Πολύς λόγος γίνεται αυτές τις μέρες, αγαπητοί συνοδίτες, για την περίφημη εκκλησιαστική περιουσία και την αξιοποίησή της, με αφορμή την φορολόγησή της από την Κυβέρνηση, στο πλαίσιο των νεών οικονομικών μέτρων.
Στα ποικίλα πάνελ αλλά και στις κατ' ιδίαν συζητήσεις των πολιτών τα βέλη εναντίον της Εκκλησίας είναι ...ηκονημένα, αν και συγκεχυμένα αφού λίγοι ξέρουν το θέμα στις πραγματικές διαστάσεις του. Ακούγοντας όλα όσα λέγονται αυτές τις μέρες σκέπτομαι πως η Εκκλησία στο περιουσιακό είναι μάλλον ...ουραγός του Κράτους και των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης που δεν ξέρουν τι έχουν και ως εκ τούτου πολλά ακίνητά τους ρημάζουν κυριολεκτικά! Ο βουλευτής του ΠαΣοΚ Θ. Τσούρας δικαιώνει τους σχετικούς προβληματισμούς μου, που είναι απολύτως ρεαλιστικοί. Επίσης, τονίζει το γεγονός της εγκατάλειψης των κατοικιών του Κ. Παλαμά και της Μ. Κάλλας, που σημαίνει σημείο μηδέν για τον σημερινό πολιτισμό μας. Ειδικά η περίπτωση της παγκοσμίου φήμης Μαρίας Κάλλας έπρεπε να έχει προβληθεί από μας με κάθε τρόπο, αλλά... Στην Ελλάδα ζεις, δεν υπάρχει ελπίς, που τραγουδάει κι ο Σαββόπουλος.
Διαβάστε το σημερινό σχετικό δημοσίευμα:
Το Βήμα
Τα εγκαταλειμμένα κτίρια στην Αθήνα αυξάνονται και πληθύνονται και τα περισσότερα, ανάμεσά τους και οι οικίες του Κωστή Παλαμά στην Πλάκα και της ελληνίδας ντίβας Μαρίας Κάλλας στην Πατησίων, κινδυνεύουν να καταρρεύσουν. Σύμφωνα με στοιχεία που παρουσίασε στη Βουλή ο βουλευτής του ΠαΣοΚ κ. Αθ.Τσούρας, τα εγκαταλειμμένα κτίρια στην Αθήνα έφθασαν αισίως στα 1.650. Και αυτά μόνο στην περιοχή του Δήμου Αθηναίων, χωρίς ποτέ να υπάρξει επίσημη καταγραφή, αφού σε μια πρώτη καταμέτρηση που έγινε από τη δημοτική αρχή αποκαλύφθηκε ότι στα περισσότερα εγκαταλειμμένα καταγράφηκαν μόνον τα ισόγειά τους. Ο κ. Τσούρας ήδη κατέθεσε ερωτήσεις σε τρία υπουργεία, Εσωτερικών, Πολιτισμού και Περιβάλλοντος, επισημαίνοντας ότι το πλήθος των εγκαταλειμμένων κτιρίων στην πρωτεύουσα «αλλοιώνει τον αστικό ιστό της Αθήνας», ενώ «ελλοχεύουν κίνδυνοι για τη δημόσια ασφάλεια των πολιτών» και ορισμένα από αυτά «έχουν καταληφθεί από παραβατικά στοιχεία». Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των συνεργατών του κ. Τσούρα, τα εγκαταλειμμένα κτίρια της πρωτεύουσας θα ξεπεράσουν τις 2.500 ως το τέλος του 2011 σε περίπτωση που η πολιτεία δεν επέμβει. Ουδείς γνωρίζει το ιδιοκτησιακό καθεστώς τους, αν και οι υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι πολλά από αυτά τα ακίνητα ανήκουν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Ετσι ξεχασμένα και εγκαταλειμμένα που είναι, δεν μπορούν να αξιοποιηθούν από το υπουργείο Οικονομικών και την Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου, με συνέπεια η πολιτεία να χάνει έσοδα.
Ορισμένα άλλα, όπως αυτό όπου έζησε στην Πατησίων η Μαρία Κάλλας, έχουν χαρακτηρισθεί «διατηρητέα», πλην όμως, όπως σημειώνει στις ερωτήσεις του ο κ. Τσούρας, «αυτό το στολίδι για την Αθήνα,ένα διακριτικό νεοκλασικό οικοδόμημα,όπου έζησε η διάσημη υψίφωνος, παραμένει βορά στις ορέξεις του χρόνου». Το ίδιο συμβαίνει και με την οικία όπου έζησε ο Κωστής Παλαμάς στην Πλάκα, στην οδό Περιάνδρου. Ο κ. Τσούρας ζητεί να καθορισθεί το ιδιοκτησιακό καθεστώς τους, καθ΄ ότι πολλά εγκαταλειμμένα ακίνητα ανήκουν σε άγνωστους κληρονόμους, οι οποίοι δεν γνωρίζονται καν μεταξύ τους.
