Ο ΤΑΣΟΥΛΗΣ ΚΑΙ Ο "ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΠΟΔΟΓΥΡΟΣ"...

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα παιδί που το λέγανε Τασούλη.
Ένα στρουμπουλό αγοράκι, με καταγάλανα μάτια κι αστραφτερή ματιά.
Ο Τασούλης ήταν από μικρό παιδί μες στην Εκκλησία. Παιδί του ιερού, παιδί του Κατηχητικού, παιδί που αρεσκόταν στην συντροφιά των παπάδων, οι οποίοι φρόντιζαν να του εξάπτουν τη φαντασία με όσα έκαμαν ή έλεγαν. Στα μάτια του μικρού Τασούλη ο παπάς της ενορίας του φάνταζε πολύ σπουδαίος, τεράστιος θα λέγαμε. Σαν έρχονταν και ιερείς από άλλες ενορίες για την πανήγυρη της ενορίας ή για άλλες ακολουθίες ο Τασούλης πανηγύριζε! Αυτή ήταν η χαρά του. Ο εκκλησιαστικός ...ποδόγυρος!
Ώσπου ο Τασούλης μεγάλωσε κι έγινε άντρας. Δεν παντρεύτηκε γιατί πού να προλάβει με τόσους παπάδες γύρω του. Να μάθει τα νέα, να τα επεξεργαστεί, να τα μεταφέρει, να τα σχολιάσει, πού καιρός για παντρειά. Όλη του η ζωή το “εκκλησιαστικό” κουτσομπολιό. Ποιος χειροτονείται, πού θα τοποθετηθεί, ποιος είναι υποψήφιος, ποιος παπάς είναι τσακωμένος με τον συνεφημέριό του, ποιος ναός αγοράζει τα καλύτερα σκεύη, γιατί θα λειτουργήσει ο Δεσπότης την Κυριακή στον τάδε ναό κι όχι στον δείνα, ποιος δεσπότης θα έρθει στο πανηγύρι της Μητρόπολης κ.ο.κ. Κι αφού τα ήξερε όλους και όλα, φυσικό ήταν να απευθύνονται σ' αυτόν πολλοί, κληρικοί και λαϊκοί, για να μάθουν, να αφουγκραστούν τις “εξελίξεις”, να είναι μέσα στα πράγματα και να ρουφιανέψουν όπου τους έπαιρνε. Γιατί ο Τασούλης ήταν υπολογίσιμη δύναμη και κανείς δεν τον παραθεωρούσε.
Άσε που και ο ίδιος δεν σου άφηνε περιθώριο να τον προσπεράσεις... Αλλιώς σ' έβαζε στη μαύρη λίστα του!...
Πέρασαν τα χρόνια, πέρασε ο καιρός, κι ο Τασούλης γέρασε... Το εκκλησιαστικό κουτσομπολιό δεν το άφησε ούτε στιγμή, αλλά τώρα υπήρχαν στιγμές, φωνές εσωτερικές, αυτοκριτικής...
Κάποια μέρα ανοίγοντας ένα περιοδικό εφημερίδας που είχε αφιέρωμα στον Καβάφη, αμέσως το μάτι του έπεσε στον στίχο – φωτιά του ποιητή: “Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ στην κώχη τούτη τη μικρή, σ' όλην τη γη τη χάλασες....”.
Ο μπαρμπα Τάσος τα χρειάστηκε!... Μια ζωή ρημαδιό. Μια ζωή μέσα στην Εκκλησία, αλλά χωρίς μυρωδιά της όντως ζωής. Μια ζωή γκρεμισμένο σπίτι, ακατοίκητο...
Κι εκεί που ήταν έτοιμος για μια μεγάλη απόφαση, έξοδο από το ρημαδιό, τον επισκέφθηκε ένας ψευτοδημοσιογράφος της περιοχής, ο οποίος τού ζήτησε να τον βοηθήσει να στήσει μια εφημερίδα εκκλησιαστικού περιεχομένου. Τού είπε πως μόνο εκείνος μπορούσε να τον βοηθήσει. Κι ο νούς του ευθύς ψήλωσε! Κι από μπαρμπα Τάσος έγινε πάλι Τασούλης. Κι έπεσε πάλι με τα μούτρα στο αγαπημένο του σπορ.
Ώσπου ένα βράδυ ονειρεύτηκε ότι άκουσε τη φωνή του Θεού: “άφρον, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου...”. Σηκώθηκε μούσκεμα στον ιδρώτα, έντρομος, πήρε ένα ηρεμιστικό χάπι και ξανακοιμήθηκε γιατί την άλλη μέρα είχε πολλή δουλειά στην εφημερίδα.
Το πρωί δεν ξύπνησε... Τον βρήκαν μετά από μέρες σε κατάσταση αποσύνθεσης... Κανείς πια δεν τον θυμάται... Χάλασε ολάκερη ζωή για το τίποτα. Και τώρα ό,τι έχει θα τα πει ενώπιον του Θρόνου του Δικαιοκρίτου, του Παλαιού Ημερών, του Τρισαγίου.

Aπό το Παραμυθοσέντουκο της Ιδιωτικής Οδού

Πίνακας, Αδριανός (Σωτήρης)