ΟΙ ΑΘΛΙΟΛΟΓΟΙ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΕΝΤΥΠΩΝ

Ζεμενό Κορινθίας, οικογένεια ιερωμένου 1903 - φωτό Fred Boissonnas

Στην αλλοίωση του χριστιανικού ήθους ο π. Φιλόθεος Φάρος γράφει για τους κάθε λογής Αθλιολόγους της εκκλησιαστικής πραγματικότητας:

Τα εκκλησιαστικά έντυπα σήμερα ή θριαμβολογούν για τα κουτιά το γάλα που συνελέγησαν για τους Βουλγάρους ή για τα εγκαίνια Πνευματικών Κέντρων, που είτε γίνονται φωλεές νυκτερίδων, είτε εφοδιάζονται με ηλεκτρονικά παιχνίδια και βίντεο για την “...εκκλησιαστική” διαπαιδαγώγηση των νέων και για τις πολυπληθείς συγκεντρώσεις νέων σε μεγάλα στάδια, όπου ακολουθούνται τα φασιστικά πρότυπα που ακολούθησαν και όλες οι πολιτικές παρατάξεις στον τόπο μας και με τα οποία ο άνθρωπος από πρόσωπο μεταβάλλεται σε μάζα, ή παρουσιάζουν φωτογραφίες χρυσοστολισμένων επισκόπων που παρελαύνουν στους δρόμους και φωτογραφίες επισκόπων που επισκέπτονται ασθενείς ή άλλους αναξιοπαθούντες, σαν να αποτελή αυτό το γεγονός είδηση. Γενικά, βασικός στόχος του εκκλησιαστικού τύπου είναι η προβολή έργων βιτρίνας, που σχεδιάζονται και εκτελούνται σαν έργα βιτρίνας και που ακόμη αποτελούν θλιβερή εφαρμογή μιας ακτιβιστικής κοσμικής ιδεολογίας, προ πολλού χρεωκοπημένης.

Στα παραπάνω προσθέτω και τα εξής: Στους θριαμβολογούντες Αθλιολόγους των εκκλησιαστικών εντύπων, είδηση – και μάλιστα μεγάλη, με ολοσέλιδα και άπειρες φωτό – είναι η μοναχική κουρά (!), είναι η κάθε χειροτονία, η όποια απονομή εκκλησιαστικού οφφικίου, και όλα αυτά συνοδεύονται μετά πολλών εμετικών επαίνων, ωσάν να περιποιούν τιμή στην Εκκλησία οι προσερχόμενοι στον κλήρο και όχι το αντίθετο.
Διαβάζοντας τέτοια “εκκλησιαστικά” έντυπα νομίζεις ότι ζεις σ' ένα κόσμο αγγελικά πλασμένο, όπου όλα είναι εξωραϊσμένα, γιατί “οικοδομούν” (!!) και δεν γκρεμίζουν. Κι έτσι διαιωνίζεται η κακοδαιμονία και η αυταπάτη, στην οποία εκουσίως, θα έλεγα, προσχωρούν οι “πιστοί”.
Γι' αυτό καταφεύγω και πάλι στον π. Φιλόθεο Φάρο: Είναι τόσο χαμηλό το σημείο στο οποίο έχει φθάσει η εκκλησιαστική μας ζωή και η θεολογία της, που όποιος θέλει να διατηρήσει μια στοιχειώδη σοβαρότητα ή σωπαίνει ή καταγγέλλει αυτό που συμβαίνει, διακινδυνεύοντας και εκθέτοντας πρωτίστως τον ίδιο τον εαυτό του.