Του θεολόγου Γιώργου Βλαντή
Ιστολόγια σκοταδιστών που ασχολούνται με τα κείμενά μου με αποκαλούν συχνά «οικουμενιστή». Συνοψίζω την αντίδρασή μου σε δυο λέξεις: Τιμή μου.
Ελάχιστοι όροι έχουν τόσο συκοφαντηθεί στην Ελλάδα όσο αυτός. Στις κύριες ευρωπαϊκές γλώσσες (λατιν. oecumenismus, αγγλ. ecumenism, γαλλ. oecuménisme, γερμαν. Ökumenismus, ιταλ. και ισπαν. ecumenismo, ρωσ. экуменизм) η λέξη δηλώνει το διαχριστιανικό εγχείρημα για την αποκατάσταση της ορατής ενότητας της Εκκλησίας, στο οποίο η Ορθοδοξία συμμετέχει ουσιαστικά από την αρχή της σχετικής προσπάθειας με συνοδικές αποφάσεις, τελευταίες των οποίων αυτές της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου. Ο όρος αυτός έχει χρησιμοποιηθεί, καθαρμένος από τη λάσπη, από τους μεγαλύτερους θεολόγους της Ορθοδοξίας του εικοστού αιώνα, όπως ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ (δύο τόμοι των απάντων του επιγράφονται Ecumenism) και ο π. Δημήτριος Στανιλοάε (βλ. την και ελληνιστί μελέτη του «Για έναν ορθόδοξο οικουμενισμό»). Σημαντικό είναι σχετικά και το μελέτημα του Αλέξανδρου Παπαδερού «Οικουμενισμός. Κλήση και πρόκληση» (1984).
Ελάχιστοι όροι έχουν τόσο συκοφαντηθεί στην Ελλάδα όσο αυτός. Στις κύριες ευρωπαϊκές γλώσσες (λατιν. oecumenismus, αγγλ. ecumenism, γαλλ. oecuménisme, γερμαν. Ökumenismus, ιταλ. και ισπαν. ecumenismo, ρωσ. экуменизм) η λέξη δηλώνει το διαχριστιανικό εγχείρημα για την αποκατάσταση της ορατής ενότητας της Εκκλησίας, στο οποίο η Ορθοδοξία συμμετέχει ουσιαστικά από την αρχή της σχετικής προσπάθειας με συνοδικές αποφάσεις, τελευταίες των οποίων αυτές της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου. Ο όρος αυτός έχει χρησιμοποιηθεί, καθαρμένος από τη λάσπη, από τους μεγαλύτερους θεολόγους της Ορθοδοξίας του εικοστού αιώνα, όπως ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ (δύο τόμοι των απάντων του επιγράφονται Ecumenism) και ο π. Δημήτριος Στανιλοάε (βλ. την και ελληνιστί μελέτη του «Για έναν ορθόδοξο οικουμενισμό»). Σημαντικό είναι σχετικά και το μελέτημα του Αλέξανδρου Παπαδερού «Οικουμενισμός. Κλήση και πρόκληση» (1984).
Τα ακραία στοιχεία που καπηλεύονται το όνομα της Ορθοδοξίας επιμένουν να διαπομπεύουν τον όρο, ταυτίζοντάς τον με ένα δήθεν άκριτο εγχείρημα δογματικού μινιμαλισμού, κακώς νοούμενων διαχριστιανικών συμβιβασμών, ακόμη και διαθρησκειακού συγκρητισμού, ένα εγχείρημα που, ως τέτοιο, υπάρχει μόνο στο μυαλό τους (για τη διερεύνηση των ατραπών τέτοιου μυαλού υπάρχουν πολλοί ειδικότεροι εμού). Ο ισχυρισμός αυτός μαρτυρεί άγνοια του τρόπου, των προϋποθέσεων και των καρπών του διαχριστιανικού διαλόγου και πρωτίστως κακοπιστία, καθρεφτίζει δε εν γένει φτωχότατη ενημέρωση για τις έγνοιες και την προβληματική των θεολογικών παραδειγμάτων του σήμερα. Τα δημοσιευμένα πρακτικά των σχετικών συναντήσεων, αλλά και τα επίσημα κείμενα των οικουμενικών διαλόγων ανατρέπουν εκ των πραγμάτων τις συκοφαντίες και καθιστούν υπόλογους τους διασπορείς διαβολών.
