Ο σκηνοθέτης και συγγραφέας Γιώργος Μιχαηλίδης, που μας άφησε σήμερα (22-10-2018) για το ταξίδι στην αιωνιότητα, σημάδεψε τα φοιτητικά μου χρόνια στην Αθήνα με το Ανοιχτό Θέατρο, που ο ίδιος ίδρυσε και διηύθυνε με μεγάλη επιτυχία για πολλά χρόνια.
Με πάθος, θα έλεγα, παρακολουθούσαμε μια ομάδα φίλων, τις παραστάσεις του Ανοιχτού Θεάτρου στου Γκύζη, με τους ανερχόμενους τότε ηθοποιούς που μας γοήτευαν, την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και τον Μηνά Χατζησάββα.
Πολλά βράδια εκεί στο Ανοιχτό Θέατρο για να παρακολουθήσουμε έργα του διεθνούς ρεπερτορίου, με πρωτοποριακό τρόπο ανεβασμένα.
Μνημονεύω κάποια απ’ αυτά: Τζον Φορντ «Κρίμα που είναι πόρνη» (1986-87), Σαίξπηρ «Τρικυμία» (1987-88), Φρανκ Βέντεκιντ «Λούλου» (1988-89), Άντον Τσέχωφ «Τρεις Αδελφές» (1989-90), Λεονίντ Αντρέγιεφ «Ανθή» (1990-1991), Γ. Μιχαηλίδη «Η Αθήνα μετά τη βροχή» (1990-91), Σαίξπηρ «Άμλετ» (1991-92) κ.α.
Όταν ο Γ. Μιχαηλίδης αναγκάστηκε να κλείσει το Ανοιχτό Θέατρο, καταπιάστηκε συστηματικά με τη γραφή.
Τον είδα για τελευταία φορά στη Στοά του Βιβλίου πριν εφτά χρόνια, τον Οκτώβριο του 2011, όταν παρουσιάστηκε το βιβλίο του Άγιοι έρωτες (Εκδόσεις του Αυγούστου), το πρώτο μιας τριλογίας που συνδυάζει λογοτεχνία και ιστορία.
Σίγουρα το μεγάλο και πολύπλευρο έργο του μέλλει να αποτιμηθεί.
Σίγουρα το μεγάλο και πολύπλευρο έργο του μέλλει να αποτιμηθεί.
Π.Α.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου