Την εργασία μας αυτή για τον εκ Πατρών λόγιο και μουσικό Διονύσιο Φωτεινό (τέλος 18ου - αρχές 19ου αι.), ο οποίος έδρασε στη Ρουμανία και άφησε πλούσιο ιστορικό, φιλολογικό και μουσικό έργο, μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Στην τελική δημοσίευση υπάρχουν μικροαλλαγές.
Εδώ δημοσιεύουμε τις πηγές των εικόνων που αποτελούν το παράρτημα και την τεκμηρίωση, εν πολλοίς, της εργασίας μας:
Εικ. 1 α-β: (α) Αναστασιματάριον νέον παρά σερδάρου Διονυσίου Φωτεινού (πρώτη σελίδα) και (β) Εωθινά Ιδιόμελα (τελευταία σελίδα), εξήγηση στη νέα μέθοδο από τον Anton Pann (Βιβλιοθήκη της Ρουμανικής Ακαδημίας, χφ. 741, έτος 1853).
Εικ. 2 α-γ: Χερουβικό ποίημα κυρ Διονυσίου, ήχος πλ. Α΄, νέα γραφή σύμφωνα με τη μέθοδο του 1814 (Βιβλιοθήκη της Ρουμανικής Ακαδημίας, χφ. 4685).
Εικ. 3 α-β: Χερουβικό του Διονυσίου, ήχος πλ. Α΄, παλαιά γραφή (Βιβλιοθήκη της Ρουμανικής Ακαδημίας, χφ. 33, 315r – 316r).
Εικ. 4 α-γ: Δοξολογία Διονυσίου του Πελοποννησίου, ήχος πλ. Α΄, ατζέμ κιουρδί, παλαιά γραφή (Βιβλιοθήκη της Ρουμανικής Ακαδημίας, χφ. 33, 251r – 253r).
Εικ. 5: Δοξολογία αργοσύντομος Φωτεινού Διονυσάκη, εκ Παλαιών Πατρών, ήχος A΄ (Χριστόδουλος Γεωργιάδης Κεσσανιεύς, Δοκίμιον Εκκλησιαστικών Μελών, Αθήνησι 1856, σ. 24-25).
Εικ. 6: Δοξολογία υπό Φωτεινού Διονυσάκη, ήχος Β΄ (Ανδρέας Θεοφιλόπουλος (Αγιορείτης Μοναχός), Ταμείον Ανθολογίας, τ. Β΄ Ακολουθία του Όρθρου, τχ. Γ΄, Εκδόσεις Βασ. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1979, σ. 24).
Εικ. 7: Δοξολογία αργοσύντομος Φωτεινού Διονυσάκη (εκ Παλαιών Πατρών) (κατά την ορθήν γραφήν και ρύθμισιν του εκδότου Κ. Ι. Πανά), ήχος πλ. Α΄ (Κων. Ι. Πανάς, Ανθοδέσμη Εκκλησιαστικής Βυζαντινής Μουσικής, Αθήναι 1979, σ. 183).
Εικ. 8: Εικόνα από την έκδοση του «Νέου Ερωτόκριτου» του Διονυσίου Φωτεινού (Βιέννη, 1818) (Μίλτος Πεχλιβάνος, «Λογοτεχνία 1770-1821. Ανάμεσα στην ωφέλεια και την τέρψη», Ιστορία του Νέου Ελληνισμού 1770-2000, τ. Β΄ Η οθωμανική κυριαρχία, 1770-1821. Διαφωτισμός – Ιστορία της Παιδείας – Θεσμοί και Δίκαιο, Τα Νέα – Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2003, σ. 184).
Εικ. 9: Προμετωπίδα από την έκδοση της «Ιστορίας της πάλαι Δακίας, τα νυν Τρανσυλβανίας, Βλαχίας και Μολδαϋίας» του Διονυσίου Φωτεινού, Βιέννη 1818 (Μιχαήλ Περάνθης, Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας και ζωής. Από τις πρώτες ρίζες ώς την Επανάσταση (1000-1821), τ. Β΄ (1600-1821) Λογοτεχνία της Τουρκοκρατίας, Καστανιώτης, Αθήνα 2006, σ. 306).
Εικ. 10: Διονυσίου Φωτεινού, Ιστορία, τόμ. Β', Βιέννη 1818 (Κατάλογος Εκθέσεως για το Διεθνές Συμπόσιο: “Από τον Διαφωτισμό στις Επαναστάσεις: Ο Ρήγας και ο κόσμος του”, Κ.Π. Στάϊκος, Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών, Αθήνα 1998, σ. 197).
Δημοσιεύουμε, επίσης, μια περίληψη της ανακοίνωσής μας στα γαλλικά, κάτι που απαιτεί η "λογική του ανάτυπου". Panagiotis Ant. Andriopoulos, Dionysios Photinos
Le phanariote érudit, historien, poète et musicien Dionysios Photinos, est né à Patras dans le Péloponnèse en 1777 et est mort probablement le 10 Octobre 1821 à Bucarest en Roumanie, où il a été actif surtout dans les deux premières décennies du 19e siècle.
Il a étudié à Constantinople, où son père Athanase était un médecin du Sultan Abdul Hamid (1778-1789).
Son œuvre est multiple. Il a composé de la musique ecclésiastique, en influençant par la suite la voie de la musique byzantine en Roumanie. Il a fait une paraphrase d’«Erotókritos», l’œuvre connue du crétois Vitsentzos Cornaros, qui a été très populaire en Roumanie (il s’agit d’une adaptation métrique à l’idiome épuré phanariote, et qui a été appelée «Nouveau Erotókritos»), et a écrit «l'Histoire de l'ancienne Dacie, maintenant la Transylvanie, la Valachie et la Moldavie», en trois volumes, publiés à Vienne: les deux premiers en 1818 et le troisième en 1819. Un autre travail historique de Photinos est la «Générale Quintessence de l'Histoire Ottomane». Il s'agit d'une série de biographies des Sultans Turcs, avec leurs portraits en couleur.
En outre, Dionysios Photinos a écrit des petits poèmes satiriques.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου