Aναδημοσιεύω και σήμερα το άρθρο του πολυσέβαστου Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Αθανασίου από την Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως, το οποίο μου δίνει την ευκαιρία να παραθέσω και τρεις χαρακτηριστικές εικόνες του Αγίου Χριστοφόρου ως κυνοκεφάλου. Μία από την Τρανσυλαβανία (με τον Άγιο να κρατάει τον Χριστό), μία από τον βυζαντινό νεκροταφειακό Ναό Αγίων Αναργύρων Αντρωνίου Ηλείας και - η τελευταία - μια τοιχογραφία από τον Ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου Λίνδου (13ος αι.).
ΠΕΡΙ ΚΥΝΟΚΕΦΑΛΩΝ
ὑπὸ Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου
ὑπὸ Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου
Μιὰ φορὰ κι’ ἕναν καιρό, ἐκεῖ κάτω στὴν Παταγωνία τὴν ἐσχατιὰ τῆς γῆς, κατοικοῦσαν οἱ κυνοκέφαλοι, ὅπως ὁ ἐν Ἀνατολῇ Ἅγιος Χριστόφορος ὁ κυνοκέφαλος, -ὁ φύλακας κατὰ τῆς πανώλους καὶ τοῦ αἰφνιδίου θανάτου, τὰ ὁποῖα ὑπὸ ποικίλας μορφὰς θερίζουν καὶ σήμερον τὴν ἀνθρωπότητα- καὶ οἱ λοιποὶ παρόμοιοι Ἅγιοι τῶν Κοπτῶν τῆς Αἰγύπτου, τοὺς ὁποίους ἀπεικόνισε ἀριστοτεχνικὰ καὶ ὁ φίλος Ε. Βαρλάμης στὸ "Μυστήριον ξένον ὁρῶ καὶ παράδοξον".
Λέγεται δέ, ὅτι στὶς μορφὲς αὐτὲς ἐπιβιώνει ὁ ἀρχαιοαιγυπτιακὸς φύλακας τοῦ βασιλείου τῶν νεκρῶν, ὁ Ἄνουβις.
Ἐτοῦτοι λοιπὸν οἱ σκυλοκέφαλοι, ὅπως καὶ κάποιοι ξυλοκέφαλοι, τουπίκλην Μπουμπόνα-κέφαλοι ἀπὸ τὰ Βαλκάνια, ζοῦσαν "τρώγοντας" ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, κατὰ τὸ παράδειγμα καὶ τῶν μεταγενεστέρων Παποκαισαριστῶν καὶ Καισαροπαπιστῶν τοῦ Βυζαντίου.
Ὁπότε παραπεμπόμεθα στὸ αἰώνιο πρόβλημα τῆς Ἐκκλησίας μας, μεταξὺ τοῦ ἱερατείου καὶ μερίδος -εὐτυχῶς- τοῦ "βασιλείου ἱερατεύματος"!
Καὶ θὰ μποροῦσε εὔλογα νὰ διερωτηθεῖ κανεὶς "πῶς ἔσται τοῦτο" (Λουκ. 1, 34) ἐφ’ ὅσον τὰ σκυλιά, παρὰ τὸ σκυλίσιο δέρμα τους -ἀπὸ τὸ ὁποῖο κατασκευάζονται τὰ πιὸ γερὰ χειρόκτια!- διακρίνονται καὶ διὰ τὴν δουλικὴν τρόπον τινα ὑποταγὴν καὶ ἀφοσίωσιν, ὡσὰν νὰ προσαρμόζονται πρὸς τὸ "ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράββατόν σου καὶ περιπάτει" (Μᾶρκ. 2, 9), ἀντίθετα πρὸς τὶς ἀτίθασες καὶ ἰδιότροπες γαλές, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον τεκμαίρεται θεαματικῶς καὶ ἄλλως ἀπὸ τὴν αὐτὸ τοῦτο "ἐρωτίζουσαν" σκυλο- γατοφιλίαν τῆς ἐποχῆς μας.