Για την οικία της Μαρίας Κάλλας επί της οδού Πατησίων (φωτό), αγαπητοί συνοδίτες, σας παραθέτω μερικά διαφωτιστικά στοιχεία:
Η Οικία Μαρίας Κάλλας έχει χαρακτηρισθεί από το 1989, επί υπουργίας Μελίνας Μερκούρη, ως διατηρητέο ιστορικό και αρχιτεκτονικό μνημείο των νεότερων χρόνων. Το κτίριο ανήκει στην ιδιοκτησία του Ναυτικού Απομαχικού Ταμείου (ΝΑΤ) από το 1950. Έγινε μελέτη ανακατασκευής, αλλά το ΝΑΤ δήλωσε έλλειψη κονδυλίων για την εφαρμογή της και έκτοτε έχει εγκαταλειφθεί. Τα τελευταία χρόνια καταλήφθηκε από αντιεξουσιαστές.
Στην πρόσοψη της πολυκατοικίας υπήρχε αναμνηστική πλάκα, η οποία έχει αφαιρεθεί σήμερα, όπου αναγραφόταν: «Στο σπίτι αυτό έζησε η Μαρία Κάλλας. Υπουργείο Πολιτισμού 1987».
Αφου θίγεις ιστολόγε αυτο το καυτό θέμα κανε μνεία και για τις απειρες περιπτώσεις της Πάτρας οπου τα κτίρια που ανήκουν στο δημο καταρρέουν ενω θα μπορούσαν να παραχωρηθουν και να στεγάσουν τόσες και τοσες περιπτώσεις συλλόγων που πληρώνουν ενοίκια αλλά και για τα κτίρια που εχει παρει ο δήμος και δεν τα εκμεταλεύεται σωστά (βλέπε πρώην Αρσάκειο)
ΑπάντησηΔιαγραφήΟρθές επισημάνσεις για τη δημόσια περιουσία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤη δική τους δεν τη διαχειρίζονται και την αφήνουν και ρημάζει και μετά θέλουν με άγρια φορολογία να καταστρέψουν το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας.
Συμφωνώ με τον φίλο Παναγιώτη και επιτρέψατέ μου να προσθέσω τα εξής: Πριν κάποια χρόνια, όταν και πάλι είχε στασιαθεί το πρόβλημα της εκκλησιαστικής περιουσίας, ο τότε βουλευτής και υπουργός κ. Στ. Παπαθεμελής δήλωσε στη Βουλή ( νομίζω είχε γίνει κάποια κίνηση της Αριστεράς για την δήμευση της αγροτικής περιουσίας της Εκκλησίας και τη διανομή της σε ακτήμονες), ότι αν θέλει το κράτος να προχωρήσει σε αναδιανομές έχει στη διάθεσή του 50.000.000 στρ. δημόσια γης σχολάζουσας ,που βρίσκεται ανα την επικράτεια χέρσα , έναντι 1. 000.000 στρ. εκκλησιαστικών αγροτολιβαδικών εκτάσεων. Η δήλωσε προκάλεσε κάποια αίσθηση , αλλά τώρα ξεχάστηκε.Πρέπει βέβαια να πουμε κάτι που δεν είπε ο κ. Παπαθεμελής ή αν το είπε δεν το ξέρω. Αυτές οι εκτάσεις έχουν χαρακτηρισθεί με νόμο από το 1962 ως διακατεχόμενες. Λέει ο νόμος τούτο το σοφόν: Η Εκκλησία κατέχει αυτές τις εκτάσεις προσωρινά μέχρι να εμφανισθεί ο πραγματικός κύριος αυτών των εκτάσεων. Έτσι δημιουργήθηκε η έννοια της διακατοχής. Σ' αυτήν την κατηγορία υπάγονται και τα εκκλησιαστικά κτήματα που βρίσκονται ασχολάζοντα σήμερα. Είναι δηλαδή διακατεχόμενα επί των οποίων η Εκκλησία έχει μόνο τη νομή και όχι την κυριότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο μεταξύ κανείς δεν μιλάει πλέον γι' αυτά τα 50.000.000 στρ. του κράτους που θα μπορούσαν να δώσουν νέα ζωή στα χωριά μας.
Γιωργος Θ. Πρίντζιπας.
Πολυ ουσιαστική η παρέμβαση του κ. Πρίντζιπα. Την αναδημοσίευσα στο ιστολόγιό μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κράτος έχει 50 φορές πιο μεγάλη περιουσία από την Εκκλησία και όμως προσπαθεή να αφαιμάξει φορολογικά την Εκκλησία για να λύσει το οικονομικό πρόβλημα χωρίς να ενδιαφέρεται αν έτσι καταστρέφει ουσιαστικά ένα τεράστιο φιλανθρωπικό έργο που ανέπυτξε η Εκκλησία που εξυπηρετεί τον εμπερίστατο αδελφό μας τον ελάχιστο.