"...ο καημός χτυπάει σαν κεραυνός..."

Μνήμη Νέλλης Βουτσινά

Τότες, στα φοιτητικά μας χρόνια, που ακούγαμε με πάθος Χατζιδάκι και ανακαλύπταμε με ευλάβεια όλο το έργο του...

Σαν εντρυφήσαμε στον δίσκο "Ο οδοιπόρος, το μεθυσμένο κορίτσι και ο Αλκιβιάδης", της είπα: 

"Το μεθυσμένο κορίτσι θαρρώ πως το 'γραψε ο Μάνος έχοντας υπ' όψιν του εσένα, χωρίς να σε γνωρίζει...". 

Μειδίασε παράξενα...

Ένα χρόνο μετά την απουσία της - και πολλά από την Αθήνα της νιότης μας - είμαι σίγουρος πως γράφτηκε για κείνη...

Μες στο κρύο μες στ’ αγιάζι 

το κορίτσι μου βουλιάζει 

το σκεπάζει τ’ αναφιλητό. 

Χύθηκαν τα ξεροβόρια 

σπάν’ τα ζάρια τρία αγόρια 

το κορίτσι κλαίει σαν το Χριστό. 

Μεθάει κι ανοίγει μια τρελή πηγή 

το στόμα γίνεται πληγή 

έχει το μίσος φτιάξει φυλαχτό 

παίζει στο θάνατο κρυφτό. 

Έχει στα μαλλιά κορδέλες 

στο κορμί της χίλιες βδέλλες 

και στο πλάι το Χάροντα σκυφτό. 

Απ’ τα μάτια της δυο στάλες 

κι απ’ τα χέρια πέφτουν κι άλλες 

ο καημός χτυπάει σαν κεραυνός. 

Ποιος της έδωσε μαχαίρι 

ποιος αγέρας θα τη φέρει 

για ν’ αστράψει ο μαύρος ουρανός; 

Με το μαχαίρι κόβει τη σιωπή 

κι είναι σαν πέτρα σκυθρωπή 

μπλέκει τα χέρια κάνει προσευχή 

ποιος θα της δώσει μιαν ευχή; 

Μες στο κρύο μες στ’ αγιάζι 

το κορίτσι μου τρομάζει 

πεθαμένο τρέχει στη βροχή.