ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ '21

Παλικάρια του '21, ήρωες και θύματα μαζί. 

Ο ζωγραφικός κάλαμος της Πηγής Ζερβουδάκη και ο ποιητικός της Άντας Μαρκαναστασάκη, μας τους δίνουν ξάστερους! 

Ίστανται ενώπιόν μας καθάριοι και ωραίοι σαν έλληνες, χωρίς να έχουν ανάγκη την υμνολογία μας. 

Η ανάγκη είναι δική μας. Για να φτάσουμε, ίσως, όπου δεν μπορούμε, όπως θα 'λεγε κι ο Καζαντζάκης. 

'Ηρωες και θύματα μαζί...

Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος έφυγε από χέρι ελληνικό.

Μετά την ηρωική Έξοδο και την κατάληψη του Μεσολογγίου από τους Οθωμανούς, οι Τουρκαλβανοί άνοιξαν τον τάφο του Μπότσαρη αναζητώντας τα πολύτιμα όπλα του.

Μέσα σε 18 χρόνια ο Κανάρης έχασε σε νεότατες ηλικίες (19 έως 39) τα 5 από τα 7 παιδιά του, με τρεις από τους γιους του να σκοτώνονται, οι δύο εκ των οποίων σε ξένη γη. 

Ο χώρος της ταφής του Αθανασίου Διάκου είχε λησμονηθεί και ανακαλύφθηκε από τον αντισυνταγματάρχη Ρούβαλη, το 1881. Μόλις το 1886 έγινε το πρώτο μνημόσυνό του. 

Ο Κίτσος Τζαβέλας φυλακίστηκε μαζί με τον Κολοκοτρώνη στα χρόνια της Αντιβασιλείας.

Οπότε καλύτερα ας μιλήσουν τα χρώματα - αρώματα της Πηγής Ζερβουδάκη και οι λέξεις - ανοίξεις της Άντας Μαρκαναστασάκη. 

Μάρκος Μπότσαρης

Στο γιόμα του σταυρού - αρματωσιά του νου, 

με το τουφέκι τρύγησα, 

το βλέμμα του οχτρού… 

Ο χάρος δεν με τριγυρνά - δεν με τρομάζει πια… 

στα άχυρα τον σάπισα… 

στη νίκη του σουγιά τον λάβωσα… 

Χαίρε ω χαίρε Ξαστεριά!

Οδυσσέας Ανδρούτσος

Απάνω τους, ξωπίσω τους… 

Μην φοβηθείτε, πολεμήστε - 

τρεχάτε στα βουνά, 

πάρτε κεφάλια… 

μυρίζει απόψε ξανά η λευτεριά… 

Υψώστε σημαίες – Ελλάδες ωραίες! 

Γινείτε ήρωες – αγέρες, 

Δοξάστε με ύμνους …τους γεννημένους αιθέρες- 

Γεννήστε Σπαρτιάτες- Ζαλλόγους- κλεμμένες Δευτέρες…

Κωνσταντίνος Κανάρης

Φρεγάτα η ζωή μου 

χαράμισα ωδές για το ψωμί μου… 

αμπάρια έχτισα, 

κατάρτια έδεσα 

και καπετάνιους γέννησα να σ’ αποδεκατίσουν… 

Ορμάτε παλληκάρια μου 

συρθείτε ως την πλώρη… 

απόψε , αύριο, ποτέ….θα φέξει αυγή με δόρυ!

Κίτσος Τζαβέλλας

Το βλέμμα σου φαρμάκι 

π’ αντρεύει στα στενά, 

τσεμπέρια με τσαρούχια 

οργώνουν τα βουνά… 

Φυλάτε καραούλια 

 γιομίστε με σακιά, 

οι Έλληνες παντρεύουν την γη με τον Μοριά…

Αθανάσιος Διάκος

Στις πλάτες σου απάνω, 

κάστρα ζητώ για να υφάνω… 

χίλιες μου μάχες κέρδισα 

και σ’ έντυσα 

με σάβανο – λιοπύρι… 

ξημέρωσε του χάρου μου το άδειο το ποτήρι… 

Μα ναι…θα μαρτυρώ 

και θα φιλώ το χώμα, 

που αγιοσύνη μύριζε 

του κόπου μου το στρώμα… 

Νύχτα Μαρτιού 

με γλαροπούλια μύρια… 

Τρυπήστε μου το σώμα μου με μια θυσία-ντύμα… 

κι όταν θα έρθει άγγελος να με ξεπροβοδίσει 

πείτε του την πατρίδα μου με άσπρα να την ντύσει… 

γιατ’ είναι πέλαγος ξανθό 

αστράφτει σαν φεγγάρι, 

εκεί γεννήθηκε ο Χριστός 

και του Θεού η Χάρη!