Ο ΛΙΒΥΟΣ, Ο ΑΝΑΝΙΑΣ, ΟΙ ΕΝΟΧΕΣ ΚΑΙ ΤΟ Φ.Ε.Κ.

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 

Ο εκ των …αγαπημένων της Ιδιωτικής Οδού κληρικός Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (Λίβυος), δημοσίευσε στην σελίδα του στο facebook ένα πολύ ενδιαφέρον σημείωμα για τον προσφάτως αποδημήσαντα εις Κύριον π. Ανανία Κουστένη. 

Το κείμενο είναι σαν όλα τα άλλα …Λιβυακά. Ρηχό, φτηνά συναισθηματικό, α- νόητο και τελικά εγωπαθές. 

Μας λέει, λοιπόν, ο αγαπητός π. Λίβυος για τον π. Ανανία Κουστένη: 

«Θυμάμαι η πρώτη φορά που τον συνάντησα ήταν γύρω στο 1996 στην Αθήνα. Εγώ πνιγμένος μέσα στις θρησκευτικές ενοχές και φοβίες, που είχαν φροντίσει εντέχνως να καλλιεργήσουν στην ψυχή μου όλοι εκείνοι που ο όπως αναφέραμε αισθάνονται ότι κατέχουν και δεν μετέχουν του Θεού. 

…. 

Τότε όπως ανέφερα ήταν η εποχή που ο θρησκευτικός χώρος με είχε πνίξει στις ενοχές και μεταφυσικές απειλές. Φοβόμουν και την σκιά μου. Παντού έβλεπα την κόλαση, διαβόλους και αμαρτίες. Δεν μπορούσα να χαρώ τίποτα. Μου είχαν μεταφέρει μια βαθιά ενοχή για τα πάντα, που ήμουν άνθρωπος, νέος, που ζούσα και αγαπούσα την ζωή. 

…. 

Τον είδα ξανά πριν τέσσερα χρόνια και πάλι στο κελί του. Είχα πάει αυτή την φορά να τον ρωτήσω εάν θα πρέπει να συνεχίσω να μιλάω και να γράφω ή να κάτσω σε μια άκρη. 

Ο Ανανίας με ελευθέρωσε. Μου έδωσε το δικαίωμα να είμαι ο εαυτός μου. Ξερίζωσε τις ενοχές και τους φόβους μου, μου είπε ΖΗΣΕ, ελευθέρωσε την συνείδηση μου εν Χριστώ. Σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής μου ήταν εκεί με αγάπη και αποδοχή, γι αυτό και εγω τώρα είμαι εδώ και γράφω αυτές τις γραμμές, ως ελάχιστο αντίδωρο στην μεγάλη αγκαλιά του». 

Αρκούντως διαφωτιστικός ο π. Λίβυος! 

Μας λέει σε όλους τους τόνους ότι ήταν «πνιγμένος στις ενοχές» που του είχαν …κληροδοτήσει άλλοι. Γενικώς και αορίστως «ο θρησκευτικός χώρος». Κάποιοι άλλοι, λοιπόν, έφταιγαν για τις ενοχές του Λίβυου. Ο ίδιος …ταλαιπωρούνταν εξ αιτίας τους! Δεν έφταιγε σε τίποτα. Ήθελε να ΖΗΣΕΙ, αλλά κάποιοι άλλοι τον εμπόδιζαν! Και ο π. Ανανίας τον …απενοχοποίησε! 

Κι όταν τον συμβουλεύτηκε αργότερα εάν θα πρέπει να συνεχίσει να μιλάει και να γράφει ή να κάτσει σε μια άκρη, ο π. Ανανίας «του έδωσε το δικαίωμα να είναι ο εαυτός του»! 

Επομένως, ο π. Λίβυος είναι και με τη …βούλα «οικουμενικός διδάσκαλος», πλήρως «απενοχοποιημένος» (sic) και έτοιμος να …απενοχοποιήσει και τόσους άλλους! Να τους κάνει να ΖΗΣΟΥΝ, όπως αυτός! Δεν είναι λίγο… 

Καταφεύγω – αναπόφευκτα – στην ειρωνεία γιατί με τόσες …ενοχές δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα. 

Ο μακαρίτης π. Ανανίας, από την άλλη, πραγματικά είναι πολύ ιδιαίτερη περίπτωση. 

Σε κείμενο του Σωτήρη Λέτσιου (εφημ. «Ορθόδοξη Αλήθεια», 19-5-2021) διαβάζουμε για τον π. Ανανία: 

«Το 1967 χειροτονήθηκε διάκονος. Το επόμενο διάστημα άσκησε παραλλήλως τα καθήκοντα και του γραφέα αλλά και του διακόνου στη Δημητσάνα, ενώ στα τέλη της δεκαετίας του ’70 εισήχθη στη Θεολογική Σχολή. Ωστόσο οι ταλαιπωρίες του συνεχίστηκαν [σημ. δική μου: συγγνώμη, αλλά δεν βλέπω καμία «ταλαιπωρία» μέχρι τώρα]. Παράλληλα με την παρακολούθηση των μαθημάτων στη Θεολογική Αθηνών, έπρεπε να πηγαίνει κάθε Σάββατο στη Δημητσάνα για τα ιερατικά καθήκοντά του και να επιστρέφει στην Αθήνα το βράδυ της Κυριακής. Όλες αυτές οι δυσκολίες τον οδήγησαν στην απόφαση να αποχωρήσει από τον χώρο της ιεροσύνης». 

Τα όσα περιγράφει ο συντάκτης ως «ταλαιπωρίες» ή «δυσκολίες» είναι, φυσικά, ανάξια λόγου. Υπάρχουν ιερείς, οι οποίοι διακονούν την Εκκλησία αγόγγυστα υπομένοντας πραγματικές ταλαιπωρίες με πολλή κούραση. Δεν διανοήθηκαν να «αποχωρήσουν». Αν είναι δυνατόν! Ο πραγματικός λόγος της «αποχώρησης» του π. Ανανία είναι σίγουρα άλλος και κάποιοι τον γνωρίζουν καλά. 

Αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ είναι η εξήγηση του ίδιου του π. Ανανία για την «αποχώρησή» του και την …επαναφορά του στις τάξεις του κλήρου. 

Στο τεύχος «Η εξομολόγησή μου» (των Αντώνη Μακατούνη και Κώστα Παππά), ο π. Ανανίας …εξομολογείται πως «ήρθε η ώρα, έκανα τα χαρτιά μου και με ξαναπήραν. Γιατί δεν υπήρχε κανένα κόλλημα. Το κόλλημα ήταν ότι έφυγα [σημ. δική μου: προφανώς πρόκειται για το «κώλυμα»]. Απαγορεύεται να φύγεις. Με καταδίκασαν επειδή έφυγα. Αλλά επειδή δεν υπάρχει άλλο κόλλημα, με μια απόφαση της Συνόδου και του Προέδρου της Δημοκρατίας (Φ.Ε.Κ.) επανήλθα στη «δουλειά» μου. …. Τώρα διάφοροι λένε διάφορα…». 

Και εδώ φταίνε κάποιοι άλλοι! Εκείνοι που …υπερφόρτωσαν με δουλειές τον νεαρό κληρικό Ανανία και αναγκάστηκε να …αποχωρήσει. Εκείνοι που τον «καταδίκασαν» επειδή «έφυγε» - προφανώς το να εγκαταλείψεις την ιερωσύνη δεν είναι και τόσο μεγάλο θέμα – κι εκείνοι οι «διάφοροι που λένε διάφορα…». 

Λυπούμαι, αλλά όλα αυτά είναι επιεικώς απαράδεκτα! 

Και κάτι τελευταίο: Όλοι εσείς που θεωρείτε και αποκαλείτε τον π. Ανανία «αναρχικό», σας το λέει ο ίδιος: Με ένα Φ.Ε.Κ. …αποκαταστάθηκε. Αν ξέρετε παρόμοια περίπτωση «αναρχικού», να μας την πείτε.