"Τα δάφνινα στεφάνια δεν αρκούν να ξεχαστεί το αίμα..."

Νίκος Παλουμπιώτης

Οι μανόλιες της οδού Δεκελείας

Στα λασπόνερα σέρνεται η πείνα του δρόμου στερνές πνοές

Αγκομαχάει το αναφιλητό σκελετωμένο δάκρυ

Σκορπιοί το κεντρί τους σε παρθένα γη

Τα σπλάχνα της ΕΠΟΝ σε τοίχους γραμμένα

Ταγμένα σε αγώνα δίκαιο

Μάνες στο φως και στο αίμα

Χτικιό του βούρκου εκεί ο δοσίλογος

Καυτά βόλια και μάτι αδάκρυτο με έχτρα

Στα σκοτάδια της φοβέρας

Το τσακάλι να ροκανάει το φέγγος και αθώες καρδιές

Όχεντρα περιδιαβαίνει το βιος σε έρημους κάμπους και ερημοκλησιές

Σου λέω, σφίξε τα δόντια, τα χέρια σφίξε

Μη γίνει ο πόθος αδικοχαμένος

Τα γράμματα από λεμόνι διαβάζει ο μελλοθάνατος στο φως των άστρων

Η καμπάνα ακόμα να σημάνει απ' το θάνατο ζωή

Ξαγρυπνούν οι ώρες αποφασισμένες

Η Παναγιά στο Χρυσοβίτσι κάποτε

Χωμάτινες οι πλίθες της Γραβιάς

Αρχαίας υδρίας «εν ετέρα» μορφή

Γενειοφόροι αερικά του βουνού

Εκεί που αναγυρνούν οι αγέρηδες,

Ροβολάνε στα μέρη του σκοτωμού τη χαραυγή

Με πόδι αλαφρόγοργο

Πρώτες οι μανόλιες της οδού Δεκελείας 

Είδαν τη φωτεινή μεριά της απελπισιάς πιάνοντας καλή κουβέντα

Πανηγύρια μετά και ώμοι χτυπημένοι συμπονετικά

Τα γράμματα από λεμόνι εγώ τα διάβασα στον Ήλιο

Στη μικρή αυλή που χώραγε πολλά

Του Ίβικου κήπος ακήρατος

Ανίδεος εγώ και το φως πιο καθάριο

Ζεστό το ψωμί στην τάβλα ανοιχτή καρδιά

Πλούσια απλή ζωή.

Περβόλια γύρω με νερά

Άφοβα τρώγε και τραγούδα

Όμως  πολλές οι ώρες υπομονής και πίκρας

Σκοτεινά τα έξω από την καρδιά

Πένθος στα τραγούδια μας άφησες

«Πες μου μυρτιά» πρωτάκουσα από το πικάπ του πατέρα

«να σε χαρώ»

Κι ακόμα το μιλητό της

Μη ρωτάς, μη ρωτάς καλύτερα

Πότε πελαγίσια πότε νυχτερινή μονάχη κι έκλαιγε βουβά

Τα δάφνινα στεφάνια δεν αρκούν να ξεχαστεί το αίμα

Μη ρωτάς, μη ρωτάς καλύτερα θα σκιαχτείς

Στην άλλη μεριά που οι μνήμες δαγκώνουν

Του καημού τα υστερόγραφα.

Μίκης Θεοδωράκης, Τρίτη Συμφωνία

Βυζαντινοί Ύμνοι για τον Πέτρο της ΕΠΟΝ