Η ποιήτρια Ιουλίτα Ηλιοπούλου δίνει μία συνέντευξη στην "Καθημερινή" της σημερινής Κυριακής (9-12-2018) και στην Μαρία Κατσουνάκη, με αφορμή τη νέα ποιητική - όγδοη κατά σειρά - συλλογή της "Το ψηφιδωτό της νύχτας", που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ύψιλον.
Στην ερώτηση αν η ποίηση είναι "απόσυρση ή κατανόηση του κόσμου", η Ιουλίτα Ηλιοπούλου απαντά:
"Είναι εσωτερική στροφή, αλλά την ίδια ώρα τείνει το χέρι στον άνθρωπο απέναντί του. Διπλή κίνηση που έχει δύο όψεις. Ο Γιώργος Σαραντάρης το έλεγε ωραία, ότι η ποίηση είναι εκείνος ο εαυτός μας που δεν κοιμάται ποτέ. Που είναι σε συνεχή εγρήγορση".
Κι εδώ η Ιουλίτα Ηλιοπούλου μας παραπέμπει στον Σεφέρη: "Κοιμούμαι και η καρδιά μου ξαγρυπνά". Κι εκείνος, με τη σειρά του στο Άσμα Ασμάτων: "ἐγὼ καθεύδω, καὶ ἡ καρδία μου ἀγρυπνεῖ."
Προσπαθεί ο άνθρωπος που γράφει να ξανακαινιουργιώσει τις λέξεις...
Ο στοχασμός μας, η πατρίδα μας είναι η γλώσσα μας. Ο έρωτας μας είναι η γλώσσα μας.
Προφανώς και η πολυγλωσσία είναι σπουδαία. Μας οδηγεί σε διαφορετικούς τρόπους σκέψης. Η γλώσσα όμως δεν είναι μόνον επικοινωνία. Με τη γλώσσα βλέπει κανείς την διαχρονία του τόπου του […]
Τα περισσότερα ποιήματα από το Ψηφιδωτό της Νύχτας έχουν γραφτεί στη διάρκεια δύο χρόνων. Κάθε φορά η νύχτα παίρνει διαφορετική διάσταση, είναι η θαλασσινή νύχτα στις Σπέτσες που αγαπώ ιδιαίτερα, αλλά και με τη μεταφορική έννοια, το άδικο, το τέλος του αιώνα, οι δυσχέρειες, η απουσία και η ερωτική επιθυμία στην απουσία... Αγαπώ παράφορα την ημέρα και όχι την νύχτα, περιμένω να ξημερώσει, δουλεύω πρωί και όχι βράδυ.
[…] Η ποίηση είναι ένας τρόπος ευαισθητοποίησης στα γεγονότα του παρόντος. Δεν θα έλεγα ότι είναι ένας τρόπος να ζεις, αλλά να ερευνάς ή να προσπαθείς να κατανοήσεις. Να ανιχνεύσεις και να κατανοήσεις το παρελθόν και το παρόν και, αν μπορείς, τον χρόνο που έρχεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου