Γιώργος Κοζίας: ΟΥΚ ΕΙΔΑ ΑΝΘΡΩΠΟΝ...

Φύση, ψυχή μου, μᾶς γέλασαν οἱ ἐποχές. 

Γέμισε ὁ κόσμος 

χρηματοκιβώτια χτισμένα στὴ γῆ 

θησαυροφυλάκια ψυχοπαθῶν 

μέντιουμ, νταντάδων, χονδρεμπόρων 

νομίσματα-θηρία ποὺ καραδοκοῦν 

ἕτοιμα νὰ ρημάξουν τὰ ἀτίθασα παιδιά 

τ᾿ ἀνυποψίαστα παγώνια. 

Κι ἐμεῖς ἐξόριστες φυλές 

πῶς νὰ μεμφθοῦμε, 

μᾶς ρούφηξαν τὴν βούληση 

μὲ τὸ «οὐκ εἶδα ἄνθρωπον»... 

στρατιώτη, πλούσιο, ἐπαίτη 

πόρνη, μητέρα καὶ προφήτη 

στὰ σάπια λεφτὰ ἀφανισμένους 

τρομάξαμε, πήγαμε 

καὶ χαθήκαμε εἰς τὸ διηνεκές. 

Φύση, μακρινή μου ἀγάπη 

τὰ στεγνὰ μάτια πρέπει νὰ φοβᾶσαι.