ΜΝΗΜΗ ΤΑΣΟΥ ΓΡΙΤΣΟΠΟΥΛΟΥ

Μνῆμες ζωῆς: ἀναμνήσεις ἀπὸ τὴν συνεργασία μου μὲ τὸν μακαριστὸ Τάσο Ἀθ. Γριτσόπουλο 

Γράφει ὁ πρωτοπρεσβύτερος Χρῖστος Δ. Κυριακόπουλος 

Γιὰ τὸν μακαριστὸ ἱστορικό, φιλόλογο καὶ χαλκέντερο συγγραφέα καὶ ἔνθερμο συμπατριώτη μου Τάσο Ἀθ. Γριτσόπουλο (Ἰανουάριος 1911 - 21 Δεκεμβρίου 2008) ἔχουν γράψει πολλοὶ καὶ θὰ γράψουν ἀκόμα περισσότεροι, ὅσο τὸ περισπούδαστο ἔργο του θὰ μελετᾶται ἀπὸ τοὺς αὐριανοὺς ἐπιστήμονες. 

Δικός μου στόχος εἶναι νὰ καταθέσω μερικὲς ἀναμνήσεις ἀπὸ τὴν πολύχρονη συνεργασία μου μαζί του, οἱ ὁποῖες θὰ συμπληρώνουν τὴν πνευματικὴ εἰκόνα τοῦ ἀνδρὸς καὶ θὰ συνεισφέρουν στὴν διαυγέστερη προσέγγιση τῆς πατριωτικῆς ἰδεολογίας του. 

1. Στὶς διάφορες ἐκπομπὲς ποὺ εἶχα τὴν τιμὴ νὰ ἐπιμελοῦμαι στὸν ραδιοφωνικὸ σταθμὸ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅπου ἦταν προσκεκλημένος ὁ Τάσος Ἀθ. Γριτσόπουλος, ἦταν φανερὴ ἡ ἀπροσποίητη τιμὴ ποὺ ἀπέδιδε στὸν θεσμὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὡς στυλοβάτου τοῦ Γένους, μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στὸν ἱερομάρτυρα καὶ ἐθνομάρτυρα Γρηγόριο τὸν Ε’. Ἐπανελάμβανε χαρακτηριστικῶς ὅτι πρόκειται γιὰ ἱστορικὴ στρέβλωση ὁ μυκτηρισμὸς σὲ βάρος τοῦ Γρηγορίου τοῦ Ε’ ὅτι πρόδωσε τὰ δίκαια τῆς Ἐπανάστασης. Ἀν δὲ εἶχε ὑπογράψει τὸν ἀφορισμὸ τοῦ Ὑψηλάντη, σήμερα θὰ καταφέρονταν ἐναντίον του ὅλοι οἱ ἱστορικοὶ γιὰ τὴν γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων τῆς Κωνσταντινουπόλεως ποὺ θὰ εἶχε διατάξει ὁ Σουλτάνος. Ὁ Γριτσόπουλος ἔπνεε μένεα ἐναντίον ἐκείνων ποὺ κατηγοροῦσαν τὸν ἡρωικὸ Παπαφλέσσα, τὸν Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανὸ καὶ τοὺς λοιποὺς ρασοφόρους συντελεστὲς τοῦ Ἀγώνα τῆς Ἐθνικῆς Παλιγγενεσίας. Μοῦ ἔλεγε χαρακτηριστικά: «Ξέρεις γιατὶ ἀσχολήθηκα μὲ τὴν ἱστορία τῶν μεθαλωσιακῶν χρόνων; Διότι ἡ Ἐκκλησία στερέωσε τὴν Ἐπανάσταση!» Τόνιζε ἐπίσης τὴν μεγάλη συμβολὴ τῆς Ἐκκλησίας στὴ διάσωση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας. 

2. Ἦταν ἀπὸ τοὺς λίγους βραβευμένους ἐπιστήμονες ποὺ στηλίτευαν τὴν ἐπιπολαιότητα τῶν νεωτέρων νὰ ἀμφισβητοῦν τὴν ὕπαρξη τοῦ «Κρυφοῦ Σχολειοῦ». «Τὶ θὰ ἤθελαν αὐτοὶ; Καμιὰ πινακίδα ποὺ νὰ ἀναγράφει: Ἐδῶ Κρυφὸ Σχολειό; Τὶ ἦταν οἱ νάρθηκες τῶν ἐκκλησιῶν; Ἀπὸ ποῦ μάθαιναν οἱ ἐγγράμματοι κληρικοὶ τὴν ἐγκύκλιο παιδεία;». Συνέταξε καὶ εἰδικὴ μελέτη, τῆν ὁποία δυστυχῶς ἀποσιωποῦν οἱ βιβλιογραφοῦντες τὴν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας γιὰ εὐνόητους λόγους!!! 

3. Ἐθαύμαζε τὴν προσωπικότητα τοῦ Γέρου τοῦ Μοριᾶ. Σὲ κάποια ἐκδήλωση, ἀτενίζοντας τὸ πορτραῖτο του, διέκοψε τὴν ὁμιλία του καὶ φώναξε συγκινημένος: «Γέρο, ξέρεις πόσο σ’ αγαπῶ!» 

4. Ἐπιθυμοῦσε οἱ ἱστορικὲς ἐκδηλώσεις νὰ διανθίζονται μὲ δημοτικὰ τραγούδια. Ἀνάμεσά τους ξεχώριζε τὰ ἑξῆς τρία «Χαρὰ ποὺ τὄχουν τὰ βουνά» ποὺ τραγουδοῦσε ὁ δάσκαλός του στὸ δημοτικὸ Σχολεῖο Δημητσάνας Ἰωάννης Ρηγόπουλος ἤ Φόρτος, «Ἐμεῖς καλὰ καθόμαστε» ποὺ ἄρεσε στὸν Θεόδωρο Κολοκοτρώνη καὶ «Μαράθηκαν τὰ δέντρα», γνωστὸ τραγούδι τῆς περιοχῆς.

   

5. Ἐπέμενε νὰ ἀποκτήσει ἡ Δημητσάνα ἕνα ἐπιφανές Συνεδριακὸ Κέντρο. Ὑπῆρξε μάλιστα συντελεστὴς στὴ δημιουργία τοῦ ἤδη ὑπάρχοντος. Ἦταν καὶ αὐτὴ μία ἀπὸ τὶς πολλὲς εκδηλώσεις ἀγάπης του πρὸς τὴν γενέτειρά του. 

6. Μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως Θεοφίλου Καναβοῦ διεκήρυσσε πρὸς πᾶσαν κατεύθυνσιν τὴν ἀνάγκην νὰ ἀποτελέσει ἡ Δημητσάνα μόνιμη ἕδρα τῆς ὁμωνύμου Μητροπόλεως, ὅπως ἴσχυεν ἀνέκαθεν, καὶ νὰ ἀποκτήσει ὁ έκεῖ ἐπίσκοπος ἕνα εὐπρεπὲς ἐπισκοπεῖο μὲ Γραφεῖο, αἴθουσες ὑποδοχῆς, φιλοξενίας καὶ βιβλιοθήκη. Πρόσθετε τὴν ἀνάγκη νὰ συμπράξουν σὲ αὐτὸ ὅλοι οἱ ἁρμόδιοι φορεῖς, τὰ Κληροδοτήματα Δημητσάνας, οἱ τοπικοὶ παράγοντες, πατριδοτοπικοὶ σύλλογοι κ.λπ. 

Αὐτὲς οἱ ἐμπειρίες ζωῆς ἀποδεικνύουν πὼς ἡ Δημητσάνα χάρισε στὸν τόπο μας βαθυστόχαστους καὶ γενναίους πνευματικοὺς ἄνδρες, τῶν ὁποίων τὴν κληρονομιὰ ὀφείλουμε νὰ ἀποτιμοῦμε καὶ σήμερα.