Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2024

Συναυλία χορωδίας MUSICA στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Νέου Ψυχικού


Συναυλία χορωδίας MUSICA 
του Συλλόγου Οι Φίλοι της Μουσικής 
Σάββατο 2 Μαρτίου, 19.00 
Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου Νέου Ψυχικού 
(Χρυσοστόμου Σμύρνης 22)
Είσοδος ελεύθερη
Με δύο ευφάνταστες και αντισυμβατικές συνθέσεις ξεκινά η συναυλιακή χρονιά για την χορωδία MUSICA του Συλλόγου Οι Φίλοι της Μουσικής: το Σάββατο 2 Μαρτίου στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου στο Νέο Ψυχικό, στις 19.00, oι εκατό φωνές (100!) του χορωδιακού συνόλου, υπό τη διεύθυνση του μαέστρου της Δημήτρη Μπουζάνη, θα ενωθούν για να παρουσιάσουν δύο σύγχρονα έργα, γραμμένα τα τελευταία 20 χρόνια. Το «A Little Jazz Mass» του Βρετανού Bob Chilcott γράφτηκε το 2004 για το Crescent City Choral Festival της Νέας Ορλεάνης και το «Requiem for the Living» του Αμερικανού Dan Forrest το 2013 μετά από ανάθεση της Hickory Choral Society της Βόρειας Καρολίνας. 
Η χορωδία MUSICA, που ιδρύθηκε το 2013 από τον Σύλλογο Οι Φίλοι της Μουσικής, αριθμεί περί τα 100 μέλη, άνδρες και γυναίκες, που επιλέχθηκαν μετά από ακρόαση. Μέχρι σήμερα έχει παρουσιάσει το συνεχώς εμπλουτιζόμενο ρεπερτόριό της σε δεκάδες συναυλίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. 
ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΣΥΝΑΥΛΙΑΣ 
Το «A Little Jazz Mass» του Bob Chilcott (γεν. 1955) είναι ουσιαστικά καρπός της μεγάλης εμπειρίας του με τους περίφημους King’s Singers, ένα από τα σημαντικότερα χορωδιακά σχήματα της Μεγάλης Βρετανίας. Ακολουθεί τη δομή της λατινικής Missa Brevis με πολλές επιρροές, όπως γίνεται εμφανές και από τον τίτλο, από τη τζαζ. Με συνεχείς εναλλαγές στο τέμπο και τη διάθεση και με στοιχεία από τη μουσική μπλουζ, το έργο περνάει διάφορες αντισυμβατικές αλλά πάντοτε ενδιαφέρουσες φάσεις, για να κορυφωθεί με το “Dona Nobis Pacem” και να καταλήξει σε ένα ιδιοσυγκρασιακά ήρεμο φινάλε. 
Το «Requiem for the Living» του Dan Forrest (γεν. 1978) είναι μία χορωδιακή σύνθεση που εκτείνεται σε πέντε μεγάλα μέρη. Στο βασικό κείμενο της «Λειτουργίας για τους κεκοιμημένους» ο συνθέτης παρεμβάλλει κείμενα από τον Εκκλησιαστή και το Βιβλίο του Ιώβ, προερχόμενα και τα δύο από την Παλαιά Διαθήκη. Αυτά εμφανίζονται στο δεύτερο μέρος που τιτλοφορείται “Vanitas Vanitatum” που σημαίνει «Ματαιότης Ματαιοτήτων» και όπου ο συνθέτης θέλει να αποτυπώσει το φθαρτό μέρος της ζωής, η οποία έχει πολλές εναλλαγές όπως φανερώνουν και οι διαφορετικοί ρυθμοί που χρησιμοποιεί. Το έργο βασίζεται στις μεγάλες μελωδικές φράσεις της χορωδίας που βρίσκουν λύση στις κορυφώσεις. 


MUSICA - ΜΙΚΤΗ ΧΟΡΩΔΙΑ ΦΙΛΩΝ ΜΟΥΣΙΚΗΣ 
Ιδρύθηκε τον Νοέμβριο του 2013 από τον Σύλλογο Οι Φίλοι της Μουσικής και αριθμεί σήμερα περί τα 100 μέλη, άνδρες και γυναίκες, που επιλέγονται μετά από ακρόαση. Από τον Οκτώβριο του 2016 τη μουσική διεύθυνση και διδασκαλία του μουσικού συνόλου έχει ο μαέστρος Δημήτρης Μπουζάνης. Το πλούσιο ρεπερτόριο της Χορωδίας περιλαμβάνει έργα φωνητικής μουσικής της Δύσης, από τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση μέχρι τη σύγχρονη εποχή, έργα Jazz, Spirituals, Musicals, Pop, έργα της παγκόσμιας παράδοσης, έργα φωνητικής μουσικής Ελλήνων συνθετών κ.ά. Έχει εμφανιστεί στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στο Kέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών, στην Chiesa di Ognissanti της Φλωρεντίας, στο 3ο Εαρινό Φεστιβάλ Χορωδιών Θεσσαλονίκης 2017, στο Ωδείο Αθηνών κ.ά. Σημαντική στιγμή στη σταδιοδρομία της Χορωδίας αποτέλεσε η ερμηνεία του ορατόριου του Χάυντν «Η Δημιουργία» το 2019 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών σε σύμπραξη με την The Really Big Chorus και την Φιλαρμόνια Ορχήστρα Αθηνών.


ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΟΥΖΑΝΗΣ 
Σπούδασε ανώτερα θεωρητικά και πιάνο στο Εθνικό Ωδείο, διεύθυνση χορωδίας και μουσικοπαιδαγωγικά στην Ουγγαρία. Διετέλεσε λέκτορας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών για τα μουσικοπαιδαγωγικά. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Μουσική Ακαδημία του Μονάχου, απ’ όπου αποφοίτησε με δίπλωμα διεύθυνσης χορωδίας. Το 1993 ανέλαβε βοηθός μαέστρου της Bach choir Μονάχου και το 1996 διευθυντής της Ars musica choir Μονάχου. To 2000 τιμήθηκε με το βραβείο Χαίντελ Ρινγκ στην τελετή λήξης του Bach Festival στο Schwerin για την πρώτη εκτέλεση της Missa Brevis του Janos Vaida με τη χορωδία Αrs musica choir. Έχει δώσει πολλές συναυλίες ως διευθυντής χορωδίας και ορχήστρας στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Διετέλεσε διευθυντής της Χορωδίας της ΕΡΤ μέχρι το 2013. Από το 2012 διευθύνει τη μικτή χορωδία ΟΤΕ Αθηνών, την οποία εισήγαγε δυναμικά στο χώρο της καινοτομίας, ερμηνεύοντας σύγχρονα έργα Ελλήνων και ξένων συνθετών, πολλά από αυτά σε πρώτη εκτέλεση στην Ελλάδα.

Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2024

ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΑΤΡΙΚΟ "ΕΦΗΒΟ" ΤΟΥ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ


Την Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2024 στον Πολυχώρο αίσθημα (Αθηνάς 30), παρουσιάστηκε το βιβλίο "Ο Έφηβος" του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, το οποίο αποτελεί μια θεατρική μεταφορά του Γιάννη Λιγνάδη, βασισμένη σε διασκευή Τάσου Λιγνάδη (Εκδόσεις 24γράμματα). 
Κατά την παρουσίαση του βιβλίου μίλησαν οι: 
Δημήτρης Μπαλτάς, Δρ Φιλοσοφίας 
Σοφούλης Πανανός, Αναπληρωτής Καθηγητής ΕΚΠΑ -Τμήμα Ρωσσικής Γλώσσας, Φιλολογίας και Σλαβικών Σπουδών 
Παναγιώτης Ανδριόπουλος, Θεολόγος, Συγγραφέας 
Γιάννης Λιγνάδης, Δρ Θεατρολογίας, Συγγραφέας του βιβλίου. 
Αποσπάσματα από το βιβλίο διάβασε η Έλενα Κορρέ, Θεατρολόγος, Ηθοποιός.
Χαιρετισμό στην εκδήλωση απηύθυνε ο εκδότης Γ. Δαμιανός. 


