Συνελήφθησαν από την ίδια, κατακτητική, ισραηλιτική εξουσία δικοί της, αντισυνταγματάρχης και στρατιώτης. Ο λόγος είναι το βίντεο που κυκλοφορεί δείχνοντας τον στρατιώτη να πυροβολεί ένα νεαρό παλαιστίνιο που τον κρατούσε ο αντισυνταγματάρχης από τον ώμο.
Οδηγήθηκαν αυτοί οι δυο στην ανάκριση, γεγονός που ικανοποίησε την αίσθηση δικαιοσύνης κάθε ανθρώπου που δεν ξέρει πώς λειτουργούν οι ισραηλινοί. Αυτή η ανάκριση, και συνεπώς και η δίκη που θα ακολουθήσει, θα καταλήξουν σε γελοίες ποινές. Και πώς αλλιώς; Η κυβέρνηση των ισραηλινών εκπαιδεύει τους στρατιώτες και τους πολίτες της σ’ αυτή τη συμπεριφορά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό που έγινε το καλοκαίρι του 2006 όπου έφεραν μικρά παιδιά να γράψουν αφιερώματα και να υπογράψουν στις ρουκέτες με τις οποίες θα βομβάρδιζαν τα παιδιά του Λιβάνου. Αυτά τα παιδιά θα καταδικαστούν για εκείνη τους τη συμπεριφορά; Μα ούτε και οι δυο στρατιωτικοί θα πήγαιναν για ανάκριση αν δεν έφτανε το βίντεο κατά λάθος στη δημοσιότητα. Πάντως για όποιον δεν ξέρει, αυτή είναι η καθημερινότητα στην κατεχόμενη Παλαιστίνη. Απλά δεν μιλάει κανείς ή αν θα μιλήσει ρίχνει την ευθύνη στον παλαιστινιακό λαό. Αυτή η γελοία ανάκριση μου θυμίζει την σφαγή του χωριού Καφαρκάσιμ το 1956 από τους ισραηλινούς. Όπως ήταν αναμενόμενο, έγινε μια δίκη, από την οποία αναφέρει αποσπάσματα ο παλαιστίνιος ποιητής Μαχμούντ Νταρουίς. Ας τα διαβάσουμε μαζί.
«Στο δικαστήριο - παράσταση, ρώτησε ο δικηγόρος έναν ισραηλινό στρατιώτη από τους οποίους συμμετείχαν στην σφαγή:
- Αληθεύει ότι δουλεύεις σ’ αυτή τη χώρα, και σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής σου σού καλλιεργούσαν την αίσθηση ότι οι άραβες είναι εχθροί μας;
Ο στρατιώτης: Ναι.
Ο δικηγόρος: Αληθεύει ότι κουβαλάς αυτή την ίδια αίσθηση απέναντι στους άραβες μέσα και έξω από το Ισραήλ;
Ο στρατιώτης: Ναι, δεν ξεχωρίζω.
Ο δικηγόρος: Αληθεύει ότι ένιωσες πως αν δεν εκτελέσεις την εντολή, να σκοτώσεις κάθε άραβα στο Καφαρκάσιμ αν τον δεις έξω απ’ το σπίτι του, θα πρόδιδες το πνεύμα με το οποίο εκπαιδεύτηκες στο στρατό και την φυλακή των συνόρων;
Ο στρατιώτης: Ναι.
Ο δικηγόρος: Αν περπατούσες στις μέρες του πολέμου, σε κάποιο δρόμο της Γιάφα λόγου χάριν, και συναντούσες έναν άραβα, θα τον πυροβολούσες;
Ο στρατιώτης: Δεν ξέρω.
Ο δικαστής: Αν υποθέσουμε ότι σου συνέβη στο Καφαρκάσιμ το εξής: Μετά τις 5 μ.μ. σε φώναζε μια γυναίκα, και ήσουν βέβαιος ότι δεν είναι επικίνδυνη ούτε απειλεί την ασφάλεια. Μόνο σε φώναξε και ήθελε να σε ρωτήσει κάτι ή να σου ζητήσει την άδεια να περάσει στο σπίτι της. Ας υποθέσουμε πως αυτό έγινε την ώρα πέντε και είκοσι λεπτά, παραδείγματος χάριν. Αν αυτή η γυναίκα ήταν δέκα μέτρα μακριά απ’ το σπίτι της και σου ζητούσε την άδεια να μπει μέσα. Τι κάνεις;
Ο στρατιώτης: Δεν της επιτρέπω.
Ο δικαστής: Τι κάνεις;
Ο στρατιώτης: Αν είναι στο δρόμο.. την πυροβολώ.
Ο δικαστής: Δεν υπήρχε κίνδυνος. Απλά κάποιος εξ’ αιτίας κάποιου λάθους, ή επειδή δεν έμαθε για την απαγόρευση κυκλοφορίας απευθύνθηκε σε σένα, και ήθελε με την άδειά σου να περάσει το δρόμο. Η ερώτηση είναι ότι παρά ταύτα, θα σκότωνες τον καθένα ή θα ξεχώριζες και θα αρνιόσουν να σκοτώσεις σε κάποιες περιπτώσεις;
Ο στρατιώτης: Δεν θα ξεχώριζα.
Ο δικαστής: Θα σκότωνες τον καθένα;
Ο στρατιώτης: Ναι.
Ο δικαστής: Έστω και αν αυτός είναι γυναίκα ή παιδί;
Ο στρατιώτης: Ναι.
Ο δικαστής: Θα σκότωνες κάθε άνθρωπο που έβλεπες;
Ο στρατιώτης: Ναι.
Και πράγματι αυτό συνέβη.
Ένα παιδί οχτώ χρόνων, που λέγεται Ταλάλ Σάκιρ Ίησα, του ξέφυγε η κατσίκα του απ’ την αυλή του σπιτιού, στο δρόμο. Ούτε το παιδί ούτε η κατσίκα καταλαβαίνουν ότι η απαγόρευση της κυκλοφορίας ισχύει στο χωριό εδώ και μερικά λεπτά. Έτρεξε το παιδί πίσω απ’ την κατσίκα· τον γάζωσαν οι ριπές του πολυβόλου και τον έριξαν νεκρό.
Τον ακολούθησε ο πατέρας του, και συνέχισε το πολυβόλο τη δουλειά του.
Έτρεξε η μητέρα προς τον άντρα της και το παιδί της και συνέχισε το πολυβόλο τη δουλειά του. Ακολούθησε η κόρη Νούρα τους γονείς της και τον αδελφό της, και συνέχισε το πολυβόλο τη δουλειά του».
Για να μην αναφέρω όλο το κείμενο σας πληροφορώ ότι σκοτώθηκαν εκείνη τη μέρα 50 άνθρωποι. Και ξέρετε ποια ήταν η απόφαση του δικαστηρίου; Ήταν να πληρώσει ο συνταγματάρχης ένα ισραηλιτικό λεπτό. Και παρόμοια ποινή θα λάβουν οι δυο στρατιωτικοί στην περίπτωση που ανέφερα. «Αυτό δεν συμβαίνει πολύ στην Ιστορία, παρά μόνο όταν μάθουν τα παιδιά των θυμάτων του Ναζί να μιμούνται τους φονιάδες τους», όπως λέγει ο Μαχμούντ Νταρουίς.
Ο στρατιώτης: Δεν της επιτρέπω.
Ο δικαστής: Τι κάνεις;
Ο στρατιώτης: Αν είναι στο δρόμο.. την πυροβολώ.
Ο δικαστής: Δεν υπήρχε κίνδυνος. Απλά κάποιος εξ’ αιτίας κάποιου λάθους, ή επειδή δεν έμαθε για την απαγόρευση κυκλοφορίας απευθύνθηκε σε σένα, και ήθελε με την άδειά σου να περάσει το δρόμο. Η ερώτηση είναι ότι παρά ταύτα, θα σκότωνες τον καθένα ή θα ξεχώριζες και θα αρνιόσουν να σκοτώσεις σε κάποιες περιπτώσεις;
Ο στρατιώτης: Δεν θα ξεχώριζα.
Ο δικαστής: Θα σκότωνες τον καθένα;
Ο στρατιώτης: Ναι.
Ο δικαστής: Έστω και αν αυτός είναι γυναίκα ή παιδί;
Ο στρατιώτης: Ναι.
Ο δικαστής: Θα σκότωνες κάθε άνθρωπο που έβλεπες;
Ο στρατιώτης: Ναι.
Και πράγματι αυτό συνέβη.
Ένα παιδί οχτώ χρόνων, που λέγεται Ταλάλ Σάκιρ Ίησα, του ξέφυγε η κατσίκα του απ’ την αυλή του σπιτιού, στο δρόμο. Ούτε το παιδί ούτε η κατσίκα καταλαβαίνουν ότι η απαγόρευση της κυκλοφορίας ισχύει στο χωριό εδώ και μερικά λεπτά. Έτρεξε το παιδί πίσω απ’ την κατσίκα· τον γάζωσαν οι ριπές του πολυβόλου και τον έριξαν νεκρό.
Τον ακολούθησε ο πατέρας του, και συνέχισε το πολυβόλο τη δουλειά του.
Έτρεξε η μητέρα προς τον άντρα της και το παιδί της και συνέχισε το πολυβόλο τη δουλειά του. Ακολούθησε η κόρη Νούρα τους γονείς της και τον αδελφό της, και συνέχισε το πολυβόλο τη δουλειά του».
Για να μην αναφέρω όλο το κείμενο σας πληροφορώ ότι σκοτώθηκαν εκείνη τη μέρα 50 άνθρωποι. Και ξέρετε ποια ήταν η απόφαση του δικαστηρίου; Ήταν να πληρώσει ο συνταγματάρχης ένα ισραηλιτικό λεπτό. Και παρόμοια ποινή θα λάβουν οι δυο στρατιωτικοί στην περίπτωση που ανέφερα. «Αυτό δεν συμβαίνει πολύ στην Ιστορία, παρά μόνο όταν μάθουν τα παιδιά των θυμάτων του Ναζί να μιμούνται τους φονιάδες τους», όπως λέγει ο Μαχμούντ Νταρουίς.
Προμηθεύς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου