ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ: "Γιατί τον σκίζουν τον Χριστό στα δυό;"

Δεκέμβρης του 1944 και ο Μάνος Χατζιδάκις, 19χρονος μόλις, καταγράφει με αγωνία στο ημερολόγιό του αναπάντητα ερωτήματα: 

Αδερφοσύνη, αισθήματα, συνθήματα, αντιδράσεις: πάμφθηνα εμπορεύματα χυμένα στα πεζοδρόμια, μαζί μ' αληθινό αίμα αληθινά κορμιά νεανικά, αληθινά στόματα ανθρώπων που κραυγάζουν (...) Οι Ιερείς κι από τις δυο μεριές, μονοπωλούσαν τον Χριστό κι εξασφάλιζαν την συνδρομή του, οι μεν για το έθνος και οι άλλοι για τον Λαό, 
Μέσα μου ρώτησα: Γιατί χωρίζουν το Έθνος από τον Λαό;
Σε ποιους συμφέρει αυτό; 
Γιατί τον σκίζουν τον Χριστό στα δυό; 
Γιατί δεν τον αφήνουν πάνω στον Σταυρό Του τραγικά να μας κυττά; 

Με ποιους αλήθεια είν' ο Χριστός; 

-Με σένα, ακούω μια φωνή πλάι να με χαϊδεύει. Είμαι πάντα μ' αυτούς που ερωτούν. 

ΠΑΤΡΙΣ, ΘΡΗΣΚΕΙΑ... 

Αδύνατοι, τέλος, είναι και οι συνηθισμένοι άνθρωποι απέναντι στην ψυχολογική παντοδυναμία των θρησκευτικών δογμάτων. Κι εδώ ο Χατζιδάκις υπήρξε για τις συνήθειες της καταγωγής του τολμηρός: τον Νοέμβριο του 1988 καταγγέλλει τις φασιστικές διαμαρτυρίες της ανορθόδοξης εκκλησίας μας για μια ταινία περί Χριστού, που δεν είναι άλλη από τον Τελευταίο Πειρασμό του Μάρτιν Σκορσέζε. Η άμβλωση σημαίνει δολοφονία. Έτσι αποφάσισαν τα ορθόδοξα χριστιανικά σωματεία, ειρωνευόταν άλλοτε στο Τέταρτο. 

Δεν μας τα λεν καλά όλοι αυτοί οι εκκλησιαστικοί ή εκκλησιαζόμενοι συνεργάτες των βασανιστών επί χούντας και επί κάθε χούντας. Κύριοι των οργανώσεων, χριστιανικών και μη, οφείλετε να το καταλάβετε επιτέλους. Ο έρωτας δε χρειάζεται προσχήματα ούτε έχει ανάγκη από τις ύποπτες ευλογίες σας. Να εξαφανιστούμε είναι προτιμότερο, με ικανοποίηση. Καλύτερα να μείνουμε στις μνήμες των κατοπινών σαν μια ιδέα παρά σαν ανυπόληπτη πραγματικότητα με γελοιογραφικές εξάρσεις εθνικού περιεχομένου.

Για την αντιγραφή

Π.Α.Α.