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
Ο Έφηβος γράφτηκε το 1875 και συναρμόζει τέλεια ανάμεσα στους Δαιμονισμένους και τους Αδελφούς Καραμαζώφ. Δημοσιεύτηκε την ίδια χρονιά με την Άννα Καρένινα του Τολστόι, μάλιστα με τον ίδιο τρόπο: σε συνέχειες σε λογοτεχνικό περιοδικό. 
Ο Ντοστογιέφσκι έχει επιλέξει για ήρωά του έναν έφηβο, υπερτονίζοντας την ηλικία, σημαδεύοντας τον χρόνο. Όχι βέβαια τυχαία και αβασάνιστα. Είναι η ηλικία που οι άνθρωποι κάνουν ακόμη όνειρα, ανώριμοι αλλά αθώοι. Όπως χαρακτηριστικά λένε οι μελετητές του έργου του, είναι από τα πιο εξομολογητικά βιβλία του. 
Το αριστουργηματικό αυτό μυθιστόρημα, γεμάτο έξαρση και πάθος, συνδυάζει το τραγικό με το κωμικό. Συλλαμβάνει την πληθωρικότητα και τις απογοητεύσεις της εφηβείας, την ευδαιμονία και την κακοδαιμονία της, την αστάθεια και την εκρηκτικότητά της. 
Ο Χέρμαν Έσσε γράφει ότι τον συνεπήρε η γενική ατμόσφαιρα που υπάρχει στο βιβλίο, μια ατμόσφαιρα όπου εκφράστηκαν οι έγνοιες και τα προβλήματα μιας ολόκληρης γενιάς, ενός κόσμου που βασανίστηκε από σκοτεινούς εφιάλτες στο μεταίχμιο της πραγματικότητας και του ονείρου. Πρόκειται, εν ολίγοις, για ένα απολύτως μοντέρνο έργο. Ως εκ τούτου πήρε τον δρόμο του προς το θέατρο. 
Ο Ντοστογιέφσκι δεν υπήρξε θεατρικός συγγραφέας, ούτε, νομίζω, φανταζόταν τα έργα του επί σκηνής. Κατήντησε, όμως, να στοιχειώνει το σύγχρονο θέατρο! Είναι πλέον αντικείμενο διατριβών ο «θεατρικός Ντοστογιέφσκι» τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Πώς θα μπορούσε να …ξεφύγει ο Έφηβος, ο οποίος και λόγω της θεματολογίας και της πλοκής του καθίσταται διαχρονικός; 
Ο εραστής του Ντοστογιέφσκι, ο μεγάλος δάσκαλος Τάσος Λιγνάδης, δεν μπορούσε παρά να καταθέσει την δική του συμβολή. Όχι ως φιλολογική ή δραματουργική άσκηση, αλλά ως υπαρξιακή ανάγκη.
Φέτος, συμπληρώνονται 35 χρόνια από τον θάνατο του Τάσου Λιγνάδη και 30 χρόνια από την παράσταση του «Εφήβου» του στο Εθνικό Θέατρο, με πρωταγωνιστή τον γιό του Δημήτρη. 
Ο Λέανδρος Πολενάκης, σε κριτικό του κείμενο στην «Αυγή» (10-4-1994) για το ανέβασμα του «Εφήβου» στο Εθνικό Θέατρο, έγραψε για την θεατρική προσαρμογή από τον Τάσο Λιγνάδη: 
«Ο Τάσος Λιγνάδης αντιλαμβανόταν πολύ καλά ότι η μυθιστορηματική πλοκή των έργων του Ντοστογιέφσκι ήταν μια ανάγκη εν χρόνω, κι ότι η ουσία τους ξεπερνά τη συγκεκριμένη μορφή κι ανοίγεται στον άπειρο χρόνο της ποίησης που είναι πάντα μια μορφή και ουσία μαζί, μορφή που πηγάζει από έναν καταυγάζοντα εσωτερικό πυρήνα κι όχι πεποικιλμένη πρόσοψη, κενή περιεχομένου. Ποίηση που γίνεται θέατρο μέσα από μια διαδικασία ομόκεντρου κύκλου. Γι’ αυτό ο Τάσος Λιγνάδης πέτυχε να διασκευάσει τον «Έφηβο» του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα σε θέατρο, χωρίς να προδώσει ούτε την μορφή ούτε την ουσία, την θεατρικότητα, το ύφος, το ήθος. Η διασκευή του «Εφήβου», πράγματι, τα περιλαμβάνει όλα: και την πλοκή και την δράση και τους χαρακτήρες με την εξέλιξή τους και τα επεισόδια και τις δραματικές συγκρούσεις. Τα συνθέτει δημιουργικά όλα και το αποτέλεσμα είναι άξιο». 
Νομίζω πως οι παραπάνω κρίσεις του Λέανδρου Πολενάκη ισχύουν στο ακέραιο και για την έκδοση του «Εφήβου» που παρουσιάζουμε σήμερα. Άλλωστε όπως ο ίδιος ο Γιάννης Λιγνάδης σημειώνει στον πρόλογο: «Η νέα θεατρική διασκευή του Εφήβου εν πολλοίς πατάει στα ίχνη της αρχικής, διαφοροποιείται όμως σημαντικά από εκείνη ως προς την γένει λογοτεχνική και δραματουργική αντίληψη και μορφή». 
Σωστά! Γιατί ο Γιάννης Βαρβέρης είχε επισημάνει σε κριτική του για την παράσταση του 1994: «Η διασκευή προσέρχεται στον Έφηβο με περισσότερη μέριμνα πιστότητας προς το μυθιστορηματικό κείμενο και τις ποικίλες διακλαδώσεις του και με εμφανώς λιγότερη προς το αίτημα της θεατρικής σύνθεσης. Έτσι το κέντρο του θεατρικού πια υλικού τείνει εν πορεία να μετατοπίζεται. Η πληρότητα και η αξιοπιστία την οποία ευαγγελίζεται η αγάπη του Λιγνάδη προς τον ποιητή και προς τις πρωτότυπες σελίδες του, φοβάμαι ότι στερούν το εγχείρημα από κεντρομόλα δραματική κρισιμότητα. Στις περιπτώσεις αυτές, η αυστηρότερη επιλογή σκηνών ή η αποφασιστικότερη επικέντρωση του διασκευαστή στην κεντρική ιδέα ή στο κεντρικό πρόσωπο, νομίζω ότι παρέχουν περισσότερα εχέγγυα επιτυχούς δραματουργικής ανασύνθεσης». 
Νομίζω ότι στο σημείο αυτό ο Γ. Βαρβέρης συμφωνεί με τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, οικογενειακό φίλο των Λιγνάδηδων, ο οποίος είχε πει στον Γιάννη Λιγνάδη μετά το τέλος της πρεμιέρας της παράστασης του 1994 «βρε παιδί μου, ήθελε δουλειά το κείμενο, κόψιμο, μάζεμα…». Αυτό το έκανε ο Γιάννης Λιγνάδης στον Έφηβο που έχουμε στα χέρια μας. 
Σε κάθε περίπτωση και στο θεατρικό κείμενο του Γιάννη Λιγνάδη, όπως και στη βάση αυτού, δηλ. το κείμενο του Τάσου Λιγνάδη, η ποίηση είναι παρούσα! Μια θεατρική ποιητική που υπηρετεί την οντολογική ντοστογιεφσκική γραφή. Μια γραφή που είναι τόσο διαχρονική σαν μεταφυσική! 
Μέσα στον Έφηβο σπουδάζουμε: το τραύμα της παιδικής ηλικίας, την εφηβεία, την οικογένεια σε κρίση, την αντίθεση Δύσης και Ανατολής, την ρωσική πνευματικότητα που έχει ως αρχή και τέλος του πρόσωπο του Χριστού, το ζήτημα της ελευθερίας και το πρόβλημα του κακού. Όλα είναι εκεί! Γι’ αυτό και πολύ σωστά ο Δημήτρης Μπαλτάς στο κείμενό του «Η ανθρωπολογία στον Έφηβο του Ντοστογιέφσκι», που περιλαμβάνεται στο τέλος του βιβλίου, μας παραπέμπει στην γνώμη του ρουμάνου συγγραφέα Νικολάε Στάινχαρτ, ότι μπορεί ο Έφηβος να μην ανήκει στα αριστουργήματα του Ντοστογιέφσκι, αλλά σε αυτό έκρυψε ο Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς τον θησαυρό του! 
Και στον «Έφηβο» ο Χριστός είναι παρών σε διάφορες σκηνές του έργου. Είναι παρών ως ο ΩΝ, αλλά και ως σημείον αντιλεγόμενον. 
Στην τρίτη σκηνή της δεύτερης Πράξης ο Αρκάντι, ο Έφηβος, διηγείται: 
«Μια γιορτινή μέρα, μόλις μεταλάβαμε στην εκκλησία, με πήρε ο Λαμπέρ να πάμε να διασκεδάσουμε [Ο Λαμπέρ ένας άνθρωπος του υποκόσμου και εκβιαστής]. Θυμάμαι ότι περάσαμε από το Κουζνέτσκι, όπου αγοράσαμε ένα δίκαννο, έναν κυνηγετικό σάκο, φυσέκια, ένα μαστίγιο και εκατό δράμια καραμέλες. Στο δρόμο τρώγαμε τις καραμέλες και ο Λαμπέρ μου έλεγε ότι η Θεία Κοινωνία είναι σαχλαμάρες και ψέματα κι εγώ φοβόμουνα». 
Με αυτή την πολύ απλή αναφορά ο Ντοστογιέφσκι θέτει το ζήτημα του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας στον σύγχρονο κόσμο, όπου θα τίθεται σε αμφισβήτηση, ίσως και σε χλευασμό.
Στην τέταρτη σκηνή της τρίτης Πράξης, ο Αρκάντι λέει στην μητέρα του Σόνια: 
«Μητέρα, θυμάστε στο Λύκειο του Τουσάρ τότε που ήρθατε να με δείτε. Σας είχα πικράνει πολύ, λέγοντάς σας πως δεν πιστεύω στον Χριστό. Όμως έλεγα ψέματα. Ήμουν πάντοτε ψεύτης και εξυπνάκιας». 
Και η Σόνια του λέει: 
«Μα δεν το πίστεψα παιδί μου. Ο Χριστός, μικρέ μου Αρκάσα, σε έχει ήδη συγχωρέσει. Ο Χριστός είναι φίλος μας. Είναι το φως που λάμπει στο σκοτάδι και την παγωνιά. Έξω από Αυτόν τίποτα δεν υπάρχει. Το μηδέν μόνο». 
Και ο Αρκάντι λέει στον εαυτό του: «Κι όμως εγώ σήμερα πάνω σ’ αυτό το «μηδέν» θα ποντάρω».
Έτσι ο Ντοστογιέφσκι μας θέτει προ του Χριστού και του μηδενισμού. Ταυτόχρονα! Αλλά ενός Χριστού που συγχωρεί, που είναι φίλος και φως. Ως τέτοιος είναι απέναντι στο μηδέν. 
Στην πρώτη σκηνή της πέμπτης Πράξης η Σόνια, τέως υπηρέτρια και αστεφάνωτη γυναίκα του ξεπεσμένου ευγενή φεουδάρχη Αντρέι Πέτροβιτς Βερσίλωφ, ο οποίος νοσηλεύεται έπειτα από απόπειρα αυτοκτονίας, συνομιλεί με την Τατιάνα Παύλοβνα, συγγενή των Βερσίλωφ. 
Λέει η Τατιάνα Παύλοβνα στην Σόνια: 
«Άκου τώρα και κάτι να χαρείς: Είπε πως θέλει να μεταλάβει τη Μεγάλη Σαρακοστή». 
Σόνια: «Κύριε των Δυνάμεων! Ο Αντρέι έχει να μεταλάβει είκοσι χρόνια…». 
Τατιάνα: «Από τον προθάλαμο του Νοσοκομείου τον έχω ακούσει πού και πού να σιγοψέλνει: ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός. Και όταν πάω κοντά του, βλέπω τα μάτια του να λάμπουν από χαρά. «Σήμερα διασκεδάζω Τατιάνα Παύλοβνα», λέει. «Τον αγαπώ τον Θεό, αλλά δεν είμαι ακόμη έτοιμος γι’ Αυτόν». 
Αυτή τη φορά η Θεία Ευχαριστία συνδέεται – όπως ακριβώς είναι - με την εσχατολογία, με τον ερχόμενο Νυμφίο της καρδιάς μας, τον οποίο δεν πιστεύουμε απλώς, αλλά Τον αγαπούμε και γι’ αυτόν Τον κοινωνούμε! 
Στο φινάλε του έργου, ο Μακάρ Ιβάνιτς Ντολγκορούκι, παλιός υπηρέτης στα κτήματα των Βερσίλωφ και νόμιμος σύζυγος της Σόνιας, μια φιγούρα αγιογραφίας, λέει στον έφηβο Αρκάντι πως μιαν αυγή σε ένα δάσος έβλεπε παντού «μια ανείπωτη ομορφιά. Έναν επίγειο παράδεισο. Όλα ήταν γαλήνια Το αεράκι ελαφρύ, το γρασίδι τρυφερό, γρασιδάκι του καλού Θεού! Ένα μωράκι μόλις είχε ξυπνήσει και κλαψούριζε στην αγκαλιά της μητέρας του… Για πρώτη φορά έκλεισα όλη τη θεϊκή ομορφιά μέσα μου. «Όλα εντός σου, Κύριε, κι εγώ, ο δούλος σου, εντός σου!». Τι πιο όμορφο από το θεϊκό μυστήριο!».
Και ο Αρκάντι, νιώθοντας δέος, λέει: «Τι πιο όμορφο από το θεϊκό μυστήριο!» Θα τα θυμάμαι αυτά τα λόγια όσο ζω, Μακάρ Ιβάνιτς. Θα τα κρατήσω πάντα μέσα μου». 
Στον Έφηβο του Γιάννη Λιγνάδη περιλαμβάνεται και ένα κείμενο του πατέρα του Τάσου, με τον τίτλο «Ντοστογιέφσκι: Συνοπτική πλοκή βίου και έργου – Η ζωή είναι ένα μυστήριο που πρέπει να εξηγήσω». 
Πρόκειται για ένα προλόγισμα του Τάσου Λιγνάδη στην παράσταση του "Ηλίθιου" (σε θεατρική διασκευή Μανώλη Σκουλούδη) στο Εθνικό Θέατρο, στις 30 Δεκεμβρίου 1987. 
Σ’ αυτό το κείμενο ο δάσκαλος Λιγνάδης τα λέει όλα με έναν πυκνό τρόπο. Αναδεικνύεται και μεγάλος θεολόγος, καθώς οι σχετικές παρατηρήσεις του στο Ντοστογιεφσκικό έργο είναι καταλυτικές! 
«Τι πιο όμορφο από το θεϊκό μυστήριο!», είπε ο Μακάρ Ιβάνιτς στον έφηβο Αρκάντι. «Η ζωή είναι ένα μυστήριο που πρέπει να εξηγήσω», έγραψε ο Ντοστογιέφσκι στον αδελφό του. 
Ξέρει ότι το Μυστήριο του Θεού «ού φέρει έρευναν». Αλλά διεισδύει σε αυτό καθώς προσπαθεί να εξηγήσει το μυστήριο της ζωής. 
Μάλιστα σε ένα παροξυσμό επιληπτικής κρίσης, που ως γνωστόν τον βασάνιζε, φώναξε: «Ο ουρανός κατέβηκε στη γη και μ’ έπνιξε. Πραγματικά άγγιξα τον Θεό και τον ένιωσα». 
Ο Ντοστογιέφσκι και στον Έφηβο μας αποκαλύπτει τι πάει να πει η μάχαιρα του πνεύματος, που λέει ο Απόστολος Παύλος. 
Ο Ντοστογιέφσκι είναι ένας μεγάλος τραγικός ποιητής! Γιατί, όπως λέει εύστοχα ο Τάσος Λιγνάδης, ως δημιουργός «καταδύθηκε στα σκοτεινά άδυτα της ανθρώπινης ψυχής, σαν μια μεταφορική Κάθοδος τον Άδη που για την Ορθόδοξη Πίστη αποτελεί προϋπόθεση της Αναστάσεως». Έζησε το μυστήριο της ανθρώπινης ύπαρξης και είναι τραγικός γιατί εμβαθύνει στο μυστήριό της.


Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου 2024

"ΤΑ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΚΑ" ΣΤΑ ΕΥΠΩΛΗΤΑ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ "ΤΟ ΒΗΜΑ"


Στο φύλλο της εφημερίδας "ΤΟ ΒΗΜΑ" της Κυριακής 25 Φεβρουαρίου 2024, στο ένθετο ΒΙΒΛΙΑ και στην στήλη ΕΥΠΩΛΗΤΑ, το βιβλιοπωλείο "Πλειάδες" (Σπ. Μερκούρη 62, Παγκράτι, Αθήνα), παρουσιάζει τα δικά του ευπώλητα για το επταήμερο που πέρασε. 
Ανάμεσα τους - στην κατηγορία "Γενικού ενδιαφέροντος" - είναι και "ΤΑ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΚΑ" του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου (Ιδιωτική έκδοση, 2023).


«Τεχνητή νοημοσύνη, προκλήσεις και προβληματισμοί» - Eπιμορφωτικό Webinar Θεολόγων


Συνεχίζονται την ερχόμενη Πέμπτη, 29 Φεβρουαρίου 2024, οι εργασίες του διαδικτυακού “Θεολογικού Εργαστήριου” που συνδιοργανώνουν οι Σύμβουλοι Εκπαίδευσης κλ. ΠΕ01 Θεολόγων Δρ. Χαράλαμπος Ανδρεόπουλος (με έδρα στη ΔΔΕ Φθιώτιδας), Δρ. Νικόλαος Παύλου (ΔΔΕ Λάρισας) και Δρ. Νικόλαος Ματθαίου (ΔΔΕ Κοζάνης) και Όλγα Γκούμα (ΔΔΕ Ξάνθης) για τις επιμορφωτικές τους δράσεις με τους θεολόγους εκπαιδευτικούς των περιοχών ευθύνης τους. 
Το “Θεολογικό Εργαστήριο” (το οποίο λειτουργεί σε μηνιαία βάση και ανεξάρτητα από τις άλλες επιμορφωτικές δράσεις και πρακτικές των Συμβούλων) απευθύνεται στους θεολόγους εκπ/κούς (μονίμους και αναπληρωτές) των Νομών: Φθιώτιδας, Καρδίτσας, Ανατ. Αττικής (αρμοδιότητας του Σ.Ε. Χαρ. Ανδρεόπουλου), Λάρισας, Τρικάλων, Μαγνησίας (Σ.Ε. Νικ. Παύλου) και Κοζάνης, Γρεβενών, Καστοριάς, Φλώρινας, Πιερίας και Ιωαννίνων (Σ.Ε. Νικ. Ματθαίου), Ξάνθης, Έβρου, Ροδόπης, Δράμας και Καβάλας (Σ.Ε. Όλγας Γκούμα). 
Οι διαδικτυακές συναντήσεις διεξάγονται εκτός ωραρίου λειτουργίας των σχολείων και η συμμετοχή των εκπ/κών σ΄ αυτές είναι προαιρετική. Η θεματολογία των συναντήσεων περιλαμβάνει θέματα Διδακτικής των Θρησκευτικών, δειγματικές διδασκαλίες, ζητήματα Διοίκησης της Εκπαίδευσης, εφαρμογές των Τ.Π.Ε. στα Θρησκευτικά, διαχείρισης της σχολικής τάξης, πληροφόρηση για νέες τάσεις και ρεύματα της θεολογικής επιστήμης, κ.α. 
Η 4η διαδικτυακή συνάντηση θα πραγματοποιηθεί την ερχόμενη Πέμπτη, 29 Φεβρουαρίου 2024 και ώρα 17.00 στο σύνδεσμο (link) της ψηφιακής πλατφόρμας Cisco Webex: 
Εισηγητής θα είναι ο καθηγητής Ηθικής και Κοινωνιολογίας στο Τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ κ. Πέτρος Παναγιωτόπουλος, με θέμα: «Τεχνητή νοημοσύνη, προκλήσεις και προβληματισμοί» 
Με την ολοκλήρωση του κύκλου των συναντήσεων στους/στις συναδέλφους που θα παρακολουθήσουν ανελλιπώς τις εργασίες του “Θεολογικού Εργαστηρίου” θα δοθεί Βεβαίωση συμμετοχής.


Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2024

Ο ΜΑΝΟΛΗΣ ΧΑΤΖΗΓΙΑΚΟΥΜΗΣ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
Ο Μανόλης Κ. Χατζηγιακουμής απέδρασε σήμερα, Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2024, στην αιωνιότητα. 
Ο Μανόλης Κ. Χατζηγιακουμής είναι Διδάσκαλος του Γένους. Όχι κάτι λιγότερο. Ως κράτιστος φιλόλογος μας άνοιξε δρόμους με την αξεπέραστη διατριβή του «Νεοελληνικαί πηγαί του Σολωμού» (1968) και τα περίφημα «Μεσαιωνικά δημώδη κείμενα» (1977), ενώ το 1980 πραγματοποιεί μια μεγάλη επανάσταση με την κυκλοφορία του μνημειώδους έργου του «Χειρόγραφα Εκκλησιαστικής Μουσικής 1453-1821» (έκδοση της Εθνικής Τράπεζας). Είχε προηγηθεί το 1975 μια πρώτη αποτύπωση του τεράστιου εγχειρήματος στα «Μουσικά Χειρόγραφα 1453 - 1832». 
Για πρώτη φορά στα χρονικά ένας φιλόλογος, ένας σύγχρονος σπουδαίος νεοελληνιστής ασχολείται με τον πλούτο των μεταβυζαντινών χειρογράφων εκκλησιαστικής μουσικής, αναδεικνύει τον δυναμισμό του Γένους κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, προβάλλει με τρόπο επιστημονικό την ιστορία της εκκλησιαστικής μουσικής μετά την Άλωση, ανοίγει δρόμους στην έρευνα, υποδεικνύει ότι η υπόθεση αυτή δεν είναι δουλειά των ψαλτών ή της Εκκλησίας, αλλά της καθόλου επιστήμης, χωρίς παρωπίδες και ιδεολογικές προλήψεις. Το βιβλίο αυτό του Χατζηγιακουμή περιλαμβάνει εν σμικρώ το σύμπαν, για την εκκλησιαστική μουσική από την Άλωση μέχρι την Επανάσταση. 
Το βιβλίο συνοδευόταν και από ένα δίσκο βινυλίου στον οποίο έψαλε ο αείμνηστος άρχοντας πρωτοψάλτης της Μ.τ.Χ.Ε. Θρασύβουλος Στανίτσας. Μια ιστορική ηχογράφηση, που έμελλε να αποτελέσει την απαρχή μιας μνημειώδους σειράς ηχογραφήσεων παραδοσιακών ψαλτών: Θρασύβουλος Στανίτσας, διακο - Διονύσιος Φιρφιρής, Μητροπολίτης Πατρών Νικόδημος Βαλληνδράς, Λεωνίδας Σφήκας, Ματθαίος Τσαμκιράνης, π. Παναγιώτης Τσινάρας, π. Γεώργιος Τσέτσης, Αγιορείτες πατέρες (Επίσκοπος Ροδοστόλου Χρυσόστομος, Δανιηλαίοι, Θωμάδες, Δοχειαρίτες κ.α.), Χαρίλαος Ταλιαδώρος, Βασίλειος Εμμανουηλίδης, Δημήτριος Νεραντζής, Γιώργος Κυρμελής, Παναγιώτης Νεοχωρίτης, Μητροπολίτης Σηλυβρίας Μάξιμος Βγενόπουλος, Ψάλτες της Κω, της ιδιαίτερης πατρίδας του Χατζηγιακουμή. Επιμελήθηκε και εξέδωσε, επίσης, την σπουδαία σειρά "Πατριαρχικά Μουσικά Αρχεία", με ζωντανές ηχογραφήσεις από τον Πατριαρχικό Ναό και ναούς της Πόλης (1956-1966). 
Μνημειώδη φιλολογικά πονήματα του: Η μετάφραση της «Οδύσσειας», «Νεοελληνικά Φιλολογικά Ανάλεκτα», αλλά και ο «Μουσικός Θησαυρός της Κω» (Αρχειακές Ηχογραφήσεις 1964-1968). 
Ήταν αυστηρός, αντισυμβατικός, ανυπόκριτος, ακατάβλητος, περήφανος, πραγματικά μοναδικός! 
Το έργο του πολύτιμη παρακαταθήκη και αντικείμενο μελέτης για τους επόμενους. 
Θα παραμείνει για πάντα Ο Δάσκαλος! Των Γραμμάτων, της Μουσικής και της Ζωής! 
Προσωπικά τού είμαι βαθύτατα ευγνώμων γιατί με δίδαξε την Ιδιωτική Οδό. 
Δείτε όλες τις αναρτήσεις μας για τον Μανόλη Χατζηγιακουμή ΕΔΩ.

Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΡΙΩΔΙΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΕΩΡΓΙΟ ΝΕΟΥ ΨΥΧΙΚΟΥ


Στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου Νέου Ψυχικού, σήμερα, Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου (25 Φεβρουαρίου 2024), της Θείας Λειτουργίας προέστη ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Αχαΐας κ. Αθανάσιος, ο οποίος κήρυξε και τον θείο λόγο. 


Τον Εσπερινό του Σαββάτου τέλεσε ο Πανοσιολ. Αρχιμανδρίτης Θεολόγος Αλεξανδράκης, Ιεροκήρυξ της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών και Διευθυντής του Ιδρύματος Ποιμαντικής Επιμόρφωσης.


ΣΗΜΕΡΑ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ "Ο ΕΦΗΒΟΣ" - ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΛΙΓΝΑΔΗ


Ο Έφηβος του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι 
ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ του Γιάννη Λιγνάδη 
Βασισμένη σε διασκευή Τάσου Λιγνάδη 
Εκδόσεις 24γράμματα
Η παρουσίαση του βιβλίου θα πραγματοποιηθεί σήμερα Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2024 στις 6 το απόγευμα, στον Πολυχώρο αίσθημα (Αθηνάς 30). 
Ομιλητές:
Δημήτρης Μπαλτάς, Δρ Φιλοσοφίας 
Σοφούλης Πανανός, Αναπληρωτής Καθηγητής ΕΚΠΑ -Τμήμα Ρωσσικής Γλώσσας, Φιλολογίας και Σλαβικών Σπουδών 
Παναγιώτης Ανδριόπουλος, Θεολόγος, Συγγραφέας 
Γιάννης Λιγνάδης, Δρ Θεατρολογίας, Συγγραφέας του βιβλίου. 
Αποσπάσματα θα διαβάσει η Έλενα Κορρέ, Θεατρολόγος, Ηθοποιός. 

Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 2024

ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΚΟΥΛΑ ΠΡΑΤΣΙΚΑ ΣΤΟ BLOD.GR


Την Τετάρτη 31 Ιανουαρίου 2024 πραγματοποιήθηκε στην Αίθουσα Διδασκαλίας Μουσικής Βιβλιοθήκης του Συλλόγου Οι Φίλοι της Μουσικής στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, μία εκδήλωση - αφιέρωμα στην μεγάλη δασκάλα ρυθμικής, χορού και χορογράφο Κούλα Πράτσικα (Πάτρα, 24 Νοεμβρίου 1899 - Αθήνα, 26 Ιανουαρίου 1984), με αφορμή τα 40 χρόνια από τον θάνατό της. 
Την εκδήλωση διοργάνωσε το Καλλιτεχνικό Σύνολο Πολύτροπον (υπεύθυνος: Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος), 
Ομιλητές: 
Νίκος Μπακουνάκης, Πανεπιστημιακός – συγγραφέας: 
«Χρήμα και Τέχνη στην κοινωνία της Πάτρας: Κούλα Πράτσικα, Δημήτριος Λιάλιος, Επαμεινώνδας Θωμόπουλος». 
Μυρτώ Κιούρτη, Δρ Αρχιτεκτονικής: 
"Η κατοικία της Κούλας Πράτσικα: Μια συμβολή στον πολιτισμό της καθημερινότητας". 
Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος, θεολόγος – μουσικός: 
«Ο Νίκος Σκαλκώτας της Κούλας Πράτσικα». 
Η Δάφνη Πανουργιά και ο Παναγιώτης Ανδριόπουλος απέδωσαν χορικά της τραγωδίας «Προμηθεύς Δεσμώτης», σε μουσική Εύας Πάλμερ – Σικελιανού, η οποία είχε επιλέξει την Κούλα Πράτσικα ως κορυφαία του χορού στην ιστορική παράσταση των Δελφικών Γιορτών του 1927. Επίσης, χορικά από την "Ειρήνη" του Αριστοφάνη της Εύας, στην αγγλική γλώσσα, και χορικά από την παράσταση "Η Πεντάμορφη με το ρόδο" (που ανέβασε η Πράτσικα το 1946), γραμμένα από τον Στρατή Μυριβήλη και τονισμένα μουσικά από την ίδια την Κούλα Πράτσικα.
Την εκδήλωση κάλυψε το κανάλι blod.gr του Ιδρύματος Μποδοσάκη, το οποίο καλύπτει και παρουσιάζει επιλεγμένες εκδηλώσεις. 
Παρακολουθείστε την εκδήλωση ΕΔΩ


Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου 2024

ΟΙ «ΜΠΕΜΠΕΛΟΥΝΕΣ» ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΥΡΟΥΠΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΟΥΛΙΤΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
Ένας ιδιαίτερος κύκλος τραγουδιών του Γιώργου Κουρουπού, σε στίχους Ιουλίτας Ηλιοπούλου, που τον έχουμε απολαύσει σε συναυλίες, δισκογραφήθηκε και κυκλοφορήθηκε σε ψηφιακό δίσκο από τη Subways Music του φιλόπονου Σοφοκλή Σαπουνά, Διευθυντού της εταιρείας και του Εράτειου Ωδείου. 
Οι Μπεμπελούνες είναι τραγούδια του φεγγαριού, που μέσα από τρυφερή και παιγνιώδη διάθεση μιλούν για τη νύχτα, τη μοναξιά, την αγάπη, αναζητούν τον έρωτα, την ελπίδα, την ευτυχία της συνύπαρξης. 
Στον δίσκο ερμηνεύουν εξαίσια, ως «φεγγαρίσιοι πιερότοι», ο βαρύτονος Τάσης Χριστογιαννόπουλος και ο πιανίστας Θανάσης Αποστολόπουλος. Μας συνεπήραν και πρόσφατα στο Μέγαρο Μουσικής, (5 Φεβρουαρίου 2024) όταν ερμήνευσαν κύκλους τραγουδιών του Γιώργου Κουρουπού και ανάμεσά τους οι «Μπεμπελούνες». Ο δίσκος περιλαμβάνει και τα «Τραγούδια από τους τόπους», πάντα σε μουσική Γ. Κουρουπού και στίχους Ι. Ηλιοπούλου. 
Η Ιουλίτα Ηλιοπούλου έχει πει σε παλαιότερη συνέντευξή της για τις Μπεμπελούνες της: 
«Είναι τραγούδια για φωνή και πιάνο. Τραγούδια που χαρακτηρίζονται από τη μετάθεση της παιδικής τρυφερότητας στην ευαισθησία των μεγάλων. Τα τραγούδια φαινομενικά αναφέρονται στο φεγγάρι. Πιο σωστά, η ίδια η λέξη Μπεμπελούνα υποδηλώνει το μωρό του φεγγαριού. Είναι ένας τρόπος να βλέπεις τη ζωή, τη νύχτα, τον έρωτα, την απουσία μέσα από διάθεση ειλικρινούς παιδικότητας, αλλά και παιδικής ειλικρίνειας, απόλυτης, τρυφερής, σκληρής κάποτε. Τα τραγούδια άλλοτε αναφέρονται σε μια άδεια κούνια, άλλοτε σε μια ερωτική κλίνη, στη χαρά της συνύπαρξης ή και σε μια βροχή που στον συνεχή χτύπο της δηλώνει κάθε αγωνία και έγνοια για τον άλλο… Ο Γιώργος Κουρουπός ξέρει να ακούει σε βάθος κάθε λέξη, κάθε συλλαβή, κάθε σιωπή της ψυχής που προηγείται του λόγου και τον πυροδοτεί. Ξέρει να κάνει με τη μουσική του ανάγλυφα τα αισθήματα, αλλά και να εντείνει την αλήθεια μιας εκμυστήρευσης, διαθέτοντας πάντα απλόχερα την τρυφερότητα, την τόλμη, την πνευματικότητα της δικής του ευαισθησίας».

   

Ο Γιώργος Κουρουπός είναι αναμφισβήτητα ο μαιτρ του τραγουδιού για φωνή και πιάνο. Η εργασία του είναι πραγματικά ξεχωριστή και διακρίνεται από μια λαμπερή πολυμελωδικότητα – ακόμα και όταν «περιγράφει» τις σκιές -, από μία ευφάνταστη πολυρρυθμία και ταυτόχρονα από μια δωρικότητα όπου απαιτείται. 
Στις «Μπεμπελούνες» η τρυφερότητα δεν είναι συναισθηματική. Είναι πνευματική! Η μουσική δεν υπομνηματίζει απλώς τον στίχο. Τον διαπερνά! Ακούς τις «Μπεμπελούνες» και συνειδητοποιείς τον στίχο του Ελύτη: «Να χαράζεσαι στη ζωή τόσο προσεκτικά, που να μην ματώνει ποτέ η ευλάβεια». 
Ο Τάσης Χριστογιαννόπουλος ερμηνεύει τις «Μπεμπελούνες» με μία αφοπλιστική φυσικότητα, ενώ τα τραγούδια δεν είναι εύκολα στην απόδοσή τους. Περιέχουν τεχνικές και εκφραστικές δυσκολίες, αλλά ο Τ. Χριστογιαννόπουλος με την ερμηνεία του αναδεικνύει τη συνθετική γραφή σε όλο της το μεγαλείο. Διαλέγεται σαν από πάντα με τον έμπειρο Θανάση Αποστολόπουλο στο πιάνο, χτίζοντας μαζί ένα μουσικό «σύμπαν», ακόμα κι αν πρόκειται για ένα τραγούδι που διαρκεί ένα λεπτό και κάτι. 
Η Μουσική Ποιητική του Γιώργου Κουρουπού και της Ιουλίτας Ηλιοπούλου ανθεί και φέρει κι άλλο. Μοιάζει ανεξάντλητη! Μια συνεργασία με ρίζα και διάρκεια.

Γιώργος Κουρουπός και Ιουλίτα Ηλιοπούλου (Φωτ. Ιδιωτική Οδός


Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου 2024

ΓΑΜΟΒΑΦΤΙΣΗ: Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΑΙΤΗΣΗ


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
«Μόδα, τάση ή και ανάγκη, η γάμο-βάφτιση αποτελεί, πλέον, μία από τις πιο συχνές επιλογές των νέων ζευγαριών, πολλά από τα οποία συζούν χωρίς να τους απασχολεί ιδιαίτερα η επισημοποίηση της σχέσης τους. Έτσι, η παραδοσιακή ροή των γεγονότων έχει διαφοροποιηθεί, με το θρησκευτικό γάμο και τη βάφτιση να ακολουθούν μαζί έναν πολιτικό γάμο, στον οποίο, συνήθως, οδηγεί ο απρόσμενος ερχομός ενός μικρού. Η λύση αυτή εξυπηρετεί πολλά ζευγάρια, καθώς τους επιτρέπει να προετοιμάσουν σωστά το γεγονός, χωρίς να τους πιέζει ο χρόνος, ενώ η μέλλουσα νύφη-μαμά έχει τη δυνατότητα να επανέλθει στη φόρμα της μετά τη γέννα, να οργανωθεί και να βρει τις ισορροπίες της. Φυσικά, πέρα από το χρόνο και τον κόπο που γλυτώνουν καταφεύγοντας σε μία εκδήλωση που εξυπηρετεί δύο σκοπούς, οι μελλόνυμφοι γονείς εξοικονομούν πολλά χρήματα. Θα σταλεί ένα προσκλητήριο, θα γίνει μία δεξίωση, και, γενικά, όλα τα έξοδα θα είναι για μία φορά. Αν ενδιαφέρεστε και εσείς να συνδυάσετε τα δύο αυτά μυστήρια, τότε σας έχουμε μερικές χρήσιμες συμβουλές για να οργανώσετε την τέλεια γάμο-βάφτιση χωρίς άγχος!». 
Και ακολουθούν οι «χρήσιμες συμβουλές» της συντάκτριας Ειρήνης Σαρακατσάνου σε ένα από τα άπειρα sites που προμοτάρουν την γαμοβάφτιση. 
Η πρακτική αυτή καθιερώθηκε με την συνδρομή, ουσιαστικά, της Διοικούσας Εκκλησίας. Έχουμε, λοιπόν, τρία Μυστήρια σε ένα!!! Γιατί από τη στιγμή που το Μυστήριο του Χρίσματος – που δεν το ξέρει ο κόσμος – τελείται μέσα στο Μυστήριο του Βαπτίσματος, έχουμε τρία Μυστήρια – με τον γάμο που προηγείται – να γίνονται ταυτόχρονα! Σημειώσατε ότι έχει προηγηθεί πολιτικός γάμος! Άρα; 
Η Εκκλησία παραβλέπει – προφανώς – το …αμάρτημα του πολιτικού γάμου που δεν «αναγνωρίζει» και προχωράει στην τέλεση του Μυστηρίου του Γάμου και κατόπιν της Βαπτίσεως του τέκνου ή των τέκνων, που έχουν προκύψει από «προγαμιαίες σχέσεις», αφού ο πολιτικός γάμος θεωρείται ως μη γενόμενος. 
Πρόκειται, σαφώς, για μια κάπως …περίπλοκη κατάσταση, την οποία η Εκκλησία φαίνεται πως αποδέχθηκε εκ των πραγμάτων! Το για ποιους λόγους είναι άλλο θέμα. 
Κάποιοι αρχιερείς βρήκαν μια κάπως …αστεία λύση: Να επιτρέπεται την ίδια ημέρα στον ίδιο ναό η τέλεση των δύο μυστηρίων αλλά με ώρες διαφορά, πρωί-απόγευμα. Η διαφορά ώρας τι σχέση έχει, άραγε, με την προοπτική της αιωνιότητας ενός μυστηρίου; Μάλλον ούτε οι ίδιοι μπορούν να το εξηγήσουν… Φαίνεται πώς πρόκειται για μία απόφαση που είναι στη διακριτική ευχέρεια του εκάστοτε Μητροπολίτη αν αποδέχεται τη γαμοβάφτιση ή όχι. 
Οι πιο συντηρητικοί ιεράρχες δεν την αποδέχονται επιτάσσοντας πρώτα να γίνεται ο γάμος και στη συνέχεια η βάπτιση, σε ημερομηνία μάλιστα ξεχωριστή. Οι πιο «προοδευτικοί» της Ιεραρχίας το αποδέχονται, για «ποιμαντικούς» λόγους. Πάντως σχετική εγκύκλιος της Ιεράς Συνόδου δεν υπάρχει! 
Ο Μητροπολίτης Μονεμβασίας και Σπάρτης κ. Ευστάθιος σε προ δεκαετίας εγκύκλιό του (9-7-2013) προτρέπει του πιστούς: «Όσοι αποκτήσατε παιδί εκ του πολιτικού γάμου να το βαπτίσετε χωρίς αναβολή και όχι την ημέρα του θρησκευτικού γάμου σας. Το ένα λάθος δεν διορθώνει το άλλο». Αλλά ποια είναι, άραγε, η προτροπή του προς τους ιερείς του; 
Η Εκκλησία φαίνεται πως έχει βάλει …νερό στο κρασί της και – έστω κατ’ οικονομίαν, αν θέλετε – κάνει αυτό που η κοινωνία ουσιαστικά επιβάλλει. Αν αυτό συμβαίνει, τότε οι ιαχές περί του Μυστηρίου του Γάμου, με αφορμή το νόμο για τον πολιτικό γάμο των ομοφυλοφίλων, είναι μάλλον χωρίς αντίκρισμα. Κούφια λόγια τη στιγμή που η πράξη δηλώνει τα αντίθετα. 
Αν κάποιος παραβρεθεί σε μια γαμοβάφτιση, βρίσκεται, συνήθως, μπροστά σε ένα κακόγουστο σκηνικό από πλευράς Εκκλησίας, καθώς πολλοί ιερείς τελούν βιαστικά τα Μυστήρια, το ένα μετά το άλλο, για να προλάβουν ή γιατί αντιλαμβάνονται και την …ατμόσφαιρα των καλεσμένων, που θέλουν να πάνε στο επόμενο βήμα, δηλαδή στην δεξίωση. 
Η όλη κατάσταση έχει παγιωθεί και η Εκκλησία την έχει αποδεχθεί. Επομένως, το τι λένε αρκετοί λειτουργοί της για το Μυστήριο του Γάμου θα πρέπει να το προσέχουν λιγάκι. Το πράγμα έχει ξεφτίσει και με ευθύνη τους.

