Στην συνέντευξή του στο ΒΗΜΑ της Κυριακής και τον Στέφανο Κασιμάτη ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος λέει τα πράγματα με τ' όνομά τους. Επιλέγω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα που αφορά στην "φιλοσοφία" του για τα στελέχη της Εκκλησίας. Θέμα μείζον και... επώδυνο:
«Η Εκκλησία δεν είναι διδασκαλία ούτε φιλοσοφία, όπως είπαμε είναι βίωμα και πνευματική εμπειρία. Και μόνο δύο άγιοι άνθρωποι επάνω στη Γη κάνουν Εκκλησία. Επομένως, η Εκκλησία αυτή καθαυτή δεν περνά κρίση. Η κρίση αφορά τους ανθρώπους που την εκφράζουν. Οποια μέτρα κοσμικού ρεαλισμού και αν εφαρμόσουμε, δεν θα έχουν αποτέλεσμα αν ο άνθρωπος δεν αλλάξει εσωτερικά. Ενα από τα βασικά προβλήματα της ποιμαίνουσας Εκκλησίας, κατά την εκτίμησή μου, έγκειται στη στελέχωσή της. Τοποθετούμε ανθρώπους εδώ ή εκεί, χωρίς ειδική εκπαίδευση, χωρίς να τους έχουμε από κοντά για να τους εμπνεύσουμε, να τους δείξουμε δρόμους εργασίας. Η απουσία ενδιαφέροντος για τα στελέχη τα αφήνει στη ρουτίνα της καθημερινότητας και αντιμετωπίζουν την ιεροσύνη ως επάγγελμα. Είναι ολοφάνερο σήμερα. Δεν υπάρχει διάθεση από όλους μας. Αναφέρω το παράδειγμα του πατρός Αντωνίου Παπανικολάου, που μαζί με την πρεσβυτέρα του έχουν φτιάξει την “Κιβωτό”. Ξέρετε ότι αντιμετωπίζεται από πολλούς στον δικό του χώρο, τον εκκλησιαστικό, ως αποδιοπομπαίος; Γιατί; Επειδή ξεχωρίζει με το έργο του και “χαλάει την πιάτσα”, κατά το κοινώς λεγόμενο... Το βόλεμα υπερισχύει και διαχέεται στην πυραμίδα. Ετσι, όταν πρέπει να εκλέξουμε κάποιον για θέση επιτελική, δεν θα ψάξουμε να βρούμε εκείνον που χρειάζεται, αλλά θα διαλέξουμε από τον συνωστισμό των κολάκων και όσων επιδιώκουν την προσωπική προβολή, με γνώμονα τα συμφέροντα. Σήμερα η Εκκλησία διαθέτει δυναμικό ανθρώπινο και δυνατότητες τεχνικές που ποτέ στο παρελθόν δεν είχε. Δεν θέλουμε όμως να προχωρήσουμε σε βάθος. Δεν τολμούμε, ίσως δεν μας συμφέρει. Γι΄ αυτό και πολλά λαμπρά στελέχη προτιμούν αφάνεια και σιωπή».
Πάνω στην ώρα ένας ..."άθεος", ο γνωστός σκηνοθέτης Μιχαήλ Μαρμαρινός, ανεβάζει στο "Θησείον" Βίους Αγίων! Και ενώ μιλάει γι' αυτή την πρωτότυπη δουλειά του, που ειλικρινά με ξιτάρει και δεν θα χάσω, δείτε τι λέει για τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο:
«Παρακολουθώ την πνευματικότητά του και την αντιδημοτικότητα αυτής της πνευματικότητας- της δικής του και γενικότερα.
Και αυτό το λέω ως άθεος.
Βρίσκω ότι τον χαρακτηρίζει η λέξη γενναιοδωρία- η έννοια που διατρέχει και την παράσταση, χωρίς να ακούγεται η λέξη ούτε μία φορά»!
Ιερώνυμε, σε... πάμε!!
ΑπάντησηΔιαγραφή(τι θυμήθηκα πάλι...)
Αστο νονε! κι εδω τον Χριστόδουλο αντιγράφετε! Ενας το ειπε το σας παω! Ο ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ!!!! Σε παμε μακαριστέ αρχιεπίσκοπε της Αγάπης ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΕ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ δημοτικότητα της αγάπης καταργεί την πραγματική αγάπη....
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραία τα λέει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεριμένουμε να τα δούμε στην πράξη. Έστω ως μια γενναία και τίμια προσπάθεια.
Μέχρι τότε, ας έχουμε επιφυλάξεις.
Πολλές φορές έχουμε καεί στο χυλό...
π.Τ.
Σαν τον Χριστόδουλο κανείς παιδιά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟτι και να κάνει ο άνθρωπος δεν τον φτάνει ούτε στο μικρό δαχτυλάκι...
Αιωνία σου η μνήμα Χριστόδουλέ μας...
Σε πάμε...
Είνια κάποιες εκφράσεις που δεν ξαναλέγονται...
Ποοις θα τολμήσει να πει "...είμαι εδώ όρθιος.Είμαι ο Χριστόδουλός σας..."
Ποιος θα πει?
Ο Ιερώνυμος?
Τι?
Είμαι εδώ ο Ιερώνυμός σας?
Σε ποιον θα το πει?
Τον ξέρει κανείς??
Με τους νέους ασχολείται?
Εχει πάει σε κανένα σχολείο?
Του έχουν γράψει στον πίνακα Ιερώνυμε σε πάμε????
ΜΟΝΟ Ο ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ....Αξιος....
Ενας και μοναδικός στις καρδιές μας...ΖΕις ζεις εσύ μας οδηγείς...
Αιωνία σου η μνήμη...Πρέσβευε υπέρ ημών...
Ακόμα τον ονειρεύεστε.Δυστυχώς απέθανε. Ο Θεός επέτρεψε να θεραπευτεί η αδικία που έγινε στο πρόσωπο του Ιερώνυμου,ενός αληθινού χριστιανού Αρχιερέως.Ρωτήστε τους κληρικούς της Αθήνας να σας μιλήσουν με τα θερμότερα λόγια. Ο Αρχιεπίσκοπος αυτός είναι θιασώτης της μυστικής πνευματικής ζωής και διακονίας. Ο εκκλησιαστικός χαβαλές τελείωσε. Ώρα να αποκτήσει η Εκκλησία και πάλι το χαμένο της κύρος ως Κιβωτός Σωτηρίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠω πω...τόση ανωνυμία;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι ούτε μια αισιοδοξία
Μια Χριστιανική Χαρά
Μια αδελφική διάθεση προς το πρόσωπο του ιεράρχη...
Τι να πω;
Σα να μου φαίνεται ότι κάποιοι πολλοί Χριστιανοί δεν βλέπουμε πόσο έχει χαθεί η πνευματικότητά μας, πόσο έχουμε ανάγκη από μυσταγωγούς του Αγίου Πνεύματος και όχι από δημόσιες σχέσεις...
Να με συμπαθάτε, αλλά με φοβίζετε εσείς εκεί κάτω με τις εμπάθειές σας.
Αγαπητή Big Mama
ΑπάντησηΔιαγραφήΠω πω...τόση ανωνυμία
Πω πω...τόσες ύβρεις
Πω πω...τέτοιο επίπεδο
Πω πω...τέτοιο ιστολόγιο
Πω πω...τόσο υψηλά καλλιτεχνικά νοήματα, αναμεμιγμένα στο βόρβορο της εμπάθειας και των απωθημένων.
None ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίχες χαθεί , μας εγκατέλειψες .
Δεν νοιάζεσαι πλέον για την Παντάνασσα της θανατίλας ;
Τι συμβαίνει ;
(τι θυμήθηκα πάλι...)
ΑΜΑ ΗΤΑΝ ΘΙΑΣΩΤΗΣ ΤΗΣ ΜΥΣΤΙΚΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΤΕ ΤΙ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ?
ΑπάντησηΔιαγραφήΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΘΟΤΑΝ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΗΤΑΝ? ΣΤΗΝ ΑΦΑΝΕΙΑ ΤΟΥ?
ΑΜ ΤΟ ΗΘΕΛΕ ΤΟ ΨΩΝΙΟ ΛΙΓΟ ...ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΙΚΟΣ ΘΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ....ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΟΣΟ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΛΙΓΟ ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΟΝ ΘΕΛΟΥΝΕ...
ΜΟΝΟ Ο ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΑΞΙΖΕ...ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΠΙΑ...
ΚΑΝΕΙ ΣΔΕΝ ΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΝΕΟΛΑΙΑ...ΚΑΝΕΙΣ....ΜΟΝΟ Ο ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ...
ΑΞΙΟΣ...
ΕΡΡΩΣΘΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ
Μπράβο ρε παιδί μου και ανήσυχουσα. Τωρα που ο Ανδριόπουλος και οι συν αυτώ έλυσαν όλα τα κοινωνικά προβλήματα της περιοχης ξαναπιάνετε την Παντάνασσα. Θα παρακολουθήσω για να διασκεδάσω με τις λεκτικές ακροβατικές σας ανοησίες. Το προβλημα σας ειναι οτι δεν εχετε γνώση των ορίων σας και της ανοησίας σας. Θα διασκεδάσουμε....
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι σημαίνει Παντάνασσα της θανατίλας ; Πιός θα με ενημερώσει ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτον ανώνυμο 9 Φεβρουαρίου 2009 6:47 μμ
ΑπάντησηΔιαγραφήΉθελα πάρα πολύ να απαντήσω στην απορία σου. Μάλιστα έστειλα χτες 9-2-09 στις 19:56 ένα σχόλιο για σένα, αλλά ο ιστολόγος το έκοψε. Έκοψε και άλλα 4 σχόλια γιατί δεν περιέχουν χυδαιότητες, ύβρεις και απρεπείς χαρακτηρισμούς εναντίον άλλων, παρά μόνο κάποιες απορίες για τον ίδιο και τη δυνατή σιωπή του.
Περίμενε όμως, don’t worry, ο ΚΥΡΙΟΣ Ανδριόπουλος δεν σε ξέχασε. Θα επανέλθει και θα απαντήσει στην απορία σου. Υπομονή φίλε.
Ένας (αναγκασμένος, άχρι καιρού) ανώνυμος