Του θεολόγου Γιώργου Βλαντή
Εδώ και πολλά χρόνια, ήδη πριν από τη διάδοση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, είναι δημοφιλής (και) στο χώρο της Ορθοδοξίας ένας αναθεωρητισμός της πομφόλυγας. Πρόκειται για απόπειρες άρθρωσης του χριστιανικού μηνύματος κατά τρόπο, υποτίθεται, αντισυμβατικό. Οι προηγούμενοι φορείς του μηνύματος αυτού λογίζονται ως ανίκανοι να αντιληφθούν την ουσία του, εγκλωβισμένοι σε λογιών συμβατικότητες και άγονα σχήματα.
Αναλύοντας, βέβαια, λογικά και θεολογικά τις δημοφιλείς φωτοβολίδειες συμβολές, διαπιστώνει κανείς ότι στην καλύτερη περίπτωση αναδιατυπώνουν κακόγουστα αυτονόητες θέσεις μιας μακραίωνης εκκλησιαστικής διδασκαλίας. Στη χειρότερη απομακρύνονται από αυτήν ουσιαστικά, ισχυριζόμενοι όμως ότι την επιβεβαιώνουν, ρίχνουν δηλαδή στάχτη στα μάτια του κοινού τους.
Αν κάτι σίγουρα λείπει από αυτές τις θέσεις είναι η αρχοντική αυστηρότητα, η δωρικότητα του καθαρού λόγου. Κοινότοπα και φλύαρα διατυπωμένες, οι απόψεις αυτές χαϊδεύουν αδυναμίες και ελαττώματα, υμνούν την ευκολία, σκορπούν μια χοροπηδηχτή αισιοδοξία, η οποία δεν έχει τίποτε από τη σοβαρότητα της ασκητικής, της παραίτησης, της πειθαρχίας, της θυσίας, του Σταυρού. Όλα πρέπει να είναι εύκολα και ευχάριστα. Χαρωπά. Παράγουν τόσες εκπυρσοκροτήσεις αυτές οι απόψεις, ώστε τυφλώνεσαι. Και, κυρίως, δεν σκέφτεσαι. Με κάθε πομφόλυγα παίρνεις και μια μικρή ανακουφιστική παράταση διανοητικής οκνηρίας, μέχρι που κάποιος να φωνάξει ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός, κάτι που προκαλεί όμως θυμό, οργή. Είναι εντυπωσιακό πόσο μίσος κρύβουν μέσα τους οι πολύ χαρωπά θρησκευόμενοι, μόλις θίξεις τα τοτέμ τους, είτε φεϊσμπουκικοί αρχιμανδρίτες είναι αυτοί είτε ψευτογέροντες «παραδοσιακότεροι».
Αντίστοιχα φαινόμενα υπάρχουν σήμερα και σε άλλες παραδόσεις του χριστιανισμού και γενικά στο χώρο των θρησκειών. Νομίζω όμως ότι στην Ορθοδοξία αντιμετωπίζουμε μια κρίση σκέψης και γλώσσας, η οποία εν πολλοίς ανάγεται στις ιστορικές μας ιδιαιτερότητες, με πρώτη την έγνοια για τους κούφιους τύπους και την αδύναμη σχέση με τη νεοτερικότητα. Τα πράγματα αυτά δημιουργούν κενά που κάποιος πρέπει να τα γεμίσει. Υπάρχει ένα πρόβλημα παιδείας, το οποίο αφήνει τη μωρία της ατάκας όχι απλώς να ευδοκιμεί, αλλά να θησαυρίζει, ανεξάρτητα από τους ερχόμενους και παρερχόμενους εκφραστές της.
'Φεϊσμπουκικοί αρχιμανδρίτες', 'πρόβλημα παιδείας', 'μωρία της ατάκας' ... Νομίζω πως λέει πολλά με λίγες λέξεις ... Η σύνοψη; Ανδρέας Κονάνος
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέσσερεις μέρες τώρα και ούτε μια ανακοίνωση από την Αρχιεπισκοπή, από την Μονή στην οποία ανήκε ο Κονάνος, από τον ΙΣΚΕ. ΟΎΤΕ ΜΙΑ ΑΝΑΚΟΊΝΩΣΗ για όλους αυτούς που είναι χριστιανοί και πίστεψαν σε ένα - μέχρι 24/8/20 - ιερέα, που ακιζόμενος χαμογελάει και ντύνεται μοντελάκι για να ζήσει το κάτι καινούριο του!!!!! ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΩΝ ΠΡΟΔΟΜΕΝΩΝ ... Τι χρειάζονται τα Ιδρύματα Ποιμαντικής κλπ κλπ κλπ
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν χωρά αμφιβολία πως το άρθρο του κ. Βλαντή είναι εξαιρετικό. Όσοι έχουν διαβάσει κι άλλα άρθρα του, διαπιστώνουν έναν μεστό και αληθινό θεολογικό λόγο. Όμως, το εδώ συγκεκριμένο άρθρο δεν αφορά μόνο τα «εκκλησιαστικά» πρόσωπα των ημερών, για τα οποία γίνεται πολύς λόγος. Ο κ. Βλαντής καυτηριάζει μια νοοτροπία που αναπτύσσεται σε πολλά «εκκλησιαστικά περιβάλλοντα». Συνεπώς, κατά την γνώμη μου, ο επιτυχημένος τίτλος: «ο αναθεωρητισμός της πομφόλυγας» βρίσκεται παντού, σε ναούς, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, χριστιανικές παρεούλες νεανίδων και νεανίσκων, κατηχητικά και πάει λέγοντας, ντυμένος με το μανδύα του νεοευσεβισμού – δηλαδή ένας «γλυκανάλατος χριστιανισμός» - με τον «Χριστό αρχηγό μας», όπως παλαιότερα έγραφε κι ο μακαρίτης Γιώργος Ιωάννου.
ΑπάντησηΔιαγραφή