Τρίτη 20 Φεβρουαρίου 2024

Πανελλήνιο Συνέδριο Θεολόγων με θέμα “Σχεδιάζοντας και διδάσκοντας Θρησκευτικά”


Ξεκινά την ερχομένη Παρασκευή στις 6 μ.μ., στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ, το τριήμερο (23 – 25/02/2024) το 5ο Πανελλήνιο Συνέδριο Θεολόγων Εκπαιδευτικών με διεθνή συμμμετοχή που συνδιοργανώνουν το Εργαστήριο Παιδαγωγικής του Τμήματος Θεολογίας του Α.Π.Θ. υπό την ευθύνη της καθηγήτριας και Δ/ντριας του Εργαστηρίου κ. Βάσως Μητροπούλου σε συνεργασία με την Περιφερειακή Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Κεντρικής Μακεδονίας και την υποστήριξη του οικείου Περιφερειάρχη Εκπ/σης κ. Αλεξ. Κόπτση. 
Το Συνέδριο με θέμα «Σχεδιάζοντας και Διδάσκοντας Θρησκευτικά με τα νέα Προγράμματα Σπουδών. Διδακτικά Σενάρια για το μάθημα των Θρησκευτικών» απευθύνεται σε εκπαιδευτικούς Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, σε στελέχη εκπαίδευσης, σε επιστήμονες των ΑΕΙ, σε προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές και φοιτήτριες, σε ερευνητές και ερευνήτριες, σε εκπροσώπους κυβερνητικών και μη φορέων. 
Σκοπός του Συνεδρίου είναι η παρουσίαση εργασιών που αφορούν διδακτικές προσεγγίσεις στο μάθημα των Θρησκευτικών με διδακτικά σενάρια, που έχουν ως βάση τα νέα Προγράμματα Σπουδών και ανταποκρίνονται στις ανάγκες του σύγχρονου σχολείου και της κοινωνίας. Στόχος είναι η ανταλλαγή εμπειριών και γνώσεων από εκπαιδευτικούς της τάξης και η κατάθεση καλών πρακτικών ώστε να προκληθεί γόνιμος προβληματισμός και δημιουργικός διάλογος στην εκπαιδευτική κοινότητα.

 

"Ο ΕΦΗΒΟΣ" ΤΟΥ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ ΣΕ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΓΙΑΝΝΗ ΛΙΓΝΑΔΗ


Ο Έφηβος του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι 
ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ του Γιάννη Λιγνάδη 
Βασισμένη σε διασκευή Τάσου Λιγνάδη 
Εκδόσεις 24γράμματα
Σκέφτηκα [...] να επανασυνθέσω το έργο σε νέα βάση, διατηρώντας μέρος του αρχικού δομικού σχεδίου και κάποια ουσιώδη συστατικά μέρη και επαναγράφοντάς το σε νέο γλωσσικό και υφολογικό κώδικα. Η νέα θεατρική διασκευή του "Εφήβου" εν πολλοίς πατάει στα ίχνη της αρχικής, διαφοροποιείται όμως σημαντικά από εκείνη ως προς την εν γένει λογοτεχνική και δραματουργική αντίληψη και μορφή. Φυσικά δεν είμαι σε θέση να κρίνω αν το θεατρικό κείμενο της ανά χείρας έκδοσης είναι ως προς τα κατά ποιόν βέλτιον της πρώτης γραφής, η οποία, όπως ειπώθηκε, δοκιμάστηκε και ευδοκίμησε θεατρικά πριν από τρεις δεκαετίες. Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι αποτελεί προϊόν μιας διαφορετικής θεατρικής ανάγνωσης, ένα καινό δραματικό πλάσμα, συντεθέν «εκ της εμής χειρός», το οποίο ήλθε ετεροχρονισμένα να εκπληρώσει την επίμονη πατρική επιθυμία της επανασυγγραφής του πρώτου χαμένου "Εφήβου" (Δρ Γιάννης Λιγνάδης, απόσπασμα από το προλογικό σημείωμα για το θεατρικό κείμενο τού "Εφήβου"). 
Η παρουσίαση του βιβλίου θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2024 στις 6 το απόγευμα, στον Πολυχώρο αίσθημα (Αθηνάς 30). 
Ομιλητές: 
Δημήτρης Μπαλτάς
Σοφούλης Πανανός
Παναγιώτης Ανδριόπουλος 
Γιάννης Λιγνάδης 
Αποσπάσματα του έργου θα διαβάσει η Έλενα Κορρέ. 


Κυριακή 18 Φεβρουαρίου 2024

Ευάγγελος Βενιζέλος: “Εσχατολογικά το μέλλον μας είναι άφυλο”


Όπως είναι γνωστό, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε με ευρεία πλειοψηφία το κυβερνητικό νομοσχέδιο για την νομιμοποίηση του γάμου για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. 
Το νομοσχέδιο, με τίτλο «Ισότητα στον πολιτικό γάμο, τροποποίηση του Αστικού Κώδικα και άλλες διατάξεις», είχε τεθεί σε δημόσια διαβούλευση από τις 24 μέχρι τις 31 Ιανουαρίου 2024 και ώρα 21:00.
Μιά μέρα πριν από την δημόσια διαβούλευση, το μη κερδοσκοπικό Σωματείο ”Κύκλος Ιδεών”, που ιδρύθηκε το 2015 από τον καθηγητή Διεθνούς Δικαίου στο ΑΠΘ και πρώην αντιπρόεδρο της ελληνικής κυβέρνησης, Ευάγγελο Βενιζέλο, οργάνωσε συζήτηση σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας, με θέμα: «Γάμος ομοφύλων, τεκνοθεσία, παρένθετη μητρότητα. Συνταγματικό πλαίσιο και νομοθετική ρύθμιση».
Στη συζήτηση, την οποία συντόνισε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, πήραν μέρος οι: Αικατερίνη Φουντεδάκη, Καθηγήτρια Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Αντώνης Καραμπατζός, Καθηγητής Νομικής Σχολής ΕΚΠΑ, Λίνα Παπαδοπούλου, Καθηγήτρια, Νομικής Σχολής ΑΠΘ. 
Παρά την ψήφιση του νόμου «Ισότητα στον πολιτικό γάμο, τροποποίηση του Αστικού Κώδικα και άλλες διατάξεις», η συζήτηση διατηρεί το ενδιαφέρον και την επικαιρότητα της και γι’ αυτό παραθέτουμε το σχετικό βίντεο.


Ο Ευάγγελος Βενιζέλος τόνισε χαρακτηριστικά: 
"Μετά την Ανάσταση δεν υπάρχει έμφυλος βίος. Έχει σημασία αυτό, διότι όπως λέει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, στη γνωστή σκηνή με τους Σαδδουκαίους που κάνουν ερωτήματα στον Ιησού, για το τι θα γίνει μία γυναίκα που παντρεύτηκε διαδοχικά επτά αδέλφια και πέθαναν όλοι, και στην Ανάσταση τίνος γυναίκα θα είναι αυτή η γυναίκα; Απάντησε ο Ιησούς ότι δεν έχετε καταλάβει τι σας λέω, δεν έχετε καταλάβει ότι «εν γαρ τη αναστάσει ούτε γαμούσιν, ούτε εκγαμίζονται, αλλ’ ως άγγελοι Θεού εν ουρανώ εισί», δηλαδή άνευ φύλου, ως άγγελοι. Δεν υπάρχει λοιπόν έμφυλη εσχατολογία και αυτό σημαίνει ότι στην προοπτική δεν θα υπάρχει και αυτή η διάκριση μεταξύ ομοφυλοφίλων και ετεροφυλοφίλων και ούτω καθεξής. Οι σεξουαλικοί προσανατολισμοί αλλά και οι ταυτότητες των φύλων θα έχουν αρθεί μέσα από αυτή την προοπτική της άφυλης εσχατολογίας". 
Δείτε το απομαγνητοφωνημένο κείμενο εδώ


Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου 2024

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ "ΝΙΓΗΡΙΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΕΣ"


Ο Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου Νέου Ψυχικού παρουσιάζει το βιβλίο "Νιγηρίας Αλεξάνδρου παρακαταθήκες". 
Για την έκδοση συζητούν 
ο Σεβ. Μητροπολίτης Καμερούν κ. Γρηγόριος 
η Θεολόγος, Ψυχοθεραπεύτρια και συγγραφέας κ. Ντένια Αθανασοπούλου-Κυπρίου 
και ο συγγραφέας κ. Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος. 
Συντονίζει ο π. Μιχαήλ Σταθάκης.   
Σάββατο 9 Μαρτίου 2024 και ώρα 18:00 στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού (Χρυσοστόμου Σμύρνης 22).

Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου 2024

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΠΑΠΑΠΕΤΡΟΥ: ΠΕΡΙ ΓΑΜΟΥ


Παραθέτουμε, στη συνέχεια, ένα σημαντικό κείμενο “Περί Γάμου”, του αειμνήστου Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Κωνσταντίνου Παπαπέτρου. 
Το κείμενο αυτό ήταν η τοποθέτηση του καθηγητού για το θέμα του Πολιτικού γάμου, κατά την ογδόη τακτική συνεδρία της Θεολογικής Σχολής, στις 12 Φεβρουαρίου 1982.

 

Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου 2024

Δημήτρης Παπανικολάου: Μνήμη Στάθη Χρυσικόπουλου


Του Δημήτρη Παπανικολάου
Είναι η Μητέρα Φύση, ως γέννηση και φως και η Νεκρή Φύση, ως θάνατος και σκότος, με τον Έρωτα «αναμεσό» τους να υμνεί, με της Τέχνης την πνοή, την αλήθεια και την γνώση των πραγμάτων. Ο εικαστικός δημιουργός Στάθης Χρυσικόπουλος, επέλεξε την Αγγλικανική Εκκλησία του Αγίου Ανδρέα Πατρών, για τη διαδραστική εγκατάσταση του έργου του «Μητέρα Φύση-Νεκρή Φύση», που υλοποίησε μαζί με τον συνθέτη και μουσικοτεχνολόγο Φίλωνα Λάμπρου. Εκεί, μέσω του εικαστικού και ηχητικού περιβάλλοντος, με οδηγό τον «Ορφικό Ύμνο της Φύσεως», επιχειρεί να επαναπροσδιορίσει τις θεμελιώδεις έννοιες της Ζωής. 
...Ο Στάθης Χρυσικόπουλος, με το σύνθετο έργο του, μας οδηγεί στις αρχέγονες πηγές του φιλοσοφικού στοχασμού, προτάσσοντας τα διδάγματα του ανθρωπιστικών αξιών, ως πεδία αντίστασης έναντι της επαπειλούμενης από τις «αντενεργές δυνάμεις» βαρβαρότητας.
Ολόκληρο το κείμενο στη συνέχεια. 

 

Τρίτη 13 Φεβρουαρίου 2024

Παρουσιάζεται στην Πάτρα το βιβλίο «Αδρίας – Ήταν όλοι τους ήρωες» της Μαργαρίτας Πουρνάρα


Σε εκδήλωση που θα γίνει την Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου 2024 στην αίθουσα της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Πελοποννήσου, Ηπείρου και Νήσων στην οδό Μαιζώνος 200, 2ος όροφος, στην Πάτρα, στις 19.30, θα παρουσιαστεί το βιβλίο «Αδρίας – Ήταν όλοι τους ήρωες», που αφορά στην βιογραφία του θρυλικού αντιτορπιλικού. 
Για το βιβλίο, απόρροια ενδελεχούς έρευνας, της δημοσιογράφου της εφημερίδας «Η Καθημερινή», Μαργαρίτας Πουρνάρα, θα μιλήσουν στην εκδήλωση στην Πάτρα ο Γιάννης Πριόβολος, υποστράτηγος εα και συγγραφέας, ο Απόστολος Κούρτης υποναύαρχος ΛΣ εα και Διδάσκων Ναυτικής Ιστορίας στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων και η ίδια η συγγραφέας, ενώ το συντονισμό της εκδήλωσης θα κάνει η Ζέττα Ζάχου, σύμβουλος επικοινωνίας. 
Της εκδήλωσης θα προηγηθεί ξενάγηση στο Μουσείο Τύπου, Μαιζώνος 200, 3ος όροφος. 
Η εκδήλωση υποστηρίζεται από το βιβλιοπωλείο ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ – ΠΑΠΑΧΡΙΣΤΟΥ.


"Είναι μία ιστορία που περίμενε 80 χρόνια για να ειπωθεί. Ο «ΑΔΡΙΑΣ», το θρυλικό ελληνικό αντιτορπιλικό του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, είχε έναν Κυβερνήτη που περιφρόνησε τον φόβο, έναν Α' Μηχανικό που έγινε ο από μηχανής θεός για τη σωτηρία του πλοίου, έναν γιατρό δίχως σύνεργα που έσωσε δεκάδες βαριά τραυματισμένους, αξιωματικούς-υποδείγματα ηγεσίας και ναύτες που συναγωνίστηκαν στο θάρρος. Θα μπορούσαν να είναι ήρωες σε ταινία μυθοπλασίας. Όμως είναι υπαρκτά πρόσωπα που πήραν υπεράνθρωπη δύναμη από την αγάπη τους για την πατρίδα. Ο «ΑΔΡΙΑΣ», ένα νεότευκτο αντιτορπιλικό που δάνεισαν οι Βρετανοί στον αποδημήσαντα ελληνικό Στόλο, πήρε μέρος στην Επιχείρηση της Δωδεκανήσου το 1943. Μετά από πρόσκρουση σε γερμανική νάρκη κοντά στην Κάλυμνο, που απέκοψε την πλώρη του καραβιού, οι άνδρες του κατάφεραν να το οδηγήσουν στις ακτές της ουδέτερης τότε Τουρκίας, δίχως πυξίδες, χάρτες και άγκυρα. Και από εκεί -ύστερα από πρόχειρες επισκευές- να κάνουν έναν διάπλου 730 μιλίων με το λαβωμένο σκαρί τους μέχρι το λιμάνι της Αλεξάνδρειας, όπου εισήλθαν ως θριαμβευτές. Ήταν όλοι τους ήρωες. Και αυτή είναι η αφήγηση ενός τόσο μοναδικού κατορθώματος στα ναυτικά χρονικά, που μοιάζει βγαλμένο από τη φαντασία." (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου). 


Η Μαργαρίτα Πουρνάρα γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στην Αθήνα και έκανε μεταπτυχιακά στο Communications Policy στην Βρετανία. Το 2009 έγινε υπότροφος του Ιδρύματος Fulbright εκπονώντας έρευνα στο Queens College της Νέας Υόρκης. Άρχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος το 1994. Έκτοτε έχει δουλέψει στο ραδιόφωνο, την τηλεόραση, τα έντυπα και το διαδίκτυο. Από το 1999 εντάχθηκε στο πολιτιστικό τμήμα της εφημερίδας Καθημερινή. Το 2017 απέκτησε μόνιμη στήλη στην ίδια εφημερίδα. Τα τελευταία χρόνια ειδικεύεται στις ζωντανές συνεντεύξεις με κοινό σε διάφορους χώρους, αλλά και σε ειδική σειρά πολιτιστικών εκδηλώσεων της Τράπεζας της Ελλάδος.

Δευτέρα 12 Φεβρουαρίου 2024

Η ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ "ΘΕΣΜΟΥ" ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ


«…καὶ πρὸς αὐτὸν ἡ μήτηρ αὐτοῦ εἶπε· τέκνον, τί ἐποίησας ἡμῖν οὕτως; ἰδοὺ ὁ πατήρ σου κἀγὼ ὀδυνώμενοι ἐζητοῦμέν σε. τί ὅτι ἐζητεῖτέ με; οὐκ ᾔδειτε ὅτι ἐν τοῖς τοῦ πατρός μου δεῖ εἶναί με;» (Λουκ. 2,48-49). 
«῎Ετι δὲ αὐτοῦ λαλοῦντος τοῖς ὄχλοις ἰδοὺ ἡ μήτηρ καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ εἱστήκεισαν ἔξω, ζητοῦντες λαλῆσαι αὐτῷ. εἶπε δέ τις αὐτῷ· ἰδοὺ ἡ μήτηρ σου καὶ οἱ ἀδελφοί σου ἑστήκασιν ἔξω ζητοῦντές σε ἰδεῖν. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε τῷ λέγοντι αὐτῷ· τίς ἐστιν ἡ μήτηρ μου καὶ τίνες εἰσὶν οἱ ἀδελφοί μου; καὶ ἐκτείνας τὴν χεῖρα αὐτοῦ ἐπὶ τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἔφη· ἰδοὺ ἡ μήτηρ μου καὶ οἱ ἀδελφοί μου· ὅστις γὰρ ἂν ποιήσῃ τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς, αὐτός μου ἀδελφός καὶ ἀδελφὴ καὶ μήτηρ ἐστίν» (Ματθ. 12, 46-50).
«Ἕτερος δὲ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἶπεν αὐτῷ· Κύριε, ἐπίτρεψόν μοι πρῶτον ἀπελθεῖν καὶ θάψαι τὸν πατέρα μου. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ἀκολούθει μοι, καὶ ἄφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς» (Ματθ. 8, 21-22). 
«Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπὶ τὴν γῆν· οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν. Ἦλθον γὰρ διχάσαι ἄνθρωπον κατὰ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ θυγατέρα κατὰ τῆς μητρὸς αὐτῆς καὶ νύμφην κατὰ τῆς πενθερᾶς αὐτῆς· καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ. Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος» (Ματθ. 10, 34-38).

Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2024

Εν γὰρ τῇ ἀναστάσει οὔτε γαμοῦσιν οὔτε ἐκγαμίζονται

Jacob Jordaens, Christ and Pharisees

Πλανᾶσθε μὴ εἰδότες τὰς γραφὰς μηδὲ τὴν δύναμιν τοῦ Θεοῦ. ἐν γὰρ τῇ ἀναστάσει οὔτε γαμοῦσιν οὔτε ἐκγαμίζονται, ἀλλ᾿ ὡς ἄγγελοι Θεοῦ ἐν οὐρανῷ εἰσι. 
Ο Κύριος

Σάββατο 10 Φεβρουαρίου 2024

Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΗΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ"


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
Πολύς λόγος είχε γίνει παλαιότερα με δημόσια τοποθέτηση του μητροπολίτη Μόρφου Νεόφυτου σε εκδήλωση για το πώς δημιουργούνται οι gay. 
«Οι gay γεννιούνται κατά την ώρα του πρωκτικού έρωτα ενός straight ζευγαριού, και μόνο αν αρέσει στη γυναίκα. Τότε, η επιθυμία αυτή μεταφέρεται στο έμβρυο. Κι αυτό είναι επιστημονικώς αποδεδειγμένο», είπε ο μητροπολίτης Μόρφου, επικαλούμενος τον γέροντα Πορφύριο. 
Ο Μόρφου Νεόφυτος δεν κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνει πανηγυρικά ο κλήρος – και δη οι πνευματικοί (εξομολόγοι) – και στις μέρες μας. Προσπαθεί να ελέγξει με κάθε τρόπο την σεξουαλικότητα των πιστών. 
Γιατί άραγε επιμένει τόσο πολύ ο κλήρος σ’ αυτή την σεξουαλική χειραγώγηση των πιστών διαχρονικά, αλλά και στον καιρό μας; 
Μια πρώτη απάντηση έχει δώσει σε παλαιότερη συνέντευξή του ο π. Φιλόθεος Φάρος: 
«Εμείς οι παπάδες έχουμε πολλές νευρώσεις σχετικά με τον ερωτισμό. Και πολλά από αυτά που λέμε μπορεί να είναι συνέπεια των νευρώσεών μας. Πιστεύω ότι οι αυστηρότεροι από εμάς τους κληρικούς στα θέματα της σεξουαλικής ηθικής είναι είτε πιο νευρωτικοί σε σχέση με τον ερωτισμό είτε κρύβουν τα περισσότερα και θέλουν να έχουν ένα άλλοθι. Εμφανίζονται δηλαδή αυστηροί για να μην επιτρέψουν στον απλό άνθρωπο να σκεφθεί πως αυτοί μπορεί να έχουν μια έντονη προσωπική ζωή, σχετική με αυτό που εξίσου έντονα καταδικάζουν». 
Αναμφισβήτητα, τα παραπάνω – για όσους γνωρίζουν στοιχειωδώς τον «εκκλησιαστικό χώρο» - ισχύουν απόλυτα. Όμως, υπάρχει και κάτι άλλο, εξίσου σημαντικό, το οποίο επίσης έχει επισημάνει εύστοχα ο π. Φιλόθεος Φάρος: «…αν θέλουμε να εξουσιάζουμε τους ανθρώπους δεν υπάρχει αποτελεσματικότερος τρόπος από το να ελέγχουμε τον ερωτισμό τους, την πιο καίρια ανθρώπινη πραγματικότητα. Η αμαρτία λοιπόν που συνδέεται με τον έρωτα αποτελεί δημιούργημα της νεύρωσης και του κινήτρου της εκμετάλλευσης ή της απάτης». 
Άρα εξουσιάζεις τους ανθρώπους αν ελέγχεις τον ερωτισμό τους. 
Αυτή η πρακτική, για να είμαστε φιλαλήθεις, δεν είναι μόνο υπόθεση των Ορθοδόξων. Είναι υπόθεση γενικώς των χριστιανών – και μάλιστα των πιο ακραίων εκφάνσεων – αλλά και άλλων συστημάτων, ηθικών, κοινωνικών και πολιτικών. 
Δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε ότι σήμερα κορίτσια και νεαρές γυναίκες ντυμένες σαν νύφες και συνοδευόμενες από τους μπαμπάδες τους, ορκίζονται να μην υποκύψουν στο σεξ μέχρι το γάμο τους. Πρόκειται για μια τάση που γίνεται ολοένα και πιο δημοφιλής στις χριστιανικές κοινότητες στις ΗΠΑ και όχι μόνο. 
Το «κίνημα αγνότητας», δηλαδή η μη ύπαρξη προγαμιαίων σχέσεων, ξεκίνησε από το Κολοράντο των ΗΠΑ εδώ και 20 χρόνια και ήδη έχει εξαπλωθεί σε 17 χώρες. 
Ο Κομμουνισμός, επίσης, ως ολοκληρωτική υπόθεση, επιδιώκει να ελέγχει κάθε πτυχή της προσωπικής ζωής. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι κομμουνιστές παντρεύονται μεταξύ τους, όπως και οι πιο συντηρητικοί χριστιανοί. Δεν είναι επίσης τυχαίο, ότι αμφότεροι, κομμουνιστές και χριστιανοί, θα ήθελαν να πετάξουν τους ομοφυλόφιλους από τα μπαλκόνια. Τουλάχιστον… Αυτή την τάση την βλέπουμε ανάγλυφη σήμερα στην "Ορθόδοξη" Ρωσία του Πούτιν, όπου οι ομοφυλόφιλοι αντιμετωπίζονται ως "εξτρεμιστική οργάνωση" (sic) και ως "τρομοκράτες", με τις ευλογίες, φυσικά, της Ρωσικής Εκκλησίας, που θεωρεί πάντα πως η Δύση είναι υπεύθυνη για όλα αυτά τα κακά. 
Ας δούμε πόσο …χριστιανικά τα λέει ο Λένιν: «Ἡ ἀκράτεια στήν σεξουαλική ζωή εἶναι ἀστική: εἶναι σημάδι διαφθορᾶς. Τό προλεταριᾶτο εἶναι τάξη ἀνερχόμενη. Δέν τοῦ χρειάζεται ἡ μέθη πού θά τό ζάλιζε ἤ θά τό ἐρέθιζε. Δέν τοῦ χρειάζεται οὔτε ἡ μέθη τῆς σεξουαλικῆς ἀκράτειας, οὔτε ἡ μέθη ἀπό ἀλκοόλ. Δέν μπορεῖ καί δέν θέλει νά ξεχάσει τήν ποταπότητα, τήν βρωμιά καί τήν βαρβαρότητα τοῦ καπιταλισμοῦ. Ἀντλεῖ ἰσχυρότερα κίνητρα γιά πάλη ἀπό τήν κατάσταση τῆς τάξης του, ἀπό τό κομμουνιστικό ἰδεῶδες. Χρειάζεται διαύγεια, διαύγεια καί πάλι διαύγεια. Γι’ αὐτό, ἐπαναλαμβάνω, δέν θά πρέπει νά ὑπάρχει κανένα ἀδυνάτισμα, καμμιά σπατάλη καί ἐξάντληση δυνάμεων. Ἡ αὐτοκυριαρχία, ἡ αὐτοπειθάρχηση δέν εἶναι δουλεία. Εἶναι ἀπαραίτητη καί στόν ἔρωτα» [Λένιν (1987). Κλάρα Τσέτκιν, Σημειωματάριο, Παράρτημα σέ Μάρξ/Ἔνγκελς/Λένιν, Γιά τό γυναικεῖο ζήτημα, Σύγχρονη Ἐποχή, Ἀθήνα, 1987, σελ. 201-227.] 
Άρα, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι πολλοί χριστιανοί – ακόμα και οι φερόμενοι ως «προοδευτικοί» - βλέπουν με συμπάθεια την αριστερή ιδεολογία, γιατί δεν μπορούν να ξεχάσουν «τήν ποταπότητα, τήν βρωμιά καί τήν βαρβαρότητα τοῦ καπιταλισμοῦ», που πηγάζει και από την σεξουαλική «διαφθορά» κ.ο.κ. 
Για να γυρίσουμε στα καθ’ ημάς. 
Ο Χριστός δεν μίλησε ποτέ ευθέως για την ερωτική συνεύρεση και δεν ασχολήθηκε με τις ερωτικές παρεκτροπές. Δεν απαρίθμησε σεξουαλικά αμαρτήματα, δεν κατονόμασε τους ανθρώπους ανάλογα με τον σεξουαλικό προσανατολισμό τους. 
Σήμερα οι «πνευματικοί» στην Ελλάδα το πρώτο πράγμα που ρωτούν – και ενίοτε αρέσκονται σε γαργαλιστικές λεπτομέρειες – είναι η σεξουαλική ζωή ενός ζευγαριού ή ενός νέου. Και αμέσως πέφτουν βροχή οι σχετικές οδηγίες, απαγορεύσεις και «θεραπείες». 
Ξέρουμε πολύ καλά ότι με αυτή την πρακτική οι «πνευματικοί» έχουν χωρίσει ζευγάρια, έχουν δημιουργήσει σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα σε ανθρώπους (με την καλλιέργεια ενοχικού συνδρόμου), έχουν ευνουχίσει ανθρώπινες προσωπικότητες, έχουν ενισχύσει μέχρι και την ενδοοικογενειακή βία, με τον τρόπο τους, και …επιλείψει γαρ με διηγούμενον ο χρόνος… 
Ο έλεγχος της σεξουαλικότητας είναι έλεγχος της ζωής των ανθρώπων. Κι εδώ μπλέκεται το μεθύσι της εξουσιαστικότητας με αυτό της σεξουαλικότητας! Κι όλα αυτά στο όνομα – φευ! - του Χριστού!