ΜΙΑ ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΡΟΚ ΕΜΠΕΙΡΙΑ...

Νέος φίλος της Ιδιωτικής Οδού μού έστειλε το κείμενο που ακολουθεί. Το δημοσιεύω ευχαρίστως και το προσυπογράφω.

Ακολούθησε τους συντρόφους του. Έτσι έκανε το βασικό μέλος των παπαροκάδων ο Γιάννης Παπανικολάου, πριν από κάποιο διάστημα. Είναι ο τελευταίος από τους παπαροκάδες που βγάζει το ράσο. Μ’ αυτή την κίνηση τελείωσε το φαινόμενο των παπαροκάδων, οι οποίοι είχαν ήδη σταματήσει από το 2004. Αναμφίβολα αυτό το φαινόμενο ήταν μια μεγάλη πρόκληση και μια μεγάλη εμπειρία.

Οι νέοι άνθρωποι που δημιούργησαν το συγκρότημα αυτό, ήθελαν να δοκιμάσουν κάτι καινούργιο, ασυνήθιστο για να επικοινωνήσουν με τους νέους που βρίσκονταν έξω από το «χώρο» της Εκκλησίας. Προσπάθησαν μέσω της εμφάνισής τους, με τα μοναχικά ράσα, και μέσω των τραγουδιών να προσελκύσουν τον κόσμο στην Εκκλησία. Καλή πρόθεση εκ μέρους τους. Όμως δεν τους καθοδήγησε κανείς πώς να προσεγγίσουν την νεολαία. Έτσι έφτασαν οι παπαροκάδες σ’ ένα αδιέξοδο που τους οδήγησε να αφήσουν την «κοινότητα» των Αγ. Αυγουστίνου και Σεραφείμ του Σάρωφ.
Μετά από όλη αυτή την ιστορία τι συμπεραίνει κανείς;

Κατά την άποψή μου, πρώτον, δεν υπάρχουν στερεότυπα είδη μουσικής που προσελκύουν τους νέους στην Εκκλησία, και άλλα που τους απομακρύνουν. Η γενικώς αδιάφορη στάση της νεολαίας απέναντι στην Εκκλησία κρύβεται αλλού, όπως στο τι μήνυμα τους απευθύνει η Εκκλησία, και στο τι τους προτείνει και τι τους προσφέρει.

Δεύτερον, οι νέοι δεν θέλουμε παπάδες που τραγουδάνε και χορεύουν. Εξάλλου οι πίστες πλημμυρίζουν από τους απαξιωμένους- και μη- καλλιτέχνες. Αναζητάμε παπάδες που ευαγγελίζονται το μήνυμα της συγχώρεσης και της Ανάστασης.

Τρίτον, η Εκκλησία πρέπει να αντιμετωπίσει τα του οίκου της με σοβαρές αποφάσεις, δηλαδή το να μην ονομάσει την «κοινότητα» ως «μοναστήρι» δεν είναι αρκετό, ούτε το θεωρώ υπεύθυνη αντιμετώπιση. Οι νέοι τότε παπαροκάδες ξεκίνησαν ενδεχομένως με οράματα, αλλά βρέθηκαν να ασχολούνται με διάφορα άσχετα πράγματα, όπως τα εστιατόρια, τις πολλές καμπάνες, τα ηλιοβασιλέματα κλπ. Πίστευαν ότι θα έκαναν νοσοκομεία και βρέθηκαν απέναντι από καφενεία! Αυτό τους αγανάκτησε, και ελπίζω να μη τους έχει καταστρέψει κιόλας.

Τελικά όμως αυτό το φαινόμενο μπορεί να αποτελέσει μια γόνιμη πρόκληση, και διδάσκουσα εμπειρία ώστε οι νέοι άνθρωποι να βρούμε την Εκκλησία ως λιμάνι σωτηρίας και όχι ως χώρο ανεύθυνων πειραμάτων.