ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ: "Προτείνω τη ζωή με την κάννη στον κρόταφο"

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου

"Προτείνω τη ζωή με την κάννη στον κρόταφο", μου λέει ο Ελύτης.

Κι εγώ την αποδέχομαι. Όσο μου είναι δυνατόν κι ακόμα παραπάνω.

Γιατί τι να την κάνεις μια ζωή χωρίς την κάννη στον κρόταφο;

Αυτή αρμόζει στα ερπετά, σ΄ όσους καμώνονται τους σημαντικούς, σε όσους έτρεχαν μια ζωή πίσω από μια Ασφάλεια Ζωής, κι αυτή με την κρίση αποδεικνύεται φρούδα ελπίδα...

Κάποιοι τον είπαν αστό και άρα συμβιβασμένο, μα εγώ από τον Ελύτη διδάσκομαι την Ιδιωτική Οδό που "κόβει μέσ' απ' τον χρόνο", δηλαδή "πας πιο γρήγορα σπίτι σου από την Κωνσταντινούπολη", διδάσκομαι "τα σύνορα των αντιθέτων εκεί που ο Ήλιος και ο Άδης αγγίζονται", πως "ο μόνος δρόμος που μας απομένει τώρα είναι ο κίνδυνος", μεταλαμβάνω του φωτός "που δεν χρειάζεται να περάσει από τα μάτια σου για να γίνει αισθητό", νιώθω πως "λάμπει μέσα μου εκείνο που αγνοώ, μα ωστόσο λάμπει", συνειδητοποιώ πως η ελυτική ποίηση είναι βαθιά αρχοντική και εν ταυτώ διδάσκει - όπως και τα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι - την ανυπακοή. Την αντισυμβατικότητα. "Αποβλέποντας σε μιαν Ελευθερία που είναι αντίθετη προς όλες τις Εξουσίες και σε μια Δικαιοσύνη που να ταυτίζεται με το απόλυτο φως".
Ο Ελύτης ακολούθησε πιστά την Ιδιωτική Οδό του και άρα υπήρξε ευδαίμων! 
Και φυσικά μεγάλος επαναστάτης, χωρίς να το κάνει θέμα. 
Γι' αυτό και ο Μίκης Θεοδωράκης που θεωρούσε το "Άξιον εστί" έργο αληθινά επαναστατικό. μάλιστα "ίσως το πιο επαναστατικό από όσα έργα έχουν ως τώρα γραφτεί", ρωτούσε τον ποιητή με απορία: 
"Πού την βρήκες, αλήθεια, εσύ, ένας αστός, την τόση επαναστατικότητα; Πώς, αλήθεια, συνέλαβες και μας έδωσες ποιητικά, δηλαδή καίρια, το νόημα του "πρέπει" των Ελλήνων απέναντι στον εαυτό τους και στους άλλους;"
Φαίνεται τελικά πως η αληθινή επανάσταση προϋποθέτει εσωτερικότητα και συνέπεια. Δηλαδή μια ερωτική ζωή πάντα "με την κάννη στον κρόταφο"! Για την υπέρβαση της φθοράς!