Η ΚΑΤΑ ΒΑΣΙΛΙΕΦ ΜΗΔΕΙΑ ΣΤΟ ΗΡΩΔΕΙΟ

Στο Ηρώδειο απόψε Σάββατο για την κατά Βασίλιεφ Μήδεια του Ευριπίδη. Η πολυσυζητημένη υπερπαραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας σε συνεργασία με το Ελληνικό Φεστιβάλ. Πήγα χωρίς να μπορώ να προβλέψω τι θα γινόταν. Μια νέα Επίδαυρος με γιουχαϊσματα και αποχωρήσεις; Μια παράσταση που θα κυλήσει ομαλά; Για να δούμε...

Το Ηρώδειο μισοάδειο θα έλεγα. Ένας πιο αισιόδοξος μπορεί να το 'βλεπε μισογεμάτο. Πάντως οι αρνητικές κριτικές για την παράσταση πιστεύω ότι επηρέασαν αρκετούς.

Την Μήδεια του Βασίλιεφ με την Λυδία Κονιόρδου στον ομώνυμο ρόλο έσπευσαν πολλοί σκηνοθέτες και ηθοποιοί να δουν στο Ηρώδειο: Θόδωρος Τερζόπουλος, Λευτέρης Βογιατζής, Γιώργος Μιχαηλίδης, Άρης Λεμπεσόπουλος, Δημήτρης Πιατάς κ.α. Πατρινούς δεν ξεχώρισα πρέπει να πω, αν και δεν τους αναζήτησα.
Με την έναρξη της παράστασης απλώθηκε άκρα σιωπή. Το κοινό παρακολούθησε με προσήλωση και κάποιες αποχωρήσεις έγιναν κι αυτές διακριτικά. Μετά από τρεις ώρες και ένα τέταρτο - χωρίς διάλειμμα - το κοινό χειροκρότησε θερμά και με επευφημίες τους συντελεστές της Μήδειας, οι οποίοι θα ανακουφίστηκαν μετά τα ...Επιδαύρια. Το Ηρώδειο είναι ο σημαντικότερος χώρος μετά την Επίδαυρο. Κι εδώ έτυχαν αποδοχής.


Η κατά Βασίλιεφ Μήδεια δεν ήταν τόσο προκλητική όσο θα περίμενα και με βάση αυτά που άκουγα. Μάλλον συντηρητική θα έλεγα πως ήταν μέσα στην πρόθεση ανατρεπτικότητάς της. Η κυριαρχία του ρεμπέτικου με παρέπεμψε αμέσως στο "Ρεμπέτικο" των Κ. Φέρρη - Στ. Ξαρχάκου και στο τηλεοπτικό "Μινόρε της αυγής". Τόσο ρεμπέτικο, γιατί ήταν πολύ, σε μια τραγωδία σήμερα συνιστά μάλλον αναχρονισμό. Βέβαια η μουσική του Τάκη Φαραζή ήταν πολύ καλή και οι μουσικοί ερμήνευσαν θαυμάσια.

Οι χορογραφίες ήταν άλλη μια υπερβολή, νομίζω, που μαζί με την μουσική συντέλεσαν στην .. φλυαρία, ολότελα άσκοπη. Ωραία στιγμιότυπα αλλά όχι για Μήδεια. Μερικές φορές είχες την εντύπωση τσίρκου! Γεγονός που επέτεινε και το σκηνικό του Δ. Φωτόπουλου. Τώρα τα ... τροχοφόρα μέσα στη σκηνή, μάλλον σε λούνα παρκ παρέπεμπαν. Οι δε υπάλληλοι που ανοιγόκλειναν τις πόρτες της αρένας, μου θύμισαν πορτιέρηδες! Προς τι όλα αυτά; Πραγματικά δεν καταλαβαίνω. Θα ταίριαζαν πολύ σ' έναν Αριστοφάνη! Και τώρα που το λέω, σκέφτομαι ότι οι ξένοι (εννοώ και τους σκηνοθέτες όπως ο Βασίλιεφ) ανεβάζουν αρχαία τραγωδία, αλλά όχι Αριστοφάνη. Προς έρευναν...

Και ο χορός ήταν πολύ δουλεμένος και οι ηθοποιοί επίσης, με κορυφαία βέβαια την Λυδία Κονιόρδου, η οποία "το 'χει", όπως λέμε λαϊκά. Ξέρει την υπόθεση τραγωδία και την αναδεικνύει με κάθε μέσο, ακόμα και με το τραγούδι της. Όμως στον όλο χαμό της υπερβολής των πάντων, από σκηνικής πρωτίστως απόψεως, έχανε κι αυτή στα σημεία. Με μια άλλη εκδοχή θα έβγαζε, πιστεύω, αυτό που υμνεί ο Γ. Χειμωνάς στη Μήδεια: την βαρβαρική καταγωγή του έρωτα. Μέγα θέμα και ζητούμενο σ' αυτή την απαιτητική τραγωδία του Ευριπίδη.

Τιμώ τον Ανατόλι Βασίλιεφ ως μεγάλο θεατράνθρωπο και πνευματικό άνθρωπο του καιρού μας. Εδώ όμως, στην εκδοχή του για τη Μήδεια, δεν με έπεισε. Νομίζω ότι επέλεξε ευκολίες, δηλ. σκηνοθετικά τερτίπια και φανφάρες σε κάποιες περιπτώσεις, που δεν είναι στη φύση του. Και βέβαια δε νομίζω ότι η μεγάλη διάρκεια έχει σχέση με την ουσία. Αντίθετα δρα εναντίον της. Η τραγωδία σήμερα δεν χρειάζεται ξεχείλωμα, αλλά συμπύκνωση. Χρειαζόμαστε παραστάσεις δυναμικές, με έμφαση στον λόγο, ευφάνταστες και σημερινές. Η "επικαιροποίηση" της αρχαίας τραγωδίας είναι μεγάλο στοίχημα!