Σε μια εποχή που κατακλυζόμαστε από γελοίους Ελληναράδες, στην τηλεόραση και όχι μόνο, έρχεται ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος στη σημερινή Κ.Ε. να εκφράσει κατηγορηματικά την απέχθειά του στο φαινόμενο. Κατά συγκυρία τα ίδια γράφει και ο Παντελής Μπουκάλας στην Καθημερινή στις Υποθέσεις του, με τίτλο: "Είμαι Έλλην, το καυχώμαι"...
Σας παραπέμπω, διαβάστε φίλοι μου το άρθρο του Π. Μπουκάλα και όσοι λευκοφόροι εννοήτωσαν.
Εδώ παραθέτω χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
- «Οι Ελληνες αποτελούμεν μίαν εξαίρεσιν» επέμενε ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, που δεν παρέλειπε να υμνεί την «τιμή που έχουμε σαν λαός και σαν έθνος» και να χαρακτηρίζει όσους ζούμε σε τούτο τον τόπο (όσους τυχαίνει να ζούμε σε τούτο τον τόπο) «ευλογημένο του Κυρίου λαό», θαρρείς και οι ουρανοί παίρνουν υπόψη τους τα σύνορα και μοιράζουν την ευλογία τους κατά φυλή.
- Οσοι είναι πεπεισμένοι για το «ιστορικό προνόμιο» και τη θεόσταλτη μοίρα των Ελλήνων προσπαθούν να πείσουν πως οι απόψεις τους αυτές απορρέουν από βαθιά και γνήσια φιλοπατρία (οι ίδιοι άλλωστε κατέχουν και τον γνώμονα βάσει του οποίου μετρούν την «ελληνικότητα» ενός εκάστου, για να εγκρίνουν έτσι τους «καθαρούς» και να απορρίψουν μετά βδελυγμίας τους «μολυσμένους»). Αν όμως αγαπάς τον τόπο που σου έτυχε, κι αν εκτιμάς τους ανθρώπους που τον κατοικούν, δεν χρειάζεται να κατασκευάσεις ένα ίνδαλμά τους που νοθεύει την αλήθεια, αν δεν την αρνείται και δεν τη διαγράφει. Αγαπάει κανείς τους συμπολίτες του γι’ αυτό που όντως είναι, μέσα στις αντιφάσεις τους και την ιστορικότητά τους, και όχι επειδή τους κόβει και τους ράβει ώστε να τους φέρει στα μέτρα της ανιστόρητης κατασκευής του, της φαντασιοπληξίας του. Αν φτιάχνεις με το μυαλό σου μια «ξεχωριστή ράτσα», την «καλύτερη του κόσμου», για να την αγαπήσεις, τότε καθόλου απίθανο δεν είναι αυτή η ιδεώδης φυλή (παρόμοια της οποίας δεν έχει να δείξει η ιστορία) να σχηματίζεται στη σκέψη σου ολιγάριθμη, αν όχι μονοπρόσωπη: ταυτισμένη μ’ εσένα, μόνο μ’ εσένα. Παινεύοντας τους ακροατές σου σαν εξαιρετικούς και ανώτερους, εσύ ο ταγός τους παινεύεις την αφεντιά σου.
Ο Π. Μπουκάλας συνοδεύει το κείμενό του μ' ένα πίνακα του Χρήστου Κεχαγιόγλου από την έκθεση με τίτλο "Ορίζοντας" (Γκαλερί Ζουμπουλάκη, ως τις 6/12). Το ίδιο κάνουμε στην παρούσα αναδημοσίευση, μ' ένα άλλο έργο του Κεχαγιόγλου από την ίδια έκθεση.
Ντροπή για τον Χριστόδουλο Παναγιώτη...Δεν πρέπει να αφήνεις τέτοια λόγια στην ιστοσελίδα σου...ντροπή και πάλι...Μην πέφτεις στην παγίδα της απομόνωσης προτάσεων για να κρίνεις έναν άνθρωπο!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέτοια λάθη εσύ δεν δικαιολογήσαι να τα κάνεις...
Συνανώνυμε 9:59
ΑπάντησηΔιαγραφήΑσε τα "ντροπή" και τα παρόμοια. Ο μακαριστός ήταν ηγέτης και άρα κρίνεται και θα κρίνεται.
Αλλωστε ο αρθρογράφος της Καθημερινής δεν γράφει ψέματα. Αυτή ήταν η ιδεολογία του Χριστόδουλου
η επισήμανση του μπουκάλα στο τέλος είναι σκληρή και πρωτότυπη. το άλλο σημαντικό είναι η λεπτομέρεια επιλογή του πίνακα
ΑπάντησηΔιαγραφήΡ.Σ.
Επειδή θίχτηκε το θέμα της ''ελληνοπληξίας'', εμένα με προβληματίζει ο όρος που ακούμε συχνά στην εκκλησία ''ελληνορθόδοξος πολιτισμός''. Μπορεί να θεωρηθεί τόσο ενιαίο το ελληνικό στοιχείο με την ορθοδοξία; Διότι ο ελληνισμός αντλεί τις ρίζες του από την αρχαία ελληνική εποχή, της οποίας το πνεύμα και η φιλοσοφία είχαν διαφορές από τον Βυζαντινό Πολιτισμό. Για παράδειγμα, ας συγκρίνουμε την αρχαία ελληνική τέχνη με τα γυμνά αγάλματα και τις γυμνές απεικονίσεις στα αγγεία. Για την βυζαντινή περίοδο φαντάζομαι είναι ταμπού το γυμνό στην τέχνη. Ή, το θέατρο απότι ξέρω δεν ήταν και πολύ στα φόρτε του επι Βυζαντίου. Επίσης απότι θυμάμαι οι ήρωες του αρχαίου δράματος, όπως και οι Σαιξπηρικοί, αυτοκτονούν θεωρώντας το φυσικό όταν φτάνουν στο απόλυτο αδιέξοδο, ενώ για την ορθόδοξη θεολογία η αυτοκτονία είναι αμαρτία.
ΑπάντησηΔιαγραφή