"Ω, ανεμόδαρτη ψυχή..." - ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Όταν το 2004 παρουσίασα «Το Τετράδιο του Πατριάρχη», δηλαδή μελοποιημένη ελληνική ποίηση με βάση την νεανική ποιητική ανθολογία του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου, απευθύνθηκα σε φίλους συνθέτες, προκειμένου να μελοποιήσουν ποιήματα της αρεσκείας τους από την ανθολογία, πέρα από όσα η έρευνά μου είχε ήδη εντοπίσει. 

Απευθύνθηκα και στον φίλο των φοιτητικών μου χρόνων, πιανίστα και συνθέτη Δημήτρη Δημακόπουλο, ο οποίος διηύθυνε τότε το Δημοτικό Ωδείο Αμαλιάδας. Ανταποκρινόμενος στην πρόσκλησή μου, μελοποίησε για σοπράνο και πιάνο, το – καβαφογενές, θα έλεγα - ποίημα του Στέφανου Μπολέτση «Και τώρα;». 

Χειρόγραφο του μαθητού Δημητρίου Αρχοντώνη, νυν Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου 

Αργότερα, μελοποίησε και τα «Δυό ματάκια», σε ποίηση Κωστή Παλαμά. 

Παρουσιάσαμε με το Καλλιτεχνικό Σύνολο "Πολύτροπον" τα τραγούδια του, στην παραγωγή «Το Τετράδιο του Πατριάρχη», σε συναυλίες στην Πάτρα, Αμαλιάδα, Γιάννενα, με τελευταία αυτήν στο Αννόβερο της Γερμανίας. 

Ο Δημήτρης Δημακόπουλος, δοκιμασθείς «ως χρυσός εν χωνευτηρίω», εκοιμήθη και ανεπαύθη εκ των κόπων αυτού. Έφηβος, ετών 52...

Ήταν πραγματικά σπάνιος άνθρωπος και εξαιρετικός μουσικός, με πολύ χαμηλό προφίλ. Γιατί από νωρίς είχε διαρρήξει τις σχέσεις του με κάθε λογής ματαιοδοξία. Τον ενδιέφερε μόνο η αλήθεια των πραγμάτων, την οποία υπηρετούσε με πρωτοφανή φυσικότητα και υπομονή. 

Δεν μπορώ παρά να τον κατευοδώσω ως ήρωα της ζωής, με το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι «Οι ήρωες είναι πάντα ευγενικοί». Και να τον ευχαριστήσω για το συγκλονιστικό και εσχατολογικό «Και τώρα;» που μου χάρισε.

Π.Α.Α.