Ἀλληλοβιβρώσκονται τοίνυν οὐχὶ σπανίως, εἰσέτι οἱ ἱερουργοὶ καὶ λαϊκοὶ λειτουργοὶ καὶ ἴσως θὰ ἀλληλοβιβρώσκονται "ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος" (Ματθ. 28, 20), ὁπότε "ἥξει τὸ τέλος" (Ματθ. 24, 14).
Ἰδιαζόντως δὲ κατὰ τὴν ἡμετέραν ἐποχήν, καθ’ ἣν ἔχομεν τὸ προνόμιον νὰ ἀπολαμβάνωμεν ἡδονικοπιθηκικῶς τὰ πολύτιμα "ἐξωτικὰ καὶ μεταλλαγμένα φρουτοδῶρα" τῆς "σοφῆς Ἑσπερίας", καὶ ὄχι μόνον, παρὰ τὰ γνώριμα τοιαῦτα, διὰ τὰ ὁποῖα βεβαίως εἴμεθα εὐγνώμονες: Τὴν πολυθρύλητον ἐλευθερίαν τοῦ ἀτόμου, τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα μὲ τὸ πανταχοῦ διατυμπανιζόμενον ἐγὼ καὶ ὄχι καὶ τὸ σύ, τὴν "φεμινίζουσαν" ἰσότητα τῶν φύλων, τὴν ἀνεξιθρησκείαν, τὸν ἀγνωστικισμὸν καὶ τόσα ἄλλα, "ἅτινα ἐὰν γράφηται καθ’ ἕν, οὐδὲ αὐτὸν οἶμαι τὸν κόσμον χωρῆσαι τὰ γραφόμενα βιβλία" (Ἰω. 21, 25).
Οὕτω ζῶμεν εἰς μίαν ἄλλην καλπάζουσαν, καὶ κατ’ ἐξοχὴν ἐπαναστατικὴν ἐποχήν. Καὶ διερωτᾶταί τις ἐὰν εἴμεθα ἐπὶ τῆς ὀρθῆς ὁδοῦ ἢ τῆς ξυλίνης, καὶ ἐὰν ἔχωμεν γίνει εὐτυχέστεροι τῶν προγενεστέρων γιαγιάδων καὶ παπούδων μας.
Ἀγνοοῦν οἱ κύριοι - κυρίες αὐτὲς (κατὰ τὴν προτεσταντικὴν πρᾶξιν καὶ διατύπωσιν, ἵνα μὴ πρὸς Θεοῦ παρεξηγηθῶσιν), -ἀνεξαρτήτως τῆς βιοπυθμενικῆς παραμέτρου καὶ τοῦ κινδύνου "Γλαυκο"-ποιήσεως αὐτῶν-, ὅτι ἡ κατὰ τὸ μᾶλλον ἢ ἧττον ἀνεκτικὴ συμβίωσις καὶ συνεργασία ἀμφοτέρων τῶν μερίδων, ἀπεδείχθη διαχρονικῶς ὡς ἡ ὠφελιμοτέρα διὰ τὸ στοιχεῖον μας. Ἀγνοοῦν τὰ ὅσα προσέφερε διὰ μέσου τῶν αἰώνων ἡ Ἐκκλησία εἰς τὸ Γένος μας, ἢ προσποιοῦνται πὼς δὲν ξεύρουν, διὰ νὰ ἐπιτύχουν εἰς τὰ διαπλεκόμενα καὶ νὰ ἱκανοποιήσουν τὸ ταλαίπωρον ἐγώ τους. Ἀγνοοῦν βεβαίως, τὸ χλευαστικὸν δι’ αὐτοὺς "πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε" (Ἑβρ. 13, 17). Ἀγνοοῦν, ὅτι ὁ ἄνθρωπος πάσης φυλῆς καὶ ἐθνικότητος, διὰ νὰ ζήσει "ἀνθρωπίνως" καὶ ἀξιοπρεπῶς, ἔχει ἀνάγκην ὄχι μόνον ἀπὸ χρήματα καὶ ἀξιώματα, ἀλλὰ καὶ κάποιο ὑποκατάστατο, "γάντζο", καταφύγιον, ἀνεξάρτητα ἂν λέγεται τοῦτο θρησκεία, τέχνη, πολιτισμὸς καὶ τόσα ἄλλα. Διότι τότε, διατί οἱ διάφορες σέκτες μὲ τὰ "θεότρελλά" τους καμώματα, διατί τὰ πολυθεάματα, διατὶ οἱ ψυχολόγοι καὶ ψυχίατροι, οἱ ὁποῖοι ὀργιάζουν στὶς Η.Π.Α. καὶ ὄχι μόνον;
Ὁ Θεὸς νὰ ἐλεήσει αὐτοὺς καὶ ἡμᾶς.
Ἀμήν.
Λέγεται δέ, ὅτι στὶς μορφὲς αὐτὲς ἐπιβιώνει ὁ ἀρχαιοαιγυπτιακὸς φύλακας τοῦ βασιλείου τῶν νεκρῶν, ὁ Ἄνουβις.
Ἐτοῦτοι λοιπὸν οἱ σκυλοκέφαλοι, ὅπως καὶ κάποιοι ξυλοκέφαλοι, τουπίκλην Μπουμπόνα-κέφαλοι ἀπὸ τὰ Βαλκάνια, ζοῦσαν "τρώγοντας" ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, κατὰ τὸ παράδειγμα καὶ τῶν μεταγενεστέρων Παποκαισαριστῶν καὶ Καισαροπαπιστῶν τοῦ Βυζαντίου.
Ὁπότε παραπεμπόμεθα στὸ αἰώνιο πρόβλημα τῆς Ἐκκλησίας μας, μεταξὺ τοῦ ἱερατείου καὶ μερίδος -εὐτυχῶς- τοῦ "βασιλείου ἱερατεύματος"!
Καὶ θὰ μποροῦσε εὔλογα νὰ διερωτηθεῖ κανεὶς "πῶς ἔσται τοῦτο" (Λουκ. 1, 34) ἐφ’ ὅσον τὰ σκυλιά, παρὰ τὸ σκυλίσιο δέρμα τους -ἀπὸ τὸ ὁποῖο κατασκευάζονται τὰ πιὸ γερὰ χειρόκτια!- διακρίνονται καὶ διὰ τὴν δουλικὴν τρόπον τινα ὑποταγὴν καὶ ἀφοσίωσιν, ὡσὰν νὰ προσαρμόζονται πρὸς τὸ "ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράββατόν σου καὶ περιπάτει" (Μᾶρκ. 2, 9), ἀντίθετα πρὸς τὶς ἀτίθασες καὶ ἰδιότροπες γαλές, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον τεκμαίρεται θεαματικῶς καὶ ἄλλως ἀπὸ τὴν αὐτὸ τοῦτο "ἐρωτίζουσαν" σκυλο- γατοφιλίαν τῆς ἐποχῆς μας.
Ἀλληλοβιβρώσκονται τοίνυν οὐχὶ σπανίως, εἰσέτι οἱ ἱερουργοὶ καὶ λαϊκοὶ λειτουργοὶ καὶ ἴσως θὰ ἀλληλοβιβρώσκονται "ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος" (Ματθ. 28, 20), ὁπότε "ἥξει τὸ τέλος" (Ματθ. 24, 14).
Ἰδιαζόντως δὲ κατὰ τὴν ἡμετέραν ἐποχήν, καθ’ ἣν ἔχομεν τὸ προνόμιον νὰ ἀπολαμβάνωμεν ἡδονικοπιθηκικῶς τὰ πολύτιμα "ἐξωτικὰ καὶ μεταλλαγμένα φρουτοδῶρα" τῆς "σοφῆς Ἑσπερίας", καὶ ὄχι μόνον, παρὰ τὰ γνώριμα τοιαῦτα, διὰ τὰ ὁποῖα βεβαίως εἴμεθα εὐγνώμονες: Τὴν πολυθρύλητον ἐλευθερίαν τοῦ ἀτόμου, τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα μὲ τὸ πανταχοῦ διατυμπανιζόμενον ἐγὼ καὶ ὄχι καὶ τὸ σύ, τὴν "φεμινίζουσαν" ἰσότητα τῶν φύλων, τὴν ἀνεξιθρησκείαν, τὸν ἀγνωστικισμὸν καὶ τόσα ἄλλα, "ἅτινα ἐὰν γράφηται καθ’ ἕν, οὐδὲ αὐτὸν οἶμαι τὸν κόσμον χωρῆσαι τὰ γραφόμενα βιβλία" (Ἰω. 21, 25).
Οὕτω ζῶμεν εἰς μίαν ἄλλην καλπάζουσαν, καὶ κατ’ ἐξοχὴν ἐπαναστατικὴν ἐποχήν. Καὶ διερωτᾶταί τις ἐὰν εἴμεθα ἐπὶ τῆς ὀρθῆς ὁδοῦ ἢ τῆς ξυλίνης, καὶ ἐὰν ἔχωμεν γίνει εὐτυχέστεροι τῶν προγενεστέρων γιαγιάδων καὶ παπούδων μας.
Ἀγνοοῦν οἱ κύριοι - κυρίες αὐτὲς (κατὰ τὴν προτεσταντικὴν πρᾶξιν καὶ διατύπωσιν, ἵνα μὴ πρὸς Θεοῦ παρεξηγηθῶσιν), -ἀνεξαρτήτως τῆς βιοπυθμενικῆς παραμέτρου καὶ τοῦ κινδύνου "Γλαυκο"-ποιήσεως αὐτῶν-, ὅτι ἡ κατὰ τὸ μᾶλλον ἢ ἧττον ἀνεκτικὴ συμβίωσις καὶ συνεργασία ἀμφοτέρων τῶν μερίδων, ἀπεδείχθη διαχρονικῶς ὡς ἡ ὠφελιμοτέρα διὰ τὸ στοιχεῖον μας. Ἀγνοοῦν τὰ ὅσα προσέφερε διὰ μέσου τῶν αἰώνων ἡ Ἐκκλησία εἰς τὸ Γένος μας, ἢ προσποιοῦνται πὼς δὲν ξεύρουν, διὰ νὰ ἐπιτύχουν εἰς τὰ διαπλεκόμενα καὶ νὰ ἱκανοποιήσουν τὸ ταλαίπωρον ἐγώ τους. Ἀγνοοῦν βεβαίως, τὸ χλευαστικὸν δι’ αὐτοὺς "πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε" (Ἑβρ. 13, 17). Ἀγνοοῦν, ὅτι ὁ ἄνθρωπος πάσης φυλῆς καὶ ἐθνικότητος, διὰ νὰ ζήσει "ἀνθρωπίνως" καὶ ἀξιοπρεπῶς, ἔχει ἀνάγκην ὄχι μόνον ἀπὸ χρήματα καὶ ἀξιώματα, ἀλλὰ καὶ κάποιο ὑποκατάστατο, "γάντζο", καταφύγιον, ἀνεξάρτητα ἂν λέγεται τοῦτο θρησκεία, τέχνη, πολιτισμὸς καὶ τόσα ἄλλα. Διότι τότε, διατί οἱ διάφορες σέκτες μὲ τὰ "θεότρελλά" τους καμώματα, διατί τὰ πολυθεάματα, διατὶ οἱ ψυχολόγοι καὶ ψυχίατροι, οἱ ὁποῖοι ὀργιάζουν στὶς Η.Π.Α. καὶ ὄχι μόνον;
Ὁ Θεὸς νὰ ἐλεήσει αὐτοὺς καὶ ἡμᾶς.
Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου