ΣΕ ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΜΕΤΑΔΟΣΗ

Επειδή οι θεολόγοι αποδεικνύονται ιχθύος αφωνότεροι στις μέρες μας, την αλήθεια ορθοτομούν άνθρωποι που σκέπτονται λογικά και θεολογικά. Όπως ο αρθρογράφος της Καθημερινής και εξαίρετος δοκιμιογράφος Παντελής Μπουκάλας, ο οποίος χθες (1/2) στη στήλη του έγραψε ένα απολύτως ρεαλιστικό, όσο και εσχατολογικού προβληματισμού κείμενο, για τα όσα διαδραματίστηκαν κατά την κηδεία και την ταφή του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου. Οι κάμερες πάνω στον τάφο δείχνουν σημαίνουν για όλους μας zeropoints!.. Από κάθε άποψη... Το κείμενο του Παντελή Μπουκάλα αναδημοσιεύουμε εδώ με την ευχή να βάλουμε αρχή για μετάνοια.

Δεκατέσσερα κανάλια, κρατικά και ιδιωτικά, μέτρησα κάποια στιγμή να δείχνουν απευθείας την πομπή από τη Μητρόπολη ώς το Α΄ Νεκροταφείο και τη νεκρώσιμη ακολουθία, που τελείωσε με ένα μάλλον απροσδόκητο «Χριστός ανέστη», σ’ έναν τόνο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πεισμωμένος ή και θυμωμένος· και αφού ο θάνατος έχει παρασταθεί σαν κωφός στη λαϊκή παράδοση, ο αναστάσιμος παιάνας, που άρχισε ενώ ακόμα ηχούσαν οι λόγοι για τη ματαιότητα των ανθρωπίνων, μόνο κάποια αυτοπαραμυθητική λειτουργία θα μπορούσε να έχει. Στους διαύλους, αμήχανοι οι παρουσιαστές επιχειρούσαν να δώσουν έναν υψηλότερο τόνο σφηνώνοντας στην περιγραφή τους λέξεις από την εκκλησιαστική διάλεκτο («εκοιμήθη», «μακαριστός», «κυρός κυρός» κ.ο.κ.), με την ίδια επιδεικτική άνεση που ενθέτουν στην ομιλία τους λέξεις από τα επαγγελματικά ιδιόλεκτα που φέρνει στην επιφάνεια η επικαιρότητα (το δικαστικό, το σεισμολογικό, το συνταγματικό, το μετεωρολογικό και πάει λέγοντας και τσιμπολογώντας).
Δικαιολογημένη φαίνεται η αμηχανία. Πώς παρουσιάζεται άραγε μια κηδεία, πώς γίνεται φωνητό αυτό που υποτίθεται πως είναι άφατο; Και, ωστόσο, προηγείται ένα άλλο ερώτημα: Αν προς στιγμήν δεν συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι ο εκλιπών αρχιεπίσκοπος υπήρξε μιντιακότατος, γιατί έπρεπε να παρουσιαστεί οπωσδήποτε σε εθνικό δίκτυο όλη η εξόδιος ακολουθία και η πομπή και ο ενταφιασμός, ώρες επί ωρών, με ένα τρόπο που ήταν βέβαιο ότι θα τα μετατρέψει, πολτοποιημένα, σε θέαμα σχεδόν ίδιο με όλα τα υπόλοιπα; Σαν τεράστια αναιδή μάτια, οι κάμερες παραμόνευαν ακόμα και πάνω από τον ανοιχτό τάφο, για να κλέψουν λυγμούς, να καταγράψουν λιποθυμίες, να «απαθανατίσουν» βλέμματα πικραμένα ή απλώς περίεργα. Ετσι είναι, πρέπει να ’χουν υλικό αρκετό τα κανάλια για να παίζουν τις επόμενες ημέρες, και όχι μονάχα στα δελτία ειδήσεων, αλλά και στις μεσημεριανές κουτσομπολίστικες εκπομπές τους, στις οποίες δεν έχασαν την ευκαιρία να τρέξουν για να διαδηλώσουν το πένθος τους δεκάδες πολιτικοί και δήμαρχοι, κυρίως της δεξιάς και της ακροδεξιάς, ελαφρώς ή και αγρίως ανταγωνιζόμενοι για το ποιος έχει τη θεία χάρη, ποιος είδε τελευταίος τον αρχιεπίσκοπο και είπε μαζί του δυο κουβέντες, ποιος είναι ο αυθεντικότερος διερμηνευτής της παρακαταθήκης του.

Όσα ακούγονται στη νεκρώσιμη ακολουθία δεν απευθύνονται φυσικά στον νεκρό, αλλά σε όσους μένουν πίσω για να συνεχίσουν το γραμμένο τους. Μέσα στην τόση βουή, άκουσε άραγε κανείς όσα σοφά είχε να του πει με τα ιδιόμελά του ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός; Βρέθηκε κάποιος να απαντήσει οτιδήποτε σε εκείνο το «ποία δόξα έστηκεν επί γης αμετάθετος»;