ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΑΦΓΑΝΟΥ

Προχτές, νωρίς το απόγευμα, ξεκίνησα με το φίλο μου Χ με προορισμό μας τον καταυλισμό των Αφγανών. Είχαμε φρικάρει με την είδηση της πυρκαγιάς που κατέστρεψε αρκετές καλύβες εκεί πέρα και θέλαμε να αντιδράσουμε. Κάτι να κάνουμε... ο,τιδήποτε! Όλα τους είναι χρήσιμα, κυρίως δε μετά από τέτοια ζημιά. Μόλις φτάσαμε χαιρετίσαμε κάποια πατρινόπουλα από το Αφγανιστάν. Την κουβέντα μαζί τους δεν μπορείς να τη διακόψεις, είναι τόσο επική, τόσο συναρπαστική μα συνάμα αληθινή η ιστορία τους. Η προσωπική ιστορία του καθενός. Αλλά έπρεπε να επιστρέψουμε στην αστική μας Πάτρα του 2009.

Έτσι αποχωρώντας από τον καταυλισμό πήγαμε και άλλη φορά προς το μέρος του καμένου παραδείσου των Αφγανών. Κάτι έλαμψε. Μικρό μου φάνηκε. Σταμάτησα και κοίταξα στη μεριά της λάμψης. Ένα μικρό σπιράλ σημειωματάριο βρεγμένο, κατάστικτο με λάσπη. Αυτό μάλλον από την κατάσβεση της πυρκαγιάς, που αναποδογύρισε τον καταυλισμό. Με πολύ ενδιαφέρον και σεβασμό σαν σε ιερό κειμήλιο έσκυψα και το ΄πιασα με προσοχή. Με αντιλήφθηκαν ο φίλος μου και ο Καντόρ. Άλλωστε η αργή και ευλαβής κίνηση με την οποία το ΄βγαλα το σημειωματάριο απ’ την λάσπη ήταν αδύνατον να κρυφτεί! Χαμογέλασε ο Καντόρ και είπε: «πάρ' το, δικό σου είναι, μια που το βρήκες εσύ». Μ’ άρεσε η ιδέα, φυσικά. "Αλλά" μου λέγει αστειευόμενος, "για δες το, θα μπορέσεις να το διαβάσεις;" Το κοίταξα επιτροχάδην, και νά μια έκπληξη, ένα κειμενάκι στα ελληνικά! Τα υπόλοιπα δεν ξέρω τι ήταν περσικά ή πάστο, σίγουρα όμως δεν ήταν κινέζικα, αλλά ποια η διαφορά; Για μας εκτός απ’ τα ελληνικά είναι όλα κινέζικα. Πάντως δεν είπα σε κανέναν τι βρήκα στο σημειωματάριο. Κάτι με εμπόδισε. Δεν ξέρω πώς το έκανα, ούτε το γιατί. Έγινε. Εκείνη τη βραδιά έμεινα έκθαμβος απ’ το κειμενάκι που διάβαζα συνεχώς στο σημειωματάριο. Τι να το κάνω; Ποιος το 'γραψε; Γιατί; Ήξερε ότι θα πέσει σε ξένα χέρια; Το απηύθυνε σε κάποιον; Σε ποιον; Είναι μετάφραση κάποιου άλλου κειμένου; Μήπως ενός προηγούμενου; Και άλλες τόσες ερωτήσεις με κατέτρωγαν, και έμειναν αναπάντητες μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφω αυτές τις αράδες. Μετά από πολλή σκέψη και δισταγμό, αποφάσισα να το δημοσιεύσω, αφήνοντάς το στην κρίση του καθενός. Να εκφράσω, τέλος, τη βαθιά επιθυμία μου να καταφέρω να ερμηνεύσω κάποια μέρα το ανερμήνευτο αυτό κείμενο. Το παραθέτω λοιπόν χωρίς καμία παρέμβαση δική μου, όπως το δημιούργησε ο συγγραφέας του.

«Εκείνο τον καιρό, ταραγμένη η μάζα, ήρθε στον Δάσκαλο που καθόταν σε έναν κάμπο έξω απ’ την πόλη. Γιατί δεν είχε έρθει η ώρα του να βασανιστεί ακόμα. Όλοι θέλανε να εκφραστούν δημοκρατικά και να πούνε το θέμα τους. Κάνανε φασαρία μεγάλη. Τότε σηκώθηκε ο Δάσκαλος, και χωρίς να τους ρωτήσει τι έχουν καθώς το 'ξερε, τους λέγει: «Ηρεμήστε και ακούστε με... Δύο άτομα, του Θεού μας τα παιδιά, πήγαν μια Τετάρτη να προσευχηθούν στο ναό του Υψίστου. Ο ένας πλούσιος, με ωραία ρούχα, και μια κολόνια πιο μυρωδάτη και απ’ το λιβάνι. Και ο άλλος φουκαριάρης, με σχισμένα ρούχα, και με ιδρωτοκολόνια που δεν καλύπτεται ούτε απ’ το λιβάνι. Στο ναό μπήκαν και οι δύο, και συμπροσευχήθηκαν χαμηλοφώνως. Έλεγε ο φουκαριάρης:

Σ’ευχαριστώ Θεέ μου που δεν έχω σπίτι να μείνω.
Σ’ευχαριστώ Θεέ μου που δεν έχω φαγητό να φάω.
Σ’ευχαριστώ Θεέ μου που δεν έχω χρήματα να σπαταλήσω.
Σ’ευχαριστώ Θεέ μου που είμαι ακόμα ζωντανός.
Σ’ευχαριστώ Θεέ μου που είμαι ακόμα ελεύθερος.
Σ’ευχαριστώ Θεέ μου που είμαι ακόμα άνθρωπος».

Τότε θύμωσε η μάζα και έφυγε διακόπτοντας το Δάσκαλο. Και λέγαν μεταξύ τους «τι παράλογος που είναι, πρέπει να πεθάνει, πρέπει να πεθάνει».

Εδώ τελειώνει το κειμενάκι. Θα το ονομάσω «το Ευαγγέλιο του Αφγανού»!

Προμηθεύς