"ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ" ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΑΝΟΥ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΥ

Ο ποιητής και συγγραφέας Γιώργος Κακουλίδης έφυγε σε ηλικία 65 ετών. 

Ο Γιώργος Κακουλίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1956 και ήταν γιος του ζωγράφου Δημήτρη Κακουλίδη και εγγονός γλύπτη. Σε νεαρή ηλικία ταξίδεψε με φορτηγά καράβια και εμφανίστηκε στη λογοτεχνία το 1979 με την ποιητική συλλογή "Λίμπερτυ", μια αναφορά στα ταξίδια του, από τις εκδόσεις "Κείμενα του Φίλιππου Βλάχου". Το 1994 τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Καβάφη στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Ποίησή του έχουν μελοποιήσει ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Νίκος Κυπουργός, ο Στάμος Σέμσης κ.α.

Παράλληλα με τη συγγραφική του δραστηριότητα, ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και έκανε 8 ατομικές εκθέσεις. 

Έγραψε τις ποιητικές συλλογές: Λίμπερτυ, Κείμενα 1979 / Ρόπτρον 1986, Μουσουλμάνος δρόμος, Άγρα 1983, Η αίρεση της τίγρης, Άγρα 1984, Η προσευχή του Τζορντάνο Μπρούνο, Καστανιώτης 1986, Οι σημειώσεις ενός ζηλωτή, Καστανιώτης 1988, Το χρώμα της ορχήστρας, Καστανιώτης 1989, Το παλιό ποίημα του, Ευαγγελισμού, Δελφίνι 1992 / Αρμός 1998, Μονσινιόρ, Καστανιώτης 1996, Η αλήθεια που δεν υπάρχει (συγκεντρωτικός τόμος με όλα τα έργα του μέχρι το 1999), Εξάντας 1999, Ο πειρασμός της μάχης, Εξάντας 2000, Ωδή σ’ ένα τριανταοχτάρι, Εξάντας 2001, Το τραγούδι του φαύνου, Εξάντας 2003, Καθωσπρέπει σκέψεις, Εξάντας 2004, Μακάρια πληγή, Εκδόσεις Γαβριηλίδης 2014. 

Ως πεζογράφος έγραψε τα αφηγήματα: Το σύνδρομο του Παρθένη, Καστανιώτης 1991, Φαλαμπέλα, Καστανιώτης 1995, Η σειρήνα της Ομόνοιας, Εξάντας 2002 και τα έργα, Ιστορίες που βγήκαν αληθινές, Futura 2004, Η λέσχη της στιγμής (μυθιστόρημα), Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη 2009, Περί αλητείας (διηγήματα), Κέδρος 2011 και τα θεατρικά έργα Τα μάτια του βασιλιά, Πατάκης 1998 και Ο Μπαλτάσαρ μίλησε, Παρουσία 2010 / Ποντοπόρος 2013. 

Παραθέτουμε εδώ το ποίημά του "Το τραγούδι του Χριστού", σε μελοποίηση του Θάνου Μικρούτσικου, από τα "Ανέκδοτα Τραγούδια" (2020). 

Ερμηνεία: Θάνος Μικρούτσικος & Κώστας Θωμαΐδης.

 

Τον τελευταίο τον καιρό 

πάτησα πάνω στον σταυρό 

και χάθηκα, Μαρία. 

Στο ξύλο είχα λησμονιά 

μα όμως μέσα μου κρυφά 

μ` έκοβε μια άγρια επιθυμία. 

Πριν με υψώσει ο τρελός 

του ουρανού ο πετεινός 

να μπω στα μάτια σου να δω 

της ζωής μου την ταινία. 

Τον τελευταίο τον καιρό 

πάτησα πάνω στον σταυρό 

και χάθηκα, Μαρία.