ΟΦΘΑΛΜΟΥΣ ΕΧΟΥΣΙΝ ΚΑΙ ΟΥΚ ΟΨΟΝΤΑΙ...

Διάβασα στο μανιτάρι του βουνού την ενδιαφέρουσα ανάρτηση το μάτι του Θεού, το δικό μας μάτι και το μάτι της κάμερας.
Ο ιστολόγος μας πληροφορεί πως αφορμή γι’ αυτό το ποστ πήρε από το σύνθημα αναρχικών (;) έξω από τον Μητροπολιτικό Ναό Αγρινίου, απ’ όπου και η φωτογραφία.

Και η απορία είναι εύλογη: Εάν οι Ναοί φτάνουν στο σημείο να βάζουν κάμερες τίθενται πολλά ερωτηματικά και όχι μόνο για επίδοξους «κλέφτες»…

Γράφω το ακόλουθο σχόλιο στο τέλος της ανάρτησης.
Συγχαίρω ειλικρινά για την ανάδειξη του θέματος μ’ αυτό τον εύστοχο τρόπο. Παίρνω αφορμή να θέσω τον προβληματισμό για επιστροφή - επειγόντως! - στην φυσικότητα μέσα στους ναούς. Οι Εκκλησιές μας διακοσμούνται σα λατέρνες (και χωρίς γούστο) θωρακίζονται (σαν χρηματαποστολές) και …καμεροποιούνται (σαν τις διαδηλώσεις, που θέλει να ελέγχει η εξουσία). Δεν παραγνωρίζω τις σύγχρονες συνθήκες, αλλά το πράγμα ξεφεύγει πολύ!…

Το μανιτάρι μου απαντά, ως εξής:
Ευχαριστώντας αναφωνώ: Ω τι μεγάλο θέμα ανοίγεις!!!
Πανηγυριώτικη ψαλμωδία, με ψάλτες από άλλο πλανήτη, με μεγάφωνα στη διαπασών, διακόσμηση άστα να πάνε, πλαστικά λουλούδια, κάμερες και κάπου άκουσα και ιδιωτική αστυνομία εντός.
Μα έχουμε κάθε μέτρο; Στο επόμενο ποστ μάλλον κάτι τέτοιο θα αναδείξω…. Μα θα ψάχνουμε Ναό να λειτουργηθούμε με το φανάρι του Διογένη;;;

Αφήνω τον υπολογιστή και πιάνω την Ευθύνη του Μαΐου, που εκδίδει ο σπουδαίος Κώστας Τσιρόπουλος. Πέφτω πάνω στο κείμενο του Κώστα Μπλάθρα: «Θέαμα, φως και Ανάσταση».
Το κείμενο του Μπλάθρα στοιχείται ακριβώς στην παραπάνω προβληματική μας. Δεν μπορώ να το μεταφέρω εδώ ολόκληρο. Ιδού, ενδεικτικά αποσπάσματα:
«Άκουσα τις προάλλες ότι στην Αμερική (πού αλλού;) στα μνήματα, όπου μέχρι σήμερα έμπαιναν οι φωτογραφίες των νεκρών, τώρα μπαίνουν οθόνες, οι οποίες, με το πάτημα ενός κουμπιού, παίζουν σκηνές από το βίο του τεθνεώτος. Μπορεί να ακούγεται παράξενο αλλά σε μια δεύτερη σκέψη κάποιος θα πει ότι δεν είναι δα και τόσο αλλόκοτο οι φωτογραφίες να εξελιχθούν κι αυτές, μαζί με την εποχή, σε βίντεο. Άλλωστε η ψηφιακή τεχνολογία το επιτρέπει».
Και στη συνέχεια ο Μπλάθρας αναλύει θαυμάσια το πρόβλημα της κοινωνίας του θεάματος, στην οποία ζούμε, δηλ. την κοινωνία της ευκολίας και του καταναλωτισμού, που κρατάει τον άνθρωπο σε μια νηπιώδη ανωριμότητα.
Και καταλήγει ευστοχότατα, επισημαίνοντας την τραγικότητα της κοινής θέας των πάντων: «Σε λίγο, όχι μόνο δεν θα υπάρχει τόπος αθέατος και ανήκουστος στον κόσμο, αλλά δεν θα υπάρχει καθόλου τόπος για τον άνθρωπο. Ας το παραδεχθούμε κάποτε. Τα σπουδαιότερα και τα πιο ουσιώδη της ζωής μας αποφεύγουν τη φλυαρία θεαμάτων και ακροαμάτων. Κρύβονται στη σιωπή. Ο αληθινός έρωτας αρχίζει εκεί που σώνονται τα λόγια και μόνο μια εικόνα παραμένει ζωντανή, εκείνη του Αγαπημένου».

Άρα, πριν κλείσουμε τα μάτια μας, ας αφεθούμε στο μάτι του Θεού. Άλλωστε Αυτός το Φως, Αυτός η Ζωή, Αυτός και η Αλήθεια. Όσο κι αν εμείς τη διαστρέφουμε αυτή την Αλήθεια…