Ο φόβος της λάσπης ωθεί οικουμενικά ανοικτούς συναδέλφους να αποφεύγουν τον όρο «οικουμενισμός» και τα παράγωγά του. Εγώ επιμένω να τον χρησιμοποιώ, αρνούμενος στο πεζοδρόμιο το μονοπώλιο του προσδιορισμού της θεολογικής γλώσσας.
Σημείωση Ιδιωτικής Οδού:
Προσυπογράφουμε με ενθουσιασμό το παραπάνω κείμενο του φίλου Γιώργου Βλαντή και παραπέμπουμε και σε ένα παλαιότερο του Αρχιμ. π. Γεράσιμου Φραγκουλάκη, με τίτλο:
Στην Ελλάδα επιβάλλεται να γίνει ένα σοβαρό επιστημονικό συνέδριο -με καλή οργάνωση, λίγους θεολόγους και πολλούς άλλους ερευνητές της θρησκείας και της κοινωνίας- ώστε να αναδειχτούν χωρίς πασαλείμματα τα τεκταινόμενα στην νεοελληνική θρησκευτικότητα. Μιλάω για επιστημονική ρεαλιστική δουλειά και όχι για ρεσιτάλ χαριεντισμών και αλληλοβραβεύσεων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτις ενορίες ο ποιμαντικός λόγος είτε δεν θα φτάνει στο επίπεδο της προσχολικής αγωγής με επιθέσεις στην εξέλιξη και τα συναφή είτε θα έχει σαν θέμα τον κολασμένο Πάπα και τους δαιμονικούς Καρδινάλιους, τον αιρετικό παμπόνηρο Βαρθολομαίο, τον εισηγητή αιρέσεων Περγάμου, τον Αλβανίας (εντελώς αθεόφοβος αφού μίλησε για συνοδικούς νεωτερισμούς), τον Αυστραλίας (η αίρεση του οποίου έχει πεντακάθαρα δειχτεί), τον έναν, τον άλλον, τον παράλλον κτλ, κτλ, κτλ, (εδώ μπορείς να γράψεις σελίδες σύγχρονων αιρετικών, αιρετιζόντων, οικουμενιστών αιρετικόφιλων και άλλων κινδύνων της πίστης). Επίσης (τι χαρά!!!) την καινούργια ληστρική σύνοδο της Εκκλησίας υποκινούμενη από το σατανικό οικουμενισμό, τις μυστικές ξένες υπηρεσίες και διαγαλαξιακές συνομωσίες αφελληνισμού, αποχριστιανισμού και αποορθοδοξοποίησης. Δεν μπορούν να παραλειφθούν τα νέα Θρησκευτικά για τα οποία ιερές αγωνίες και ευθύτατες θέσεις πολιτικών εγγυητών της ευσέβειας προσφέρονται και για νούμερο επιθεώρησης, εσχάτως δε ούτε οι αδελφοί αποτειχισμένοι, παλαιοημερολογήτες και λοιποί δεδιωγμένοι ένεκεν πατερικής παράδοσης. Τέτοια συναφή μεγαλουργήματα θεολογικής ευθύνης και προπαντός σύλληψης του σφυγμού της κοινωνίας αντιδωρίζονται στο λαό του Θεού.
Θλιβερές και ετεροχρονισμένες αντιδράσεις υπευθύνων που σιγά σιγά παίρνουν και τούτοι θέση στον κατάλογο των κολασμένων (μπορείς να τις πεις και παρακλήσεις για εξαίρεση) δίνουν μια επιπλέον νότα χρώματος στο περιβάλλον της πνευματικής ακμής έλα όμως που τους ζητούν αποκήρυξη «αιρέσεων» και μετάνοια έμπρακτη …
Ζώντας μέσα στο καταπληκτικό καφέ της θρησκευτικής ευτυχίας κερδίζουμε και θεσμική επιβράβευση της θεολογικής μας προόδου.
Ο ερευνητής του μέλλοντος θα δυσκολεύεται να εκθέσει το έργο του ώστε να φανεί ότι μιλά για ιστορία και όχι για θρησκευτική σάτιρα.
---------------
ΥΓ: Οι εξαιρέσεις που σταυρώνονται από τα παραπάνω περιγραφόμενα και όχι μόνο για την Εκκλησία του Χριστού θα μας συγχωρέσουν.
Εύστοχος ο ανωτέρω σχολιασμός και μάλλον λίγα γράφεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα χρειάζονται πολλές θεολογικές διατριβές για τις παθογένειες στον χώρο της Εκκλησίας. Όρεξη να έχει κανείς για έρευνα... και φυσικά γερά νεύρα για να αντέξει τα βρισίδια που θα υποστεί!!!