ΦΙΛΩ ΤΟ ΕΞ ΕΥΩΝΥΜΩΝ
Τί πάθανε οἱ σταυροὶ καὶ πιὰ δὲν ἐννοοῦν
Τὸ ἐκ δεξιῶν καὶ τὸ ἐξ εὐωνύμων;
Ἤτανε δυὸ οἱ ληστές
Ἀλλὰ μονάχα ὁ ἕνας μνημονεύεται:
Σήμερον μετ᾿ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ...
Τί ψαλμὸ νὰ γράψω, τί ἐπαίνους;
Ποιόν λήσταρχο νὰ ξεχωρίσω;
Ὅποιον ἔχει τὸ δίκιο καὶ χάνει
Ἢ ὅποιον ἔχει ἄδικο καὶ κερδίζει;
Τί πάθανε οἱ σταυροὶ καὶ πιὰ δὲν ἐννοοῦν
Πόσα μαρτύρια δὲν εἶναι ἁπλῶς ἐπιφωνήματα;
Πόσα λίγα εἶναι οὐσιαστικὰ καὶ ρήματα;
Στὸ δισυπόστατο ἐσαεὶ θὰ παραμένουν
Τὸ μνημονεῦον καὶ τὸ ἀμνημόνευτον;
Στὸν Ἐσταυρωμένο Σας ἐνάντια πηγαίνω
Ραπίζω τὸ ἐκ δεξιῶν, φιλῶ τὸ ἐξ εὐωνύμων
Τὸν ἄλλο ληστή, τὸν ἀρνητή
Τὸν χλευαστή, τὸν ἀμνημόνευτο διαλέγω
Κλίνατε ἐπὶ δεξιά, φιλάνθρωποι
Ὅσους σταυροὺς σηκώνετε, τόσους σταυροὺς γκρεμίζω.
*Πολεμώντας υπό σκιάν... Ελεγεία και σάτιρες, Γιώργος Κοζίας, Περισπωμένη, 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου