ΔΡΟΜΑΙΟΣ 3

-Μόλις προχθές δημοσίευσα στην Ιδιωτική Οδό ένα παλιό μου κείμενο για την εμπειρία μου στους Δελφούς με την Βανέσα Ρεντγκρέιβ. Την είδα από κοντά. Στη συνέντευξη τύπου, στην γενική δοκιμή της Εκάβης, στην παράσταση. Μια μεγάλη ηθοποιός, η ντίβα του βρετανικού θεάτρου, αλλά και μια σπουδαία γυναίκα. Το θέατρο γι’ αυτήν δεν είναι απλώς τέχνη, αλλά στάση ζωής. Έτσι, η Ρεντγκρέιβ παρεμβαίνει στην πολιτική και συμμετέχει σε κάθε κοινωνική διεργασία αφού το δόγμα της είναι: To do something good in your life (να κάνεις κάτι καλό στη ζωή σου). Σήμερα στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ και με αφορμή την εκπληκτική κινηματογραφική Εξιλέωση, η πανύψηλη γυναίκα δίνει συνέντευξη στον Δημήτρη Δανίκα, λέγοντας – και πώς αλλιώς άλλωστε – πολλά και ουσιαστικά.
Ας κρατήσουμε κάτι: «Η δράση θέλει αντίδραση. Η καταπίεση προκαλεί κάθε μορφή αντίστασης. Η τρομοκρατία αρχίζει και τελειώνει με την εξουσία».

-«Η Εκκλησία σκιώδης κυβέρνηση;» είναι ένα αρθρίδιό μου, με αφορμή θαυμάσιο κείμενο του Μητροπολίτου Όρους Λιβάνου Γεωργίου, για την εμπλοκή της Εκκλησίας στα «εθνικά θέματα» και την πολιτική. Εν αναμονή της εκλογής του νέου Αρχιεπισκόπου ο Μητροπολίτης Νέας Σμύρνης κ. Συμεών, σε σχετικό άρθρο του, στοιχείται στη γραμμή, θα λέγαμε, του Μητροπολίτου Γεωργίου: «Ο νέ­ος αρ­χι­ε­πί­σκο­πος κα­λεί­ται να δώσει περισσότερο βάρος στον κα­θα­ρά εκ­κ­λη­σι­α­στι­κό χα­ρα­κτή­ρα του λει­τουρ­γή­μα­τός του. Να ε­πι­δι­ώ­κει το μέ­τρο. Να α­πο­φεύ­γει πα­ρεμ­βά­σεις και το­πο­θε­τή­σεις πού θα πα­ρέ­χουν αφορ­μές γι­α να ε­γκα­λείται η Εκ­κ­λη­σί­α ό­τι ει­σέρ­χε­ται σε ξέ­να χω­ρά­φι­α : τις κομ­μα­τι­κές α­ντι­πα­ρα­θέ­σεις, την ε­ξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή και γε­νι­κά ζη­τή­μα­τα εμ­φα­νώς ξέ­να προς την πνευ­μα­τι­κή α­πο­στο­λή του. Στα πλαί­σι­α μι­ας σύγ­χρο­νης, ορ­γα­νω­μέ­νης και ευ­νο­μού­με­νης πο­λι­τεί­ας, ε­ντα­γμέ­νης στην Ευ­ρω­παϊ­κή Έ­νω­ση, η Εκ­κ­λη­σί­α ο­φεί­λει να πε­ρι­ο­ρί­ζε­ται στον δι­κό της δι­α­κρι­τό ρό­λο πού α­πό τη φύ­ση της έχει. Οι λό­γοι για τούς ο­ποί­ους άλ­λο­τε α­να­δέ­χτη­κε τον σταυ­ρό της εθναρ­χού­σας Εκ­κ­λη­σί­ας έ­χουν εκλεί­ψει προ πολ­λού».