Ρωσία: Ο κόσμος κερδίζεται με το κήρυγμα και με το σπαθί από την Ουκρανία ως την Αφρική

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 

Από την πρώτη στιγμή χαρακτηρίσαμε ως εισβολή – και όχι απλώς ως εισπήδηση – την ίδρυση ρωσικής «Εξαρχίας» στην Αφρική, στο πλαίσιο των αντιποίνων της Μόσχας για την αναγνώριση της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ουκρανίας από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας. 

Δημοσιεύουμε εδώ δύο σημαντικά έγγραφα που μας δίνουν την πραγματικότητα, όπως διαμορφώνεται στις μέρες μας. Ένα έγγραφο της Ρωσικής Πρεσβείας στην Ουγκάντα, που αφορά σε ενημέρωση και επαφή των τοπικών αρχών με τον «Έξαρχο Αφρικής» μητροπολίτη Κλιν Λεωνίδα, ο οποίος επισκέπτεται την Ουγκάντα. Και ένα έγγραφο του Διαθρησκειακού Συμβουλίου της Ουγκάντας, όπου γίνεται σαφές ότι ΔΕΝ μπορεί να πραγματοποιηθεί συνάντηση του ρώσου «Εξάρχου», με τους εκπροσώπους του σημαντικού αυτού θεσμού της χώρας. 

Ευτυχώς η Ουγκάντα αντιστέκεται στην βάναυση ρωσική εισβολή στην κανονική δικαιοδοσία του Δευτερόθρονου Πατριαρχείου της Ορθοδοξίας. 

Είναι, όμως, ηλίου φαεινότερον ότι η ρωσική εκκλησιαστική εισβολή στην Αφρική πραγματοποιείται με τις ευλογίες του Πούτιν. Δεν τηρείται κανένα πρόσχημα. Όλα απροκάλυπτα. Η ρωσική Εκκλησία είναι ο ισχυρός βραχίων της επεκτατικής πολιτικής του ρώσου προέδρου, όπου είναι δυνατόν και με κάθε μέσο. 

Ο πόλεμος στην Ουκρανία μαίνεται – εξαιτίας της ρωσικής εισβολής – και η Μόσχα ταυτόχρονα εισβάλει και στην Αφρική, μέσω της κρατικής Εκκλησίας της. Πώς, αλήθεια, μπορεί να εξηγηθεί αυτή η ρωσική πολιτική της επεκτατικότητας; 

Τα εξηγεί όλα πολύ καλά στην ανάλυση του ο ρώσος πολιτικός επιστήμονας Βλαντίμιρ Μοζεγκόφ, ο οποίος περιγράφει το ιδεολογικό υπόβαθρο της σημερινής στρατιωτικής αυτοκρατορίας, όπως τη χαρακτηρίζει, της Ρωσίας, σε αντίθεση με τη μιλιταριστική και εμπορική των ΗΠΑ και της Βρετανίας, καθώς και κληρονόμο της Ρώμης και του Βυζαντίου. Ο Μοζεγκόφ είναι απολύτως ρεαλιστής και ωμός.

Μας λέει: «Απλώς αποδεχτείτε το. Και έτσι για να το πούμε σε όλο τον κόσμο: ναι, εμείς – η Ρωσία – μια στρατιωτική αυτοκρατορία. Είμαστε ένας κόσμος με στρατιωτικά, πρώτα απ’ όλα, νοήματα και αρετές. Εννοιες προστασίας και ανάπτυξης, στρατιωτικής ηθικής, πνευματικής ιεραρχίας. Η Ρωσία δημιουργήθηκε από πολεμιστές, δημιουργήθηκε από στρατιωτικές νίκες. Δημιουργήθηκε από στρατιωτική ανάπτυξη. Τι να ντρέπεσαι; Τι υπάρχει να κρύψεις; Δεν πρέπει να είμαστε περήφανοι για όλα αυτά, να τα τονίζουμε με κάθε δυνατό τρόπο, να τα προωθούμε; Γιατί μόνο έτσι γεννιούνται, μεγαλώνουν, δυναμώνουν, μόνο έτσι υπάρχουν αληθινές αυτοκρατορίες». 

Και βέβαια ο ρώσος αναλυτής έχει εξήγηση και για την εκκλησιαστική πολιτική της «Αγίας Ρωσίας»: «Ο κόσμος δεν κατακτιέται μόνο με το κήρυγμα, ακόμα και ο πιο όμορφος. Ο κόσμος κερδίζεται με το κήρυγμα και με το σπαθί. Και το ευαγγέλιο δεν κηρύττει τη φιλειρηνικότητα. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής δεν ζητά από τους ρωμαίους στρατιώτες που τον πλησιάζουν να ρίξουν τα όπλα τους, αλλά τους λέει: «Μην προσβάλλετε κανέναν, μη συκοφαντείτε και αρκεστείτε στον μισθό σας» (Λουκάς 3:14)». 

Μια άλλη ερμηνεία του Ευαγγελίου… «Ο κόσμος κερδίζεται με το κήρυγμα και με το σπαθί…»! 

Μια τελείως άλλη «θεολογία» διατυπώνεται σήμερα από την ρωσική Ορθοδοξία. Ποιος θα μπορούσε να αντιλέξει; 

Σκέπτομαι αυτόματα τον απόστολο της ειρήνης και της καταλλαγής. Τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας κ. Αναστάσιο. 

Το θέμα, πλέον, δεν είναι ότι δεν αναγνωρίζει την Αυτοκεφαλία της Εκκλησίας της Ουκρανίας. Δεν είναι το κατά πόσο αντιλαμβάνεται τον πόλεμο στην Ουκρανία ως απροκάλυπτη ρωσική εισβολή με καταστρεπτικές συνέπειες. Τώρα, το θέμα είναι αν μπορεί να αντιτάξει μια «θεολογία της ειρήνης» απέναντι στην ρωσική «θεολογία του πολέμου», η οποία κερδίζει έδαφος και σε πιστούς εκτός Ρωσίας.

Επί του παρόντος ας τρομάξουμε, πραγματικά, στην εκδοχή του ρώσου αναλυτή: «…αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στη Ρωσία – η αναβίωση του στρατιωτικού πνεύματος της εθνικής αυτοκρατορίας».