…, τὰ ἄδεια αὐτὰ τοπία, γεμάτα ἀπὸ ζωγραφικὴ πυκνότητα εἶναι εἰκόνες ἀνάμεσα στὸ συνειδητὸ καὶ ὑποσυνείδητο… Κάποτε ὁ καπνὸς ἑνὸς γκρίζου ἢ μιᾶς ὤχρας μᾶς φέρνει στὸ νοῦ τοὺς ὀρίζοντες τοῦ Ὑβ Ταγκὺ ποὺ ρουφοῦν τὸ βλέμμα καὶ μὲ τὴ μαγικὴ ἐξωπραγματική τους σαγήνη ἀκινητοποιοῦν τὴ σκέψη. Ἡ ἀκαθόριστη μελαγχολία τους, ἡ συνείδηση τῆς ἀπουσίας, ἀντὶ νὰ μᾶς καταθλίβουν μᾶς ἀπελευθερώνουν".

Ὁ γράφων εὐχαριστεῖ καὶ ἀπὸ τὴ θέση αὐτὴ τὴν καλλιτέχνιδα γιὰ τὰ στοιχεῖα ποὺ τοῦ ἔδωσε κατὰ τὰ ἔτη 2009-2010.

Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως 2.9.2010